Bitwa pod Pumpkin Creek (1880)

Bitwa nad Pumpkin Creek
, znana również jako Bitwa pod Volborgiem
, została stoczona w dniach 7-8 lutego 1880 roku przez żołnierzy i zwiadowców Stanów Zjednoczonych przeciwko wojownikom Siuksów.

Bitwa miała miejsce w pobliżu Pumpkin Creek, dopływu rzeki Tongue, na Terytorium Montany, w dzisiejszej Montanie

Tło

Na początku 1880 roku Lakota rozpoczęli wojnę wzdłuż rzeki Yellowstone w pobliżu Fort Keogh.
3 lutego Grupa Indian Hunkpapa ze Szczepu Lakota walczyła z Inianami z Plemienia Gros Ventres, a 15 Wojowników z innej grupy Lakota zaatakowało trzech kosiarzy nad Powder River, zabijając jednego i śmiertelnie raniąc drugiego.

Ocalały pracownik zgłosił incydent do Fort Keogh, a sierżant Thaddeus B. Glover, kapral Edwards, szeregowy Charles W. Gurnsey, szeregowy George E. Douglass i czterech innych żołnierzy Kompanii B, 2. Pułku Kawalerii Stanów Zjednoczonych oraz siedmiu Indiańskich zwiadowców (Skautów) otrzymało rozkaz wyruszenia 5 lutego w poszukiwaniu odpowiedzialnych Lakotów.

Bitwa

7 lutego 1880 roku, po pościgu na dystansie około 65 mil (105 km), niewielki oddział 15 żołnierzy i indiańskich zwiadowców pod dowództwem sierżanta Glovera zlokalizował grupę sześciu wojowników Lakota w pobliżu Pumpkin Creek.
Temperatura wynosiła 56 stopni Fahrenheita poniżej zera. Żołnierze i zwiadowcy cicho otoczyli wojowników, którzy znajdowali się w formacji skalnej. Szeregowy George E. Douglass wystawił się zbyt daleko poza krawędź grzbietu i został natychmiast zauważony przez wojownika, który oddał strzał, zabijając go na miejscu. Obie strony oddały wówczas strzały do siebie nawzajem, jeden wojownik Sioux został zabity, a dwóch rannych. Szeregowy Charles W. Gurnsey z oddziału Glovera został ranny. Starcie rozstrzygnęło się, gdy kompania F z 5. Pułku Piechoty Stanów Zjednoczonych pod dowództwem kapitana Simona Snydera przybyła następnego ranka z Fort Keogh.
Mając teraz znacznie większe siły liczące ponad sześćdziesięciu żołnierzy Stanów Zjednoczonych, czterech pozostałych wojowników Lakota poddało się.

Akcja, jak wspomina sierżant Glover:

Od jakiegoś czasu czołgaliśmy się i brnęliśmy przez zaspy, zachowując możliwie największą ciszę i podejmując wszelkie środki ostrożności, aby osłonić się przed czujnymi oczami Indian w zagłębieniu poniżej. Nagle rozległ się strzał, ostry i wyraźny w pustynnej ciszy. Szeregowy z oddziału, w drugim skrzydle, posunął się zbyt daleko do przodu w swej gorliwości, aby oddać strzał, i na chwilę wystawił swoje ciało na widok ponad pokrytym śniegiem grzbietem. Kłąb dymu z obozu poniżej, po którym nastąpił trzask karabinu, i szeregowy Douglass przechylił się do przodu nad grzbietem, postrzelony w głowę. Dalsze ukrywanie się było bezcelowe i obie dywizje małego dowództwa otworzyły ogień jednocześnie. Rozmieściłem moich ludzi na wszystkich wzniesieniach wokół prymitywnych umocnień, które Indianie pospiesznie wznieśli. Prowadziliśmy silny ogień aż do zmroku, kiedy zobaczyłem, że takie metody okażą się daremne. Indianie byli zbyt dobrze okopani; musieli zostać ostrzelani lub zagłodzeni. Pod osłoną ciemności wysłałem kuriera z powrotem do pułkownika Milesa z prośbą o karabin Gatlinga, a następnie rozmieściłem moich ludzi wokół obozu wroga, tworząc straż łańcuchową. W ten sposób nie mogło być żadnej ulgi, a podczas długich godzin tej gorzkiej nocy cierpieliśmy intensywnie. Kiedy światło dzienne znów powoli przebijało się przez ponure wzgórza, dokładniej zbadałem pozycję zajętą ??przez wrogów. Znajdowali się w środku wielkiej, pustej skały, najbardziej niezwykłej naturalnej fortyfikacji, jaką kiedykolwiek widziałem. Przy zapasach, wodzie i dobrej pogodzie sześciu ludzi mogłoby powstrzymać pułk przez miesiąc. Niedługo potem wycofałem część moich sił, rozkazując reszcie utrzymać silny ogień. W tym momencie jednak zwiadowca przyjechał do mnie i zameldował, że Indianie chcą się poddać. Wiedziałem, że jakaś zmiana warunków, która do tej pory nam umknęła, musiała zmusić wrogów do tej decyzji. Spoglądając na oślepiający horyzont, zobaczyłem daleko na zachodzie, zaledwie plamki na pustkowiu śniegu, zbliżającą się grupę jeźdźców. Postanowiłem odłożyć kapitulację Indian, dopóki nie ujawni się tożsamość jeźdźców. Ruszyli, ich konie wzbijały tumany śniegu, gdy galopowali w naszą stronę. Czy mogli być wrogami? Nie; bystre oczy Indian dostrzegły ich jako pierwszych i byli gotowi oddać praktycznie nie do zdobycia pozycję. W końcu zobaczyliśmy, jak podnoszą się w strzemionach, a wiatr zabrzmiał okrzykiem - bardzo słabym, ale nie mniej dobrym okrzykiem kawalerii. Podskoczyliśmy na nogi i odwzajemniliśmy się wiwatami. To był kapitan Snyder, teraz pułkownik Snyder, z posiłkami. Po zapoznaniu się z sytuacją kapitan Snyder rozkazał mi przyjąć kapitulację wrogów i z nimi tej nocy wróciliśmy na posterunek.

- Sierżant Thaddeus B. Glover , po 1881 r.

Medal honoru

Jeden Congressional Medal of Honor został przyznany za działania podczas bitwy. Był to:

• Sierżant Thaddeus B. Glover, Kompania B, 2. Pułk Kawalerii Stanów Zjednoczonych.

Pole bitwy Pumpkin Creek znajduje się w nieznanym miejscu w pobliżu Pumpkin Creek w hrabstwie Powder River w stanie Montana lub hrabstwie Custer w stanie Montana . Najbliższą obecną niezarejestrowaną społecznością w pobliżu pola bitwy jest Volborg w stanie Montana , a najbliższymi obecnymi miastami są Broadus w stanie Montana i Miles City w stanie Montana

Armia Stanów Zjednoczonych , dowodził sierżant Thaddeus Brown Glover, a kapitan Simon Snyder.

• 2 Pułk Kawalerii Stanów Zjednoczonych, Kompanie B i E (Oddział: 8 ludzi)
  • Sierżant Thaddeus Brown Glover
  • Kapral Edwards
  • Szeregowy George E. Douglass ( poległ w akcji )
  • Szeregowy Charles W. Gurnsey (ciężko ranny)
  • Czterech niezidentyfikowanych żołnierzy
• 5 Pułk Piechoty Stanów Zjednoczonych , Kompania F, kapitan Simon Snyder.
• 7 Indiańskich zwiadowców (skautów)