Spychanie Indian na zachód

Zobacz też: Wojny Indiańskie Dzikiego Zachodu

Kampanie indiańskie: | Old Northwest War - (1785) 1790-1795 | Tippecanoe - 1811 | Creek - 1813-1814, 1836 | Seminole - 1817-1819, 1835-1842, 1855-1858 | Black Hawk - 1832 | Comanche - 1867-1875 | Modoc - 1872-1873 | Apache - 1873, 1885- 1886 | Little Big Horn - 1876-1877 | Nez Perce - 1877 | Bannock - 1878 | Cheyenne 1878-1879 | Ute - 1879-1880 | Pine Ridge - 1890-1891 |

Indiańskie konflikty w poszczególnych stanach USA: Alabama, Arizona, Kalifornia, Kolorado, Idaho, Kansas, Montana, Nebraska, Nevada, Nowy Meksyk, Oklahoma, Południowa Dakota, Teksas, Utah, Waszyngton, Wyoming

Na południowym zachodzie znajdują się zabytkowe starożytne domy Puebloans, takie jak to w Canon de Chelle. Zdjęcie z 1873 roku.

Chociaż niektóre   plemiona Indian żyły przez wieki na  amerykańskim Zachodzie , gdy biały człowiek parł na zachód, zawsze pragnąc większej ilości ziemi i zasobów, wypchnął Indian amerykańskich z drogi, dalej zaludniając Zachód różnymi  plemionami.

Kiedy europejscy osadnicy przybyli na kontynent północnoamerykański pod koniec XV wieku, napotkali różnorodne kultury rdzennych Amerykanów - aż 900 000 mieszkańców posługujących się ponad 300 różnymi językami.
Ci ludzie, których przodkowie przeszli przez most lądowy z Azji, w czasie, który można uznać za pierwszą imigrację w Ameryce Północnej, zostali praktycznie zniszczeni przez późniejszą imigrację, która stworzyła Stany Zjednoczone.
Ta tragedia jest bezpośrednim skutkiem traktatów pisanych i łamanych przez obce rządy, działań wojennych i przymusowej asymilacji.

W 1786 roku Stany Zjednoczone założyły swój pierwszy rezerwat indiański i zbliżyły się do każdego plemienia jako niezależnego narodu. Ta polityka pozostała nienaruszona przez ponad 100 lat.

Ale, jak zauważył prezydent James Monroe w swoim drugim przemówieniu inauguracyjnym w 1821 r., traktowanie rdzennych Amerykanów w ten sposób "pochlebiało ich dumie, opóźniało ich rozwój i w wielu przypadkach utorowało drogę do ich zniszczenia". Ponadto Monroe zauważył, że rozwój Ameryki w kierunku zachodnim "nieustannie odpychał ich z powrotem, niemal całkowicie poświęcając ziemie, które zmuszeni byli porzucić".
Pomimo troski Monroe o los rdzennych Amerykanów, jego administracja z powodzeniem usunęła ich ze stanów na północ od rzeki Ohio.

W 1823 roku Sąd Najwyższy podjął przełomową decyzję (Johnson v. M'Intosh), że prywatni obywatele nie mogą kupować ziemi od rdzennych Amerykanów, ponieważ Indianie nie mogą posiadać tytułu do własnych ziem, nawet jeśli okupowali je od lat . Stało się tak, ponieważ ich "prawo do zamieszkania" było podporządkowane "prawu do odkrycia" Stanów Zjednoczonych. Decyzja ta stałaby się podstawą spraw federalnych i stanowych związanych z indyjskimi tytułami ziemskimi przez następne dwa stulecia.

Prezydent Andrew Jackson , wieloletni zwolennik usunięcia Indian, stwierdził w swoim pierwszym przemówieniu inauguracyjnym w 1829 r., że pragnie "zachować wobec  plemion indiańskich  w naszych granicach sprawiedliwą i liberalną politykę oraz poświęcić tę humanitarną i taktowną uwagę ich prawa i ich potrzeby, co jest zgodne z przyzwyczajeniami naszego rządu i odczuciami naszego narodu".
Czternaście miesięcy później Jackson skłonił Kongres do uchwalenia   w maju 1830 r. ustawy o usuwaniu Indian , ustawy, która zmusiła rdzennych Amerykanów do opuszczenia Stanów Zjednoczonych i osiedlenia się na  Terytorium Indiańskim (Oklahoma) na zachód od  rzeki Missisipi

Ścieżka łez obraz Roberta Lindneux

W rezultacie wiele   plemion Czirokezów zjednoczyło się jako niezależny naród i zakwestionowało to ustawodawstwo w sądach amerykańskich. W 1832 roku Sąd Najwyższy orzekł na korzyść Czirokezów, ale niektóre plemiona nadal podpisały traktaty dające rządowi federalnemu prawo do "pomocy" im w przeprowadzce na Terytorium Indyjskie.

W 1838 r., gdy zbliżał się termin usunięcia, tysiące żołnierzy federalnych i ochotników z Georgii wkroczyło na terytorium i przymusowo przesiedliło Czirokezów, polując, więżąc, gwałcąc i mordując wielu z nich.
Czirokezowie, którzy przeżyli szturm, zostali zmuszeni do marszu 1000 mil do ustalonego Terytorium Indyjskiego z niewielką ilością prowiantu. Na tym " Szlaku łez ginie około 4000 członków Cherokee

Ekspansja Stanów Zjednoczonych, która wkroczyła na ziemie rdzennych Amerykanów, nastąpiła szybciej, niż przewidywało wielu polityków, dzięki takim wydarzeniom jak  wojna meksykańsko-amerykańska  w 1848 roku, która objęła nowe terytoria i plemiona pod jurysdykcję federalną. Raport rządowy z 1852 r. wyjaśniał, że wielu Kalifornijczyków wierzyło, że "przeznaczenie przyznało  Amerykanom Kalifornię do rozwoju" i że jeśli Indianie "ingerowali w postęp, powinni zostać zepchnięci na bok".

Ten anty-indiański sentyment został powtórzony w książkach z epoki, takich jak The Hawaiian Island Andrew Peabody'ego  , opublikowanym w 1865 roku, który twierdził, że "prawo Bożej Opatrzności" spowodowało, że niektóre rasy podporządkowały się tym o "wyższej fizycznej i intelektualnej wigoru". ".

Mapa ekspansji na zachód. (Kliknij, aby powiększyć)

Następnie powiedział: "Zgodnie z tym prawem. aborygeni z Ameryki Północnej ostatecznie znikną, a humanitarna polityka, która powinna być prowadzona wobec nich od samego początku, nie zapewniłaby ich zachowania na ziemi, chociaż zapobiegłaby potępienie winy krwi ze strony europejskich osadników".

Pomimo rozpowszechnienia przekonań takich jak Andrew Peabody,  armia Unii przyjęła wielu rdzennych ochotników amerykańskich do walki w  wojnie domowej (wojnie secesyjnej) List Jamesa Blunta z 2 grudnia 1862 r. do   obywateli Kansas prosi o pomoc dla pobliskich Indian uchodźców wypędzonych ze swoich domów "przez Rebeliantów nie z innego powodu niż wierność swemu wielkiemu Ojcu".

Jak na ironię, rok później  Kit Carson  poprowadził armię Unii do ataku na   plemię Navajo na pustyni południowo-zachodniej
Żołnierze Unii zniszczyli uprawy, sady, zwierzęta gospodarskie i domy w kampanii mającej na celu przeniesienie  plemion  do rezerwatu federalnego.
W 1864 roku tysiące Navajo poddały się wojskom amerykańskim i zostały zmuszone do przejścia 300 mil do  Fort Sumner w stanie  Nowy Meksyk Znany jako " Długi spacer ", zakończył się w małym, pełnym chorób obozie, który przez cztery lata służył jako więzienie Navajo.

Pomimo przyjęcia do służby w armii Unii, przez cały XIX wiek rdzenni Amerykanie nie byli uznawani za obywateli USA. Klauzula w czternastej poprawce "z wyłączeniem Indian nieobjętych podatkiem" uniemożliwiła rdzennym Amerykanom uzyskanie prawa do głosowania, gdy afroamerykańscy mężczyźni uzyskali prawo wyborcze w 1868 roku. Zamiast tego  plemiona  pozostały niezależnymi narodami, od których oczekiwano podpisania umów, takich jak Traktat Kit Carson ustanowienie rezerwatów rdzennych Amerykanów na terytoriach USA.

Ulysses S. Grant  przyznał się do takich różnic w traktowaniu w swoim pierwszym przemówieniu inauguracyjnym w 1869 r., kiedy powiedział: "Właściwe traktowanie pierwotnych mieszkańców tej ziemi - Indian zasługuje na staranne przestudiowanie. Będę faworyzował każdy kurs wobec nich, który zmierza do ich cywilizacji i ostatecznego obywatelstwa. Temat ten kontynuowany był w innym tonie podczas drugiego przemówienia inauguracyjnego Granta w 1873 r.: "Nasza przewaga siły i zalety cywilizacji powinny sprawić, że będziemy pobłażliwi dla Indian. Jeśli wysiłek zostanie podjęty w dobrej wierze, lepiej staniemy przed cywilizowanymi narodami ziemi i naszych własnych sumień za to, że ją stworzyliśmy".

Bitwa pod Little Bighorn autorstwa CM Russella.

Trwające konflikty z rdzennymi Amerykanami niepokoiły nawet przywódców wojskowych USA, takich jak  Generał George Armstrong Custer W swoim pamiętniku z 1874 r., Moje życie na równinach, Custer powiedział, że każdy Amerykanin powinien chcieć uniknąć tych " wojen z Indianami " za wszelką cenę: Niech [żołnierz] działa tak, jak może w. kampanii przeciwko Indianom, jeśli przeżyje kampanii, w której może czuć się pewny. że połowa jego rodaków w domu będzie go znieważać za jego gorliwość. podczas gdy druga połowa. będzie krzyczeć: "Precz z nim. Precz z regularną armią i daj nam dzielnych ochotników, którzy mogą służyć rządowi na inne sposoby, poza jedzeniem racji żywnościowych i pobieraniem pensji. Custer nie zajmował się długo zwycięstwami militarnymi i moralnymi porażkami;  jednak, podobnie jak w 1876 roku, on i jego 264 ludzi zginęli w ataku na  Siuksów i wojownicy Cheyenne podczas  bitwy pod Little Bighorn na Czarnych Wzgórzach  Montany.

Rząd federalny otworzył szlak do   Black Hills (Gór Czarnych)  na wydobycie złota w 1875 roku, ale rdzenni Amerykanie odmówili opuszczenia tego obszaru ze względu na jego religijne znaczenie. Gdy wojsko amerykańskie zebrało się, aby przymusowo je przenieść, oddziały Custera zlekceważyły rozkazy i zaatakowały wioskę. George Flanders był żołnierzem w grupie przybyłej do Black Hills 26 czerwca 1876 roku, dzień po szarży Custera.
George Flanders pochował swoich towarzyszy tego dnia, a lata później przedstawił relację z działań Custera na polu bitwy, jak opowiadali  Cheyenne, mówiąc: "Custer otrzymał ranę w biodro i nie był w stanie wstać, ale kontynuował strzelanie, dopóki nie zużył wszystkie z wyjątkiem jednego naboju, a ostatnią kulą strzelił sam.

George A. Custer. Kliknij, aby zobaczyć wydruki i produkty.

Śmierć Custera zelektryzowała wojsko. W kolejnych miesiącach wytropili wojowników Siuksów i Czejenów i zmusili ich do rezerwowania. Pościg wojskowy nie był jedynym polowaniem, które niepokoiło rdzennych Amerykanów. Buffalo  był głównym źródłem mięsa i skór. Miliony zwierząt przemierzających równiny w latach 60. XIX wieku praktycznie zniknęły w ciągu dwóch dekad, gdy myśliwi z całych Stanów Zjednoczonych i zagranicy doprowadzili stada do niemal wyginięcia.

Inna relacja człowieka, który dorastał w czasach  Starego Zachodu , wspomina o niepewnych stosunkach między amerykańskimi żołnierzami a rdzennymi myśliwymi: "Natknęliśmy się na tlące się ognisko i szczątki bawoła. i rząd  Indian  schodzących na dół. ścieżka pojedynczego pliku. Otworzyliśmy ogień, jak byliśmy przyzwyczajeni do tego, i zabiliśmy dwóch Indian. i ścigaliśmy ich prosto do białego obozu i ku naszemu przerażeniu odkryliśmy, że ścigaliśmy Indian rządowych. wysłanych z oficerami Stanów Zjednoczonych. aby pokazać im, jak polować na bizony. Musieliśmy wystąpić do sądu w sprawie zabicia Indian, ale zostało to rozstrzygnięte na naszą korzyść.

Zabijanie bawołów zmniejszyło ilość zasobów dostępnych dla niezależnych rdzennych Amerykanów, a dla większości system rezerwatowy rządu federalnego stał się jedynym sposobem na przetrwanie. Prezydent Grover Cleveland zauważył narodowe zobowiązanie w swoim pierwszym inauguracyjnym przemówieniu w 1885 r.: "Sumienie ludu domaga się, aby Hindusi w naszych granicach byli sprawiedliwie i uczciwie traktowani jako podopieczni rządu, a ich edukacja i cywilizacja promowana z myślą o ich ostateczne obywatelstwo.". Obywatelstwo pozostało jednak prawie 60 lat.

W międzyczasie Ustawa Dawesa z 1887 r. rozwiązała wiele indyjskich rezerwatów. Raport Indian Rights Association, The Condition of Affairs in Indian Territory and California z 1888 roku  , kwestionował sposób traktowania rdzennych Amerykanów przez Amerykę: "Całe zarządzanie Indianami było nienormalne. Wszystko jest kontrolowane przez arbitralne prawa i przepisy, a nie przez moralne, zasady społeczne lub ekonomiczne". W raporcie stwierdzono, że otwarcie  Oklahomy  dla osadników i przeniesienie  rdzennych Amerykanów  dalej na zachód "byłoby niesprawiedliwe, okrutne i katastrofalne".

Bieg lądowy w Oklahomie

Niemniej jednak, rząd federalny otworzył nieokupowane ziemie Oklahomy dla białych osadników w 1889 roku. Cztery lata później rząd zakupił ponad 6 milionów akrów od  plemion,  aby utorować drogę dla  Oklahoma Land Rush W latach, zanim Oklahoma stała się stanem, szerzyła się przemoc między rdzennymi Amerykanami a nowymi białymi osadnikami.

Takie gwałtowne konflikty były powszechne na wielu terytoriach i nie minęło dużo czasu, zanim ostatnia oficjalna akcja wojskowa przeciwko rdzennym Amerykanom miała miejsce 29 grudnia 1890 roku. W tym miesiącu rząd federalny zakazał rosnącej religii znanej jako  Taniec Ducha W ramach rozprawiania się z tym tańcem i innymi ceremoniami religijnymi armia aresztowała  wodza Wielką Stopę  i jego  członków plemienia Lakota i uwięziła ich w obozie w pobliżu  Wounded Knee  Creek w  Południowej Dakocie . Dzień po aresztowaniu wojsko próbowało odzyskać broń więźnia. Pistolet został przypadkowo wystrzelony, a żołnierze otworzyli ogień. Kiedy strzelanina ustała, ponad 300 Indian Lakota zginęło.

Masakra stanowiła przykład kultury w stanie wojny z rdzennymi Amerykanami na różnych frontach. Książki takie jak  Recollections of a Virginian in the Mexican, Indians and Civil Wars , opublikowane w 1894 roku, opisały jeden z takich przypadków fizycznej i psychologicznej wojny zaangażowanej w walkę z rdzennymi Amerykanami na terytoriach:

"Powiedział mi, że powiesił wszystkich swoich więźniów, ponieważ Indianie mieli wielki i przesądny strach przed powieszeniem; wierzą bowiem, że dusza niczyja nie zostanie przyjęta na szczęśliwe tereny łowieckie, które nie przechodzą przez gardło, co jest niemożliwe, gdy ta droga jest zamknięta liną; musi szukać innej drogi wyjścia, a wszystkie takie dusze są odrzucane u bram Raju. Powiedział, że ta metoda egzekucji wywarła na Indianach wspaniały efekt moralny".

Do 1900 r.   populacja rdzennych Amerykanów w Stanach Zjednoczonych zmniejszyła się do około 250 000. Postrzegane zmniejszenie "zagrożenia rdzennych Amerykanów" dla białego dobrobytu czasami spychało rdzennych Amerykanów do roli niewiele więcej niż akt nowości. Na przykład filmy Thomasa Edisona z przełomu wieków, takie jak  Buffalo Dance, Sioux Ghost Dance i  Sham Battle  at the Pan-American Exposition, dokumentowały tradycyjne przedstawienia stworzone dla zainteresowania i rozrywki ludzi uczęszczających do etnicznej wioski na świecie. Sprawiedliwy. Tymczasem materiały takie jak film z 1898 roku,  Indian Day School oraz mapa Indian Reservations z 1923 roku na  zachód od rzeki Missisipi  udokumentował surowe nowe realia kultury rdzennych Amerykanów.