Wojna francuska i indiańska

Ta linia wojskowa przechodząca przez terytorium przyznane Kompanii Ohio, jako część Wirginii, gubernator-porucznik tej prowincji przedstawił sprawę Zgromadzeniu i wysłał George'a Washingtona wówczas młodego, zaledwie 21-letniego oficera, z listem do Monsieur de St. Pierre, dowódca sił francuskich nad rzeką Ohio, nakazał mu wycofanie się z posiadłości jego brytyjskiej majestatu. St. Pierre odpowiedział grzecznie, ale w sposób zdecydowany, że objął w posiadanie kraj na polecenie swojego przełożonego, gubernatora Duquesne, któremu przekaże list, ale wezwania do odejścia na emeryturę nie mógł spełnić .

W 1754 r. w Wirginii natychmiast poczyniono przygotowania do dochodzenia praw korony brytyjskiej i pułk został wysłany do obrony granicy.
Posuwając się małym oddziałem, George Washington wpadł z grupą Francuzów i Hindusów, którzy zbliżali się z każdym pozorem wrogich zamiarów.
Doszło do potyczki, w której zginął dowódca partii Joseph Coulon de Jumonville i dziesięciu jego ludzi.

Celem Waszyngtonu było uprzedzenie, że Francuzi zajmą stanowisko u zbiegu rzek Alleghany i Monongahela, gdzie partia milicji i robotników została wysłana przez Kompanię z Ohio. Jednak Waszyngton i jego ludzie odkryli, że Francuzi już wypędzili ludzi z Kompanii Ohio i wznieśli na miejscu silny fort.
Przewidując, że na wieść o sprawie Jumonville Francuzi natychmiast wyślą przeciwko niemu oddział, pospiesznie wykonał małą palisadę, którą rozpoczął w miejscu zwanym Great Meadows, w pobliżu Uniontown w Pensylwanii, i podarował mu nazwa Fort Necessity  w  Pensylwanii. Tutaj został wkrótce zaatakowany i po dzielnej obronie skapitulował na honorowych warunkach.

Akcja ta, uznana przez rząd brytyjski za rozpoczęcie działań wojennych przez Francuzów, natychmiast wysłano wojska z Anglii. Wśród zaplanowanych różnych ekspedycji była jedna pod dowództwem generała Edwarda Braddocka przeciwko Fortowi Duquesne , na terenie dzisiejszego Pittsburgha w Pensylwanii.

Bitwa pod Monongahela

George Washington w wojnie francusko-indiańskiej

Brytyjski generał dywizji Edward Braddock przybył do tego kraju na początku 1755 roku z dwoma pułkami weteranów wojsk angielskich. W Fort Cumberland w stanie Maryland dołączyła  do niego duża liczba oddziałów prowincjonalnych, aby pomóc w planowanym zmniejszeniu
Fort Duquesne w Pensylwanii. Dzieląc swoje siły, ruszył dalej z około 1200 wybranymi ludźmi przez ciemne lasy i góry bez ścieżek. Pułkownik George Washington, który był wolontariuszem pomocy Braddocka, ale został pozostawiony z powodu choroby, dogonił generała wieczorem 8 lipca, u ujścia rzeki Youghiogheny, 15 mil od Fort Duquesne, dnia przed bitwą.

Oficerowie i żołnierze byli teraz w doskonałym humorze i mocno przekonani, że w ciągu kilku godzin powinni zwycięsko wkroczyć w mury Fortu Duquesne.Wczesnym rankiem 9 lipca armia przeszła przez rzekę nieco poniżej ujścia rzeki Youghiogheny i posuwała się w idealnym porządku wzdłuż południowego brzegu rzeki Monongahela.

Często słyszano, jak Waszyngton za swojego życia mówił, że najpiękniejszym spektaklem, jaki kiedykolwiek widział, był pokaz wojsk brytyjskich tego pamiętnego poranka. Każdy mężczyzna był schludnie ubrany w pełne mundury, żołnierze ustawili się w kolumny i maszerowali w odpowiedniej kolejności, słońce świeciło w ich wypolerowanych ramionach, rzeka płynęła spokojnie po ich prawej, a głęboki las okrywał ich uroczystą wielkością po lewej .
 Oficerowie i mężczyźni byli równie natchnieni radosnymi nadziejami i pewnymi oczekiwaniami.

Model Fortu Duquesne w Pensylwanii

W ten sposób pomaszerowali do około południa, kiedy dotarli na drugie miejsce przeprawy, dziesięć mil od Fortu Duquesne. Zatrzymali się na chwilę, po czym zaczęli przeprawiać się przez rzekę i odzyskiwać jej północny brzeg. Gdy tylko przeszli, natknęli się na płaską równinę, wznoszącą się zaledwie kilka stóp nad powierzchnię rzeki i rozciągającą się na północ prawie pół mili od jej brzegów. Stopniowo wspinali się w górę, co kończyło się na wzgórzach o znacznej wysokości w niewielkiej odległości od nich. Droga z brodu do fortu Duquesne wiodła przez równinę i pod górę, a następnie biegła przez nierówny teren, w tym czasie porośnięty lasem.

Rozkazem marszu 300 ludzi pod dowództwem pułkownika Thomasa Gage'a przeszło do przodu, po którym natychmiast nastąpił kolejny z 200 żołnierzy  
Dalej szedł generał Braddock z kolumnami artylerii, głównym korpusem armii i bagażem. Około pierwszej cała przeprawa przekroczyła rzekę i prawie w tej chwili rozległ się ostry ostrzał walczących oddziałów, które wspinały się teraz na wzgórze i posuwały się około stu jardów od końca równiny.
Ciężki pocisk z muszkietu został wylany na ich front, który był pierwszym wywiadem, jaki posiadali o wrogu;  a po tym nagle pojawił się inny na prawym skrzydle.
  Byli przepełnieni największą konsternacją, ponieważ nie było żadnego wroga, a ostrzał wydawał się pochodzić od niewidzialnego wroga.
W zamian jednak strzelili, ale całkiem przypadkowo i oczywiście bez efektu.

Podczas całej akcji, 23-letni wówczas pułkownik George Washington zachowywał się z największą odwagą i stanowczością. Pozostali dwaj adiutanci zostali ranni i tylko na niego został przeniesiony obowiązek wydawania rozkazów generała. Jechał we wszystkich kierunkach i był obiektem rzucającym się w oczy dla strzelców wyborowych wroga. Miał cztery kule przebite przez płaszcz i dwa konie zastrzelone pod nim, a mimo to uciekł bez szwanku. Tak cholerny konkurs rzadko bywał świadkiem. Spośród 1200 mężczyzn 714 zostało zabitych lub rannych; z 86 oficerów ponad dwie trzecie było wśród zabitych lub rannych. Braddock został śmiertelnie ranny przez prowincjała Fausetta. Wróg stracił tylko około 40 ludzi, walcząc w głębokich wąwozach, a kule Anglików przelatywały nad ich głowami.

Klęska generała Braddocka

Resztka armii Braddocka, ogarnięta paniką, uciekła w wielkim chaosie do Fort Cumberland. Wróg ich nie ścigał. Przesyceni rzezią i grabieżą Indianie  nie mogli dać się skusić z pola bitwy.

Armia Braddocka była uważnie obserwowana przez niektórych indiańskich szpiegów od czasu, gdy opuścili Fort Cumberland. W Forcie Duquesne nie było siły, która byłaby w stanie poradzić sobie z Anglikami, a francuski komendant wyraził konieczność wycofania się lub poddania. Przez przypadek w forcie francuskiego garnizonu znalazło się od 400 do 500 Indian. jeden z oficerów niższej rangi, kapitan Daniel Beaujeau, usilnie nalegał, aby dla honoru broni francuskiej stawić opór.

Beaujeau skonsultował się z Indianami, którzy zgłosili się na ochotnika w liczbie około 400. Z dużym trudem młody bohater uzyskał od swego dowódcy pozwolenie na wyprowadzenie do pewnej granicy takich francuskich żołnierzy, którzy zdecydowali się włączyć do desperackiego przedsięwzięcia. Z tej liczby tylko około 30 zgłosiło się na ochotnika, a wraz z tymi 430 mężczyznami, dzielny Francuz wymaszerował, by zaatakować ponad trzykrotnie ich liczbę. W międzyczasie generał Braddock odrzucał wszelkie protesty Waszyngtonu i innych oficerów kolonialnych z obelgą i posuwał się w sidła dokładnie tak daleko, jak chciał wróg, gdy zniszczenie większej części armii było niemal pewnym skutkiem.

Gdy zwycięstwo zostało zgłoszone komendantowi w Forcie Duquesne, jego transporty były nieograniczone. Przyjął kapitana Beaujeau z otwartymi ramionami, obdarował go najbardziej ekstrawaganckimi honorami i po kilku dniach wysłał do gubernatora Kanady z raportem o zwycięstwie. Ale kiedy depesze zostały otwarte, zawierały oskarżenia kryminalne przeciwko Beaujeau w jego biurze płatnika, a także inne oskarżenia, równie karalne. Pod tymi oskarżeniami ten ranny mężczyzna był sądzony, załamany i zrujnowany.
Więc sprawy odpoczywały aż do rewolucji amerykańskiej , temat porażki Braddocka pojawił się w rozmowie między Waszyngtonem a Lafayette, kiedy przedstawiono temu ostatniemu prawdziwe fakty.
Usłyszał je z bezwarunkowym zdumieniem; ale ze swoim potężnym poczuciem sprawiedliwości, zdecydowany zrobić wszystko, co w jego mocy, aby naprawić to, co uważał za narodowy akt okrucieństwa i niesprawiedliwości, robił i przechowywał staranne notatki, a po powrocie do Europy kazał skierować śledztwo do Beaujeau. Został znaleziony w stanie nędzy i nędzy, złamanej przez postępujące lata i niezasłużoną obelgę. Sprawa została przedstawiona rządowi Francji, a gdy ujawniły się prawdziwe wydarzenia, oficerowi przywrócono jego rangę i zaszczyty.

Wynik tej bitwy dał Francuzom i Indianom całkowitą przewagę nad rzeką Ohio i położył kres brytyjskim operacjom na zachód od gór na dwa lub trzy lata.

W 1757 Shawnee, Cherokee i Irokezowie , w sojuszu z Francuzami, przeniknęli na wschodnią stronę gór, spustoszając krwią pograniczne osady. Tej samej jesieni Anglicy zbudowali Fort Loudon we wschodnim Tennessee
W następnym roku pułkownik James Burd wzniósł kolejny fort na rzece Holston, około 100 mil na północ.
Wokół każdego z tych postów powstały osady.

Porażka Granta

Admiral John Forbes

W 1758 roku Anglicy poczynili wielkie przygotowania do redukcji stanowisk francuskich.
W lipcu armia 7000 ludzi pod dowództwem generała Johna Forbesa opuściła Carlisle w Pensylwanii , z przeznaczeniem na redukcję Fort Duquesne.
Mniej więcej w połowie września straż przednia pod dowództwem pułkownika Henry'ego Boqueta, po dotarciu do Loyalhanny w Pensylwanii, wysłała na rozpoznanie majora Jamesa Granta z 800 Highland Scotch i 200 Virginian pod dowództwem majora Andrew Lewisa, który następnie dowodził w krwawej bitwie pod Point Przyjemny w dzisiejszej Zachodniej Wirginii.

Kiedy zbliżali się nieodkryci do fortu, major Grant pomyślał, że może zaskoczyć garnizon iw ten sposób rozczarować swojego generała honorem podboju.
Major Lewis na próżno protestował przeciwko szaleństwu zamachu; ale Grant, pragnąc zmonopolizować wszystkie honory, rozkazał Lewisowi i jego prowincjałom pozostać z bagażem. Wczesnym rankiem major Grant ze swoimi szkockimi góralami ruszył do ataku, uderzając w bębny na Grant's Hill, jak to później nazwano, w obrębie Pittsburgha. Ta nieostrożna brawura rozbudziła Indian, którzy w liczbie 1400 leżeli po przeciwnej stronie rzeki, i wkrótce Granta otoczyła przytłaczająca ich liczba, gdy dzieło śmierci potoczyło się szybko i w sposób zupełnie nowy dla szkockich górali, którzy we wszystkich swoich europejskich wojnach nigdy przedtem nie widział mężczyzn ze skórą głów. Major Lewis wkrótce spostrzegł, przez cofający się ogień, że Grant jest zawyżony, przybył na ratunek ze swoimi prowincjałami i padając na tyły Indian, ustąpił Grantowi i niektórym jego ludziom drogę do odwrotu; ale jego własna partia była przytłoczona liczbami.

Akcja ta okazała się katastrofalna dla Anglików, zginęła ponad jedna trzecia wszystkich sił.Grant i Lewis zostali wzięci do niewoli, a resztka oddziału została uratowana głównie dzięki odwadze i umiejętnościom kapitana Bulleta,

Prowincjałowie z Wirginii  , jedyny oficer, który uciekł bez szwanku.

Pułkownik Boquet, pozostając w Loyalhannie z natarciem, został wkrótce dwukrotnie zaatakowany przez Francuzów i Indian z wielką siłą; ale skutecznie odpierał ich, ze stratą ze swojej strony, tylko 67 zabitych i rannych. Okopy, które rzucił w tym miejscu, nazwano później Fort Ligonier