Indiańskie wojny na terenach USA - Wojna Pontiaka 1763-1768

Kampanie indiańskie: | Old Northwest War - (1785) 1790-1795 | Tippecanoe - 1811 | Creek - 1813-1814, 1836 | Seminole - 1817-1819, 1835-1842, 1855-1858 | Black Hawk - 1832 | Comanche - 1867-1875 | Modoc - 1872-1873 | Apache - 1873, 1885- 1886 | Little Big Horn - 1876-1877 | Nez Perce - 1877 | Bannock - 1878 | Cheyenne 1878-1879 | Ute - 1879-1880 | Pine Ridge - 1890-1891 |

Indiańskie konflikty w poszczególnych stanach USA: Alabama, Arizona, Kalifornia, Kolorado, Idaho, Kansas, Montana, Nebraska, Nevada, Nowy Meksyk, Oklahoma, Południowa Dakota, Teksas, Utah, Waszyngton, Wyoming

Bunt Pontiaca przeciwko Brytyjczykom lat 1763-1768

Wódz Pontiac

przez: Henry Howe, 1857

W 1760 r. Francuzi ulegli władzy angielskiej w Kanadzie i na wodach zachodnich.
Trzy dni po upadku Montrealu major Robert Rogers został wysłany z siłami do przejęcia francuskich posterunków wzdłuż południowego brzegu jeziora Erie oraz w Detroit w stanie Michigan

W tym okresie na scenie pojawił się jeden z najwybitniejszych Indian   w annałach amerykańskiej historii

Był to Pontiac , wódz plemienia Ottawa i główny sachem Konfederacji Algonkińskiej
Wyróżniono go za szlachetną formę, władczy adres i dumną postawę.
Z tymi cechami połączył wzniosłą odwagę i spiczastą i energiczną elokwencję, które zdobyły zaufanie wszystkich Indian Wielkich Jezior i uczyniły go wyraźnym przykładem tej wielkości i wzniosłości charakteru, które czasami można znaleźć wśród Indian z lasów amerykańskich. Zazdrośnie obserwował postępy angielskich broni i ich szybkie wkraczanie na ziemie jego ludu.

Kiedy Pontiac po raz pierwszy usłyszał o zbliżaniu się majora Rogersa z oddziałem wojsk angielskich, zerwał się jak lew ze swojej nory i wysłał posłańca, który spotkał Rogersa 7 listopada 1760 r. u ujścia rzeki Chogage z prośbą zatrzymać się, dopóki nie pojawi się Pontiac, król kraju.

Major Campbell kłóci się z Pontiakiem

Przy pierwszym pozdrowieniu Pontiac zażądał od Rogersa, firmy, w której pracował, i zapytał go, jak odważył się wjechać do swojego kraju bez jego pozwolenia. Został poinformowany przez Rogersa, że nie ma zamiaru przeciw Indianom; jego jedynym celem było usunięcie Francuzów z kraju, którzy byli przeszkodą na drodze wzajemnego pokoju i handlu między Indianami i Anglikami.

Następnego ranka Pontiac i angielski dowódca na przemian palili kalumet i Pontiac poinformował Rogersa, że powinien chronić swoją partię przed atakami Indian, którzy zostali zebrani, aby przeciwstawić się jego marszowi, u ujścia rzeki Detroit.

Rogers po uzyskaniu pokojowego posiadania Detroit, zawarł pokój z sąsiednimi plemionami i pozostawiając kapitana Donalda Campbella jako dowódcę fortu, wyruszył 21 grudnia do Pittsburgha w Pensylwanii

Indianie w tym regionie początkowo uważali Anglików za intruzów, a uśmiech, który igrał na twarzy wodza Pontiaca, kiedy po raz pierwszy spotkał oddział majora Rogersa na brzegu jeziora Erie, skrywał jedynie zakorzenioną nienawiść... gdy zachodzący promień słońca oślepia odległą chmurę burzową.

W ramach polityki składał Anglikom wyznanie przyjaźni, dopóki nie miał czasu, by zaplanować ich zniszczenie.

Przyjęty przez Pontiaca plan działań mających na celu unicestwienie potęgi angielskiej wykazywał niezwykły geniusz, odwagę i energię najwyższej próby.

 Był to nagły i współczesny atak na wszystkie brytyjskie posterunki na Wielkich Jeziorach - w St. Joseph, Ouiatenon, Green Bay, Michiliraackinac, Detroit, Maumee i Sandusky - a także na forty w Niagara, Presque Isle, Le Boeuf, Venango i Pittsburghu; ostatnie cztery z nich znajdowały się w zachodniej Pensylwanii.

Gdyby niespodzianka była równoczesna, tak że każdy angielski sztandar, który powiewał na linii tysięcy mil, zostałby ułożony w tym samym momencie, garnizony nie byłyby w stanie wymienić pomocy; z drugiej strony porażka jednego indiańskiego oddziału nie zniechęciłaby drugiego.

Prawdopodobnie wojna mogłaby się rozpocząć i zakończyć jednym ciosem; a potem Pontiac znów będzie Panem i Królem rozległej krainy swoich przodków.

Najpierw zwołał plemię   Ottawa , a plan został ujawniony i wykonany z całą przebiegłością i elokwencją, jaką potrafił opanować.
Odwoływał się do ich lęków, nadziei, ambicji, patriotyzmu, nienawiści do Anglików i miłości do Francuzów.
Po gorącym zaangażowaniu ich w sprawę, zwołał wielką radę sąsiednich plemion nad rzeką Aux Ecorces.
Mając głęboką wiedzę o indiańskim charakterze, świadomy wielkiej mocy przesądów nad ich umysłami, opowiedział między innymi sen, w którym powiedział, że Wielki Duch potajemnie wyjawił Delaware. Indian, postępowanie, którego oczekiwał od swoich czerwonych dzieci.
Ten sen był uderzająco zbieżny z planami i projektami samego wodza. "A dlaczego", zakończył mówca, "dlaczego, powiedział z oburzeniem Wielki Duch do Delaware, pozwalasz tym psom w czerwonych ubraniach wejść do twojego kraju i zabrać ziemię, którą ci dałem? Wypędź ich z tego! Jedź nimi! Kiedy będziesz w niebezpieczeństwie, pomogę ci".

Efekt tego przemówienia był nie do opisania.
Samo imię Pontiak wystarczyło, ale Wielki Duch był dla nich - nie można było zawieść.
Plan kampanii został uzgodniony na miejscu i na przestrzeni tysiąca mil, na granicy jezior, a nawet do granic Karoliny Północnej i plemiona przyłączyły się do wielkiego spisku.

Tymczasem na granicach panował pokój.
Niczego nie podejrzewający kupcy podróżowali od wsi do wsi; żołnierze w fortach cofali się przed słońcem wczesnego lata i drzemali dzień; osadnik z pogranicza śpiewający w poczuciu bezpieczeństwa, siał plony lub oglądał zachód słońca przez opasane drzewa, rozmyślał o jeszcze jednym spokojnym żniwie i opowiadał swoim dzieciom o okropnościach długiej wojny, teraz - dzięki Bogu! - nad. Od Alleghanies do rzeki Missisipi drzewa zniknęły i wszystko było spokojne i radosne.
Ale nawet wtedy, przez posępne lasy, wędrowały bandy ponurych czerwonych ludzi - jak gromada ciemnych chmur na straszliwą burzę.

Niespodzianka angielskich fortów

Oblężenie fortu w Detroit, 1763 przez Frederica Remingtona

Posterunek Maumee, Presque Isle, Niagara, Pitt, Ligonier i każdy angielski fort był otoczony przez zmieszane plemiona
W końcu nadszedł ten dzień.
Kupcy na całym świecie zostali skonfiskowani z ich towarami, a ponad 100 skazanych na śmierć.
Dziewięć brytyjskich fortów poddało się natychmiast, a Indianin wypił "zgarniętą w zagłębieniu połączonych rąk", krew niejednego Brytyjczyka.

Ponad 20 000 ludzi zostało wypędzonych ze swoich domów, a na pograniczach Wirginii, Pensylwanii i Nowego Jorku popełniono okropne, niespotykane zniszczenia
Większość, jeśli nie wszystkie, forty, które padły, zostały zdobyte podstępem - wcześniej zaaranżowanym przez geniusza Pontiaca
Na ogół dowódcy byli najpierw zabezpieczani przez partie wpuszczone do fortów pod pretekstem interesów lub przyjaźni.
W Maumee oficer został zdradzony przez Indiankę, która żałosnymi błaganiami namówiła go, by poszedł z nią około 200 jardów na pomoc, jak stwierdziła, umierającemu rannemu mężczyźnie; Indianie napadli i zastrzelili go.

W kilku fortach jednostki uciekły; ale zbyt ogólnie wszyscy zostali zmasakrowani. Na wyspie Presque trzech Indian   pojawiło się w świątecznym stroju i namówiło dowódcę i urzędnika, aby towarzyszyli im do czółna ich grupy myśliwskiej, jak mówili, o milę odległej, aby zbadali i kupili dużo amunicji.
Pod ich nieobecność około 150 Indian ruszyło w kierunku fortu, każdy z wiązką futer na plecach, które, jak stwierdzili, komendant kupił i kazał im przywieźć. Podstęp się powiódł.
Kiedy wszyscy znaleźli się w forcie, praca w jednej chwili zrzuciła plecaki i krótkie płaszcze, które okrywały ich tomahawki, noże do skalpowania i strzelby, z których ostatnia została odcięta do ukrycia.
Opór był bezużyteczny, a dzieło śmierci i tortur szybko postępowało, aż wszyscy, z wyjątkiem dwóch więźniów garnizonu, przeszli do wiecznego świata.

Te forty z Bedford , Ligonier Pitt w Pensylwanii i Fort Detroit, w dzisiejszej Michigan , zostały zapisane z wielkim trudem.

Indianie zainwestowali w Fort Pitt potężną siłę; nformacje, które zostały przekazane lordowi Jeffreyowi Amherstowi, wysłał pułkownika Henry'ego Boqueta na pomoc z dwoma pułkami regularnych żołnierzy.
Został zaciekle zaatakowany przez Indian   w Bushy Run i stracił ponad 100 zabitych i rannych; ale pokonał Indian, choć z wielkim trudem, i udało mu się uratować fort.
Fort Ligonier był dzielnie broniony przez porucznika Archibalda Blane'a i jego mały garnizon.

Masakra w Michilimackinac

Fort Michilimackinac, Michigan

Dokładniej znane są szczegóły zdobycia Fort Michilimackinac.

Ten fort, stojący po południowej stronie cieśniny łączącej jeziora Huron i Michigan, był jednym z najważniejszych posterunków na granicy.
Było to wielkie miejsce depozytu i wyjazdu między krajami górnymi i dolnymi, wielki punkt zborny indyjskich kupców w ich podróżach do iz Montrealu w Kanadzie. W obrębie palisady i garnizonu znajdowało się około 30 domów i rodzin , pod dowództwem majora George'a Etheringtona, liczyła od 90 do 100 ludzi.

Zdobycie tej ważnej stacji powierzono Chippewie , wspomaganej przez Sac
Po nadejściu urodzin króla, 3 czerwca, Indianie zaproponowali grę w lacrosse

Gra się kijem i piłką; pierwszy ma około czterech stóp długości, jest zakrzywiony i zakończony czymś w rodzaju rakiety
Dwa słupy są umieszczone w ziemi w odległości pół mili lub mili. Każda ze stron ma swój słupek, a gra polega na podrzuceniu do słupka przeciwnika piłki, która na początku umieszczana jest na środku pola.

Polityka tego środka zaskakiwania garnizonu pojawi się wyraźnie, gdy zrozumie się, że w grze nieodzownie towarzyszy dużo przemocy i hałasu, a w zapału i ogniu walki zostanie odwrócona w dowolnym kierunku, który powinna wybrać zwycięska strona.
W ym przypadku plan Indian polegał na rzuceniu piłki nad pikietami, a podekscytowany grą było rzeczą naturalną, że wszyscy Indianie rzucili się za nią.
W Indianie przekonał jak najwięcej garnizonu i osadników, by dobrowolnie przybyli bez pikiet w celu obserwowania gry, o której mówiono, że jest rozgrywana o wysoki zakład.
Wśród nich był major Etherington, komendant, który postawił zakład po stronie Chippewy.
Nie mniej niż 400 Indian było zaangażowanych po obu stronach, a co za tym idzie, gdy fort został zdobyty, sytuacja Anglików musiała być naprawdę rozpaczliwa.
Mecz rozpoczął się bez fortu ze świetną animacją. Henry, indiański handlarz, który podaje rachunek, był zajęty w forcie około pół godziny pisania, gdy nagle usłyszał głośny okrzyk wojenny Indian i odgłos ogólnego zamieszania.
Podchodząc natychmiast do swojego okna, zobaczył w forcie tłum Indian, wściekle ścinających i skalpujących każdego Anglika, jakiego znaleźli:

Miał w pokoju kamuflaż naładowany śrutem łabędzi. Natychmiast chwycił ją i przytrzymał przez kilka minut, spodziewając się, że usłyszy bicie w bębny fortu. 
W tym strasznym okresie widział, jak kilku jego rodaków upadło; i niejeden walczył między kolanami Indian, którzy trzymając je w ten sposób, skalpowali ich jeszcze za życia.
W końcu, rozczarowany nadzieją ujrzenia jakiegokolwiek oporu ze strony garnizonu i rozumny, że żaden wysiłek jego jednej ręki nie może pomóc 400 Indianom, zwrócił uwagę na własne bezpieczeństwo.
Widząc kilku kanadyjskich wieśniaków spoglądających spokojnie na scenę krwi - ani nie sprzeciwiali się Indianom, ani nie byli przez nich molestowani - pojął nadzieję na znalezienie bezpieczeństwa w jednym z ich domów
Natychmiast przeszedł przez niski płot, oddzielając jego podwórko od podwórka jego następnego sąsiada, monsieur Langlade.
Wchodząc pospiesznie do domu, zastał całą rodzinę wpatrującą się w straszne widowisko przed nimi.
Błagał Langlade'a, aby umieścił go w jakimś bezpiecznym miejscu, dopóki nie skończy się żar romansu, akt miłosierdzia, który może uchronić go od ogólnej masakry.
 Langlade patrzył na niego przez chwilę, gdy mówił, a potem znów odwrócił się do okna, wzruszając ramionami i dając do zrozumienia, że nic nie może dla niego zrobić.

Henry był teraz gotowy do rozpaczy; ale w tej chwili pani pani, niewolnica monsieur Langlade, skinęła na niego, by poszedł za nią.
Poprowadziła go do drzwi, które otworzyła, prosząc, aby wszedł, i mówiąc mu, że prowadzą na poddasze, gdzie musi się ukryć.
Ledwie zamieszkały w tym schronie, takim jakim był, Henry poczuł żarliwe pragnienie dowiedzenia się, co się bez niego przemija.
Jego pragnienie zostało więcej niż zaspokojone, gdy znalazł otwór w luźnych ścianach domu z desek, który dawał mu pełny widok na teren fortu.
Tutaj patrzył z przerażeniem, w najokropniejszych i najstraszniejszych kształtach, okrutne triumfy Indian.
Zmarli zostali oskalpowani i okaleczeni; umierający wili się i wrzeszczeli pod nienasyconym nożem i śmierdzącym tomahawkiem; a z ciał niektórych rozerwanych ich rzeźnicy pili krew, zgarnął się w zagłębieniu splecionych rąk i żuł pośród okrzyków wściekłości i zwycięstwa.

W ciągu kilku minut, które wydawały się Henrykowi zaledwie jedną, każdą ofiarą, jaką można było znaleźć, ginęły, rozległ się ogólny okrzyk "wszystko skończone"; w tej chwili Henry usłyszał, jak niektórzy Indianie wchodzą do domu Langlade'a.
Zadrżał i zemdlał ze strachu.

Bunt Pontiaca

Ponieważ podłoga składała się tylko z jednej warstwy desek, słyszał wszystko, co minęło.
Indianie przy wejściu dopytywali się, czy w pobliżu są jacyś Anglicy. Langlade odpowiedział, że nie może powiedzieć - nie znał żadnego - bo w rzeczywistości nie wiedział - "mogą szukać siebie i być usatysfakcjonowanym". Stan umysłu Henryka można sobie wyobrazić, gdy natychmiast po tej odpowiedzi Indianie przywieziono do drzwi na poddasze.
Na szczęście nastąpiła pewna zwłoka - przez kierownictwo pani pani - zamknęła drzwi i być może z powodu braku klucza.
Henry miał wystarczającą trzeźwość umysłu, by poprawić te kilka chwil w szukaniu kryjówki. Znalazł to w rogu strychu, wśród stosu takich naczyń z kory brzozowej, jakich używa się do wyrobu cukru klonowego; i nie ukrył się całkowicie, kiedy drzwi się otworzyły i weszło czterech Indian, wszyscy uzbrojeni w tomahawki i wszyscy pokryci krwią od stóp do głów.

Pontiac zapytał brytyjskiego dowódcę, co było przyczyną tego niezwykłego wyglądu.
Odpowiedział, że wypada trzymać młodzieńców w ich obowiązkach, aby nie popadli w bezczynność i ignorancję.
Rozpoczęły się wtedy sprawy rady i Pontiac zwrócił się do majora Gladwyna.
Jego mowa była śmiała i groźna, a jego zachowanie i gestykulacje gwałtowne, a stały się jeszcze bardziej, gdy zbliżał się do krytycznego momentu.

Kiedy miał już wręczyć pas majorowi Gladwynowi, a wszystko było zapierające dech w piersiach, bębny w drzwiach domu rady nagle przetoczyły szarżę, strażnicy wyrównali swoje kawałki, a oficerowie wyciągnęli miecze z pochwy.
Pontiac, którego orle oko nigdy nie drżały w bitwie, zbladł i zadrżał.
Ten nieoczekiwany i decydujący dowód, że jego zdrada została odkryta, całkowicie go zaniepokoił.
Dostarczył pas w zwykły sposób i dlatego nie dał swojej partii uzgodnionego sygnału do ataku; podczas gdy jego wojownicy stali patrząc na siebie ze zdumieniem, major Gladwyn natychmiast zbliżył się do Pontiaca i odsunął koc, odkrył skróconą strzelbę, a następnie, po stwierdzeniu, że zna swój plan, poradził mu opuścić fort, zanim jego młodzi ludzie powinni odkryj ich projekt i zmasakruj je.
Zapewnił go, tak jak obiecał mu bezpieczeństwo, że jego osoba powinna pozostać nienaruszona, dopóki nie wyjdzie poza pikiety.

Indianie natychmiast wycofali się, a gdy tylko przekroczyli bramę, wydali okrzyk i ostrzeliwali garnizon: Kilka osób żyjących bez fortu zostało zamordowanych i rozpoczęły się działania wojenne.
Dostarczył pas w zwykły sposób i dlatego nie dał swojej partii uzgodnionego sygnału do ataku; podczas gdy jego wojownicy stali patrząc na siebie ze zdumieniem, major Gladwyn natychmiast zbliżył się do Pontiaca i odsunął koc, odkrył skróconą strzelbę, a następnie, po stwierdzeniu, że zna swój plan, poradził mu opuścić fort, zanim jego młodzi ludzie powinni odkryj ich projekt i zmasakruj je. Zapewnił go, tak jak obiecał mu bezpieczeństwo, że jego osoba powinna pozostać nienaruszona, dopóki nie wyjdzie poza pikiety.

Indianie natychmiast wycofali się, a gdy tylko przekroczyli bramę, wydali okrzyk i ostrzeliwali garnizon: Kilka osób żyjących bez fortu zostało wtedy zamordowanych i rozpoczęły się działania wojenne. Dostarczył pas w zwykły sposób i dlatego nie dał swojej partii uzgodnionego sygnału do ataku; podczas gdy jego wojownicy stali patrząc na siebie ze zdumieniem, major Gladwyn natychmiast zbliżył się do Pontiaca i odsunął koc, odkrył skróconą strzelbę, a następnie, po stwierdzeniu, że zna swój plan, poradził mu opuścić fort, zanim jego młodzi ludzie powinni odkryj ich projekt i zmasakruj je. Zapewnił go, tak jak obiecał mu bezpieczeństwo, że jego osoba powinna pozostać nienaruszona, dopóki nie wyjdzie poza pikiety.

Indianie natychmiast wycofali się, a gdy tylko przekroczyli bramę, wydali okrzyk i ostrzeliwali garnizon: Kilka osób żyjących bez fortu zostało wtedy zamordowanych i rozpoczęły się działania wojenne. podczas gdy jego wojownicy stali patrząc na siebie ze zdumieniem, major Gladwyn natychmiast zbliżył się do Pontiaca i odsunął koc, odkrył skróconą strzelbę, a następnie, po stwierdzeniu, że zna swój plan, poradził mu opuścić fort, zanim jego młodzi ludzie powinni odkryj ich projekt i zmasakruj je. Zapewnił go, tak jak obiecał mu bezpieczeństwo, że jego osoba powinna pozostać nienaruszona, dopóki nie wyjdzie poza pikiety.

Indianie natychmiast wycofali się, a gdy tylko przekroczyli bramę, wydali okrzyk i ostrzeliwali garnizon: Kilka osób żyjących bez fortu zostało wtedy zamordowanych i rozpoczęły się działania wojenne. podczas gdy jego wojownicy stali patrząc na siebie ze zdumieniem, major Gladwyn natychmiast zbliżył się do Pontiaca i odsunął koc, odkrył skróconą strzelbę, a następnie, po stwierdzeniu, że zna swój plan, poradził mu opuścić fort, zanim jego młodzi ludzie powinni odkryj ich projekt i zmasakruj je. Zapewnił go, tak jak obiecał mu bezpieczeństwo, że jego osoba powinna pozostać nienaruszona, dopóki nie wyjdzie poza pikiety.

Indianie natychmiast wycofali się, a gdy tylko przekroczyli bramę, wydali okrzyk i ostrzeliwali garnizon: Kilka osób żyjących bez fortu zostało zamordowanych i rozpoczęły się działania wojenne. po stwierdzeniu, że zna swój plan, poradził mu opuścić fort, zanim jego młodzi ludzie odkryją ich projekt i zmasakrują. Zapewnił go, tak jak obiecał mu bezpieczeństwo, że jego osoba powinna pozostać nienaruszona, dopóki nie wyjdzie poza pikiety.

Indianie natychmiast wycofali się, a gdy tylko przekroczyli bramę, wydali okrzyk i ostrzeliwali garnizon: Kilka osób żyjących bez fortu zostało wtedy zamordowanych i rozpoczęły się działania wojenne. po stwierdzeniu, że zna swój plan, poradził mu opuścić fort, zanim jego młodzi ludzie odkryją ich projekt i zmasakrują. Zapewnił go, tak jak obiecał mu bezpieczeństwo, że jego osoba powinna pozostać nienaruszona, dopóki nie wyjdzie poza pikiety. Indianie natychmiast wycofali się, a gdy tylko przekroczyli bramę, wydali okrzyk i ostrzeliwali garnizon: Kilka osób żyjących bez fortu zostało wtedy zamordowanych i rozpoczęły się działania wojenne.

Indianie wkrótce stacjonowali za budynkami, przed pikietami i prowadzili stały, choć nieskuteczny ogień do garnizonu. Pontiac użył wszelkich środków, jakie mógł zasugerować dziki umysł, by zburzyć osadę Detroit.

Podczas oblężenia, które trwało ponad dwa miesiące, Indianie usiłowali zrobić wyłom w pikietach, wspomagani przez majora Gladwyna, który podstępem rozkazał swoim ludziom ciąć także od wewnątrz; zostało to wkrótce osiągnięte, a wyłom natychmiast wypełnił się Indianami. W tej chwili armata została wystrzelona na nacierających Indian, co spowodowało niszczycielskie spustoszenie. Po tym okresie fort został już tylko zainwestowany; dostawy zostały odcięte, a Anglicy popadli w wielkie cierpienie z powodu zmniejszenia ich racji żywnościowych i ciągłej czujności wymaganej, aby zapobiec zaskoczeniu.

Podczas oblężenia dwadzieścia batteaux z 97 żołnierzami i zapasami, w drodze z Niagara do Detroit, dotarło do Point Pelee nad jeziorem Erie, około 50 mil na wschód od Detroit.
Nie przeczuwając niebezpieczeństwa, żołnierze wylądowali i rozbili obóz. Indianie, którzy obserwowali ich ruchy, zaatakowali ich o świcie i zmasakrowali lub wzięli do niewoli wszystkich, z wyjątkiem 30, którym udało się uciec barką przez jezioro do zatoki Sandusky. Indianie umieścili więźniów w batteaux i zmusili ich, by skierowali ich po kanadyjskiej stronie jeziora i rzeki, w kierunku Detroit. Gdy odkryto flotę łodzi zbliżającą się do kościoła Huron, Anglicy zebrali się na murach obronnych, aby być świadkami przybycia swoich przyjaciół; ale powitała ich tylko śmiertelna pieśń Indian, która obwieściła ich los. Światło nadziei migotało na ich twarzach, by pokryć je gęstą ciemnością rozpaczy. To były ich barki, ale były w posiadaniu Indian i wypełnione skalpami i więźniami oddziału. Więźniowie, z wyjątkiem nielicznych, którzy uciekli naprzeciw miasta, zostali zabrani na Hog Island nad Detroit, zmasakrowani i oskalpowani.