Indiańskie wojny - I Traktat z Laramie 1851 r.

I Traktat z Fortu Laramie 1851 r.

Zobacz też: Wojny Indiańskie Dzikiego Zachodu

Indiańskie konflikty w poszczególnych stanach USA: Alabama, Arizona, Kalifornia, Kolorado, Idaho, Kansas, Montana, Nebraska, Nevada, Nowy Meksyk, Oklahoma, Południowa Dakota, Teksas, Utah, Waszyngton, Wyoming

(Z Wikipedii)

Miejsce obozowiska strzelców konnych z Fort Laramie w 1851 roku
w pobliżu skrzyżowania rzeki North Platte i Horse Creek
na zachód od Morrill w stanie Nebraska.

Narodowe miejsce historyczne Fort Laramie, z tipi po drugiej stronie rzeki Laramie,
gdzie negocjowano traktat z 1868 roku.
Początkowo traktat miał być podpisany w forcie,
ale dla koni Indian zabrakło trawy.
Ostatecznie zdecydowano się ruszyć w dół rzeki,
gdzie Horse Creek wpada do North Platte w Nebrasce.
Traktat jest czasami określany jako Traktat Horse Creek.

Traktat Fort Laramie z 1851 roku został podpisana w dniu 17 września 1851 roku pomiędzy Stanami Zjednoczonymi (komisarze traktatowi) i przedstawicielami plemion Cheyenne, Sioux, Arapaho, Crow, Assiniboine, Mandan, Hidatsa, Arikara, Traktat był porozumieniem między dziewięcioma mniej więcej niezależnymi stronami. Traktat określał tradycyjne roszczenia terytorialne plemion jak między sobą.

Stany Zjednoczone przyznały, że cała ziemia objęta traktatem była terytorium Indian i nie zgłaszała roszczeń do żadnej jego części. Granice uzgodnione w Traktacie z Fort Laramie z 1851 r. posłużyły do rozstrzygnięcia szeregu spraw roszczeń w XX wieku. Indianie gwarantowali bezpieczne przejście dla osadników na Szlaku Oregońskim i pozwalali na budowę dróg i fortów na ich terytoriach w zamian za obietnice renty w wysokości 50 tysięcy dolarów rozłożonych na pięćdziesiąt lat. Traktat miał także "zaprowadzić skuteczny i trwały pokój" między ośmioma plemionami, z których każde często było w sprzeczności z wieloma innymi.

Tło

Chociaż wielu europejskich i europejsko-amerykańskich imigrantów do zachodniej meryki Północnej przeszło wcześniej przez Great Plains na Szlaku Oregońskim i Santa Fe
Gorączka złota w Kalifornii, która rozpoczęła się w 1848 r., znacznie zwiększyła ruch na szlaku.
W następnym roku zarówno Thomas Fitzpatrick (agent Upper Platte i Arkansas), jak i David D. Mitchell (superintendent w Saint Louis) zalecili naradę z Indianami, aby zapobiec konfliktowi.
Rząd Stanów Zjednoczonych podjął negocjacje z plemionami Indian Wielkich Równin żyjącymi między Arkansas i rzeką Missouri, aby zapewnić migrantom ochronę pierwszeństwa przejazdu.
Kongres przeznaczył na zgromadzenie sto tysięcy dolarów, popartych przez Luke'a Lea (komisarza do spraw indiańskich).

Ponieważ w okolicach Fort Laramie brakowało paszy dla indiańskich koni, traktat został wynegocjowany i podpisany 30 mil w dół rzeki od fortu u ujścia Horse Creek. Wielu Indian nazywa traktat Horse Creek.
Przedstawiciele Lakota Sioux (Czerwona Ryba, Samotny Róg), Cheyenne, Assiniboine, Gros Ventre, Mandan, Arikara, Hidatsa, Shoshone, Crow ( Wódz Big Robber, Siedzący na Krawędzi Fortyfikacji), oraz Arapaho brał udział w dyskusjach traktatowych.

Senat Stanów Zjednoczonych ratyfikował traktat, dodając artykuł 5, w celu dostosowania odszkodowania od pięćdziesięciu do dziesięciu lat, jeśli plemiona zaakceptował zmiany. Uzyskano akceptację ze wszystkich plemion, z wyjątkiem plemienia Wron. Kilka plemion nigdy nie otrzymało obiecanych towarów jako zapłaty.

Terytorium Traktatu

Siuksowie Lakota otrzymali wyłączne prawa traktatowe do wzgór Black Hills [Góry Czarne] (obecna Południowa Dakota), ku konsternacji Cheyenne i Arapahoe. ". Siuksowie otrzymali prawa do Czarnych Wzgórz i innych krajów, które twierdzili Północni Czejeni. Ich ojczyzną były Czarne Wzgórza", oświadczył historyk Czejenów w 1967 roku.
Wódz Arapahoe Black Coal skarżył się w 1875 roku: " Nigdy nie dostałem jeszcze niczego za moją ziemię [Góry Czarne] Jest częściowo moja, a częściowo Siuksów... Przede wszystkim przybyli z rzeki Missouri i dotarli do tego miejsca, a teraz dostali to daleko, a oni twierdzą, że cała ta ziemia.

Cheyenne i Arapaho, najbardziej wysunięte na południe plemiona objęte traktatem, zajmowały wspólny obszar na południe od North Platte (głównie w dzisiejszym Wyoming i Kolorado).

Terytorium traktatu Crow (w obecnej Montanie i Wyoming) obejmowało obszar na zachód od Powder River. Rzeka Little Bighorn przepływała przez środek posiadłości Crow.

Ziemie 1851 Ft. Traktat z Laramie

Terytorium Indian Crow (obszar 517, 619 i 635) opisane w traktacie w Fort Laramie (1851),
obecne Montana i Wyoming.
Obejmowało zachodni obszar rzeki Powder i obszar Yellowstone
z dopływami, takimi jak rzeka Tongue, rzeka Rosebud i rzeka Bighorn.

Mapa De Smet terytoriów Indian Fort Laramie z 1851 r. (obszar jasny)

Po Traktacie

Traktat został złamany niemal natychmiast po jego zawarciu. W 1858 r. niepowodzenie Stanów Zjednoczonych w zapobieganiu masowej imigracji górników i osadników do Kolorado podczas gorączki złota na szczycie Pike's Peak również nie pomogło.

Przejmowali ziemie Indian, aby je wydobywać "wbrew protestom Indian" gorączki złota na szczycie Pike's Peak zakładali miasta, zakładali farmy i ulepszali drogi.
Przed 1861 r. Cheyenne i Arapahoe "zostały wypędzone z regionów górskich na wodach Arkansas".
Tacy emigranci rywalizowali z plemionami o zwierzynę i zasoby i powodując konflikty z emigrantami.

Rząd USA nie egzekwował traktatu, aby powstrzymać emigrantów.
W 1864 r. miała miejsce masakra w Sand Creek w obozie złożonym głównie z Czejenów, dokonana przez armię ochotników pułkownika Johna M. Chivingtona.
Doprowadziło to do wieloletniej wojny między Czejenami a Stanami Zjednoczonymi.

Sytuacja uległa eskalacji wraz z aferą Grattana w 1854 roku, kiedy oddział amerykańskich żołnierzy nielegalnie wkroczył do obozu Siuksów, aby aresztować oskarżonych o kradzież krowy, co wywołało bitwę, w której zginął Chief Conquering Bear.

Chociaż walki międzyplemienne istniały przed przybyciem białych osadników, niektóre z walk międzyplemiennych po podpisaniu traktatu można przypisać masowym zabijaniu bizonów przez białych osadników i agentów rządowych.
Armia amerykańska nie egzekwowała postanowień traktatowych i pozwalała myśliwym na rdzennej ziemi zabijać bawoły, zapewniając ochronę, a czasem amunicję. Każdego roku zabijano sto tysięcy bawołów, dopóki nie znalazły się na skraju wyginięcia, co zagrażało egzystencji plemion. Te masowe mordy dotknęły wszystkie plemiona, w związku z czym plemiona zostały zmuszone do wzajemnego wejścia na tereny łowieckie, gdzie wybuchły walki.

Latem 1862 wszystkie trzy plemiona zostały wyparte ze wspólnego terytorium traktatowego. "My, arikarowie zostały napędzany z naszego kraju po drugiej stronie rzeki Missouri przez Siuksów", stwierdził szef Biała Tarcza w 1864 roku Eliminacja bawołów oznaczało również, że Yanktonai Sioux przeniósł się Tereny łowieckie Assiniboine w Północnej Dakocie i Montanie, gdzie Assiniboine zawarli z nimi pokój.

Wkrótce Kruki zobaczyły, jak ich zachodnia część rzeki Powder jest zalana przez wkraczających się Lakotów w poszukiwaniu bizonów, a "... bitwy na dużą skalę z najeżdżającymi Siuksami" miały miejsce w pobliżu dzisiejszego miasta Wyola w stanie Montana.
Wrony, które miały przewagę liczebną, były stopniowo przemieszczane. "Kraj od rzeki Powder do rzeki Yellowstone był ich krajem [Wronami], aż do 1859 r., kiedy zostali z niego wygnani przez Siuksów". W 1868 r., po serii bitew z armią Stanów Zjednoczonych na spornym obszarze, Lakotowie w końcu odnieśli sukces w zamianie części terytorium Indian Crow z 1851 r. na ich własne niepodlegające terytoriom.

Później znowu ogromne części różnych terytoriów indyjskich zostaną w taki czy inny sposób dodane do posiadłości Stanów Zjednoczonych. Mniejsze obszary pierwotnych terytoriów indiańskich stały się odrębnymi rezerwatami, zwykle zamieszkanymi przez Indian z plemienia, które posiadało traktat w 1851 r.

Jednak terytorium Kruków przewidywało w końcowym obszarze dwa różne zastrzeżenia. Rezerwat Wron został utworzony w centrum pierwotnego terytorium w 1868 roku.
Rezerwat Północnych Czejenów stał się rzeczywistością w 1884 roku. Znajduje się całkowicie w granicach terytorium Wron z 1851 roku, po tym, jak wspomniani Indianie mieli " zdobył prawo do pozostania na północy" po wybuchu w Fort Robinson.

Arapahoe (Northern Arapaho) osiedlili się w rezerwacie swoich dawnych wrogów, Shoshone, w obecnym rezerwacie Wind River w Wyoming. Południowi Cheyenne i Arapaho żyją we wspólnym rezerwacie w obecnej Oklahomie, również daleko od ich ziemi objętej traktatem z 1851 roku.

Assiniboine w Stanach Zjednoczonych od 1888 mieszkał częściowo w rezerwacie Fort Peck, a częściowo w rezerwacie Fort Belknap, oba położone na północ od Missouri w dzisiejszej Montanie.
Terytorium traktatowe Assiniboine na południe od Missouri stanowiło tylko niewielką część szerokiego obszaru wykorzystywanego przez tych północnych Indian z równin.