Wielka Wojna Siuksów o Góry Czarne
lat 1876-1877

Czarne wzgórza Dakoty Południowej

Wielki Sioux War of 1876, znany również jako Black Hills wojny (Wojna o Góry Czarne), była seria bitew i negocjacji, które miały miejsce w 1876 i 1877 roku pomiędzy Lakota Sioux, Northern Cheyenne a Stanami Zjednoczonymi. Zaczęło się po odkryciu złota na Czarnych Wzgórzach (Górach Czarnych) , osadnicy zaczęli wkraczać na ziemie Indian
Rząd Stanów Zjednoczonych chciał następnie uzyskać prawo własności do tego obszaru, a Siuksowie i Czejeni odmówili.

Wojna Czerwonej Chmury z lat 1866-68 wyraźnie ustanowiła dominację Oglala Sioux nad siłami amerykańskimi w północnym Wyoming i południowej Montanie na wschód od Gór Bighorn.

Traktat Laramie Fort 1868 (tzw. II Traktat z Laramie) między narodami Siuksów a Stanami Zjednoczonymi określał część terytorium Sioux jako wielki Sioux Reservation.
Obejmowało on region Black Hills wyłącznego użytku Siuksów. Przewidywała również nieoddzielone terytorium dla terenów łowieckich Cheyenne i Lakota. Terytorium to zostało nazwane bezcennym w uznaniu, że chociaż Stany Zjednoczone nie uznawały własności ziemi Siouxów, nie zaprzeczyły również, że Siouxowie mieli tam prawa do polowania.

Mapa rezerwacji Sioux, dzięki uprzejmości Wikipedii

Traktat ustanowił również zastrzeżenie na Terytorium Dakoty, w którym "Stany Zjednoczone teraz uroczyście zgadzają się, że żadne osoby oprócz osób tutaj wyznaczonych i upoważnionych do tego. nigdy nie będą mogły przechodzić, osiedlać się lub przebywać na terytorium opisanym w tym artykule . i odtąd [Indianie] zrzekają się wszelkich roszczeń lub praw wi do jakiejkolwiek części Stanów Zjednoczonych lub Terytoriów, z wyjątkiem tych, które są objęte wyżej wymienionymi granicami i z wyjątkiem przypadków przewidzianych poniżej."Postanowienie to jasno określało uroczyste prawa Siuksówdo wieczystej własności rezerwacji.

Wiosną 1874 roku generał Philip H. Sheridan, dowodzący dywizją wojskową stanu Missouri, polecił swojemu podwładnemu, generałowi brygady Alfredowi H. Terry'emu, dowodzącemu Departamentem Dakoty, wysłanie grupy rozpoznawczej do Black Hills w celu ustalenia przydatności utworzenia tam garnizonu wojskowego.

Ta partia rozpoznawcza, dowodzona przez pułkownika George'a A. Custera, nie tylko ustaliła adekwatność terenu dla garnizonu, ale znalazła dowody na złoto. Wieści rozeszły się po całym kraju, wywołując gorączkę złota na Czarnych Wzgórzach dzisiejszej Południowej Dakoty
Trudność polegała na tym, że region Black Hills znajdował się wprost na terytorium zarezerwowanym dla Siuksów w traktacie z 1868 roku.

George A. Custer

Ale żaden rząd amerykański, bez względu na to, jak postępowy, nie próbowałby powstrzymać tak wielkiej liczby obywateli w ich pogoni za szczęściem (co przejawia się w ich marzeniach o złocie). Tak więc kłopotliwe położenie prezydenta Ulyssesa S. Granta polegało na tym, że nie mógł powstrzymać Amerykanów przed wejściem na Czarne Wzgórza; jednocześnie nie mógł legalnie pozwolić im tam pojechać.

W maju 1875 delegacje Siuksów na czele z Spotted Tail, Red Cloud i Lone Horn udały się do Waszyngtonu, aby przekonać prezydenta Ulyssesa S. Granta do honorowania istniejących traktatów i powstrzymania napływu górników na ich terytorium. Grant chciał zapłacić plemionom 25 000 dolarów za ziemię i przenieść je na Terytorium Indian (w dzisiejszej Oklahomie). Ale Indianie odmówili, a Cętkowany Ogon stwierdził:

"Mówisz o innym kraju, ale to nie jest mój kraj; mnie to nie dotyczy i nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Tam się nie urodziłem... Skoro to taki dobry kraj, powinieneś wysłać tam białych ludzi do naszego kraju i zostawić nas w spokoju.

Chociaż wodzom nie udało się znaleźć pokojowego rozwiązania, nie dołączyli do Szalonego Konia i Siedzącego Byka w walce.

Racjonalizacja pretekstu do wojny z Siuksami wydawała się być jedynym wyborem Granta do rozwiązania tej sprawy. Gdyby rząd walczył z Siuksami i wygrał, Czarne Wzgórz (Góry Czarne) zostałyby oddane jako łup wojenny. Ale Grant postanowił nie walczyć z Siuksami, którzy pozostali w rezerwatach. Był raczej zdeterminowany, by zaatakować tę część Siuksów wędrujących po nietkniętej ziemi pod pretekstem, że popełniali okrucieństwa na osadnikach poza granicami Indian. W związku z tym Grant nakazał Biuru do Spraw Indian wydać ultimatum dla Indian, aby dobrowolnie wrócili do rezerwatu do 31 stycznia 1876 r. lub zostali tam zmuszeni przez działania wojskowe.   Ci wędrowcy spoza rezerwatu, z których większość zignorowała ultimatum.

Bitwa z Indianami

Po upływie terminu Indianie zostali przekazani do Departamentu Wojny.
8 lutego 1876 r. generał Sheridan nakazał generałom George'owi Crook i Alfredowi Terry'emu rozpocząć kampanie przeciwko "wrogom", rozpoczynając w ten sposób Wielką Wojnę Siuksów w 1876 r.

W ciągu następnych dwóch lat stoczono kilka bitew, w tym:

Bitwa nad rzeką Powder - 17 marca 1876, Montana

Bitwa nad Prairie Dog Creek - 9 czerwca 1876, Wyoming

Bitwa pod Warbonnet Creek - 17 lipca 1876, Nebraska

Bitwa pod Rosebud Creek - 17 czerwca 1876, Montana

Bitwa pod Slim Butte  - 9 września 1876,  Dakota Południowa

Nudna walka na noże  - 25 listopada 1876, Wyoming

Bitwa pod Wolf Mountain - 8 stycznia 1877, Montana

Bitwa pod Little Muddy Creek - 7 maja 1877, Montana

Ciągłe kampanie wojenne i intensywne wysiłki dyplomatyczne zaczęły wreszcie przynosić rezultaty wczesną wiosną 1877 r., gdy duża liczba północnych band zaczęła się poddawać.

Duża liczba Północnych Czejenów, dowodzona przez Dull Knife i Standing Elk, poddała się w Agencji Czerwonej Chmury w kwietniu 1877 roku i została wysłana na terytorium Indii w następnym miesiącu. Roman Nose and Touch the Clouds poddali się w agencji Spotted Tail, a Crazy Horse poddał się wraz ze swoim zespołem w Red Cloud 5 maja.

Podczas gdy wiele grup Siuksów poddało się w różnych agencjach, Chief Sitting Bull poprowadził duży oddział Indian przez granicę do Kanady. Jednak oni również ostatecznie wrócili i poddali się latem 1881 roku.

Wielka Wojna Siuksów ostro kontrastowała z wojną Czerwonej Chmury, stoczoną dekadę wcześniej, kiedy liderzy Siuksów mieli szerokie poparcie swoich zespołów. Ale podczas tej wojny prawie dwie trzecie Siuksów osiedliło się na rezerwatach, przyjmowało racje żywnościowe i środki utrzymania, nie popierało ani nie uczestniczyło w walkach.

Głębokie podziały polityczne w plemieniu trwały przez następną dekadę, a zespoły spoza agencji dołączyły do ??powstania ruchu Ghost Dance w latach 1889-90.

Zobacz także:

Ogalala Sioux w oazie w Badlands, fot. Edward S. Curtis, 1905.

Oś czasu i Lista Wojen Indiańskich

Indiańskie wojny, bitwy i masakry

Wielki naród Siuksów

Armia USA w wojnach z Indianami

Źródła:

Collins, Charles D., Jr.; Combat Studies Institute, Departament Obrony Stanów Zjednoczonych, 2006
Wikipedia