Wojny z Indianami
na Dzikim Zachodzie

Zobacz też:

Kampanie indiańskie: | Old Northwest War - (1785) 1790-1795 | Tippecanoe - 1811 | Creek - 1813-1814, 1836 | Seminole - 1817-1819, 1835-1842, 1855-1858 | Black Hawk - 1832 | Comanche - 1867-1875 | Modoc - 1872-1873 | Apache - 1873, 1885- 1886 | Little Big Horn - 1876-1877 | Nez Perce - 1877 | Bannock - 1878 | Cheyenne 1878-1879 | Ute - 1879-1880 | Pine Ridge - 1890-1891 |

Indiańskie konflikty w poszczególnych stanach USA: Alabama, Arizona, Kalifornia, Kolorado, Idaho, Kansas, Montana, Nebraska, Nevada, Nowy Meksyk, Oklahoma, Południowa Dakota, Teksas, Utah, Waszyngton, Wyoming

Indiańskie Wojny na Dzikim Zachodzie

Napisane przez Emersona Hougha w 1918 r.

Obóz Lakota Siuksów, John Graybill, 1891

Ziemia między rzeką Missouri a Górami Skalistymi, wzdłuż Wielkich Równin i wysokich podnóży, została przekroczona i zapomniana przez ludzi, którzy przebijali się do dalszych krajów w poszukiwaniu ziem, w których fortuna była szybka i łatwa.
Kalifornia, Oregon,, wszystkie wczesne tereny rolnicze i leśne na dalekim północnym zachodzie - leżały daleko poza równinami i, jak już zauważyliśmy, poszukiwano ich, jeszcze zanim śniono o złocie na zboczu Pacyfiku.

Tak więc tutaj, gdzieś pomiędzy rzeką Missouri i Górami Skalistymi, posuwając się, zyskując i przegrywając, zmieniając się trochę bardziej z każdą dekadą - iw końcu tak szybko się zmieniła, że ??została zużyta i zniesiona w ciągu jednej szybkiej dekady.

Ta niespokojna kraina, która tak długo cieszyła się niewielką reputacją przez wczesnych Amerykanów, była, jak już wspomnieliśmy, pasmem bawołów i krajem Indian poruszających się na koniach - Plemion Wielkich Równin, które żyły z polowań na bizony.

Przez długi czas ta ludność indiańska powstrzymywała białych osadników w Kansas, Nebrasce, Dakotach, Montanie, Wyoming, Kolorado
Ale jak ludzie zaczęli dążyć dalej i dalej na zachód w poszukiwaniu domów w stanie Oregon  lub w poszukiwaniu złota w Kalifornii lub Idaho i Montana.

Problem Indiański stał się poważny.

Wkrótce po wojnie domowej Armia stanęła przed zadaniem eksterminacji lub przynajmniej wysiedlenia dzikich plemion całego tego bezwartościowego i nieznanego Bliskiego Zachodu. Nie był to proces całkiem prosty.
Przez długi czas sami Indianie byli w stanie stawić temu przedsięwzięciu bardzo skuteczny opór. Byli przyzwyczajeni do życia w tym kraju i nie musieli przynosić własnych zapasów; stąd armia walczyła z nimi w niekorzystnej sytuacji.
Armia musiała nauczyć się, jak stać się pół Indianinem, zanim zacznie walczyć z Indianami na równych warunkach. Wydaje się, że nie pożądaliśmy tych ziem w pierwszych dniach walk z Indianami; walczyliśmy raczej o szlaki niż o ziemię.
Sami Indianie mieszkali tam przez całe życie, podbijali swoje środowisko i byli w nim szczęśliwi. Toczyli zaciekłą walkę i nie można ich za to winić.

Największe z naszych indyjskich wojen miały miejsce od czasu naszej własnej wojny domowej, a być może najbardziej godną uwagi ze wszystkich bitew są te, które stoczono na starym pastwisku krów - w krainie naszej ostatniej granicy. Nie brakuje nam obfitych zapisów tego okresu naszej historii. Wkrótce po wojnie secesyjnej tory kolejowe zaczęły wychodzić na równiny. Oprócz wielu nowych osadników przywieźli mnóstwo kronikarzy i historyków oraz pisarzy gorączkowych fikcji lub rzekomych faktów. W tym okresie naszej historii ukazało się wiele książek, z których większość została zaakceptowana jako prawda. To był czas, kiedy wcieliliśmy się w bohaterów Dzikiego Zachodu, surowych, odzianych w skórę łowców i tak zwanych harcerzy, z których każdy mógł opowiedzieć swoją historię i otrzymać ją na równi.
(Zobacz: Indiańskie ataki podczas budowy linii kolejowych)

W rzeczywistości mniej więcej w tym czasie armii udało się ujarzmić ostatnie plemiona indiańskie na paśmie bawołów, większość naszej historii na Dzikim Zachodzie , przynajmniej jeśli chodzi o najśmielszą przygodę, była sprawą przeszłość. Łatwo było pisać o przeszłości, której wszyscy byli teraz zbyt nowi, zbyt ignorantami lub zbyt zajęci krytycznie, by je zapamiętać.

Już w 1866 roku pułkownik Marcy, doświadczony oficer wojskowy i indyjski bojownik, przyjął postawę pisania o zanikającym okresie amerykańskiego życia. W swojej armii "Życie na granicy" powiedział:

Brule War Party

"Wielu przyjaciół przekonało mnie, że treść księgi, która jest niniejszym prezentowana opinii publicznej, nie jest bezwartościowa jako zapisy o szybko zanikającym wieku i jako prawdziwe szkice ludzi różnych ras, których pamięć wkrótce zależeć będzie tylko od romansu, chyba że ktoś, kto ich znał, podejmie się pozostawienia zarysów ich szczególnych cech. Jestem przekonany, że usprawiedliwienie można znaleźć w prostym fakcie, że wszystkie te ludy mojego opisu - mężczyźni, warunki życia, rasy rdzennych mieszkańców, żądni przygód myśliwi i pionierzy - odchodzą.

Jeszcze kilka lat, a preria zamieni się w farmy. Górskie wąwozy będą siedzibami zapracowanych fabrykantów, a gigantyczna potęga amerykańskiej cywilizacji zawładnie ziemią od wielkiej rzeki Zachodu po same brzegi Pacyfiku. Świat szybko się zapełnia.

Ufam, że nie popełnię błędu, gdy ośmielę się nadać pewną wartość, choćby najmniejszą, wszystkiemu, co składa się na prawdziwą historię stanu ludzi, będącego wypadkową postępów cywilizacji na kontynencie - stanu, który tworzy szczególne typy charakteru rodzi niezwykły rozwój ludzkiej natury - stan, który również nie może istnieć na tym czy na jakimkolwiek innym kontynencie, a zatem ma szczególną wartość w sumie historii ludzkości".

Takie słowa jak powyższe świadczą o szerokim i dostojnym punkcie widzenia. Nikt, kto śledzi strony Marcy, nie może ich zamknąć niczym innym jak szacunkiem i podziwem. W książkach takich jak ta możemy zatem znaleźć coś na temat ostatnich etapów oczyszczania granicy.

Nawet w czasach Marcy'ego kwestia indyjskiej polityki naszego rządu była dyskutowana. On sam, jako oficer armii, przyjrzał się tej sprawie filozoficznie, ale jego ocena warunków była dokładna. Dawno temu, jak pisał, jego wnioski były takie, jakie można było wyciągnąć czterdzieści lat później.

"Granice ich przyzwyczajonego zasięgu szybko się kurczą, a ich środki utrzymania ulegają odpowiedniemu zmniejszeniu. Biały człowiek posuwa się szybkimi krokami ze wszystkich stron, a oni są zmuszeni ustąpić miejsca jego wtargnięciu. Niedaleko jest czas, kiedy bawół wyginie, a wtedy będą zmuszone do przyjęcia innego trybu życia niż pogoń za przeżyciem. Żaden człowiek nie podda się spokojnie głodowi, gdy żywność będzie w jego zasięgu i jeśli nie może go uczciwie zdobyć, ukradnie go lub zabierze siłą. Jeśli zatem nie nakłonimy ich do uprawiania rolnictwa, za kilka lat będziemy mieli przed sobą alternatywę ich eksterminacji lub nieustannej walki z nimi. To, że ostatecznie są skazane na wyginięcie, moim zdaniem nie pozwala wątpić.

Straszna zemsta Siuksów i Czejenów w bitwie, która unicestwiła Custera i jego ludzi pod Little Big Horn atem 1876 roku; homerycka walka biegowa wykonana przez Wodza Józefa z Nez Perce - ucieczka, która wprawiała w zakłopotanie naszych najlepszych generałów i ich ludzi przez sto dziesięć dni przez ponad tysiąc czterysta mil pustkowia - są to wydarzenia tak dobrze znane, że wydaje się, że nie trzeba robić więcej, niż odnosić się do nich.
Nez Perce z kolei upadł na zawsze, gdy Józef wyszedł i poddał się, mówiąc: "Z miejsca, w którym teraz stoi słońce, nie walczę już z białym człowiekiem na zawsze". Jego poddanie się losowi nie było pozbawione godności. Rzeczywiście, żałobne zainteresowanie związane z nieuniknionym przeznaczeniem wszystkich tych dzikich przywódców, którzy bez wątpienia, zgodnie ze swoimi standardami, robili to, co ludzie powinni robić i wszystko, co ludzie mogli zrobić.

Główną trudnością w wymierzeniu pełnej kary takim bandom było to, że rozproszyły się tak, że po klęsce nie dało się ich w żaden szczegółowy sposób wyprzedzić. Po walce z Custerem wiele osób z plemienia poszło na północ od linii kanadyjskiej i pozostało tam przez jakiś czas. Sam pisarz widział wzdłuż rzeki Qu'Appelle w Saskatchewan niektóre koła wyjęte z zegarków ludzi Custera. Dzicy rozbijali je i używali kół do biżuterii. Oferowali nawet Kanadyjczyków na wymianę - buty, kapelusze i ubrania zdjęte z ciał ludzi Custera.

Wojna Modoc przeciwko wojownikom Kapitana Jacka w 1873 roku toczyła się w lawie w Oregonie i była jedną z pierwszych wojen, które zostały dobrze opisane w gazetach. Słyszeliśmy wiele o długich i próbujących kampaniach prowadzonych przez armię w odwecie za zamordowanie generała Canby'ego w jego namiocie rady. Być może ta wojna dała nam niewielką chwałę, ale w końcu powiesiliśmy prowodyra morderców; i od tego czasu skrajny północny zachód pozostał wolny.

Wojownik Apaczów autorstwa Hermana Wendleborga Hansena

Daleko na suchym południowym zachodzie , gdzie człowiek budujący domy nie próbował jeszcze zająć się ziemią, krwiożerczy Apaczowie od dawna toczyli wojnę, która próbowała odwagi naszej armii, jak być może żadne inne plemiona nigdy tego nie zrobiły. Hiszpanie walczyli z tymi Apaczami przez prawie 300 lat i nie pokonali ich. Oferowali po trzysta dolarów za skalpy Apache i zabrali pewną ich ilość. Ale pozostawili wszystkich pozostałych odważnych zaprzysiężonych na wieczną wrogość. Apacze stali się górskimi banitami, których krwiożercze pragnienie zemsty nigdy nie zamarło. Żadne plemię nigdy nie walczyło bardziej zaciekle. Osaczeni i otoczeni, bez nadziei na ucieczkę, w niektórych przypadkach zginęli dosłownie do ostatniego człowieka. Generał George Crookzakończyli sprzątanie wyjętych spod prawa Apachów tylko przy użyciu przyczep własnych ludzi, którzy stanęli po stronie białych za wynagrodzeniem. Bez zwiadowców Pima nigdy nie zdołałby przebiec Apaczów tak jak on. Być może najtrudniej było znaleźć i walczyć ze wszystkimi Indianami z Równin . Ale w 1872 Crook ujarzmił ich i skoncentrował w rezerwatach w Arizonie . Dziesięć lat później, pod rządami Geronimo , plemię Apaczów wyrwało się na wolność i poddało generałowi Crookowi dopiero po długiej wojnie. Po raz kolejny najechali Nowy Meksyk i Arizonę w latach 1885-6. To był ostatni najazd Geronimo . Został zmuszony przez generała Milesado poddania się i wraz ze swoimi wodzami został deportowany do Fort Pickens na Florydzie. We wszystkich tych zaciętych bitwach i krwawych potyczkach, niespodziankach i morderczych atakach na całym starym terenie, setki zabitych osadników i setki naszych żołnierzy, w tym kilku wspaniałych oficerów. W samotnej walce z Custerem, na Little Big HornArmia straciła samego Custera, trzynastu oficerów i dwustu pięćdziesięciu sześciu żołnierzy zabitych, dwóch oficerów i pięćdziesięciu jeden rannych; w sumie trzysta dwadzieścia trzy zabitych i rannych w jednej bitwie. Custer miał w swojej pełnej kolumnie około siedmiuset ludzi. Liczbę Indian szacowano różnie. Mieli około pięciu tysięcy ludzi w swoich wioskach, kiedy spotkali Custera w tej najbardziej historycznej i najbardziej upiornej bitwie na Równinach. Nie ma sensu wznawiać starych dyskusji na temat Custera i jego pochopnej odwagi. Czy w błędzie, czy w mądrości, umarł i dzielnie. On i jego ludzie pomogli oczyścić granicę dla tych, którzy mieli podążać, i zadanie to zebrało swoje żniwo. W ten sposób powoli, ale systematycznie, mimo że utrudniała nam chwiejna polityka rządowa wobec Indian, przebrnęliśmy przez te wielkie indyjskie wojny na pograniczu, nasi żołnierze wykonywali swoją pracę wspaniale i bez narzekań, takiej pracy, jakiej nigdy nie było w żadnej innej cywilizowanej armii. poproszony o zrobienie lub mógłby zrobić, gdyby został poproszony. Pod koniec wojny domowejmy sami byliśmy narodem walczących ludzi. Byliśmy sprawni i przygotowani. Średnia naszych wojowniczych cech nigdy nie była tak wysoka jak wtedy. Pogranicze stworzyło swoich własnych tropicieli, własnych zbawicieli, własnych wojowników.