Gdy Francuzi walczyli z Meskwaki (Lisami) o handel futrami, Glory of the Morning mocno sprzymierzyła się z ludem swego męża, co doprowadziło do siedmiu lat wojny z ich sąsiadami. Ostatecznie odegrała kluczową rolę w zaprowadzeniu pokoju. Później pozwoliła na wznowienie wojny z Illini , jej dzielni wojownicy napadli na Michigamea i Cahokia. Gdy w 1754 roku wybuchła wojna między Francją a Wielką Brytanią , wojownicy Hocak zaatakowali angielskie osady daleko na wschodzie. Jednak gdy Brytyjczycy pokonali Francuzów, Glory of the Morning nawiązała z nimi przyjazne stosunki i odmówiła podążania wojenną ścieżką Pontiac . [ ^10 ] Trzy lata później kapitan Jonathan Carver , Connecticut Yankee w służbie Korony, odwiedził jej wioskę w 1766 roku i przedstawia interesującą opowieść o niej:

25 [września] opuściłem Green Bay i popłynąłem w górę rzeki Fox , wciąż w towarzystwie kupców i kilku Indian. 25 dotarłem do wielkiego miasta Winnebago, położonego na małej wyspie, tuż przy wjeździe na wschodni kraniec jeziora Winnebago . Tutaj królowa, która przewodniczyła temu plemieniu zamiast Sachema , przyjęła mnie z wielką uprzejmością i zabawiała w bardzo wytworny sposób, podczas gdy pozostałem z nią przez cztery dni.

Następnego dnia po moim przybyciu odbyłem naradę z wodzami, których poprosiłem o pozwolenie na przejazd przez ich kraj, w drodze do bardziej odległych narodów w ważnych sprawach. Zgodzili się na to chętnie, a prośbę tę uznali za wielki komplement dla swojego plemienia. Królowa zasiadła w (33) radzie, ale zadała tylko kilka pytań lub udzieliła kilku drobnych wskazówek w sprawach dotyczących państwa; kobietom nigdy nie wolno zasiadać w ich radach, chyba że zostaną obdarzone najwyższą władzą, a wtedy nie jest dla nich zwyczajem wygłaszanie formalnych przemówień, jak robią to wodzowie. Była bardzo starą kobietą, niskiego wzrostu i niewiele wyróżniała się strojem od kilku młodych kobiet, które jej towarzyszyły. Te jej towarzyszki wydawały się bardzo zadowolone, kiedykolwiek okazywałem jakiekolwiek oznaki szacunku ich królowej, szczególnie gdy ją pozdrawiałem, co często robiłem, aby zyskać jej względy. Przy tych okazjach dobra staruszka starała się przybrać młodzieńczą wesołość i jej uśmiechy pokazywały, że była równie zadowolona z uwagi, jaką jej poświęcałem. ...

Złożywszy kilka akceptowalnych prezentów dobrej starej królowej i otrzymawszy jej błogosławieństwo, opuściłem miasteczko Winnebago 29 września... ^[ 11 ]

Nic więcej o niej nie słyszano, aż do wizyty Kinziesów w 1832 r. Dożyła niesłychanego wieku. Juliette Kinzie maluje jej portret:

Wśród nich była w tym roku jedna, której nigdy wcześniej nie widziałem - matka starszego Day-kau-ray. Nikt nie potrafił określić jej wieku, ale wszyscy zgadzali się, że musiała przeżyć ponad sto zim. Jej oczy przygasły i stały się prawie białe ze starości - jej twarz pociemniała i zwiędła, jak pieczone jabłko - jej głos drżący i słaby, z wyjątkiem sytuacji, gdy podnosił się w gniewie, by strofować jej niewdzięcznych wnuków, którzy lubili płatać jej figle, wskazywały na bardzo podeszły wiek, jaki musiała osiągnąć. Zwykle chodziła na czworakach, nie mając siły, by utrzymać się prosto. W dniu zapłaty, po otrzymaniu swojej porcji, którą starannie ukryła w rogu koca, podeszła na czworakach i usiadła na progu, by policzyć swój skarb... Pomimo ich irytujących sztuczek, wydawała się ich bardzo lubić i nigdy nie omieszkała prosić o coś swojego Ojca, aby mogła ich obdarować. Pewnego ranka wślizgnęła się do salonu, wyprostowała się, podparła się o framugę drzwi i zawołała najbardziej żałosnym tonem: - "Shaw-nee-aw-kee Wau-tshob-ee-rah Thsoonsh-koo-nee-noh!" [ Žuniya-ąké ho(kik)čąbira čušgunino ] (Srebrny człowieku, nie mam lustra). Mój mąż uśmiechnął się i przyjął ten sam ton głosu, zawołał w odpowiedzi: - "Czy chcesz spojrzeć na siebie, matko?" Ta myśl wydała jej się tak nieodparcie komiczna, że ??śmiała się, aż była zmuszona usiąść na podłodze i oddać się swojej przyjemności. Wtedy wyznała, że ??to dla jednego z chłopców chciała małego lusterka. Kiedy ojciec dał jej ten żart, okazało się, że "nie ma grzebienia", potem "nie ma noża", a potem "nie ma szala z kaliko", aż w końcu, jak to zwykle bywa, Shaw-nee-aw-kee zapłacił za swój żart bardzo drogo.