Ceremonia Tańca Ducha

Taniec ducha - obietnica spełnienia i odrodzenia Indian
(Zwana także jako "Wojna Tańca Ducha")

Ghost Dance of the Sioux, Ilustrowany w London News, 1891

Taniec Ducha (Natdia) to ruch duchowy, który powstał pod koniec lat 80. XIX wieku, kiedy warunki w rezerwatach Indian były złe, a Indianie potrzebowali czegoś, co dałoby im nadzieję. Ruch ten wywodzi się od Indianina Paiute o imieniu Wovoka, który ogłosił, że jest mesjaszem, który przyszedł na ziemię, aby przygotować Indian do ich zbawienia.

Tradycja Paiute, która doprowadziła do Tańca Ducha, rozpoczęła się w latach 70. XIX wieku w Zachodnim Wielkim Basenie od wizji Wodziwoba (Siwych Włosów) dotyczących odnowy ziemi i ponownego wprowadzenia duchów starożytnych przodków Numu (Północnych Paiute) do czasów współczesnych, aby pomóc im.
Centralnym elementem religii Natdia był sam taniec - tańczący w kółko bez przerwy - który wywoływał stan religijnej ekstazy.

Indianie Paiute

Ruch rozpoczął się od snu Wovoki (zwanego po angielsku Jack Wilson), Pajuta z Północy, podczas zaćmienia Słońca 1 stycznia 1889 roku. Twierdził, że we śnie został zabrany do świata duchów i zobaczył wszystkich rdzennych Amerykanów zabranie w niebo, a Ziemia otwiera się, by połknąć wszystkich Białych i powrócić do swojego naturalnego stanu. Rdzenni Amerykanie wraz ze swoimi przodkami zostali sprowadzeni na ziemię, aby żyć w pokoju. Twierdził również, że pokazano mu, że poprzez ciągłe tańczenie okrągłego tańca marzenie stanie się rzeczywistością, a uczestnicy będą cieszyć się nową Ziemią.

Jego nauki były zgodne z poprzednią tradycją Paiute, przewidującą renesans Paiute. Różniąc się nieco, zawierała dużo doktryny chrześcijańskiej. Powiedział im również, aby zachowali spokój i nie ujawniali przyczyny tańca przed Białymi. Przesłanie Wovoki szybko rozprzestrzeniło się na inne ludy rdzennych Amerykanów i wkrótce wielu z nich było w pełni oddanych ruchowi.
Przedstawiciele plemion z całego kraju przybyli do Nevady, aby spotkać się z Wovoką i nauczyć się tańczyć Tańca Duchów i śpiewać piosenki Tańca Duchów.

Taniec opowiedziany przez Wovokę wyglądał mniej więcej tak: "Kiedy wrócisz do domu, musisz zacząć tańczyć i kontynuować przez pięć dni. Tańcz przez cztery kolejne noce, a ostatniej nocy kontynuuj taniec aż do rana piątego dnia, kiedy wszyscy muszą wykąpać się w rzece, a potem wrócić do swoich domów. Wszyscy musicie to zrobić w ten sam sposób. .Chcę, żebyś tańczyła co sześć tygodni. Zrób ucztę na tańcu i zjedz jedzenie, które każdy może zjeść".

Wierzący w duchowość Tańca Duchów są przekonani, że wykonanie Tańca Duchów w końcu połączy ich z przodkami przyjeżdżającymi koleją ze świata duchów. Duchy przodków, w tym duch Jezusa, są wezwane do uzdrawiania chorych i pomagania w ochronie Matki Ziemi. Tymczasem świat powróci do pierwotnego stanu naturalnego piękna, otwierając się na pochłonięcie wszystkich innych ludzi (tych, którzy nie mają silnej duchowości opartej na ziemi). Wykonawcy Tańca Duchów teoretycznie będą bezpiecznie unosić się w powietrzu wraz ze swoimi przodkami, rodziną i narodami świata, które podążają za rozległą duchowością.

Pojechaliśmy do tego miejsca około godziny 10:30 w cudowny październikowy dzień. Natknęliśmy się na namioty porozrzucane tu i ówdzie w niskich, osłoniętych miejscach na długo przed dotarciem do miejsca do tańca. Niebawem zobaczyliśmy ponad trzysta namiotów ustawionych w kręgu, z dużą sosną pośrodku, która była pokryta paskami materiału w różnych kolorach, orlimi piórami, wypchanymi ptakami, pazurami i rogami - wszystko to było darem dla Wielkiego Ducha. Te ceremonie dopiero się zaczęły. ośrodku, wokół drzewa, zgromadzili się szamani; także ci, którzy mieli takie szczęście, że mieli wizje, w których widzieli i rozmawiali ze zmarłymi przyjaciółmi.
15-osobowa kompania zaczęła śpiewać i maszerowała ramię w ramię, inni szli z tyłu. Po okrążeniu kręgu namiotów skręcili na środek, gdzie zebrało się wielu i usiedli na ziemi.

Myślę, że po raz pierwszy tego dnia założyli koszulę ducha lub sukienkę ducha. Zauważyłem, że wszystkie były nowe i nosiło około siedemdziesięciu mężczyzn i czterdzieści kobiet. Żona mężczyzny zwanego Powrotem ze zwiadowcy widziała w wizji, że wszyscy jej przyjaciele nosili podobną szatę, a gdy wybudziła się z transu, zwołała kobiety i wykonały wielką liczbę świętych szat. Były z białej bawełnianej tkaniny. Suknia kobieca była skrojona jak ich zwykła suknia, luźna szata z szerokimi, lejącymi się rękawami, pomalowana na niebiesko pod szyją, w kształcie trójrożnej chusteczki, w księżyc, gwiazdy, ptaki itp., przeplatana prawdziwymi piórami, namalowane w talii, pozwalające opaść na trzy cale nad ziemią, z frędzlami na dole. We włosach, w pobliżu korony, zawiązano pióro. Zauważyłem brak jakichkolwiek ozdób głowy, a ponieważ znałem ich próżność i zamiłowanie do nich, zastanawiałem się, dlaczego tak było. Po dochodzeniu stwierdziłem, że wyrzucili wszystko, co mogli, co zrobili biali ludzie.

Koszula duchów dla mężczyzn została wykonana z tego samego materiału - koszule i legginsy pomalowane na czerwono. Niektóre legginsy były pomalowane w paski biegnące w górę iw dół, inne biegające dookoła. Koszula była pomalowana na niebiesko pod szyją, a cała szata była fantastycznie usiana postaciami ptaków, łuków i strzał, słońca, księżyca i gwiazd oraz wszystkim, co widzieli w naturze.

Na zewnętrznej stronie rękawa znajdowały się rzędy piór wiązanych za pomocą końcówek piór i pozostawionych, aby latały na wietrze, a także rząd wokół szyi oraz w górę iw dół na zewnątrz legginsów.
Zauważyłem, że pewna liczba miała wypchane ptaki, głowy wiewiórki itp., związane w ich długie włosy. Twarze wszystkich były pomalowane na czerwono z czarnym półksiężycem na czole lub na jednym policzku.

Gdy tłum zgromadził się wokół drzewa, arcykapłan, czyli mistrz ceremonii, zaczął przemawiać, udzielając wskazówek co do śpiewu i innych spraw. Po tym, jak przemówił przez około piętnaście minut, wstali i utworzyli krąg.
 O ile mogłem zliczyć, było od trzystu do czterystu osób.

Jeden stał bezpośrednio za drugim, każdy z rękami na ramionach sąsiada. Po kilkukrotnym przejściu, skandując "Ojcze, przychodzę", przestali maszerować, ale pozostali w kręgu i wydali najbardziej przerażające, przeszywające serce zawodzenie, jakie kiedykolwiek słyszałem - płacz, jęki, jęki i wrzaski. ich smutek i wymienianie imion swoich zmarłych przyjaciół i krewnych, jednocześnie garściami kurzu u swoich stóp, obmywając w nim ręce i rzucając nim na głowy.

W końcu podnieśli oczy ku niebu, z rękami splecionymi wysoko nad głowami i stanęli prosto i doskonale nieruchomo, wzywając moc Wielkiego Ducha, aby pozwolić im widzieć i rozmawiać z ich zmarłymi ludźmi. Ta ceremonia trwała około piętnastu minut, kiedy wszyscy usiedli tam, gdzie byli i wysłuchali innego przemówienia, którego nie rozumiałem, ale którego później dowiedziałem się, były słowami zachęty i zapewnienia o nadchodzącym mesjaszu.

Ziemia była obrabiana i wytarta przez wiele stóp, aż drobny, przypominający mąkę pył stał się lekki i luźny na głębokość dwóch lub trzech cali. Wiatr, który wzmógł się, czasami podnosił go, otaczając tancerzy i ukrywając ich przed wzrokiem. W kręgu byli mężczyźni, kobiety i dzieci; silni i krzepcy, słabi suchotnicy i ci, którzy są blisko drzwi śmierci. Wierzyli, że chorzy zostaną wyleczeni przez przyłączenie się do tańca i utratę przytomności.

Od początku śpiewali monotonną melodią słowa:

Ojcze, przychodzę;
Matko, przychodzę;
Bracie, przychodzę;
Ojcze, oddaj nam nasze strzały.

Wszystko to powtarzali w kółko, aż najpierw jeden, a potem kolejny wyłamywał się z ringu, zataczał się i spadał. Jedna kobieta spadła kilka stóp ode mnie. Zbliżyła się do nas, jej włosy opadły jej na twarz, która była fioletowa, wyglądała, jakby krew miała przebić się przez nią; jej ręce i ramiona poruszają się dziko; każdy oddech to sapanie i jęk; upadła na plecy i upadła jak kłoda. Podszedłem do niej, gdy leżała nieruchomo, ale z każdym drganiem i drżeniem mięśni. Wydawała się być całkowicie nieprzytomna. Niektórzy mężczyźni i kilka kobiet uciekali, stąpając wysoko i drapiąc powietrze w przerażający sposób. Niektórzy powiedzieli mi później, że mieli wrażenie, jakby ziemia unosiła się w ich kierunku i uderzała ich w twarz. Inni padali tam, gdzie stali. Jedna kobieta wpadła bezpośrednio do kręgu, a jej mąż wyszedł i stanął nad nią, aby zapobiec jej deptaniu. Nikt nigdy nie niepokoił tych, którzy upadli, ani nie zwracali na nich uwagi, z wyjątkiem trzymania tłumu z dala.

Tańczyli tak długo, aż 100 osób leżało nieprzytomnych. Potem zatrzymali się i usiedli w kręgu, a gdy każdy wybudzał się z transu, był doprowadzany do środka kręgu, aby opowiedzieć o swoim doświadczeniu. Każdy opowiedział swoją historię szamanowi, a on wykrzyczał ją do tłumu. Ani jeden na dziesięciu nie twierdził, że cokolwiek widział. Zapytałem pewnego Indianina, wysokiego, silnego mężczyznę, wyprostowanego jak strzała - jakie było jego doświadczenie. Powiedział, że widział orła zbliżającego się do niego. Latała w kółko, zbliżając się coraz bardziej, aż wyciągnął rękę, by ją wziąć, gdy zniknęła. Zapytałem go, co o tym sądzi. - Wielkie kłamstwo - odparł. Rozmawiając z nimi odkryłem, że nikt na 20 w to nie wierzył. Po odpoczynku przez jakiś czas przechodzili ten sam spektakl, może trzy razy dziennie. Ćwiczyli post, a każdego ranka ci, którzy przyłączali się do tańca, musieli zanurzać się w potoku. - ZA Parker, 1890.