Taniec Ducha

Taniec duchów z lat 1889-1891 autorstwa Oglala Lakota w Pine Ridge. Ilustracja autorstwa zachodniego artysty Frederica Remingtona , 1890.


Taniec ducha ( Caddo : Nanissáanah , zwany także taniec ducha od 1890 roku ) był to nowy ruch religijny włączone do licznych indiańskich systemów wierzeń . Zgodnie z naukami duchowego przywódcy Północnych Paiute , Wovoki (przemianowanego na Jacka Wilsona), właściwa praktyka tańca zjednoczy żywych z duchami zmarłych, sprowadzi duchy do walki w ich imieniu, zakończy ekspansję na zachód Ameryki i przyniesie pokój, dobrobyt i jedność rdzennych ludów amerykańskich w całym regionie. [2]

Podstawą tańca duchów jest taniec w kręgu, tradycyjny taniec rdzennych Amerykanów. Taniec Ducha został po raz pierwszy praktykowany przez Nevada Northern Paiute w 1889 roku. Praktyka ta rozprzestrzeniła się w większości zachodnich Stanów Zjednoczonych , szybko docierając do rejonów Kalifornii i Oklahomy . W miarę jak Taniec Ducha rozprzestrzeniał się ze swojego pierwotnego źródła, różne plemiona łączyły wybrane aspekty rytuału z własnymi wierzeniami.

Taniec Ducha był związany z proroctwem Wovoki o zakończeniu ekspansji białych, jednocześnie głosząc cele czystego życia, uczciwego życia i współpracy międzykulturowej przez rdzennych Amerykanów. Uważano, że praktyka ruchu Tańca Duchów przyczyniła się do oporu Lakoty przed asymilacją na mocy Ustawy Dawesa . Wahania Lakota na taniec ducha tendencję w kierunku millenaryzmu , innowacja, która wyróżnia interpretacji Lakota od pierwotnych nauk Jacka Wilsona. Caddo nadal ćwiczyć taniec ducha dzisiaj. [4]


Spis treści
1 Historia
1,1 Paiute wpływ
1.2 Okrągły wpływ tańca
2 Prorok"
3 Rozprzestrzenianie się przesłania proroka
4 wpływy polityczne
5 Zranione kolano
5.1 Następstwa
6 Odmowa
7 Dziś


Historia

Wpływ Paiute


Cyperus esculentus , korzeń, który spożywali Pajuci z Północy

Północnej Paiutes żyjące w Mason Doliny , w jakim jest obecnie stan USA z Nevada , były znane pod wspólną nazwą Tövusi-dökadö ( Tövusi- : " Cyperus żarówka" i dökadö : "zjadacze") w momencie kontaktu Europejskiej . Społeczność Northern Pa w tym czasie prosperowała dzięki rybołówstwu, polowaniu na dziką zwierzynę i żerowaniu orzeszków piniowych i korzeni, takich jak Cyperus esculentus .

Tövusi-dökadö w tym okresie nie posiadało żadnej stałej organizacji politycznej czy urzędników i zwykle podążało za różnymi duchowymi przywódcami i organizatorami społeczności. Wydarzenia społeczne koncentrowały się na obchodach sezonowych ceremonii, takich jak zbiory czy polowania. W 1869 r. Hawthorne Wodziwob , człowiek z Paiute, zorganizował serię wspólnych tańców, by ogłosić wizję. Mówił o podróży do krainy zmarłych i obietnicach złożonych mu przez dusze niedawno zmarłych. Obiecali wrócić do swoich bliskich w ciągu trzech do czterech lat. [5]

Wizję tę zaakceptowali rówieśnicy Wodziwoba, prawdopodobnie ze względu na jego szanowany status uzdrowiciela . Wezwał lud do wspólnego tańca w kręgu, jak to było w zwyczaju podczas uroczystości. Kontynuował głoszenie tego przesłania przez trzy lata z pomocą lokalnego "lekarza od pogody" imieniem Tavibo, ojca Jacka Wilsona. [5]

Przed ruchem religijnym Wodziwoba w 1867 r. nawiedziła niszczycielska epidemia tyfusu. Ta i inne europejskie choroby zabiły około jednej dziesiątej całej populacji [6], powodując rozległą traumę psychiczną i emocjonalną. Zakłócenie spowodowało chaos w systemie gospodarczym i społeczeństwie. Wiele rodzin nie mogło kontynuować koczowniczego trybu życia.


Wpływ tańca okrągłego (Circle Dance)

Okrągły taniec (Circle Dance jest to okrągły taniec społeczność stwierdził zwykle wokół osoby, która prowadzi ceremonię. Tańce okrągłe mogą mieć charakter ceremonialny lub czysto towarzyski. Zwykle tancerzom towarzyszy grupa śpiewaków, którzy mogą jednocześnie grać na ręcznych bębnach . Tancerze łączą się za ręce, tworząc duży krąg. Tancerze przesuwają się w lewo (lub w prawo, w zależności od kraju lub terytorium), wykonując krok w bok, aby odzwierciedlić długo-krótki wzór rytmu bębna , zginając kolana, aby podkreślić wzór.

Podczas swoich badań nad plemionami północno-zachodniego Pacyfiku antropolog Leslie Spier użył terminu " tańce proroka ", aby opisać ceremonialne okrągłe tańce, podczas których uczestnicy poszukują transu , napomnień i przepowiedni . Spier badał ludy płaskowyżu Columbia (region obejmujący Waszyngton , Oregon , Idaho i części zachodniej Montany ). W czasie studiów jedynymi tańcami, których mógł być świadkiem, były tańce towarzyskie lub te, które zawierały już elementy chrześcijańskie , co komplikowało badanie genezy tańca okrągłego.

"Prorok"

Wovoka - przywódca duchowy Northern Paiute i twórca Tańca Duchów

Uważano, że Jack Wilson, "prorok" znany również jako Wovoka , miał wizję podczas zaćmienia Słońca 1 stycznia 1889 roku. ale jako młody dorosły twierdził, że był wtedy lepiej wyposażony duchowo, by poradzić sobie z tym przesłaniem. Jack przeszedł szkolenie od doświadczonego świętego człowieka pod przewodnictwem rodziców, gdy zdali sobie sprawę, że miał trudności z interpretacją swoich poprzednich wizji. Jack szkolił się również na "lekarza pogody", podążając śladami ojca. Był znany w całej Mason Valleyjako utalentowany i błogosławiony młody przywódca. Głosząc przesłanie o uniwersalnej miłości, często przewodniczył tańcom w kręgu, które symbolizowały niebiańską drogę słońca po niebie. [ potrzebne cytowanie ]

Antropolog James Mooney przeprowadził wywiad z Wilsonem przed rokiem 1892. Mooney potwierdził, że jego przesłanie zgadzało się z tym, jakie otrzymał jego współplemieńcy. [2] W tym badaniu porównywano listy między plemionami. Według Mooneya, list Wilsona mówił, że stał przed Bogiem w niebie i widział wielu jego przodków zaangażowanych w ich ulubione rozrywki, i że Bóg pokazał Wilsonowi piękną krainę pełną dzikiej zwierzyny i polecił mu wrócić do domu i powiedzieć swoim ludziom, że muszą się kochać i nie walczyć. Stwierdził też, że Jezuszostał reinkarnowany na ziemi w 1892 roku, że ludzie muszą pracować, a nie kraść lub kłamać, i że nie mogą angażować się w stare praktyki wojenne lub tradycyjne praktyki samookaleczenia związane z opłakiwaniem zmarłych. Powiedział, że jeśli jego lud będzie przestrzegał tych zasad, zjednoczy się ze swoimi przyjaciółmi i rodziną w innym świecie, aw obecności Boga nie będzie chorób, chorób ani starości. [7]

Mooney pisze, że Wilson otrzymał Taniec Ducha i nakazał oddać go swoim ludziom. Głosił, że jeśli pięciodniowy taniec będzie wykonywany w odpowiednich odstępach czasu, wykonawcy zapewnią im szczęście i przyspieszą ponowne połączenie żywych i zmarłych. Wilson powiedział, że Stwórca dał mu władzę nad pogodą i że będzie zastępcą odpowiedzialnym za sprawy w zachodnich Stanach Zjednoczonych, pozostawiając obecnego prezydenta Harrisona jako zastępcę Boga na Wschodzie. Jack twierdzi, że wtedy kazano mu wrócić do domu i głosić orędzie Boże. [8]

Jack Wilson twierdził, że opuścił Bożą obecność przekonany, że gdyby każdy Hindus na Zachodzie zatańczył nowy taniec, aby "przyspieszyć to wydarzenie", całe zło na świecie zostałoby zmiecione, pozostawiając odnowioną Ziemię wypełnioną pożywieniem, miłością i wiara. Szybko zaakceptowana przez jego braci Paiute, nowa religia została nazwana "Tańcem w kręgu". Ponieważ pierwszy Europejczyk zetknął się z praktyką za pośrednictwem Lakoty, ich określenie "Spirit Dance" zostało przyjęte jako opisowy tytuł dla wszystkich takich praktyk. Zostało to następnie przetłumaczone jako "Ghost Dance". [8]

Rozprzestrzenianie się poselstwa proroka


Plik:Taniec duchów Sioux, 1894.ogv


Wielcy tancerze plemienia Siuksów , w tanecznych regaliach, 1894
Poprzez Indian i niektórych białych osadników, przesłanie Wilsona rozprzestrzeniło się na znaczną część zachodniej części Stanów Zjednoczonych. Na początku ruchu religijnego wiele plemion wysyłało członków, aby zbadali samozwańczego proroka, podczas gdy inne społeczności wysyłały delegatów tylko po to, by byli serdeczni. Niezależnie od początkowych motywacji, wielu wyjechało jako wierzący i wróciło do ojczyzny, głosząc Jego przesłanie. Taniec ducha był również badany przez wielu mormonów z Utah , dla których koncepcje indyjskiego proroka były znane i często akceptowane. [9] Podczas gdy wielu zwolenników Tańca Duchów wierzyło, że Wovoka jest nauczycielem pacyfizmu i pokoju, inni nie wierzyli.


Koszula duchów z koźlej skóry Arapaho , ok. 1890


Rozwinięciem koncepcji Ghost Dance było opracowanie koszulek z duchami , które były specjalnymi ubraniami, które mogli nosić wojownicy. Mówiono, że odpychają kule mocą duchową. Nie jest pewne, skąd wzięła się ta wiara. Uczeni wierzą, że w 1890 r. wódz Kopiący Niedźwiedź przedstawił tę koncepcję swojemu ludowi, Lakocie [10], podczas gdy James Mooney twierdził, że najbardziej prawdopodobnym źródłem jest strój świątynny mormonów (który według mormonów chroni pobożnego nosiciela przed złem).

Interpretacja Lakoty czerpała z ich tradycyjnej idei "odnowionej ziemi", w której "wszelkie zło jest zmyte". Ta interpretacja Lakoty obejmowała usunięcie wszystkich Europejczyków z ich ziem: [12]

Powiedzieli ludziom, że mogą stworzyć nowy świat. Będą osuwiska, trzęsienia ziemi i silne wiatry. Wzgórza piętrzyłyby się na sobie. Ziemia zwinęłaby się jak dywan ze wszystkimi brzydkimi rzeczami białego człowieka - nowymi cuchnącymi zwierzętami, owcami i świniami, płotami, słupami telegraficznymi, kopalniami i fabrykami. Pod spodem krył się wspaniały, stary-nowy świat, jaki był przed przybyciem białych tłuszczożerców. ...Biali ludzie zostaną zwinięci, znikną, wrócą na swój kontynent. (s. 228)

- Kulawy Jeleń


wpływy polityczne


W lutym 1890 r. rząd Stanów Zjednoczonych złamał traktat z Lakotą, zmieniając Wielki Rezerwat Siuksów w Dakocie Południowej (obszar, który wcześniej obejmował większość stanu) i dzieląc go na pięć mniejszych rezerwatów. Rząd przyjmował białych farmerów ze wschodnich Stanów Zjednoczonych; ponadto miał na celu "rozerwanie stosunków plemiennych" i "przystosowanie Indian do zwyczajów białego człowieka, pokojowo, jeśli chcą, lub przymusowo, jeśli muszą". Na zmniejszonych rezerwacjach rząd przydzielił jednostki rodzinne na działkach o powierzchni 320 akrów (1,3 km 2 ) dla indywidualnych gospodarstw domowych. Oczekiwano, że Lakota będą hodować i hodować bydło oraz wysyłać swoje dzieci do.szkoły z internatem . W celu asymilacji szkoły nauczały języka angielskiego i chrześcijaństwa, a także amerykańskich praktyk kulturowych. Generalnie zabroniły włączenia tradycyjnej kultury i języka indyjskiego.

Aby wesprzeć Lakotę w okresie przejściowym, Biuro do Spraw Indian (BIA) miało uzupełnić Lakotę żywnością i zatrudnić białych rolników jako nauczycieli dla ludzi. Plan rolnictwa nie uwzględniał trudności, jakie mieliby rolnicy z Lakoty, próbując uprawiać rośliny w półpustynnym regionie Dakoty Południowej. Pod koniec sezonu wegetacyjnego 1890, czasu intensywnych upałów i niewielkich opadów, stało się jasne, że ziemia nie jest w stanie zapewnić znacznych plonów rolnych. Niestety był to również czas, kiedy skończyła się cierpliwość rządu do wspierania tzw. "leniwych Indian". Obcięli racje żywnościowe dla Lakotów o połowę. Ponieważ żubry zostały praktycznie wytępione kilka lat wcześniej, Lakota groziła śmierć głodowa.

Ludzie zwrócili się do rytuału Tańca Duchów, który przestraszył agentów nadzorujących BIA. Ci, którzy od dawna przebywali w okolicy, zdawali sobie sprawę, że rytuał często odbywa się na krótko przed bitwą. Kopiący Niedźwiedź został zmuszony do opuszczenia Stojącej Skały, ale gdy tańce nie ustały, Agent James McLaughlin poprosił o więcej żołnierzy. Twierdził, że duchowy przywódca Hunkpapa Siedzący Byk był prawdziwym przywódcą ruchu. Były agent, Valentine McGillycuddy , nie widział w tańcach nic nadzwyczajnego i wyśmiewał panikę, która zdawała się ogarniać agencje, mówiąc: "Przybycie wojsk przestraszyło Indian. Jeśli Adwentyści Dnia Siódmego przygotować szaty wniebowstąpienia na Drugie Przyjście Zbawiciela, armia Stanów Zjednoczonych nie jest wprawiana w ruch, aby im zapobiec. Dlaczego Indianie nie mieliby mieć tego samego przywileju Jeśli wojska pozostaną, kłopoty na pewno nadejdą."

Niemniej jednak tysiące dodatkowych żołnierzy armii amerykańskiej zostało rozmieszczonych w rezerwacie. 15 grudnia 1890 Siedzący Byk został aresztowany za niepowodzenie w powstrzymaniu swoich ludzi przed ćwiczeniem Tańca Duchów. Podczas incydentu, jeden z ludzi Siedzącego Byka, Catch the Bear, strzelił do porucznika "Bull Head", uderzając go w prawy bok. Natychmiast odwrócił się i strzelił Siedzącego Byka, trafiając go w lewą stronę, między dziesiątym a jedenastym żebrem; ta wymiana spowodowała śmierć po obu stronach, w tym Siedzącego Byka.


Wounded Knee
Główne artykuły: Wounded Knee Massacre i Ghost Dance War

29 grudnia 1890 - Spotted Elk ( Lakota : Unpan Glešká - znany również jako Big Foot) był Miniconjou liderem na liście US Army of 'kłopoty podejmowania' Indian. Został zatrzymany w drodze na spotkanie z pozostałymi wodzami Lakota. Oficerowie armii amerykańskiej zmusili go do przeniesienia się wraz ze swoimi ludźmi do małego obozu w pobliżu agencji Pine Ridge . Tutaj żołnierze mogli dokładniej obserwować starego wodza. Tego wieczoru, 28 grudnia, mała grupa Lakota wzniosła swoje tipi nad brzegiem Wounded Knee Creek. Następnego dnia, podczas próby odebrania broni od bandy przez oficerów, jeden młody, głuchy wojownik Lakota odmówił porzucenia broni. Nastąpiła walka, w której czyjaś broń wystrzeliła w powietrze. Jeden z amerykańskich oficerów wydał polecenie otwarcia ognia, a Lakota w odpowiedzi zajęli się skonfiskowaną wcześniej bronią; Siły amerykańskie odpowiedziały bronią palną karabinową i kilkoma szybkostrzelnymi działami lekkiej artylerii (Hotchkiss) zamontowanymi na górującym nad wzgórzem. Gdy walki dobiegły końca, 25 żołnierzy amerykańskich leżało martwych, wielu zabitych przez przyjacielski ogień. Wśród 153 zmarłych Lakoty większość stanowiły kobiety i dzieci. Po masakrze wódz Kopiący Miś oficjalnie oddał swoją broń generałowiNelson A. Miles .


Następstwa

Oburzenie we wschodnich Stanach Zjednoczonych pojawiło się, gdy opinia publiczna dowiedziała się o śmierci. Rząd USA wielokrotnie podkreślał, że Indianin został już skutecznie spacyfikowany. Wielu Amerykanów uważało, że działania armii amerykańskiej były nadmiernie surowe; niektórzy powiązali masakrę w Wounded Knee Creek z "niedżentelmeńskim aktem kopania człowieka, gdy ten jest już przybity". Wrzawa społeczna odegrała rolę w przywróceniu warunków poprzedniego traktatu, w tym pełnych racji żywnościowych i większej rekompensaty pieniężnej za zabrane ziemie.

Dwudziestu amerykańskich żołnierzy otrzymało Medale Honoru za swoje działania (niektóre źródła podają liczbę 18 lub 23). Amerykańscy aktywiści i aktywiści praw człowieka nazywali je "Medalami hańby" i wezwali do cofnięcia nagród, ale żadna z nich nigdy nie została cofnięta.

Po masakrze Wounded Knee, otwarty udział w ruchu Tańca Duchów stopniowo spadał z obawy przed ciągłą przemocą wobec praktykujących. Podobnie jak większość indyjskich ceremonii, stał się raczej tajny niż całkowicie wymarły.

Odrzucenie

Pomimo powszechnej akceptacji ruchu Tańca Duchów, przywódcy Navajo opisali Taniec Duchów jako "bezwartościowe słowa" w 1890 roku.
Trzy lata później James Mooney przybył do rezerwatu Navajo w północnej Arizonie podczas studiów nad ruchem Tańca Duchów i odkryli, że Navajo nigdy nie włączyli rytuału do swojego społeczeństwa.

Kehoe uważał, że ruch nie zyskał popularności w plemieniu ze względu na wyższy poziom społecznej i ekonomicznej satysfakcji Navajo w tamtym czasie. Innym czynnikiem były normy kulturowe wśród Navajo, które wpajały strach przed duchami i duchami, oparty na wierzeniach religijnych.

Dzisiaj

Masakra Wounded Knee nie była końcem ruchu religijnego Tańca Duchów. Zamiast tego zszedł pod ziemię. Wovoka nadal rozpowszechniał swoje przesłanie wraz z Kopającym Niedźwiedziem , Krótkim Bykiem i innymi duchowymi przywódcami.

Podczas incydentu Wounded Knee w 1973 roku, mężczyźni i kobiety Lakota, w tym Mary Brave Bird , odbyli ceremonię tańca duchów w miejscu, w którym zginęli ich przodkowie. W swojej książce Brave Bird pisze, że tańce duchów są kontynuowane jako prywatne ceremonie.