Wojna Królowej Anny i Indiańskich sojuszników o Amerykę Północną lat 1702-1713

Kampanie indiańskie: | Old Northwest War - (1785) 1790-1795 | Tippecanoe - 1811 | Creek - 1813-1814, 1836 | Seminole - 1817-1819, 1835-1842, 1855-1858 | Black Hawk - 1832 | Comanche - 1867-1875 | Modoc - 1872-1873 | Apache - 1873, 1885- 1886 | Little Big Horn - 1876-1877 | Nez Perce - 1877 | Bannock - 1878 | Cheyenne 1878-1879 | Ute - 1879-1880 | Pine Ridge - 1890-1891 |

Indiańskie konflikty w poszczególnych stanach USA: Alabama, Arizona, Kalifornia, Kolorado, Idaho, Kansas, Montana, Nebraska, Nevada, Nowy Meksyk, Oklahoma, Południowa Dakota, Teksas, Utah, Waszyngton, Wyoming

Wojna królowej Anny, 1702-1713

Wojna królowej Anny była drugą z serii wojen francuskich i indiańskich, stoczonych w trzynastu amerykańskich koloniach o kontrolę nad kontynentem północnoamerykańskim w latach 1702-1713. Miała miejsce za panowania królowej Anny w Wielkiej Brytanii i była tożsama z wojną o tzw. sukcesję hiszpańską w Europie, o którą walczyno, aby zapobiec zjednoczeniu tronów francuskiego i hiszpańskiego po śmierci króla Hiszpanii Karola II.

W ciągu 11 lat wojny brytyjskie i francuskie siły kolonialne wraz ze swoimi Indiańskimi  sojusznikami dokonały napadów i usiłowały zdobyć kilka przygranicznych osad.
Hiszpania była również sprzymierzona z Francją. Wspierały ich indiańskie plemiona: Wabanaki Confederacy, Caughnawaga (Mohawk), Choctaw, Timucua, Apalachee i Natchez

Wojna rozpoczęła się w listopadzie 1702, kiedy angielski siły wojewódzkich i ich sojusznicy rodzimych pod dowództwem gubernatora Karoliny James Moore, rozpoczął atak na hiszpańskiej kolonialnej twierdzy Castillo de San Marcos w St. Augustine na Florydzie
Atak Moore nie powiódł się i zaowocował licznymi bitwami i wyprawami rajdowymi między hiszpańską Florydą a Karoliną.

Angielscy koloniści walczyli także z Francuzami w Mobile w Alabamie , ze sprzymierzonymi Indianami po obu stronach.
Sojusznikami angielskich kolonistów były plemiona: Muscogee (Creek), Chickasaw i Yamasee.

Ponadto w konflikcie uczestniczyły wojownicze plemiona Irokezów (Iroquois Confederacy) [pod zjednoczonym przywództwem znakomitego Wodza, oratora i dyplomatyTeganissorens'a z plemienia Onondaga], których na swoja stronę próbowały przeciagać obie strony.

Wojna na południu nie spowodowała znaczących zmian terytorialnych, ale prawie zniszczyła znaczną część indiańskiej populacji Florydy i zniszczyła sieć misji hiszpańskich na Florydzie.

Napad na Deerfield, Massachusetts, 1704 r

Dalej francuscy koloniści i indiańska Konfederacja Wabanaki starali się udaremnić ekspansję Nowej Anglii do Akadii, której granicę Nowa Francja określała jako rzeka Kennebec w południowym Maine
Dokonali napadów w prowincji Massachusetts Bay, w tym Maine. 

W 1704 roku Francuzi i ich indiańscy sojusznicy zaatakowali brytyjską kolonię w Deerfield w stanie Massachusetts, podczas której około 112 osób zostało wziętych do niewoli, a prawie 50 osób zginęło; pośród wziętych do niewoli 17 zmarło w drodze do Kanady.
Był to jeden z najkrwawszych ataków w wojnie królowej Anny.

Latem 1706 roku Charleston w Południowej Karolinie odparł próbę najazdu floty francuskiej i hiszpańskiej.

W 1707 Brytyjczycy podjęli nieudaną próbę zdobycia Port Royal, ważnej francuskiej twierdzy i stolicy Akady.
Ta misja została podjęta kilka razy przez Brytyjczyków i ich sojuszników, zanim ostatecznie odnieśli sukces w 1710 roku, kiedy to francuska Acadia stała się brytyjską, rządzoną przez Nową Szkocję.

W 1708 Francuzi zaatakowali i zrównali z ziemią Havenhill w stanie Massachusetts.

W 1709 Francuzi bardzo obawiali się, że ich obecny fort nie ochroni ich przed zbliżającymi się Anglikami i ich sojusznikami, więc zbudowali Fort Chambley, fort z kamienia w pobliżu rzeki Richelieu w Quebecu.

Angielscy koloniści z St. John's w Nowej Funlandii przez lata spierali się z kolonistami francuskimi o kontrolę nad wyspą i dokonywali wielu niszczycielskich nalotów na osiedla.
Koloniści francuscy z powodzeniem zdobyli St. John's w 1709 roku, ale koloniści brytyjscy szybko zajęli go ponownie po tym, jak Francuzi go opuścili.

Terytorium Ameryki przed wojną królowej Anny

W tych latach francuscy korsarze wyrządzili poważne straty rybołówstwu i żegludze Nowej Anglii.
Korsarstwo zostało ostatecznie ukrócone w 1710 roku, kiedy Wielka Brytania udzieliła militarnego wsparcia swoim amerykańskim kolonistom.

W 1712 roku walki między Anglikami, Francuzami i Hiszpanami oraz ich rdzennymi sojusznikami ustały z powodu negocjacji pokojowych odbywających się w Europie.
Ostatecznie w 1713 r. podpisano traktat z Utrechtu, który oficjalnie zakończył zarówno wojnę królową Annę, jak i wojnę o sukcesję hiszpańską w Europie.

W końcu Brytyjczycy przejęli kontrolę nad Nową Szkocją (dawniej francuską Acadią), Nową Fundlandią, regionem Zatoki Hudsona w Kanadzie i karaibską wyspę St. Kitts.
Francuzi byli również zobowiązani do uznania brytyjskiej władzy nad Irokezami
Francuzi zachowali wyspę Cape Breton i inne wyspy w Zatoce Świętego Wawrzyńca.

Jednak niektóre warunki traktatu były niejednoznaczne, a obawy różnych plemion indiańskich nie zostały uwzględnione, co przygotowało grunt pod przyszłe konflikty.
Pogorszyły się stosunki między Karoliną a pobliskimi populacjami Indian, co doprowadziło do wojny Yamasee w 1715 roku.
Kilka lat później wojna ojca Rale'a (1722-1725) przesunęła granice na północnym wschodzie.

Źródła:
Encyklopedia wojen kolonialnych w Connecticut
Britannica
Prezi
Wikipedia

Zobacz także:

Wojny okresu kolonialnego (1610-1768)

Osiedla Nowej Anglii

Plemiona Indian

Lista wszystkich plemion Indian w USA

Lista wszystkich wojen, bitwe i potyczek Indian z białymi

Galerie zdjęć rdzennych Amerykanów (w serwisie zewnętrznym)

Kalendarium wydarzeń (Historia Indian)

Indiańskie kampanie wojenne i bitwy

Sylwetki sławnych Indian

Indiańscy bohaterowie i wodzowie