NARVAEZ EXPEDITION 1527-1536

Wyprawa Narváez 1527

był hiszpański podróż eksploracji i kolonizacji rozpoczęła się w 1527 roku, który ma na celu ustanowienie rozliczeń kolonialne i garnizony w Florydzie .

Ekspedycja była początkowo prowadzona przez Pánfilo de Narváez , który zmarł w 1528 roku.

O wiele więcej ludzi zginęło, gdy ekspedycja podróżowała na zachód wzdłuż zbadanego wybrzeża Zatoki Meksykańskiej w dzisiejszych Stanach Zjednoczonych i na południowy zachód Ameryki .
Tylko czterech pierwotnych członków ekspedycji przeżyło, docierając do Mexico City w 1536 roku.
Ci, którzy przeżyli, byli pierwszymi znanymi nierdzennymi Amerykanami, którzy zobaczyli rzekę Missisipi i przekroczyli rzekę.Zatoka Meksykańska i Teksas .

Załoga Narváeza liczyła początkowo około 600 osób, w tym mężczyzn z Hiszpanii, Portugalii, Grecji i Włoch.

Wyprawa spotkała się z katastrofą niemal natychmiast.
Zatrzymując się na Hispanioli i na Kubie w drodze na La Florida, flota została zniszczona przez huragan , między innymi sztormami, i straciła dwa statki.

Wyjechali z Kuby w lutym 1528. Ich celem było Rio de las Palmas (niedaleko dzisiejszego Tampico .)., Meksyk), w celu założenia dwóch osad.
Burze, przeciwne prądy i silne wiatry zmusiły ich na północ do dzisiejszej Florydy. Po wylądowaniu w pobliżu zatoki Boca Ciega, około 15 mil na północ od wejścia do zatoki Tampa, Narváez i jego piloci stwierdzili, że ich miejsce lądowania nie nadaje się do osiedlenia.

Narváez nakazał podzielić ekspedycję z 300 mężczyznami wysłanymi drogą lądową na północ wzdłuż wybrzeża i stu mężczyzn i dziesięć kobiet na pokładach statków również wysłanych na północ wzdłuż wybrzeża, ponieważ Narváez zamierzał ponownie zjednoczyć wyprawy lądowe i morskie w dużym porcie na północ od nich, co byłoby "niemożliwe do przeoczenia".
Ekspedycja lądowa i statki nigdy się nie spotkały, ponieważ na północ od miejsca ich lądowania nie było dużego portu.

Podczas marszu na północ ekspedycja lądowa napotkała liczne ataki sił tubylczych i cierpiała z powodu chorób i głodu.
Do września 1528 roku, po próbie przepłynięcia na prowizorycznych tratwach z Florydy do Meksyku, tylko 80 mężczyzn przeżyło sztorm i zostało zmiecionych na wyspę Galveston u wybrzeży Teksasu . Ocaleni, którzy przeżyli, zostali zniewoleni przez rdzennych narodów, a coraz więcej mężczyzn nadal umierało z powodu trudnych warunków.

Tylko czterech z pierwotnej grupy - Álvar Núnez Cabeza de Vaca, Alonso del Castillo Maldonado, Andrés Dorantes de Carranza i zniewolony przez Dorantes Moor Estevanico - przetrwało następne osiem lat, podczas których wędrowali przez tereny dzisiejszego południowo-zachodniego i północnego Meksyk.

Ostatecznie natknęli się na hiszpańskich łowców niewolników w Sinaloa w 1536 roku, a wraz z nimi czterej mężczyźni w końcu dotarli do Mexico City .

Po powrocie do Hiszpanii Cabeza de Vaca pisał o wyprawie w swojej La relación ("The Story"), opublikowany w 1542 roku jako pierwszy pisemny opis rdzennej ludności, dzikiej przyrody, flory i fauny śródlądowej Ameryki Północnej.
Została ponownie opublikowana przez Cabeza de Vaca w 1555 roku, tym razem zawierając opisy jego późniejszego doświadczenia jako gubernatora regionu Rio de la Plata w Ameryce Południowej.
Tłumaczenie zostało później opublikowane pod tytułem Naufragios ("Wraki").

Spis treści:

1 Tło
2 Ekspedycja
2,1 Hispaniola i Kuba
2.2 Przylot na Florydę
2,3 Narváez dzieli siły
2,4 Spotkanie z Timucua
2,5 Apalache
2,6 Południowy Teksas
2,7 Południowo-zachodnia Ameryka Północna
3 Reprezentacja w innych mediach
4 Zobacz też

Tło

25 grudnia 1526 r. Karol V, cesarz rzymski (Charles V, Holy Roman Emperor) , znany również jako Karol I z Hiszpanii (Carlos I of Spain), przyznał Pánfilo de Narváez licencję na przejęcie przez Królestwo Hiszpanii dzisiejszego wybrzeża Zatoki Meksykańskiej.
Kontrakt dawał mu rok na zebranie armii, opuszczenie Hiszpanii, znalezienie co najmniej dwóch stuosobowych miast i obsadzenie dwóch dodatkowych fortów wzdłuż wybrzeża.

Narváez musiał zadbać o własne fundusze na wyprawę. Rekrutował inwestorów, promując obietnicę bogactw porównywalnych do tych niedawno odkrytych przez Hernán Cortés w Meksyku.
Zaciągnął również wiele należnych mu długów i przeznaczył te pieniądze na opłacenie głównych wydatków ekspedycji.

Mianowany przez koronę hiszpańską na skarbnika i szeryfa, Álvar Núnez Cabeza de Vaca miał służyć królowi jako oczy i uszy oraz był zastępcą dowódcy.
Miał zapewnić Koronie jedną piątą bogactwa zdobytego podczas wyprawy.

Inni członkowie ekspedycji to Alonso de Solís jako królewski inspektor kopalń , Alonso Enríquez jako kontroler, aztecki książę zwany przez Hiszpanów Don Pedro oraz kontyngent franciszkanów i księży diecezjalnych kierowany przez ojca Juana Suareza (czasami pisany Xuárez).
Większość z 600 żołnierzy ekspedycji stanowili żołnierze, głównie z Hiszpanii i Portugalii, w tym niektórzy o mieszanym pochodzeniu afrykańskim i około 22 z Włoch.

Wyprawa

17 czerwca 1527 ekspedycja opuściła Hiszpanię z portu Sanlúcar de Barrameda u ujścia rzeki Gwadalkiwir .
Całkowita siła obejmowała około 450 żołnierzy, oficerów i niewolników. Około 150 innych było marynarzami, żonami (żonaci mężczyźni nie mogli podróżować bez żon do Indii) i służącymi.

Pierwszym przystankiem w rejsie były Wyspy Kanaryjskie , około tygodnia podróży i 850 mil w głąb Atlantyku . Tam ekspedycja uzupełniała zapasy wody, wina, drewna opałowego, mięsa i owoców.

Hispaniola i Kuba

Odkrywcy przybyli do Santo Domingo (Hispaniola) około sierpnia 1527 roku.
Podczas pobytu wojska zaczęły dezerterować. Chociaż zawsze stanowiło to problem podczas takich wypraw, mężczyźni mogli również zdezerterować, ponieważ usłyszeli o niedawnym powrocie ekspedycji prowadzonej przez Lucas Vázquez de Ayllón , w której zginęło 450 z 600 mężczyzn.
Prawie 100 mężczyzn zdezerterowało z wyprawy Narváez w pierwszym miesiącu w Santo Domingo.
Wyprawa zatrzymała się tutaj, aby kupić konie, a także dwa małe statki do eksploracji wybrzeża. Chociaż Narváez był w stanie kupić tylko jeden mały statek, ponownie wypłynął.

Wyprawa dotarła do Santiago de Cuba pod koniec września.
Ponieważ Kuba była domem Narváeza i jego rodziny, miał wiele kontaktów, dzięki którym mógł zebrać więcej zapasów, koni i ludzi.
Po spotkaniu ze swoim bogatym przyjacielem Vasco Porcallo, Narváez wysłał część floty na Trynidad, aby zebrać konie i inne zapasy z posiadłości przyjaciela.

Narváez umieścił Cabeza de Vaca i kapitana o imieniu Pantoja na czele dwóch statków wysłanych na Trynidad, podczas gdy on zabrał pozostałe cztery statki do Zatoki Guacanayabo .
Około 30 października oba statki przybyły na Trynidad, aby zebrać zarekwirowane zapasy i poszukać dodatkowej załogi. huragan przybył wkrótce po zrobili. Podczas sztormu oba statki zatonęły, 60 ludzi zginęło, jedna piąta koni utonęła, a wszystkie nowe zapasy zdobyte na Trynidadzie zostały zniszczone.

Uznając potrzebę przegrupowania, Narváez wysłał cztery pozostałe statki do Cienfuegos pod dowództwem Cabeza de Vaca.
Narváez pozostał na lądzie, aby rekrutować ludzi i kupować więcej statków.

Po prawie czterech miesiącach, 20 lutego 1528, przybył do Cienfuegos z jednym z dwóch nowych statków i kilkoma rekrutami.
Drugi statek wysłał do Hawany . W tym momencie wyprawa liczyła około 400 ludzi i 80 koni. Zimowy postój spowodował wyczerpanie zapasów i planowali uzupełnić zapasy w Hawanie w drodze na wybrzeże Florydy.

Wśród osób zatrudnionych przez Narváeza był mistrz pilotów o nazwisku Diego Miruelo , który twierdził, że posiada rozległą wiedzę na temat wybrzeża Zatoki Meksykańskiej.
Historycy od wieków debatują nad jego pełną tożsamością i zakresem jego wiedzy.

W każdym razie, dwa dni po opuszczeniu Cienfuegos, każdy statek floty osiadł na mieliznach Canarreos u wybrzeży Kuby. Utknęli na dwa do trzech tygodni, podczas gdy mężczyźni wyczerpali i tak już skromne zapasy.
Dopiero w drugim tygodniu marca, kiedy sztorm stworzył duże morza, udało im się uciec z mielizny.

Po walce z kolejnymi sztormami ekspedycja okrążyła zachodni kraniec Kuby i skierowała się w stronę Hawany. Chociaż byli na tyle blisko, by zobaczyć maszty statków w porcie, wiatr wrzucił flotę do Zatoki Meksykańskiej, nie dochodząc do Hawany.
Narváez postanowił kontynuować plany podróży i kolonizacji.
Następny miesiąc spędzili na próbach dotarcia do meksykańskiego wybrzeża, ale nie byli w stanie pokonać potężnego prądu Golfsztromu .


Przybycie na Florydę

12 kwietnia 1528 ekspedycja zauważyła ląd na północ od dzisiejszej Zatoki Tampa .
Skręcili na południe i podróżowali przez dwa dni, szukając czegoś, co pilot Miruelo określił jako wielki port.
W ciągu tych dwóch dni zaginął jeden z pięciu pozostałych statków.
Wreszcie, po dostrzeżeniu płytkiej zatoki, Narváez zarządził wejście. Minęli zatokę Boca Ciega na północ od wejścia do zatoki Tampa.
Zauważyli budynki postawione na kopcach ziemnych , zachęcające do oznak kultury (i bogactwa), żywności i wody.
Tubylcy zostali zidentyfikowani jako członkowie kultury Safety Harbor .
Hiszpanie rzucili kotwice i przygotowali się do wyjścia na ląd. Narváez wylądował z 300 mężczyznami w zatoce Boca Ciega w miejscu znanym jakoJungle Prada Site w dzisiejszym Sankt Petersburgu .

Kontroler Alonso Enríquez był jednym z pierwszych na lądzie. Udając się do pobliskiej wioski, handlował przedmiotami, takimi jak szklane paciorki , mosiężne dzwonki i tkaniny na świeże ryby i dziczyznę. Narváez nakazał reszcie kompanii zejście na ląd i założenie obozu.

Następnego dnia urzędnicy królewscy zebrali się na lądzie i zgodnie z rytuałem dokonali oficjalnej deklaracji Narvaeza jako królewskiego gubernatora La Florida.
Przeczytał (po hiszpańsku) Requerimiento , w którym informowano wszystkich słuchających tubylców, że ich ziemia należy do Karola V z rozkazu papieża . Powiedział również, że tubylcy mieli możliwość przejścia na chrześcijaństwo .

Gdyby się nawrócili, byliby kochani i przyjmowani z otwartymi ramionami; jeśli postanowią tego nie robić, wybuchnie przeciwko nim wojna. Wyprawa zignorowała prośby i groźby ze strony tubylców następnego dnia.

Po kilku poszukiwaniach Narváez i kilku innych oficerów odkryli Zatokę Old Tampa . Wrócili do obozu i kazali Miruelo pilotować brygantynę (brig) w poszukiwaniu wielkiego portu, o którym mówił.
Jeśli mu się nie powiedzie, powinien wrócić na Kubę.
Narváez nigdy nie odzyskał kontaktu z Miruelo ani z żadną załogą brygu.

W międzyczasie Narváez zabrał inną partię w głąb lądu, gdzie znaleźli inną wioskę, być może Tocobaga .
Mieszkańcy wioski używali hiszpańskich skrzyń towarowych jako trumien.
Hiszpanie zniszczyli je i znaleźli trochę jedzenia i złota.
Miejscowi powiedzieli im, że w Apalachee na północy jest ich mnóstwo .

Po powrocie do swojej bazy Hiszpanie postanowili udać się na północ.


Narváez dzieli siły

1 maja 1528 Narváez podjął decyzję o podzieleniu wyprawy na kontyngenty lądowe i morskie.
Planował, że armia 300 maszeruje lądem na północ, podczas gdy statki wraz z pozostałymi 100 ludźmi popłyną wzdłuż wybrzeża, aby im sprostać. Uważał, że ujście do Zatoki Tampa znajduje się w niewielkiej odległości na północ, podczas gdy w rzeczywistości znajdowało się na południu.
Cabeza de Vaca sprzeciwiał się temu planowi, ale został przegłosowany przez resztę oficerów.
Narváez chciał, aby Cabeza de Vaca poprowadził siły morskie, ale odmówił. Później napisał, że to sprawa honoru, ponieważ Narváez sugerował, że jest tchórzem.

Mężczyźni maszerowali w głodzie przez dwa tygodnie, zanim natknęli się na wioskę na północ od rzeki Withlacoochee .
Zniewolili tubylców i przez trzy dni żywili się zbożem ze swoich pól. Wysłali dwie grupy badawcze w dół rzeki po obu stronach rzeki, szukając śladów statków, ale nie znaleźli żadnego.
Narváez nakazał grupie kontynuować podróż na północ do Apalachee .

Lata później Cabeza de Vaca dowiedział się, co się stało ze statkami.
Miruelo wrócił do zatoki Old Tampa w brygantynie i stwierdził, że wszystkie statki zniknęły.
Popłynął do Hawany, aby odebrać piąty dostarczony statek i przywiózł go z powrotem do Tampa Bay.
Kierując się przez jakiś czas na północ, nie znajdując oddziału na lądzie, dowódcy pozostałych trzech okrętów postanowili wrócić do Tampa Bay.
Po spotkaniu flota ponownie szukała partii lądowej przez prawie rok, zanim w końcu wyruszyła do Meksyku.
Juan Ortiz , członek sił morskich, został schwytany przez Uzita .

Później uciekł do Mocoso , gdzie mieszkał, dopóki nie został uratowany przez ekspedycję Hernando de Soto .


Spotkanie z Timucua

Z raportów harcerskich Timucua wiedzieli, że partia hiszpańska zbliża się do ich terytorium.
Postanowili spotkać się z Europejczykami, gdy zbliżyli się 18 czerwca. Poprzez znaki i gesty dłoni Narváez zakomunikował swojemu wodzowi, Dulchanchellinowi, że zmierzają do Apalachee.
Dulchanchellin wydawał się z tego zadowolony (okazało się, że Apalakowie byli jego wrogami).

Po tym, jak dwaj przywódcy wymienili się prezentami, ekspedycja podążyła za Timucua na ich terytorium i przekroczyła rzekę Suwannee .
Podczas przeprawy oficer o imieniu Juan Velázquez rzucił się na nią na koniu i obaj utonęli. Jego była pierwszą ofiarą ekspedycji, która nie była rozbita, a mężczyźni byli zaniepokojeni jego śmiercią.
Wygłodniała armia gotowała i jadła jego konia tej nocy.

Kiedy Hiszpanie przybyli do wioski Timucua 19 czerwca, wódz przesłał im zapas kukurydzy .
Tej nocy strzała została wystrzelona obok jednego z ludzi Narváeza w pobliżu wodopoju. Następnego ranka Hiszpanie odkryli, że tubylcy opuścili wioskę. Wyruszyli ponownie do Apalachee. Wkrótce zdali sobie sprawę, że towarzyszą im wrogo nastawieni tubylcy.

Narváez zastawił pułapkę na ścigających tubylców i schwytali trzech lub czterech, których używali jako przewodników. Hiszpanie nie mieli dalszych kontaktów z tymi Timucua.


Apalache

25 czerwca 1528 ekspedycja wkroczyła na terytorium Indian Apalachee .
Znajdując społeczność czterdziestu domów, myśleli, że to stolica, ale była to mała, odległa wioska o znacznie większej kulturze.
Hiszpanie zaatakowali, wzięli kilku zakładników, w tym kacyka wioski , i zajęli wioskę.
Chociaż wieśniacy nie mieli złota i bogactw, których oczekiwał Narváez, mieli dużo kukurydzy .

Wkrótce po tym, jak Narváez zajął wioskę, wojownicy Apalachee zaczęli atakować Europejczyków.
Ich pierwszym atakiem była siła 200 wojowników, którzy płonącymi strzałami podpalili domy zajmowane przez Europejczyków. Wojownicy szybko się rozeszli, tracąc tylko jednego człowieka.

Następnego dnia druga siła 200 wojowników, wyposażona w duże łuki, zaatakowała z przeciwnej strony wioski. Ta siła również szybko się rozproszyła i straciła tylko jednego człowieka.

Po tych bezpośrednich atakach Apalachee przeszli do szybkich ataków po tym, jak Hiszpanie ponownie zaczęli trekking.
Mogli strzelać z łuków pięć lub sześć razy, podczas gdy Hiszpanie ładowali kusze lub arkebuzy , a potem znikali w lesie.

Przez następne trzy tygodnie nękali Hiszpanów taktyką partyzancką . W tym czasie Narváez wysłał trzy misje zwiadowcze w poszukiwaniu większych lub bogatszych miast.
Cała trójka wróciła bez dobrych wieści.
Sfrustrowany nieszczęściem i podupadającym zdrowiem Narváez nakazał wyprawie udać się na południe.
Więźniowie Apalachee i Timucua powiedzieli mu, że mieszkańcy Aute mają dużo jedzenia, a ich wioska leży blisko morza.
Aby dotrzeć na miejsce, drużyna musiała przejść przez duże bagno .

Przez pierwsze dwa dni poza wioską Hiszpanie nie byli atakowani, ale gdy znaleźli się po piersi w wodzie na bagnach, Apalachee zaatakowali ich deszczem strzał.
Prawie bezradni Hiszpanie nie mogli ani używać koni, ani szybko przeładowywać ciężkiej broni, a zbroja obciążała ich w wodzie.
Po odzyskaniu solidnego gruntu odpędzili napastników.

Przez następne dwa tygodnie przedzierali się przez bagna, czasami atakowani przez Apalachee.

Kiedy Hiszpanie w końcu dotarli do Aute, zastali wieś już opuszczoną i spaloną.
Zebrali wystarczającą ilość kukurydzy, fasoli i kabaczka z ogrodu, aby nakarmić swoją grupę, z których wielu było głodnych, rannych i chorych.

Po dwóch dniach Narváez wysłał Cabeza de Vaca, aby poszukał wyjścia na morze.
Nie znalazł morza, ale po półdniowym marszu wzdłuż rzek Wakulla i Świętego Marka znalazł płytką, słoną wodę wypełnioną ławicami ostryg .
Dwa kolejne dni zwiadu nie przyniosły lepszych rezultatów, a mężczyźni wrócili, aby przekazać Narváezowi nowiny.

Narváez postanowił udać się do grządek ostryg po jedzenie.
Ponieważ wiele koni niosło chorych i rannych, Hiszpanie zdali sobie sprawę, że walczą o przetrwanie. Niektórzy uważali kanibalizm za przetrwanie. Podczas marszu niektórzy caballeros mówili o kradzieży koni i porzuceniu wszystkich innych.
Chociaż Narváez był zbyt chory, aby podjąć działania, Cabeza de Vaca dowiedział się o planie i przekonał ich do pozostania.

Po kilku dniach utknięcia w płytkich wodach jeden człowiek wpadł na plan: zasugerował przekucie ich broni i zbroi, zrobienie narzędzi i zbudowanie nowych łodzi, które popłyną do Meksyku. Partia zgodziła się i rozpoczęła akcję 4 sierpnia 1528 r.

Zbudowali kuźnię z kłody i użyli jelenich skór do miechów .
Wycinali drzewa i robili węgiel drzewny do kuźni. Potem zrobili młotki, piły, siekiery i gwoździe ze swoich żelaznych narzędzi. Uszczelnianie wykonano ze smoły sosnowej, a jako dębu użyto liści palmy . Zszyli razem koszule na żagle.
Od czasu do czasu napadali na wioskę Aute, z której ukradli 640 buszli kukurydzy, aby utrzymać się podczas budowy. Dwukrotnie, w zasięgu wzroku obozu, dziesięciu mężczyzn zbierających skorupiaki zostało zabitych przez najazdy Apalachee.


Wyprawa Narvaez w 1528 r., Zatoka Apalakowie.

Mężczyźni zabijali konie dla żywności i materiałów podczas budowy łodzi - jeden koń co trzy dni. Używali końskiego włosia do oplatania liny, a skóry do worków na wodę. Ponieważ konie były wysoko cenione przez Hiszpanów, zwłaszcza szlachtę, nazwali zatokę, obecnie znaną jako Apalachee Bay , "Bahia de los Caballos" na cześć ofiary ze zwierząt.

Do 20 września ukończyli budowę pięciu łodzi.
Wypłynęli 22 września 1528 r. Po spustoszeniu przez choroby, głód i ataki różnych narodów, które zamierzali podbić, przeżyło 242 mężczyzn. Każda łódź miała około 50 ludzi długości od trzydziestu do czterdziestu stóp i miała płytkie zanurzenie , żagiel i wiosła.

Południowy Teksas

Bliżej wybrzeża Zatoki Meksykańskiej łodzie popłynęły na zachód, ale częste sztormy, pragnienie i głód zmniejszyły ekspedycję do około 80 ocalałych, zanim huragan rzucił Cabeza de Vaca i jego pozostałych ludzi na zachodni brzeg wyspy zaporowej .
Tam cierpieli głód i choroby, co spowodowało, że nazwali wyspę "wyspą nieszczęścia", "wyspą zagłady" lub "wyspą nieszczęścia" (różne tłumaczenie).
Historycy uważają, że wylądowali w dzisiejszym Galveston w Teksasie . Jednak inni historycy zwracają uwagę, że istnieje kilka niespójności między opisem wyspy przez Cabeza de Vaca a wyspą Galveston.
W rezultacie wielu historyków uważa, że bardziej prawdopodobne jest, że Cabeza de Vaca i jego towarzysze faktycznie wylądowali na dzisiejszej Wyspie Folleta , bezpośrednio na południowy zachód od wyspy Galveston.

Przez następne cztery lata Cabeza de Vaca i stale malejąca liczba jego towarzyszy żyli w złożonym rdzennym świecie południowego Teksasu , gdzie plemiona różnych kultur i języków często żyły ze sobą w konflikcie.

Cabeza de Vaca napisał szczegółowe notatki antropologiczne na temat obyczajów i kultury ludzi, których spotkał, w tym kilku plemion, które zostały wstępnie zidentyfikowane przez współczesnych badaczy, takich jak lud Karankawa wzdłuż wybrzeża Zatoki Meksykańskiej i Tonkawa w środkowym Teksasie.

Większość nazw plemion w Relación nie jest jednak poświadczona przez żadne inne źródło pisane i trudno je powiązać z jakimikolwiek plemionami wymienionymi gdzie indziej.


Południowo-zachodnia Ameryka Północna

Przez 1532, tylko czterech członków oryginalnej ekspedycji przeżyli: Alonso del Castillo Maldonado, Andrés Dorantes de Carranza, Álvar Núnez Cabeza de Vaca i Estevanico, zniewolonym Moor .

Kierowali się na zachód i stopniowo na południe, mając nadzieję dotrzeć do placówki Imperium Hiszpańskiego w Meksyku, stając się pierwszymi ludźmi z Europy i Afryki, którzy wkroczyli do południowo-zachodniej Ameryki Północnej (obecnie południowo-zachodnie Stany Zjednoczone i północno - zachodni Meksyk ).

Ich dokładna trasa była trudna do ustalenia przez historyków, ale najwyraźniej podróżowali przez dzisiejszy Teksas, być może do Nowego Meksyku i Arizony oraz przez Meksyk.Północne prowincje w pobliżu wybrzeża Pacyfiku przed zwrotem w głąb lądu.

W lipcu 1536 r. w pobliżu Culiacán w dzisiejszej Sinaloa ocaleni spotkali Hiszpanów podczas wyprawy na niewolników do Nowej Hiszpanii [patrz: Ekspansja Hiszpańska].

Jak pisał później Cabeza de Vaca, jego rodacy "byli oszołomieni na mój widok, dziwnie ubrany iw towarzystwie Indian.
Hiszpanie towarzyszyli ocalałym w drodze do Mexico City.

Estevanico służył później jako przewodnik dla innych wypraw. Kończąc jak zamordowany przez Indian [patrz: Masakra Estevanico (1539)]

Cabeza de Vaca wrócił do Hiszpanii, gdzie napisał pełną relację, w szczególności opisując wiele napotkanych rdzennych mieszkańców.
Później służył w rządzie kolonialnym w Ameryce Południowej.



Zobacz także

Hernando de Soto , następca Narváeza

Zobacz także

Hiszpańscy Eksploratorzy Ameryki Północnej (Spanish explorers of North America)