Indiańskie wojny na terenach USA - Wojny z Indianami na Dzikim Zachodzie

Indiańskie Wojny na Dzikim Zachodzie

Napisane przez Emersona Hougha w 1918 r.

Obóz Lakota Sioux, John Graybill, 1891

Ziemia między rzeką Missouri a Górami Skalistymi, wzdłuż Wielkich Równin i wysokich podnóży, została przekroczona i zapomniana przez ludzi, którzy przebijali się do dalszych krajów w poszukiwaniu ziem, w których fortuna była szybka i łatwa.
Kalifornia, Oregon,, wszystkie wczesne tereny rolnicze i leśne na dalekim północnym zachodzie - leżały daleko poza równinami i, jak już zauważyliśmy, poszukiwano ich, jeszcze zanim śniono o złocie na zboczu Pacyfiku.

Tak więc tutaj, gdzieś pomiędzy rzeką Missouri i Górami Skalistymi, posuwając się, zyskując i przegrywając, zmieniając się trochę bardziej z każdą dekadą - iw końcu tak szybko się zmieniła, że ??została zużyta i zniesiona w ciągu jednej szybkiej dekady.

Ta niespokojna kraina, która tak długo cieszyła się niewielką reputacją przez wczesnych Amerykanów, była, jak już wspomnieliśmy, pasmem bawołów i krajem Indian poruszających się na koniach - plemion równin, które żyły z polowań na bizony.

Przez długi czas ta ludność indiańska powstrzymywała białych osadników w Kansas, Nebrasce, Dakotach, Montanie, Wyoming, Kolorado
Ale jak ludzie zaczęli dążyć dalej i dalej na zachód w poszukiwaniu domów w stanie Oregon  lub w poszukiwaniu złota w Kalifornii lub Idaho i Montana.
Problem Indiański stał się poważny.

Wkrótce po wojnie domowej Armia stanęła przed zadaniem eksterminacji lub przynajmniej wysiedlenia dzikich plemion całego tego bezwartościowego i nieznanego Bliskiego Zachodu. Nie był to proces całkiem prosty.
Przez długi czas sami Indianie byli w stanie stawić temu przedsięwzięciu bardzo skuteczny opór. Byli przyzwyczajeni do życia w tym kraju i nie musieli przynosić własnych zapasów; stąd armia walczyła z nimi w niekorzystnej sytuacji.
Armia musiała nauczyć się, jak stać się pół Indianinem, zanim zacznie walczyć z Indianami na równych warunkach. Wydaje się, że nie pożądaliśmy tych ziem w pierwszych dniach walk z Indianami; walczyliśmy raczej o szlaki niż o ziemię.
Sami Indianie mieszkali tam przez całe życie, podbijali swoje środowisko i byli w nim szczęśliwi. Toczyli zaciekłą walkę i nie można ich za to winić.

Największe z naszych indyjskich wojen miały miejsce od czasu naszej własnej wojny domowej, a być może najbardziej godną uwagi ze wszystkich bitew są te, które stoczono na starym pastwisku krów - w krainie naszej ostatniej granicy. Nie brakuje nam obfitych zapisów tego okresu naszej historii. Wkrótce po wojnie secesyjnej tory kolejowe zaczęły wychodzić na równiny. Oprócz wielu nowych osadników przywieźli mnóstwo kronikarzy i historyków oraz pisarzy gorączkowych fikcji lub rzekomych faktów. W tym okresie naszej historii ukazało się wiele książek, z których większość została zaakceptowana jako prawda. To był czas, kiedy wcieliliśmy się w bohaterów Dzikiego Zachodu, surowych, odzianych w skórę łowców i tak zwanych harcerzy, z których każdy mógł opowiedzieć swoją historię i otrzymać ją na równi.

W rzeczywistości mniej więcej w tym czasie armii udało się ujarzmić ostatnie plemiona indiańskie na paśmie bawołów, większość naszej historii na Dzikim Zachodzie , przynajmniej jeśli chodzi o najśmielszą przygodę, była sprawą przeszłość. Łatwo było pisać o przeszłości, której wszyscy byli teraz zbyt nowi, zbyt ignorantami lub zbyt zajęci krytycznie, by je zapamiętać.

Już w 1866 roku pułkownik Marcy, doświadczony oficer wojskowy i indyjski bojownik, przyjął postawę pisania o zanikającym okresie amerykańskiego życia. W swojej armii "Życie na granicy" powiedział:

Brule War Party

"Wielu przyjaciół przekonało mnie, że treść księgi, która jest niniejszym prezentowana opinii publicznej, nie jest bezwartościowa jako zapisy o szybko zanikającym wieku i jako prawdziwe szkice ludzi różnych ras, których pamięć wkrótce zależeć będzie tylko od romansu, chyba że ktoś, kto ich znał, podejmie się pozostawienia zarysów ich szczególnych cech. Jestem przekonany, że usprawiedliwienie można znaleźć w prostym fakcie, że wszystkie te ludy mojego opisu - mężczyźni, warunki życia, rasy rdzennych mieszkańców, żądni przygód myśliwi i pionierzy - odchodzą.

Jeszcze kilka lat, a preria zamieni się w farmy. Górskie wąwozy będą siedzibami zapracowanych fabrykantów, a gigantyczna potęga amerykańskiej cywilizacji zawładnie ziemią od wielkiej rzeki Zachodu po same brzegi Pacyfiku. Świat szybko się zapełnia.

Ufam, że nie popełnię błędu, gdy ośmielę się nadać pewną wartość, choćby najmniejszą, wszystkiemu, co składa się na prawdziwą historię stanu ludzi, będącego wypadkową postępów cywilizacji na kontynencie - stanu, który tworzy szczególne typy charakteru rodzi niezwykły rozwój ludzkiej natury - stan, który również nie może istnieć na tym czy na jakimkolwiek innym kontynencie, a zatem ma szczególną wartość w sumie historii ludzkości".

Takie słowa jak powyższe świadczą o szerokim i dostojnym punkcie widzenia. Nikt, kto śledzi strony Marcy, nie może ich zamknąć niczym innym jak szacunkiem i podziwem. W książkach takich jak ta możemy zatem znaleźć coś na temat ostatnich etapów oczyszczania granicy.

Nawet w czasach Marcy'ego kwestia indyjskiej polityki naszego rządu była dyskutowana. On sam, jako oficer armii, przyjrzał się tej sprawie filozoficznie, ale jego ocena warunków była dokładna. Dawno temu, jak pisał, jego wnioski były takie, jakie można było wyciągnąć czterdzieści lat później.

"Granice ich przyzwyczajonego zasięgu szybko się kurczą, a ich środki utrzymania ulegają odpowiedniemu zmniejszeniu. Biały człowiek posuwa się szybkimi krokami ze wszystkich stron, a oni są zmuszeni ustąpić miejsca jego wtargnięciu. Niedaleko jest czas, kiedy bawół wyginie, a wtedy będą zmuszone do przyjęcia innego trybu życia niż pogoń za przeżyciem. Żaden człowiek nie podda się spokojnie głodowi, gdy żywność będzie w jego zasięgu i jeśli nie może go uczciwie zdobyć, ukradnie go lub zabierze siłą. Jeśli zatem nie nakłonimy ich do uprawiania rolnictwa, za kilka lat będziemy mieli przed sobą alternatywę ich eksterminacji lub nieustannej walki z nimi. To, że ostatecznie są skazane na wyginięcie, moim zdaniem nie pozwala wątpić.

Pod koniec wojny domowej i na początku wojen z plemionami równin nasza armia była w lepszym stanie niż kiedykolwiek od tamtego dnia.
Składała się z najzdrowszych i najlepiej zaprawionych żołnierzy, którzy kiedykolwiek walczyli pod naszą flagą, iw tamtym czasie reprezentowali większą część naszej siły bojowej niż kiedykolwiek przedtem lub później. W 1860 r. Armia Regularna, nie licząc sił ochotniczych, liczyła 16 tys. W 1870 było to 37 000 - jeden żołnierz na każdy tysiąc naszej populacji.

Przeciwko tej sile, pionierom coraz większej armii pokojowych osadników, napływających teraz na Zachód, stanęła praktycznie cała populacja walczących plemion, takich jak Siuksowie , dwie bandy Cheyenne,   Piegan,  Assiniboine, Arapaho, Kiowa, Komanczów i Apaczów Byli to przywódcy wielu innych plemion w dzikich kampaniach, które podpalały ziemię od Rio Grande do naszej północnej linii.
Sioux i Cheyenne były bardziej szczególnie liderzy, a oni zawsze robili co mogli, aby pozyskać pomoc z mniej wojowniczych plemion takich jak Wrona , Wąż, Bannock  i Ute - w rzeczywistości wszystkie dzikie lub na wpół cywilizowane plemiona, które wisiały na bokach ruchu na szlaku w kierunku zachodnim.

Sioux , wówczas u szczytu swojej potęgi, zostały wyróżnione przez wielu cech wojowniczych. Walczyli ciężko i szybko wyłapywali wszelkie oznaki słabości swoich wrogów. Tak więc w trakcie naszej wojny secesyjnej , kiedy wycofaliśmy niektóre z wyższych stanowisk, Siuksowie natychmiast wkroczyli i zepchnęli białych do wschodnich granic równin
Potem, kiedy zostaliśmy uwięzieni w śmiertelnym uścisku niszczycielskiej wojny w 1862 roku, powstali w jednej dzikiej fali buntu i zmasakrowali z najstraszliwszą okrucieństwem nie mniej niż sześciuset czterdziestu czterech białych w Minnesocie i Południowej Dakocie
Kiedy generał Sibley wyruszył wśród nich w swojej późniejszej kampanii karnej, miał pełne ręce roboty przez wiele długich i męczących dni.

Wydarzenia po zakończeniu wojny secesyjnej nie poprawiły sytuacji w Indiach. Koleje otrzymały duże dotacje do ziemi i zaczęły oferować te ziemie na sprzedaż osadnikom. Żołnierzowy rygor uprawniający posiadacza do zlokalizowania go na terenach publicznych zaczął teraz unosić się w powietrzu. Niektórzy inżynierowie, a nawet robotnicy, na torach kolejowych, widząc, jak realne jest zasiedlenie tych równin, zaczęli wycofywać się i zakładać swoje domy, zwykle niedaleko torów kolejowych.

Cały ten wzrost liczebności białej populacji tym bardziej rozwścieczył Indian, ale dał im większą szansę na wyrządzenie szkody naszemu ludowi. Dlatego nasza armia stała się niewiele więcej niż ogromnym ciałem policji i zawsze czekało ukaranie tych obrażających członków plemienia, którzy nic nie wiedzieli o wyższych prawach wojny i którzy popełniali okrucieństwa, które nigdy nie miały sobie równych w historii; chyba że przez jednego z walczących Wielkiej Wojny w Europie, z którym jesteśmy zaangażowani w to pisanie - raz jeszcze w interesie zdrowej i ludzkiej cywilizacji. Trwała ostatnia wielka walka o okupację pogranicza. Wiązało się to z posiadaniem ostatnich z naszych otwartych ziem i można je nazwać wojną o naszą ostatnią granicę.

Ogalala Sioux w oazie w Badlands.

Osadnik, który popychał Zachód, nadal był człowiekiem, który dzielił swój czas między karabin i pług. Liczne bawoły zostały wyrżnięte z nieskończoną chciwością przez ludzi, którzy teraz pojawili się na strzelnicy. Ponieważ wielkie stada regularnie wędrowały na południe, gdy padało każdej zimy, osadnicy spotykali się z osadnikami wzdłuż dolnych linii kolejowych iw brutalnym handlu ginęli w tysiącach i milionach. Indianie widzieli ten nagły i przerażający spadek środków do życia. To dla nich oznaczało śmierć. W ich umysłach, zwłaszcza gdy myśleli, że się ich boimy, była jedna odpowiedź na to wszystko - wszyscy biali muszą zostać zabici.

Czerwona Chmura, Szalony Koń, Rzymski Nos, Amerykański Koń, Czarny Czajnik - to imiona wielkich indiańskich generałów, którzy udowodnili swoją zdolność do walki.
Czasami sprowadzali na otwarty teren, który nie był okupowany przez wielki ruch pasterski z południa, nawet pięć tysięcy konnych wojowników w jednym ciele, dobrze uzbrojeni i dobrze zaopatrzony w amunicję.

Były to czasy, kiedy indyjscy agenci mieli na swoich listach dwa razy więcej Indian niż faktycznie istniało - i otrzymywali dwa razy więcej zapasów niż faktycznie wydano plemionom. Klątwa polityki była nasza już wtedy i kosztowała nas wtedy, tak jak i teraz, bezcenne miliony najdroższych skarbów naszego narodu. Jeśli chodzi o rezerwaty, które Indianie mieli zająć, opuścili je po lodzie. W końcu, kiedy zostali pobici, poproszono ich tylko o powrót do tych rezerwatów i nakarmienie.

Forsyth wpadł na szlak dwóch lub trzech dużych wiosek indiańskich, ale mimo to poszedł dalej, aż dotarł do doliny South Fork. Tutaj Czejenów pod groźnym rzymskim nosemotoczył go 17 września. Mała grupa zwiadowców schroniła się na zarośniętej wyspie około 60 metrów od brzegu i pospiesznie wykopała się pod ostrzałem. Stali na dystans w liczbie dziesięciu do jednego, z niewielką perspektywą ucieczki, ponieważ mała wysepka nie zapewniała sama sobie ochrony i znajdowała się w bliskiej odległości od brzegów rzeki. Wszystkie ich konie wkrótce zostały zestrzelone, a mężczyźni leżeli w dołach strzelb bez nadziei na ucieczkę. Roman Nose, wściekły na opór stawiany przez ludzi Forsytha, dowodził grupą około czterystu swoich wojowników w najbardziej desperackiej szarży, jaka została odnotowana we wszystkich naszych indyjskich annałach wojennych. Rzadko kiedy Indianin w ogóle szarżował; ale ci współplemieńcy, rozebrani do naga na starcie i początkowo prowadzeni przez tego olbrzymiego wojownika, który przybył wykrzykując swój sprzeciw,

Według raportu Forsytha, Indianie przybyli w regularnych szeregach, podobnie jak kawaleria białych, licząca ponad czterysta osób. Spotkali się z ogniem powtarzalnych karabinów i rewolwerów, a oni stanęli za pierwszym, drugim, trzecim, czwartym i piątym ogniem powtarzalnej broni i nadal szarżowali!

Roman Nose zginął w końcu w kontakcie z strzelbami, do których prowadził swoich ludzi. Druga szarża była mniej desperacka, gdyż dzicy stracili serce po stracie swojego przywódcy. Trzecia, dostarczona pod wieczór tego samego dnia, była zdawkowa. W tym czasie dno płytkiego strumienia było już wypełnione powalonymi końmi i martwymi wojownikami.

Jerzy Aleksander Forsyth

Forsyth kazał wyciąć mięso z ciał swoich martwych koni i zakopać je w mokrym piasku, aby mogło być przechowywane jak najdłużej. Porucznik Beecher, jego szef zwiadowców, został zabity, podobnie jak Surgeon Mooers i Scouts Smith, Chalmers, Wilson, Farley i Day. Siedemnastu innych członków partii zostało rannych, niektórzy poważnie. Sam Forsyth został postrzelony trzy razy, raz w głowę. Jego lewa noga została złamana poniżej kolana, a prawe udo zostało rozerwane kulą karabinową, co spowodowało u niego ogromny ból. Później wyciął kulę z własnej nogi i część bólu złagodziła. Po jego uratowaniu, kiedy jego złamana noga została ustawiona, nie pasowało mu to, a noga została dwukrotnie złamana w szpitalu i zresetowana, dopóki nie zrobiła się prawidłowo.

Ludzie Forsytha leżeli pod ostrzałem w palącym słońcu w swoich norach na mieliźnie przez dziewięć dni. Ale dzicy nigdy ich nie wypędzili iw końcu odeszli, ich kobiety i dzieci uderzały w bębny śmierci, a cała wioska opłakiwała nieustępliwych odważnych. Drugiego dnia walk Forsyth wysłał posłańców z ogromnym ryzykiem iw końcu oddział został uratowany przez oddział Dziesiątej Kawalerii. Indianie powiedzieli później, że w tej walce mieli ponad 600 wojowników. Ich straty, choć różnie szacowane, były niewątpliwie ciężkie.

To właśnie takie spotkania stopniowo nauczyły Indian, że nie są w stanie pokonać białych ludzi, tak że po pewnym czasie zaczęli ulegać nieuniknionemu.

To, co znane jest jako masakra Bakera, było punktem zwrotnym w półwiecznej wojnie z Czarnymi Stópami , dzikim plemieniem, które żerowało na ludziach handlu futrami w serii rabunków i morderstw. 22 stycznia 1870 r. major EM Baker, prowadzony przez mieszańców, którzy znali kraj, zaskoczył Pieganów w ich obozie zimowym nad rzeką Marias, tuż pod granicą. On, jak Custer, zaatakował o świcie, otwierając spotkanie z ogólnym ogniem w tipi. Zabił stu siedemdziesięciu trzech Piegan, w tym bardzo wiele kobiet i dzieci, co niestety często zdarzało się w tych niespodziewanych atakach. To była godna ubolewania wojna. Ale to zakończyło opór dzikiej Czarnej Stopy. Od tamtego dnia aż do dziś są usposobieni do pokoju.

Bitwa pod Little Bighorn, CM Russell

Straszna zemsta Siuksów i Czejenów w bitwie, która unicestwiła Custera i jego ludzi pod Little Big Horn atem 1876 roku; homerycka walka biegowa wykonana przez wodza Józefa z Nez Perce - ucieczka, która wprawiała w zakłopotanie naszych najlepszych generałów i ich ludzi przez sto dziesięć dni przez ponad tysiąc czterysta mil pustkowia - są to wydarzenia tak dobrze znane, że wydaje się, że nie trzeba robić więcej, niż odnosić się do nich.
Nez Perce z kolei upadł na zawsze, gdy Józef wyszedł i poddał się, mówiąc: "Z miejsca, w którym teraz stoi słońce, nie walczę już z białym człowiekiem na zawsze". Jego poddanie się losowi nie było pozbawione godności. Rzeczywiście, żałobne zainteresowanie związane z nieuniknionym przeznaczeniem wszystkich tych dzikich przywódców, którzy bez wątpienia, zgodnie ze swoimi standardami, robili to, co ludzie powinni robić i wszystko, co ludzie mogli zrobić.

Główną trudnością w wymierzeniu pełnej kary takim bandom było to, że rozproszyły się tak, że po klęsce nie dało się ich w żaden szczegółowy sposób wyprzedzić. Po walce z Custerem wiele osób z plemienia poszło na północ od linii kanadyjskiej i pozostało tam przez jakiś czas. Sam pisarz widział wzdłuż rzeki Qu'Appelle w Saskatchewan niektóre koła wyjęte z zegarków ludzi Custera. Dzicy rozbijali je i używali kół do biżuterii. Oferowali nawet Kanadyjczyków na wymianę - buty, kapelusze i ubrania zdjęte z ciał ludzi Custera.

Wojna Modoc przeciwko wojownikom Kapitana Jacka w 1873 roku toczyła się w lawie w Oregonie i była jedną z pierwszych wojen, które zostały dobrze opisane w gazetach. Słyszeliśmy wiele o długich i próbujących kampaniach prowadzonych przez armię w odwecie za zamordowanie generała Canby'ego w jego namiocie rady. Być może ta wojna dała nam niewielką chwałę, ale w końcu powiesiliśmy prowodyra morderców; i od tego czasu skrajny północny zachód pozostał wolny.

Daleko na suchym południowym zachodzie , gdzie człowiek budujący domy nie próbował jeszcze zająć się ziemią, krwiożerczy Apaczowie od dawna toczyli wojnę, która próbowała odwagi naszej armii, jak być może żadne inne plemiona nigdy tego nie zrobiły. Hiszpanie walczyli z tymi Apaczami przez prawie 300 lat i nie pokonali ich. Oferowali po trzysta dolarów za skalpy Apache i zabrali pewną ich ilość. Ale pozostawili wszystkich pozostałych odważnych zaprzysiężonych na wieczną wrogość. Apacze stali się górskimi banitami, których krwiożercze pragnienie zemsty nigdy nie zamarło. Żadne plemię nigdy nie walczyło bardziej zaciekle. Osaczeni i otoczeni, bez nadziei na ucieczkę, w niektórych przypadkach zginęli dosłownie do ostatniego człowieka. Generał George Crookzakończyli sprzątanie wyjętych spod prawa Apachów tylko przy użyciu przyczep własnych ludzi, którzy stanęli po stronie białych za wynagrodzeniem. Bez zwiadowców Pima nigdy nie zdołałby przebiec Apaczów tak jak on. Być może najtrudniej było znaleźć i walczyć ze wszystkimi Indianami z Równin . Ale w 1872 Crook ujarzmił ich i skoncentrował w rezerwatach w Arizonie . Dziesięć lat później, pod rządami Geronimo , plemię Apaczów wyrwało się na wolność i poddało generałowi Crookowi dopiero po długiej wojnie. Po raz kolejny najechali Nowy Meksyk i Arizonę w latach 1885-6. To był ostatni najazd Geronimo . Został zmuszony przez generała Milesado poddania się i wraz ze swoimi wodzami został deportowany do Fort Pickens na Florydzie. We wszystkich tych zaciętych bitwach i krwawych potyczkach, niespodziankach i morderczych atakach na całym starym terenie, setki zabitych osadników i setki naszych żołnierzy, w tym kilku wspaniałych oficerów. W samotnej walce z Custerem, na Little Big HornArmia straciła samego Custera, trzynastu oficerów i dwustu pięćdziesięciu sześciu żołnierzy zabitych, dwóch oficerów i pięćdziesięciu jeden rannych; w sumie trzysta dwadzieścia trzy zabitych i rannych w jednej bitwie. Custer miał w swojej pełnej kolumnie około siedmiuset ludzi. Liczbę Indian szacowano różnie. Mieli około pięciu tysięcy ludzi w swoich wioskach, kiedy spotkali Custera w tej najbardziej historycznej i najbardziej upiornej bitwie na Równinach. Nie ma sensu wznawiać starych dyskusji na temat Custera i jego pochopnej odwagi. Czy w błędzie, czy w mądrości, umarł i dzielnie. On i jego ludzie pomogli oczyścić granicę dla tych, którzy mieli podążać, i zadanie to zebrało swoje żniwo. W ten sposób powoli, ale systematycznie, mimo że utrudniała nam chwiejna polityka rządowa wobec Indian, przebrnęliśmy przez te wielkie indyjskie wojny na pograniczu, nasi żołnierze wykonywali swoją pracę wspaniale i bez narzekań, takiej pracy, jakiej nigdy nie było w żadnej innej cywilizowanej armii. poproszony o zrobienie lub mógłby zrobić, gdyby został poproszony. Pod koniec wojny domowejmy sami byliśmy narodem walczących ludzi. Byliśmy sprawni i przygotowani. Średnia naszych wojowniczych cech nigdy nie była tak wysoka jak wtedy. Pogranicze stworzyło swoich własnych tropicieli, własnych zbawicieli, własnych wojowników.