Indiańskie wojny - Indiańskie ataki na linie kolejowe

BITWY INDIAN O LINIE KOLEJOWE

Indiańskie ataki podczas budowy linii kolejowych

Pociąg Union Pacific, koniec XIX wieku

przez: Williama Francisa Baileya w 1906 r.

Kraj, przez który zbudowano Union Pacific Railroad, był terenem łowieckim Pawnee, Sioux, Arapaho, Crow, Blackfoot, , Bannock, Snake i Shoshone , pierwszych trzech na Wielkich Równinach i pozostałych na zachodzie.

Były to jedne z najbardziej wojowniczych plemion Zachodu i podczas budowy drogi były przyczyną poważnych kłopotów, nie mówiąc już o rozdrażnieniu i opóźnieniach, a także dodatkowych kosztach.

Poniżej podsumowano warunki panujące na równinach w czasie budowy drogi.

Latem 1864 roku cała linia Overland Stage od St. Joseph w stanie Missouri do Salt Lake City była przedmiotem grabieży przez Indian , do tego stopnia, że Ben Holladay , jej właściciel, poprosił rząd o pięciu żołnierzy na każdą ze stacji oraz dwu na każdy wagon. .
Bez nich, stwierdził, zlikwidowałby linię. (!)

Rok 1865 był znany jako "Krwawy Rok na Równinach", a jego historia to jeden ciągły opis ataków, potyczek, grabieży i morderstw dokonywanych przez Indian.

Pomimo zwołanej Konferencji Pokojowej w Laramie w maju, rok 1866 z Indianami (tzw. II Traktat z Laramie 1866 r.)nie był dużo lepszy, a stosunki między białymi a Indianami były utrzymywane w punkcie walki, którego kulminacją była masakra przez Indian Siuksów pod Fort Phil Kearny osiemdziesięciu jeden regularnych żołnierzy w ramach tzw. Wojny Czerwonej Chmury 1866-1868.

Rok 1867 rozpoczął się od kłopotów na całej linii.
Inspektorzy rządowi poinformowali: "Grabieże w Indiach spowodowały poważne kłopoty z lokalizacją, budową i eksploatacją linii.
Ciągłe i uporczywe ataki spowodowały duże opóźnienia i koszty".

Rząd postawił przed niebezpieczeństwami prowizorium, wypchnął dużą liczbę wojsk na pole, odrestaurował stare i zbudował wiele nowych placówek.
To, wraz z łatwością komunikacji wynikającą z szybko rozwijającej się linii kolejowej, miało odstraszający wpływ na Indian.

1868 był powtórką z poprzedniego roku.
Na zwołaną a kwiecień konferencję pokojową do Fort Laramie w Wyoming Indianie nie przybyli i nie wzięli w niej udziału wzięli udziału aż do listopada, w którym podpisano tzw. II Traktat z Laramie 1868 r. z Siuksami.
Pomimo tego trwały liczne ataki innych plemion Indian były przez nich dokonywane na białych, a w kraju panował zamęt.
Jesienią nie było rozpaczliwe walki i wspierana przez obywateli armia żołnierzy karane Indian, ponieważ nigdy nie zostały ukarane przed, w wyniku czego znacznie lepszym stanie rzeczy w trakcie roku 1869 i później.

Prawie wszystkie kłopoty z Indianami miały miejsce na równinach i na wschód od Cheyenne.
Na zachód od niej, czy to z powodu lepszej organizacji kolei i wojska, czy też z powodu zastraszenia plemion, nie było z tego powodu irytacji.

Geodeci kolejowi, 1861

Badanym towarzyszył z reguły niewielki oddział stałych bywalców i temu można przypisać stosunkowo niewielką ich utratę życia.
Wprawdzie stracili niewiele ze swojej liczby, ale nadal byli zmuszeni do pracy w bardzo niekorzystnej sytuacji i często byli zatrzymywani przez obecność partii wojennych w zbyt dużej liczbie, by można je było zignorować.

Oni, grupy geodezyjne i inżynierskie, nie byli tak silni liczebnie jak ekwipunek i nie mieli swoich zasobów. Różne partie nie tylko były często wpędzane, ale wiele z nich musiało walczyć o życie. Stacja Hilldale w stanie Wyoming uwiecznia nazwisko jednego inżyniera, pana Hilla, który został zabity w pobliżu tego miejsca przez Indian podczas lokalizowania drogi.

Inną ofiarą Indian był pułkownik Percy, który dowodził grupą inżynierów podczas wstępnego badania. Zaskoczyła go grupa dwadzieścia cztery mile na zachód od Medicine Bow w stanie Wyoming - wycofując się do chaty, odstawił ich na trzy dni, pod koniec tego czasu udało im się podpalić budynek i kiedy spadł dach został zmuszony do wyjścia, po czym został zaatakowany i zabity. Miało to miejsce w pobliżu stacji Hanna w stanie Wyoming, która pierwotnie nazywała się Percy ku pamięci pułkownika.

Zdając sobie sprawę z konieczności wojska do ochrony sił budowlanych, rząd ustanowił wzdłuż linii liczne forty lub posterunki, a mianowicie:

Fort McPherson , Nebraska (pierwotnie nazywany Cantonment McKeon, a następnie Cottonwood Springs Cantonment). Założona w lutym 1866.

Fort Sedgwick w stanie Kolorado , około czterech mil od miasta Julesburg w stanie Kolorado.

Fort Mitchell , niedaleko Scotts Bluffs w stanie Nebraska, tymczasowa propozycja zajmowana tylko w okresie budowy.

Fort Morgan, Wyoming, niedaleko Sidney, Wyoming, założony w maju 1865, porzucony w maju 1868.

Fort DA.Russell , niedaleko Cheyenne w stanie Wyoming, założony w lipcu 1867 r., nadal zajmował stanowisko wojskowe.

Fort Sanders , Wyoming , niedaleko Laramie, założony w czerwcu 1866.

Fort Fred Steele , piętnaście mil na wschód od Rawlins, Wyoming, założony w czerwcu 1868 roku.

Fort Halleck , dwadzieścia dwie mile na zachód od Medicine Bow w stanie Wyoming, opuszczony w 1866 roku.

Generał Sherman przepowiedział, że napływ osadników, woźniców, wraz z ich zwolennikami, przyniesie do kraju wystarczającą ilość whisky, by zabić wszystkich Indian, a jedynymi dobrymi Indianami są martwi.

Pawnee scouts (Indiańscy przewodnicy z plemienia Paiutów)

Jedną z najcenniejszych sił podczas budowy drogi był batalion czterech kompanii Indian Pawnee wezwanych do służby w Stanach Zjednoczonych pod dowództwem majora Franka J. Northa 13 stycznia 1865 r. z George Custer
Okazały się najskuteczniejsze, pomimo nieco niedorzecznego wyglądu.
Dostali mundury zwykłych żołnierzy, które pozwolono im modyfikować, aby odpowiadały ich indywidualnym wyobrażeniom i gustom.
Z reguły ich nakrycie głowy było zwyczajowym indyjskim piórem.
Ich broń była regulaminowym karabinkiem i rewolwerem kawalerii, do którego z własnej woli dodawali siekierę, nóż, włócznię itp., a gdy miała się skończyć walka, rozbierali się do buffu, a raczej miedzianej skóry.

Siły budowlane w tym czasie były atakowane przez Czejenów i Siuksów , którzy byli zaciekłymi wrogami Pawnee.
Fort Kearny był siedzibą majora Northa i jego wojowników Pawnee, a ich obowiązkiem była ochrona sił budowlanych podczas pracy.

Fort Kearny, Nebraska

Jako ilustrujące istniejące warunki, interesujące są następujące: Duża grupa Indian pojawiła się na scenie w pobliżu Julesburga, major North i 40 jego Pawnee wyruszyło z Fort Kearny na miejsce spodziewanych kłopotów.
Po drodze znalazł ciała czternastu białych mężczyzn, którzy zostali zabici przez Indian i ich ciała okaleczone nie do poznania, z oderwanymi czaszkami, wyciętymi językami, odrąbanymi nogami i ramionami oraz ciałami pełnymi strzał.
Po przybyciu do Julesburga zastał oblężone miejsce.
Upadając na Siuksów, postawił do walki cały zespół, zabijając w transakcji dwudziestu ośmiu.
Ta grupa Indian zaledwie kilka dni wcześniej zaskoczyła grupę czternastu żołnierzy, zabijając ich wszystkich.

Wkrótce po tym wybuchły kłopoty z Czejenem.
Major North i dwudziestoosobowa grupa jego Pawnee zaczęli badać sprawę, i podczas nieobecności uderzył grupę 12 Cheyenne. Idąc za nimi, major był jedynym, który mógł się do nich zbliżyć, ponieważ konie jego ludzi były zmęczone, ale będąc lepiej dosiadanym, był w stanie dostać się na odległość strzału i zabić jednego z Czejenów.

Widząc, że jego Pawnee znajduje się w pewnej odległości z tyłu, cała grupa zwróciła się przeciwko Majorowi North. Zastrzelił konia i używając jego ciała jako przedpiersia, walczył z całym oddziałem, zabijając lub raniąc dziewięciu z nich i trzymał ich na dystans, dopóki jego ludzie nie byli w stanie podejść. Ta walka była uważana za jedną z najodważniejszych na Równinach i znacznie przyczyniła się do sławy Majora i jego Pawnee. Po ukończeniu drogi Major North przeszedł na emeryturę i w towarzystwie Major był jedynym, który mógł się do nich zbliżyć, ponieważ konie jego ludzi były zmęczone, ale będąc lepiej dosiadanym, był w stanie dostać się na odległość strzału i zabić jednego z Czejenów.

Widząc, że jego Pawnee znajduje się w pewnej odległości z tyłu, cała partia zwróciła się przeciwko Majorowi North. Zastrzelił konia i używając jego ciała jako przedpiersia, walczył z całym oddziałem, zabijając lub raniąc dziewięciu z nich i trzymał ich na dystans, dopóki jego ludzie nie byli w stanie podejść. Ta walka była uważana za jedną z najodważniejszych na Równinach i znacznie przyczyniła się do sławy Majora i jego Pawnee. Po ukończeniu drogi Major North przeszedł na emeryturę, a w towarzystwie Major był jedynym, który mógł się do nich zbliżyć, ponieważ konie jego ludzi były zmęczone, ale będąc lepiej dosiadanym, był w stanie dostać się na odległość strzału i zabić jednego z Czejenów.

Widząc, że jego Pawnee znajduje się w pewnej odległości z tyłu, cała partia zwróciła się przeciwko Majorowi North. Zastrzelił konia i używając jego ciała jako przedpiersia, walczył z całym oddziałem, zabijając lub raniąc dziewięciu z nich i trzymał ich na dystans, dopóki jego ludzie nie byli w stanie podejść. Ta walka była uważana za jedną z najodważniejszych na Równinach i znacznie przyczyniła się do sławy Majora i jego Pawnee. Po ukończeniu drogi Major North przeszedł na emeryturę i w towarzystwie i używając swojego ciała jako przedpiersia, walczył z całym oddziałem, zabijając lub raniąc dziewięciu z nich i trzymał ich na dystans, dopóki jego ludzie nie mogli się zbliżyć. Ta walka była uważana za jedną z najodważniejszych na Równinach i znacznie przyczyniła się do sławy Majora i jego Pawnee.

Po ukończeniu drogi Major North przeszedł na emeryturę, a w towarzystwie i używając swojego ciała jako przedpiersia, walczył z całym oddziałem, zabijając lub raniąc dziewięciu z nich i trzymał ich na dystans, dopóki jego ludzie nie mogli się zbliżyć. Ta walka była uważana za jedną z najodważniejszych na Równinach i znacznie przyczyniła się do sławy Majora i jego Pawnee. Po ukończeniu drogi Major North przeszedł na emeryturę, a w towarzystwie WF Cody (Buffalo Bill ) wszedł do hodowli bydła w pobliżu North Platte.

Jak już wspomniano, wielu oficerów i mężczyzn zaangażowanych w pracę było byłymi żołnierzami przyzwyczajonymi do używania broni. Pociągi budowlane, a właściwie wszyscy robotnicy, byli obficie zaopatrywani w broń, głównie w karabiny, i chlubą się było, że dziesięciu w każdej chwili wystarczyło, by przemienić bandę równiarek lub układaczy torów w batalion piechoty. Każdy pracownik był uzbrojony, a równiarki mieli zwyczaj nosić broń do iz pracy, trzymając ją w niewielkiej odległości podczas rzeczywistej pracy.

"Frontem" rzadko przeszkadzano. Z reguły było ich zbyt wiele, aby atak był atrakcyjny. Najczęściej molestowano małe partie lub pojedyncze osoby. Po opuszczeniu torów pociągi przejeżdżające do iz frontu oraz pracownicy na odizolowanych stacjach, a zwłaszcza gangi sekcji, byli w ciągłym niebezpieczeństwie.

Jednym z pierwszych poważnych doświadczeń był pociąg budowlany w pobliżu Ogallala w stanie Nebraska
Partia Siuksów postanowiła go schwytać i zmusić do zatrzymania; zebrali swoje kucyki na torze, w wyniku czego było około dwudziestu lub więcej martwych koni, bez żadnych konsekwencji dla pociągu. Kolejarze używali swoich karabinów i pistoletów z dobrą korzyścią, w wyniku czego wielu Indian zostało zabitych. Później jeden z Siuksów z partii, podczas wywiadu, powiedział: "Wóz dymny, wielki wodzu, ugh, niedobrze".

Innym razem Indianom udało się schwytać pociąg towarowy w pobliżu Plum Creek i utrzymać go wraz z załogą w swoim posiadaniu.

Generał Dodge, główny inżynier, z pewną liczbą ludzi, załogą pociągu, zwolnionymi ludźmi itp., biegł specjalnie, wracając z frontu do Omaha, gdy dotarła do nich wiadomość, i cytując własne słowa generała:

"Oni (mężczyźni w jego specjalnym pociągu) byli dla mnie obcy.
Podekscytowanie pojmaniem i doniesienia telegraficzne sprowadziły ich wszystkich na peron, a kiedy wezwałem ich, aby wpadli, pojechali naprzód i odebrali przechwycony pociąg, każdy mężczyzna w specjalnym pociągu stanął w kolejce i swoją pozycją pokazał, że był żołnierzem. Powoli zbiegliśmy w dół, aż zobaczyliśmy pociąg. Wydałem rozkaz rozmieszczenia się jako harcownicy i na rozkaz ruszyli naprzód tak stabilnie i w tak dobrym porządku, jak widzieliśmy, jak starzy żołnierze wspinali się po ścianie "Kennesaw" pod ostrzałem.
Pociąg został szybko odbity.

Cheyenne na koniach, Edward S. Curtis, 1910

Kolejny incydent w tej samej miejscowości, cztery mile na zachód od Plum Creek, w lipcu 1867 roku (dokładnie 7 sierpnia 1867 r.) grupa Południowych Cheyenne , pod Wodzem (Indycze Nogi) Turkey Legs, zajęła się szynami i wiązaniami nad suchym wąwozem.

Tak się złożyło, że pociąg był poprzedzony ręcznym wagonem z trzema mężczyznami z sekcji - podczas przerwy, wagon i mężczyźni wpadli do wąwozu, a jeden z ich ludzi został schwytany i oskalpowany. W agonii chwycił się za skórę głowy i uciekł w ciemność, podobnie jak jego dwaj szczęśliwsi towarzysze. Inżynier odkrył przerwę w świetle reflektora, ale nie zdążył zatrzymać pociągu, a lokomotywa i dwa wagony cegieł, zaraz za nią, spadły do wąwozu z równowagą pociągu, wagonami towarowymi załadowanymi różnymi towarami , spiętrzone i rondo.
Inżynier i strażak zostali złapani i zabici we wraku.

Konduktor, odkrywając obecność dzikusów, pobiegł z powrotem i oznaczył drugą sekcję, która była cofnięta do stacji Plum Creek.
Rano mieszkańcy Plum Creek wraz z załogą pociągu wyruszyli, by stoczyć bitwę z Indianami ale odkryli, że odeszli.
Z wagonów wyrzucali pudła i bele, zabierając im to, co im się podobało. Do ich kucyków przymocowano bełty z jaskrawych flaneli i perkalu, które unosiły się na wietrze lub ciągnęły po prerii. Major North i jego Pawnee byli na froncie rozproszeni w małych oddziałach między Sidneyem a Fort Laramie w ciągu dwudziestu czterech godzin przybyli na miejsce zdarzenia specjalnym pociągiem.
Idąc tym tropem, w ciągu około dziesięciu dni napadli na Czejenów, w liczbie 150, i zabili 15, biorąc dwóch jeńców, w tym jednego z nich, bratanka Wodza Turkey Legs,.

Kolejne wydarzenie miało miejsce w kwietniu 1868 r., w pobliżu stacji Elm Creek, grupa Siuksów zaatakowała, zabiła i oskalpowała pięcioosobowy gang sekcyjny, a tego samego dnia zaatakowała stację w Sidney, wychodząc na urwisko nad nią i strzelając na miasto.
W czasie ataku dwaj konduktorzy łowili ryby w Lodge Pole Creek, nieco poniżej stacji. Zostali odkryci przez Indian, którzy zaatakowali ich i zastrzelili jednego, który upadł jak zabity.
Drugi miał przy sobie pistolet, z którym trzymał je na dystans, aż dotarł na stację, gdzie przybył z czterema wbitymi w niego strzałami i czterema lub pięcioma innymi ranami od kul i strzałami, z których żadna nie okazała się poważna. Jego towarzysz również wyzdrowiał.

Kolejny poważny atak miał miejsce w pociągu w pobliżu stacji Ogallala we wrześniu 1868 roku. Końce dwóch przeciwległych szyn podniesiono tak, aby przebiły cylindry, silnik wjechał do rowu, a na nim piętrzyły się wagony.
Strażak został złapany we wraku i spalony, inżynier i przedni hamulec, jadący na silniku, uciekli bez szwanku.
Załoga pociągu i uzbrojeni pasażerowie bronili pociągu, powstrzymując Indian przed przybyciem rozbijającego się pociągu i załogi.
Wiadomość wysłana do majora Northa, który był na Wyspie Willow, z jedną kompanią jego Indian i wyprzedził ich, dwóch zginęło, a równowaga wymknęła się spod kontroli.

W następnym miesiącu ta sama grupa zaatakowała gang sekcyjny w pobliżu Potter Station, wpędzając ich i uciekając z bandą dwudziestu koni i mułów Około piętnastu Pawnee Majora Northa ruszyło w pościg,

Wielka bitwa dni budowy miała miejsce pod Julesburgiem w lipcu 1869 r. Stali stali pod dowództwem generała Carra i Pawnee (150); pod dowództwem majora Northa przez dwa miesiące poszukiwał kilku band Czejenów i Siuksów, które najeżdżały Dolinę Republikańską i Dolinę Salomona, atakując osady, paląc domy, zabijając i skalpując mężczyzn, kobiety i dzieci oraz ogólnie wychowując Kaina.

Zaprowadzili ich na ziemię w pobliżu Summit Springs, gdzie obozowali.
11 lipca zaskoczyli i zaatakowali tych, którzy byli pod przywództwem Wysokiego Byka, znanego Cheyenne Chief.
Zginęło stu sześćdziesięciu wojowników, wśród nich Wysoki Byk.

Był widziany, gdy dokonano ataku, dosiadając konia, a za nim żona i dziecko, próbując uciec.
Skierowany na głowę, wjechał do remisu lub kieszeni w zboczu wąwozu, gdzie schroniło się około piętnastu innych wojowników.

Jeździł na bardzo dobrym koniu, wziął go do pyska i strzelił.
Następnie wysłał swoją żonę i dziecko, aby się poddali; to zrobili, żona podeszła do majora Northa z podniesionymi rękami na znak uległości.
Następnie poinformowała majora, że w losowaniu wciąż żyje siedmiu wojowników, błagając o ocalenie ich życia.

Indianie Siuksów na koniach, Heyn, 1899

Ponieważ Indianie strzelali do każdego napotkanego mężczyznę, nie udało się ich uratować i ostatecznie zostali zestrzeleni.
Wśród wziętych do niewoli była biała kobieta, którą schwytali podczas jednego z ich nalotów. Została przywłaszczona przez Wysokiego Byka jako jego żona, a kiedy wioska została zaatakowana, zastrzelił ją i zostawił w swoim tipi rzekomo martwą. Niedługo po rozpoczęciu bójki znalazł ją jeden z oficerów, który wchodząc do loży zobaczył ją w pozycji siedzącej z krwią spływającą po pasie. Była Niemką, która nie mówiła po angielsku i do tej pory przypuszczała, że ??walka toczy się między Indianami.

Zorientowawszy się, że biali mężczyźni są w pobliżu i myśląc, że kiedy zaczął ją opuszczać, że zaraz zostanie opuszczona, objęła go za nogi i w najbardziej żałosny sposób, błagał go znakami i ze łzami w oczach, aby nie zostawiał jej dzikim.
Po walce została zabrana do Fort Sedgwick, gdzie wyzdrowiała, a kilka miesięcy później poślubiła żołnierza, którego czas się skończył.
Podczas walki żołnierze zdobyli prawie sześćset głów koni i mułów, wraz z ogromną ilością różnych łupów, w tym tysiąc dziewięćset dolarów w dwudziestodolarowych sztukach złota, które zostały odebrane ojcu Niemki w momencie jego śmierci i schwytała. Z tej sumy dziewięćset dolarów zostało przekazanych kobiecie; sześćset dolarów przez Pawnee, a saldo przez stałych bywalców.
Gdyby ten ostatni był tak hojny, jak indiańscy scouci, kiedy wystosowano apel o jego przywrócenie, każdy dolar zostałby zwrócony. została zabrana do Fort Sedgwick, gdzie wyzdrowiała, a kilka miesięcy później poślubiła żołnierza, którego czas się skończył. Podczas walki żołnierze zdobyli prawie sześćset głów koni i mułów, wraz z ogromną ilością różnych łupów, w tym tysiąc dziewięćset dolarów w dwudziestodolarowych sztukach złota, które zostały odebrane ojcu Niemki w momencie jego śmierci i schwytała.

Z tej sumy dziewięćset dolarów zostało przekazanych kobiecie; sześćset dolarów przez Pawnee, a saldo przez stałych bywalców. Gdyby ten ostatni był tak hojny, jak scouci, kiedy wystosowano apel o jego przywrócenie, każdy dolar zostałby zwrócony. została zabrana do Fort Sedgwick, gdzie wyzdrowiała, a kilka miesięcy później poślubiła żołnierza, którego czas się skończył. Podczas walki żołnierze zdobyli prawie sześćset głów koni i mułów, wraz z ogromną ilością różnych łupów, w tym tysiąc dziewięćset dolarów w dwudziestodolarowych sztukach złota, które zostały odebrane ojcu Niemki w momencie jego śmierci i schwytała.
Z tej sumy dziewięćset dolarów zostało przekazanych kobiecie; sześćset dolarów przez Pawnee, a saldo przez stałych bywalców. Gdyby ten ostatni był tak hojny, jak scouci, kiedy wystosowano apel o jego przywrócenie, każdy dolar zostałby zwrócony. żołnierze zdobyli prawie sześćset głów koni i mułów, wraz z ogromną ilością różnych łupów, w tym tysiąc dziewięćset dolarów w dwudziestodolarowych sztukach złota, które zostały odebrane ojcu Niemki w czasie, gdy został zabity, a ona schwytana.

Z tej sumy dziewięćset dolarów zostało przekazanych kobiecie; sześćset dolarów przez Pawnee, a saldo przez stałych bywalców. Gdyby ten ostatni był tak hojny, jak scouci, kiedy wystosowano apel o jego przywrócenie, każdy dolar zostałby zwrócony. żołnierze zdobyli prawie sześćset głów koni i mułów, wraz z ogromną ilością różnych łupów, w tym tysiąc dziewięćset dolarów w dwudziestodolarowych sztukach złota, które zostały odebrane ojcu Niemki w czasie, gdy został zabity, a ona schwytana.

Z tej sumy dziewięćset dolarów zostało przekazanych kobiecie; sześćset dolarów przez Pawnee, a saldo przez stałych bywalców. Gdyby ten ostatni był tak hojny, jak scouci, kiedy wystosowano apel o jego przywrócenie, każdy dolar zostałby zwrócony. sześćset dolarów przez Pawnee, a saldo przez stałych bywalców. Gdyby ten ostatni był tak hojny, jak scouci, kiedy wystosowano apel o jego przywrócenie, każdy dolar zostałby zwrócony. sześćset dolarów przez Pawnee, a saldo przez stałych bywalców. Gdyby ten ostatni był tak hojny, jak scouci, kiedy wystosowano apel o jego przywrócenie, każdy dolar zostałby zwrócony.

Powyższe incydenty to tylko kilka z tysięcy, które miały miejsce podczas burzliwych dni budowy.
lustrują próby i niebezpieczeństwa, na jakie napotykają wytrwali pionierzy.
Nie tylko na "froncie" pojawiły się kłopoty, ale po rozpoczęciu budowy pracownicy sekcji, pracownicy stacji i załogi pociągów byli w ciągłym niebezpieczeństwie.
Na stacjach obowiązywała zasada budowania fortów darniowych połączonych podziemnym przejściem z pomieszczeniami mieszkalnymi, do których można było się wycofać w przypadku napadów Indian.
Przez pewien czas na każdej stacji i budynku sekcji wzdłuż linii stacjonowały niewielkie oddziały żołnierzy, zakwaterowane w barakach darni.

Wraz z ukończeniem drogi i ustanowieniem regularnych połączeń kolejowych, imigracja rozlała się wkrótce do tego stopnia, że osadnicy byli na tyle liczni, by się bronić, i niedługo "Lo", podobnie jak bawół, było tylko wspomnieniem .

Indiański atak Charlesa Mariona Russella

Autor i notatki: Ta opowieść jest adaptacją rozdziału książki napisanej przez Williama Francisa Baileya, zatytułowanej The Story of the First Trans-Continental Railroad: Its Projectors, Construction and History , opublikowanej w 1906 roku przez Pittsburgh Printing Co. nie jest w 100% dosłowny, ponieważ drobne błędy gramatyczne i ortograficzne zostały poprawione.

Zobacz także:

Plemina Indian

Lista wszystkich plemion Indian w USA

Lista wszystkich wojen, bitwe i potyczek Indian z białymi

Galerie zdjęć rdzennych Amerykanów (w serwisie zewnętrznym)

Kalendarium wydarzeń (Historia Indian)

Indiańskie kampanie wojenne i bitwy

Sylwetki sławnych Indian

Indiańscy bohaterowie i wodzowie