Indiańscy Bohaterowie i Wodzowie - Szalony Koń, Wódz Oglala Sioux

Szalony Koń
(ang. Crazy Horse - Święty Bohater)
- przywódca Oglala Sioux

Crazy Horse - Święty Bohater

Szalony Koń

Przez Charlesa A. Eastmana (Ohiyesa) w 1918 r.

Crazy Horse urodził się nad rzeką Republican około 1845 roku. Zginął w Fort Robinson w Nebrasce w 1877 roku. Przeżył zaledwie trzydzieści trzy lata.

Był niezwykle przystojnym mężczyzną. Choć nie dorównywał Gallowi wspaniałością i imponującą posturą, był fizycznie doskonały, Apollo w symetrii. Ponadto był prawdziwym typem indyjskiego wyrafinowania i wdzięku. Był skromny i uprzejmy jako wódz Joseph ; różnica polega na tym, że był urodzonym wojownikiem, podczas gdy Joseph nie był. Był jednak łagodnym wojownikiem, prawdziwie odważnym, który reprezentował najwyższy ideał Siouxów [ Lakotów ] . Pomimo wszystkiego, co stronniczy historycy o nim powiedzieli, sprawiedliwe jest ocenianie człowieka według oceny jego własnego ludu, a nie jego wrogów.

Dzieciństwo Crazy Horse'a minęło w czasach, gdy zachodni Siouxowie rzadko widywali białego człowieka, a wtedy był to zazwyczaj handlarz lub żołnierz. Był starannie wychowywany zgodnie z plemiennymi zwyczajami.

W tym okresie Siouxowie szczycili się szkoleniem i rozwojem swoich synów i córek, a żaden krok w tym rozwoju nie był pomijany jako wymówka, aby wystawić dziecko na widok publiczny, wydając ucztę na jego cześć. W takich chwilach rodzice często dawali tak hojnie potrzebującym, że niemal zubożali samych siebie, dając w ten sposób dziecku przykład wyrzeczeń dla dobra ogółu. Jego pierwszy krok, pierwsze wypowiedziane słowo, pierwsza zabita zwierzyna, osiągnięcie wieku męskiego lub żeńskiego, każde z nich było okazją do uczty i tańca na jego cześć, z których biedni zawsze korzystali w pełni możliwości rodziców.

Wielkoduszność, hojność, odwaga i samozaparcie to kwalifikacje urzędnika państwowego, a przeciętny Hindus chciał podążać za tym ideałem. Jak wszyscy wiedzą, te charakterystyczne cechy stają się słabością, gdy wkracza on w życie oparte na handlu i zysku. W takich warunkach rozpoczęło się życie Szalonego Konia. Jego matka, podobnie jak inne matki, czuła i opiekuńcza wobec syna, nigdy nie stawiała przeszkód na drodze surowego treningu fizycznego ojca. Położyły duchowe i patriotyczne fundamenty jego edukacji w taki sposób, że wcześnie stał się świadomy wymagań służby publicznej.

Miał może cztery lub pięć lat, gdy banda została zasypana śniegiem podczas jednej z surowych zim. Bardzo brakowało im jedzenia, ale jego ojciec był niezmordowanym myśliwym. Bawoły, ich główne źródło utrzymania, nie zostały znalezione, ale on codziennie wychodził w burzę i zimno i w końcu przyniósł dwie antylopy.

Mały chłopiec wsiadł na swojego kucyka i przejechał przez obóz, mówiąc starszym ludziom, aby przyszli do tipi jego matki po mięso. Okazało się, że ani ojciec, ani matka nie upoważnili go do tego. Zanim się zorientowali, staruszkowie i staruszki ustawili się w kolejce przed domem tipi, gotowi na przyjęcie mięsa, w odpowiedzi na jego zaproszenie. W rezultacie matka musiała rozdać prawie wszystko, zatrzymując tylko tyle, ile wystarczy na dwa posiłki.

Następnego dnia dziecko poprosiło o jedzenie. Jego matka powiedziała mu, że starzy ludzie zabrali wszystko i dodała: "Pamiętaj, mój synu, poszli do domu śpiewając pochwały w twoim imieniu, nie w moim imieniu ani w imieniu twojego ojca. Musisz być odważny. Musisz żyć zgodnie ze swoją reputacją".

Crazy Horse kochał konie, a jego ojciec dał mu własnego kucyka, gdy był bardzo młody. Stał się świetnym jeźdźcem i towarzyszył ojcu w polowaniach na bizony, trzymając juczne konie, podczas gdy mężczyźni gonili bizony, stopniowo ucząc się tej sztuki. W tamtych czasach Siouxowie mieli niewiele broni, a polowania odbywały się głównie za pomocą łuku i strzał.

Inna historia opowiadana o jego dzieciństwie mówi, że gdy miał około dwunastu lat, poszedł szukać kucyków ze swoim młodszym bratem, którego bardzo kochał, i poświęcił wiele wysiłku, aby nauczyć go tego, czego już się nauczył. Dotarli do dzikich drzew wiśniowych pełnych dojrzałych owoców i podczas gdy się nimi delektowali, bracia zostali przestraszeni przez warczenie i nagły atak niedźwiedzia.

Młody Szalony Koń wepchnął brata na najbliższe drzewo, a sam wskoczył na grzbiet jednego z koni, który był przestraszony i uciekł kawałek, zanim zdołał go opanować. Jednak gdy tylko mógł, odwrócił go i wrócił, krzycząc i wymachując lassem nad głową. Niedźwiedź początkowo pokazał chęć walki, ale w końcu odwrócił się i uciekł. Stary człowiek, który opowiedział mi tę historię, dodał, że mimo młodego wieku miał trochę mocy, więc nawet grizzly nie miał ochoty go atakować. Wierzę, że to fakt, że srebrzysty łyk odważy się na wszystko, z wyjątkiem dzwonka lub lassa, więc chłopiec przypadkowo trafił na dokładnie to, co go odstraszyło.

Szalony Koń, Święty Wojownik

Zwyczajem chłopców Siouxów z jego czasów było czekanie na polu po polowaniu na bizony aż do zachodu słońca, kiedy to młode cielęta wychodziły na otwartą przestrzeń, łaknąc matek. Wtedy te dzikie dzieci cieszyły się imitacją polowania i łapały cielęta na lasso lub zaganiały je do obozu. Crazy Horse okazał się zdeterminowanym małym chłopcem i pewnego dnia więksi chłopcy postanowili, że "zmuszą" go do jazdy na dużym byku. Jechał na cielęciu i siedział na jego grzbiecie, podczas gdy ono ryczało po wzgórzach, za nim podążali inni chłopcy na swoich kucykach, aż jego dziwny wierzchowiec stanął drżący i wyczerpany.

W wieku szesnastu lat dołączył do grupy wojennej przeciwko Gros Ventres. Był na czele szarży i od razu udowodnił swoją odwagę, podążając blisko za jednym z czołowych wojowników Sioux, imieniem Hump, ściągając na siebie ogień wroga i okrążając ich przednią straż. Nagle koń Humpa został postrzelony spod niego i nastąpił natarcie wojowników, aby go zabić lub pojmać, gdy leżał. Ale pośród deszczu strzał młodzieniec zeskoczył ze swojego kucyka, pomógł przyjacielowi wsiąść na jego własne siodło, wskoczył za niego i bezpiecznie go poniósł, chociaż byli zaciekle ścigani przez wroga. Tak więc połączył się w swojej pierwszej bitwie z czarodziejem wojny indiańskiej, a Hump, który był wtedy u szczytu swojej kariery, ogłosił Szalonego Konia nadchodzącym wojownikiem Teton Sioux.

W tym okresie swojego życia, jak to było w zwyczaju najlepszych młodych mężczyzn, spędzał wiele czasu na modlitwie i samotności. Co dokładnie wydarzyło się w tych dniach jego postu na pustkowiu i na szczycie łysych wzgórz, nikt nigdy się nie dowie; bo te rzeczy mogą być znane tylko wtedy, gdy ktoś przeżyje bitwy życia do zaszczytnej starości. Był bardzo pożądany przez swoich młodych towarzyszy, ale był zauważalnie powściągliwy i skromny; jednak w chwili niebezpieczeństwa od razu wzniósł się ponad nich wszystkich - naturalny przywódca! Crazy Horse był typowym odważnym Siouxem i z punktu widzenia naszej rasy idealnym bohaterem, żyjącym w szczytowym okresie epickiego postępu Indian amerykańskich i zachowującym w swoim charakterze wszystko, co było najbardziej subtelne i uszlachetniające w ich życiu duchowym, a co od tamtej pory zostało utracone w kontakcie z materialną cywilizacją.

Kochał Humpa, tego niezrównanego wojownika, i obaj zostali bliskimi przyjaciółmi, pomimo różnicy wieku. Ludzie nazywali ich "grizzly i jego szczeniakiem". Raz po raz para ratowała dzień Siouxom w potyczce z sąsiednim plemieniem. Ale pewnego dnia podjęli przegraną bitwę z Snakes. Siouxowie byli w pełnym odwrocie i szybko zostali przytłoczeni przez przeważające liczebnie siły. Stary wojownik padł w ostatnim desperackim ataku; ale Crazy Horse i jego młodszy brat, chociaż zeskoczeni z koni, zabili dwóch wrogów i w ten sposób uciekli.

Zaobserwowano, że gdy ścigał wroga do ich twierdzy, jak to miał w zwyczaju, często powstrzymywał się od zabijania i po prostu uderzał ich rózgą, pokazując, że nie bał się ich broni ani nie chciał marnować swojej na nich. Próbując dokonać tego właśnie wyczynu, stracił jedynego swego brata, który go wiernie naśladował. Grupa młodych wojowników, dowodzona przez Szalonego Konia, rzuciła się na posterunek graniczny, zabiła jednego ze strażników, spłoszyła konie i ścigała pasterza aż do samej bramy palisady, ściągając na siebie ogień garnizonu. Przywódca uciekł bez szwanku, ale jego młodszy brat został ściągnięty z konia i zabity.

Gdy miał jeszcze mniej niż dwadzieścia lat, odbyło się wielkie zimowe polowanie na bizony i wrócił z dziesięcioma językami bawołów, które wysłał do loży rady na ucztę radnych. Pewnego zimowego dnia zabił dziesięć krów bawołów swoim łukiem i strzałami, a nieudani myśliwi lub ci, którzy nie mieli szybkich kucyków, byli szczęśliwi z jego hojności. Gdy myśliwi wrócili, przyszli śpiewając pieśni dziękczynne. Wiedział, że jego ojciec był ekspertem w polowaniu i miał dobrego konia, więc nie zabrał do domu mięsa, wcielając w życie ducha swoich wczesnych nauk.

Pełnoletność osiągnął w kryzysie trudności między Stanami Zjednoczonymi a Siuksami. Nawet przed tym czasem Crazy Horse udowodnił już swoją wartość dla swojego ludu w wojnie z Indianami . Ryzykował życie raz po raz, a w niektórych przypadkach uważano to niemal za cud, że uratował innych, a także siebie. Nie był mówcą ani synem wodza. Jego sukces i wpływy były wyłącznie kwestią osobowości. Nigdy wcześniej nie walczył z białymi i rzeczywiście nie uznawano za "zamach stanu" zabicia lub skalpowania białego człowieka.

Young Crazy Horse miał dwadzieścia jeden lat, gdy wszyscy wodzowie Teton Sioux (mieszkańcy zachodu lub równin) spotkali się na radzie, aby ustalić swoją przyszłą politykę wobec najeźdźcy. Ich poprzednie porozumienia były zawierane przez poszczególne grupy, każda dla siebie, a wszyscy byli przyjaźnie nastawieni. Rozumowali, że kraj jest szeroki i że biali kupcy powinni być mile widziani. Do tego czasu nie przewidywali żadnego konfliktu. Zezwolili na Oregon Trail, ale teraz, ku ich zdziwieniu, na ich terytorium zbudowano forty i obsadzono je garnizonami.

Wojna Siouxów, Harpers Weekly, październik 1863 r.
Wojna Siuksów, Harper's Weekly, październik 1863 r.

Większość wodzów opowiadała się za silnym oporem. Było kilku wpływowych ludzi, którzy nadal pragnęli żyć w pokoju i byli gotowi zawrzeć kolejny traktat. Wśród nich byli White Bull, Two Kettle, Four Bears i Swift Bear. Nawet Spotted Tail , późniejszy wielki wódz pokoju, był w tym czasie z większością, która w roku 1866 zdecydowała się bronić swoich praw i terytorium siłą. Miały być przeprowadzane ataki na forty w ich kraju i na każdego intruza na ich terenie.

Crazy Horse nie brał udziału w dyskusji, ale on i wszyscy młodzi wojownicy zgadzali się z decyzją rady. Chociaż był tak młody, był już wśród nich liderem. Inni wybitni młodzi dzielni ludzie to Sword (brat mężczyzny o tym imieniu, który przez długi czas był kapitanem policji w Pine Ridge), Młodszy Hump, Charging Bear, Spotted Elk, Crow King, No Water, Big Road, He Dog i bratanek Red Cloud , a także Touch-the-Cloud, bliski przyjaciel Crazy Horse.

Atak na Fort Phil Kearny był pierwszym owocem nowej polityki, a Crazy Horse został wybrany do poprowadzenia ataku na drwali, mającego na celu wyciągnięcie żołnierzy z fortu, podczas gdy armia sześciuset ludzi czyhała na nich. Sukces tej strategii został dodatkowo wzmocniony przez jego mistrzowskie prowadzenie swoich ludzi. Od tego czasu rozpoczęła się powszechna wojna; Siedzący Byk uważał go za głównego przywódcę wojennego, a nawet wodzowie Czejenów , sojusznicy Siuksów, praktycznie uznawali jego przywództwo.

Jednak w ciągu następnych dziesięciu lat wojny obronnej nigdy nie wygłosił przemówienia, chociaż jego tipi było miejscem spotkań młodych mężczyzn. Polegano na nim, aby wprowadzał w życie decyzje rady, a starsi wodzowie często się z nim konsultowali.

Podobnie jak Osceola, wstał nagle; podobnie jak Tecumseh , zawsze był niecierpliwy na bitwę; podobnie jak Pontiac, walczył dalej, podczas gdy jego sojusznicy prosili o pokój, a podobnie jak Grant, cichy żołnierz, był człowiekiem czynów, a nie słów. Wygrał od Custera , Fettermana i Crooka . Wygrał każdą bitwę, którą podjął, z wyjątkiem jednej lub dwóch okazji, gdy został zaskoczony pośród swoich kobiet i dzieci, a nawet wtedy udało mu się bezpiecznie wydostać z trudnej sytuacji.

Na początku 1876 roku jego gońcy przywieźli wiadomość od Sitting Bull , że wszystkie wędrowne bandy zbiegną się nad górną rzeką Tongue w Montanie na letnie uczty i konferencje. Z rezerwatu napływały sprzeczne wieści. Plotkowano, że armia będzie walczyć z Siouxami do końca; mówiono też, że zostanie wysłana inna komisja, aby z nimi pertraktować.

Generał George Crook

Indianie zebrali się na początku czerwca i utworzyli szereg obozowisk rozciągających się na przestrzeni od trzech do czterech mil, każda grupa utrzymywała oddzielny obóz. 17 czerwca przybyli zwiadowcy i donieśli o postępach dużej grupy wojsk pod dowództwem generała Crooka. Rada wysłała Crazy Horse z siedmioma setkami ludzi, aby go spotkali i zaatakowali. Byli to niemal sami młodzi mężczyźni, wielu z nich poniżej dwudziestki, kwiat wrogich Siouxów.

Wyruszyli nocą, aby skradać marsz na wroga, ale w odległości trzech lub czterech mil od jego obozu niespodziewanie natknęli się na kilku zwiadowców Crow. Doszło do pośpiesznej wymiany strzałów; Crows uciekli z powrotem do obozu Crooka, ścigani przez Siouxów. Żołnierze otrzymali ostrzeżenie i wejście do dobrze chronionego obozu było niemożliwe. Crazy Horse raz po raz szarżował ze swoimi najdzielniejszymi ludźmi, próbując wyprowadzić wojska na otwartą przestrzeń, ale udało mu się tylko ściągnąć na siebie ich ogień. Pod wieczór wycofał się i wrócił do obozu rozczarowany. Jego zwiadowcy pozostali, aby obserwować ruchy Crooka, a później przynieśli wiadomość, że wycofał się do Goose Creek i najwyraźniej nie ma już ochoty niepokoić Siouxów. Dobrze wiemy, że to Crook, a nie Reno, ponosi winę za tchórzostwo w związku z losem Custera . Ten ostatni nie miał szans nic zrobić, miał szczęście, że się uratował; ale gdyby Crook kontynuował swoją podróż, zgodnie z rozkazem, na spotkanie z Terrym , z tysiącem żołnierzy i dwustu zwiadowcami Crow i Shoshone, nieuchronnie przechwyciłby Custera w jego marszu i uratował mu dzień, a wojna z Siouxami zakończyłaby się w tym momencie. Zamiast tego wycofał się do Fort Meade, zjadając swoje konie po drodze, w kraju rojącym się od zwierzyny, ze strachu przed Crazy Horse i jego dzielnymi!

Indianie przekroczyli teraz granicę między Tongue a Little Bighorn, gdzie poczuli się bezpieczni przed natychmiastowym pościgiem. Tutaj, przy wszystkich środkach ostrożności, zostali zaskoczeni przez generała Custera, w trakcie ich południowych gier i uroczystości, podczas gdy wielu było na codziennym polowaniu.

George A. Custer

Tego dwudziestego piątego czerwca 1876 roku wielki obóz rozrzucony był na przestrzeni trzech mil lub więcej wzdłuż płaskiego dna rzeki, za cienkim pasem topoli - pięć okrągłych rzędów tipi o obwodzie od pół mili do półtora mili. Gdzieniegdzie wyróżniał się duży, biały, samotny tipi; były to loże lub "kluby" młodych mężczyzn. Crazy Horse był członkiem "Strong Hearts" i "Tokala" lub Fox Lodge. Oglądał grę w rzucanie pierścieniami, gdy z południowego krańca obozu nadeszło ostrzeżenie o zbliżaniu się wojsk.

Siouxowie i Czejenowie byli "drobnymi ludźmi" i chociaż zaskoczeni, od razu zareagowali. Tymczasem kobiety i dzieci pogrążyły się w chaosie. Psy wyły, kucyki biegały tam i z powrotem, ścigane przez swoich właścicieli, podczas gdy wielu starców śpiewało pieśni swojej loży, by dodać otuchy wojownikom, lub wychwalało "silne serce" Szalonego Konia.

Ten przywódca szybko osiodłał swojego ulubionego wojennego kuca i ruszył ze swoimi młodymi ludźmi na południowy kraniec obozu, gdy z przeciwnego kierunku dobiegł nowy alarm i patrząc w górę, zobaczył siły Custera na szczycie urwiska dokładnie po drugiej stronie rzeki. Szybko jak błyskawica, zorientował się w sytuacji - wróg planował zaatakować obóz z obu końców jednocześnie; i wiedząc, że Custer nie będzie mógł przejść rzeki w tym miejscu, natychmiast poprowadził swoich ludzi na północ do brodu, aby go odciąć. Czejenowie podążali tuż za nim. Custer musiał zobaczyć ten wspaniały bieg w górę równiny porośniętej szałwią i można się zastanawiać, czy zdał sobie sprawę z jego znaczenia. W ciągu kilku minut ten dziki generał równin przechytrzył jednego z najgenialniejszych przywódców wojny secesyjnej i od razu zakończył jego karierę wojskową i życie.

Indianie Sioux

W tym śmiałym ataku Crazy Horse wyrwał swoje najsłynniejsze zwycięstwo z tego, co wydawało się przerażającym niebezpieczeństwem, ponieważ Siouxowie nie mogli wiedzieć, ilu jest za Custerem . Został złapany we własną pułapkę. Żołnierzom musiało się wydawać, że Indianie podnieśli się z ziemi, aby ich przytłoczyć. Otoczyli ich z trzech stron i walczyli, dopóki nie został ani jeden biały człowiek przy życiu. Następnie zeszli do stanowiska Reno i znaleźli go tak dobrze okopanego w głębokim wąwozie, że nie można było go stamtąd wydostać. Gall i jego ludzie trzymali go tam, dopóki nadejście generała Terry'ego nie zmusiło Siouxów do zwinięcia obozu i rozproszenia się w różnych kierunkach.

Podczas gdy Siedzący Byk był ścigany w Kanadzie, Szalony Koń i Czejenowie błąkali się bez przeszkód przez resztę roku, aż zimą wojsko zaskoczyło Czejenów , ale nie wyrządziło im większej krzywdy, prawdopodobnie dlatego, że wiedzieli, że Szalony Koń jest niedaleko.

Jego imię było szanowane. Od czasu do czasu wysyłano do niego delegacje przyjaznych Indian , aby nakłonić go do przybycia do rezerwatu, obiecując pełne wysłuchanie i uczciwe traktowanie.

Przez jakiś czas się opierał, ale szybkie zniknięcie bawołów, ich jedynego źródła utrzymania, prawdopodobnie ciążyło mu bardziej niż jakikolwiek inny wpływ. W lipcu 1877 roku w końcu namówiono go, by przybył do Fort Robinson w Nebrasce , z kilkoma tysiącami Indian , w większości Ogallala i Minneconwoju Sioux , pod warunkiem, że rząd wysłucha i rozpatrzy ich skargi.

W tym momencie generał Crook ogłosił Spotted Tail , który oddał armii wiele cennych usług, wodzem Siuksów, co wielu nie spodobało się.

Uwaga poświęcona Crazy Horse była obraźliwa dla Spotted Tail i indiańskich zwiadowców, którzy zaplanowali spisek przeciwko niemu. Zgłosili generałowi Crookowi, że młody wódz zamorduje go na następnej radzie i popchnie Siouxów do kolejnej wojny. Namawiano go, aby nie uczestniczył w radzie i nie przybył, ale wysłał innego oficera, aby go reprezentował. Tymczasem przyjaciele Crazy Horse odkryli spisek i opowiedzieli mu o nim. Jego odpowiedź brzmiała: "Tylko tchórze są mordercami".

Jego żona była w tym czasie w stanie krytycznym, więc postanowił zabrać ją do rodziców w agencji Spotted Tail, po czym jego wrogowie rozpuścili plotkę, że uciekł, i wysłano za nim grupę zwiadowców. Dogonili go jadącego z żoną i jeszcze jedną osobą, ale nie podjęli się jego aresztowania, a po tym, jak zostawił chorą kobietę z jej ludźmi, poszedł odwiedzić kapitana Leę, agenta Brules, w towarzystwie wszystkich wojowników z bandy Minneconwoju. Ten ochotniczy konwojer pojawił się imponująco na koniu, krzycząc i śpiewając, a według słów samego kapitana Lei i misjonarza, wielebnego pana Clevelanda, sytuacja była niezwykle krytyczna. Rzeczywiście, zwiadowcom, którzy podążali za Crazy Horse z agencji Red Cloud, doradzono, aby się nie pokazali, ponieważ niektórzy wojownicy nalegali, aby ich wyprowadzono i publicznie wychłostano.

W tych okolicznościach Crazy Horse ponownie pokazał swego mistrzowskiego ducha, trzymając tych młodych ludzi w ryzach. Powiedział im w swoim cichym stylu: "Dobrze jest być odważnym na polu bitwy; tchórzostwem jest pokazywać odwagę przeciwko własnym członkom plemienia. Ci zwiadowcy zostali zmuszeni do zrobienia tego, co zrobili; nie są lepsi od sług białych oficerów. Przybyłem tutaj w pokojowym celu".

Kapitan nalegał, aby zgłosił się do kwatery głównej armii, aby się wytłumaczyć i sprostować fałszywe plotki, a po wyrażeniu zgody zapewnił mu wóz i eskortę. Mówiono, że wrócił aresztowany, ale to nieprawda. Indianie chwalili się, że mieli udział w jego aresztowaniu, ale ich opowieści są bezpodstawne. Poszedł z własnej woli, albo nie podejrzewając zdrady, albo zdecydowany jej się przeciwstawić.

Gdy dotarł do obozu wojskowego, Mały Wielki Człowiek szedł z nim pod rękę, a jego kuzyn i przyjaciel, Dotyk-Chmury, podążał tuż przed nim.

Po przejściu wartownika podszedł do nich oficer i przeszedł po jego drugiej stronie. Był nieuzbrojony, miał przy sobie jedynie nóż, który jest noszony do zwykłego użytku zarówno przez kobiety, jak i mężczyzn. Nieświadomie ruszył w stronę wartowni, gdy Touch-the-Cloud nagle się odwrócił, krzycząc: "Kuzynie, wsadzą cię do więzienia!"

Crazy Horse prowadzi swój zespół w geście poddania się

"Kolejny podstęp białego człowieka! Puść mnie! Pozwól mi zginąć w walce!" krzyknął Crazy Horse. Zatrzymał się i próbował uwolnić się i wyciągnąć nóż, ale obie ręce były mocno trzymane przez Little Big Mana i oficera. Podczas gdy tak się szamotał, żołnierz pchnął go bagnetem od tyłu.

Rana była śmiertelna i zmarł tej nocy, jego stary ojciec odśpiewał nad nim pieśń śmierci, a potem zabrał ciało, które, jak powiedzieli, nie mogło być dalej zanieczyszczone przez dotyk białego człowieka. Ukryli je gdzieś w Bad Lands, gdzie do dziś spoczywa.

Tak zginął jeden z najzdolniejszych i najwierniejszych Indian amerykańskich . Jego życie było idealne; jego kartoteka czysta. Nigdy nie brał udziału w żadnej z licznych masakr na szlaku, ale był przywódcą w praktycznie każdej otwartej walce. Takich postaci jak Crazy Horse i Chief Joseph niełatwo znaleźć wśród tak zwanych cywilizowanych ludzi. Reputacja wielkich ludzi jest skłonna być przyćmiona wątpliwymi motywami i polityką, ale oto dwaj prawdziwi patrioci, tak godni honoru jak każdy, kto kiedykolwiek oddychał boskim powietrzem na rozległych przestrzeniach nowego świata.

~~~~~~~~~

Chociaż Charles A. Eastman (Ohiyesa) nie mówi tego wprost, Crazy Horse był członkiem plemienia Ogallala Lakota , grupy Sioux. Zmarł 5 września 1877 r.

Zebrane i zredagowane przez Kathy Weiser / Legends of America , aktualizacja maj 2020.

Fragment książki Indian Heroes and Great Chieftains autorstwa Charlesa A. Eastmana, 1918. Tekst, który się tu pojawia, nie jest jednak dosłowny, ponieważ został zredagowany dla przejrzystości i łatwości dla współczesnego czytelnika. Charles A. Eastman uzyskał tytuł doktora medycyny w Boston University School of Medicine w 1890 r., a następnie rozpoczął pracę w Office of Indian Affairs pod koniec tego samego roku. Pracował w Pine Ridge Agency w Dakocie Południowej i był naocznym świadkiem obu wydarzeń poprzedzających i następujących po masakrze w Wounded Knee 29 grudnia 1890 r. Sam będąc częściowo Sioux , znał wiele osób, o których pisał.

Szalony Koń (ang. Crazy Horse - Święty Bohater) - przywódca Oglala Sioux

Szalony Koń
(ang. Crazy Horse - Święty Bohater)
- przywódca Oglala Sioux