      |
Wikipedia
| Geografia Indian USA | Plemiona
Indian USA |
Historia Indian USA | Kultura i
religia Indian |
Wojny
Indian |
Zobacz też: Wojny Siuksów 1659-1891 i Wojny Czejenów (Cheyenne) (1676-1879)
Wojny w Kolorado 1864-1865 Patrz także inne strony z
Wikipedii o Czejenach : (w budowie) Strony wojujące: Dowódcy i liderzy: Wojna w Kolorado (Bitwy):
Wojna w Kolorado Kiowa i Komancze odegrali niewielką rolę w działaniach, które miały miejsce w południowej części Terytorium wzdłuż rzeki Arkansas Czejenowie, Arapaho i Siouxowie odegrali główną rolę w działaniach, które miały miejsce na północ od rzeki Arkansas i wzdłuż rzeki South Platte, Great Platte River Road i wschodniej części Overland Trail Rząd Stanów Zjednoczonych i władze Terytorium Kolorado uczestniczyły za pośrednictwem 1. Pułku Kawalerii Kolorado, często nazywanego ochotnikami z Kolorado. Wojna toczyła się na Wschodnich Równinach Kolorado, rozciągając się na wschód do Kansas i Nebraski Wojna
obejmowała atak w listopadzie 1864 r. na obóz zimowy
wodza Południowych Czejenów
, Black
Kettle, znany jako Masakra
w Sand Creek. Odpowiedzią
Indian na masakrę w Sand Creek był ruch na północ, do
bardziej odizolowanych ziem Wyoming,
aby dołączyć do swoich krewnych, Północnych
Czejenów, Północnych Arapaho i głównej grupy
Siouxów. P
TłoZgodnie z postanowieniami Traktatu z Fort Laramie z 1851 r. zawartego między Stanami Zjednoczonymi a kilkoma przedstawicielami różnych plemion, w tym Czejenów i Arapaho, Stany Zjednoczone jednostronnie zdefiniowały i uznały terytorium Czejenów i Arapaho jako rozciągające się od rzeki North Platte w dzisiejszym Wyoming i Nebrasce na południe do rzeki Arkansas w dzisiejszym Kolorado i Kansas . Traktat uznał również, że terytoria plemienne w nim określone są terytoriami minimalnymi i że nie wyklucza to istnienia dodatkowych terytoriów plemiennych, o których nie wspomniano w traktacie. Traktat nie "przydzielał terytorium" różnym plemionom, jak się często błędnie zakłada, ale starał się dokonać deklaratoryjnych rozgraniczeń już istniejących suwerennych ziem plemiennych, przez które Stany Zjednoczone jedynie zabezpieczyły sobie prawo drogi. Początkowo ziemia ta, często nazywana "Wielką Amerykańską Pustynią", nie interesowała Stanów Zjednoczonych i białych osadników. Jednak odkrycie w listopadzie 1858 roku złota w Górach Skalistych w Kolorado (wówczas części zachodniego Terytorium Kansas) wywołało gorączkę złota i w konsekwencji falę emigracji białych na ziemie Czejenów i Arapaho. [3] Władze terytorialne Kolorado wywierały naciski na władze federalne, aby ponownie zdefiniowały i zmniejszyły zasięg ziem traktatowych należących do Indian. 18
lutego 1861 roku sześciu wodzów Południowych Czejenów
i czterech Arapaho podpisało Traktat
Fort Wise ze Stanami Zjednoczonymi [6] w Bent's
New Fort w Big
Timbers w pobliżu dzisiejszego Lamar
w Kolorado . Odstąpili ponad 90 procent ziem
wyznaczonych dla nich na mocy Traktatu Fort Laramie. Niektórzy Czejenowie, w tym Dog Soldiers , militarystyczna grupa Czejenów i Lakotów , która rozwinęła się od lat 30. XIX wieku, odrzucili traktat i odmówili przestrzegania jego ograniczeń. Nadal żyli i polowali na bogatych w bizony terenach wschodniego Kolorado i zachodniego Kansas, stając się coraz bardziej wojowniczy wobec fali białej imigracji na ich ziemie. [9] Czejenowie sprzeciwiający się traktatowi twierdzili, że został on podpisany przez niewielką mniejszość wodzów bez zgody lub aprobaty reszty plemienia, że ??sygnatariusze nie zrozumieli, co podpisują, i że zostali przekupieni, aby podpisać, poprzez dużą dystrybucję darów. Biali twierdzili jednak, że traktat był "uroczystym zobowiązaniem" i uważali, że ci Indianie, którzy odmawiali jego przestrzegania, byli wrogo nastawieni i planowali wojnę.
Akcje otwierająceW marcu 1864 roku niewiele wskazywało na to, że w Kolorado rozpocznie się wojna z Indianami. Armia USA planowała wycofać wiele swoich jednostek z Wielkich Równin, aby walczyć z Konfederacją w wojnie secesyjnej. Jednak 9 kwietnia pułkownik John Chivington, dowódca ochotników z Kolorado, poinformował, że Indianie ukradli białym 175 sztuk bydła. Czejenowie później oświadczyli, że znaleźli bydło swobodnie wędrujące po równinach i zabrali je do swoich obozów. Porucznik George Eayre z żołnierzami i haubicą został wysłany, aby odzyskać bydło. 12 kwietnia Eayre natknął się na grupę Czejenów. Wywiązała się walka, w której zginął żołnierz. Eayre spalił siedemdziesiąt tipi pobliskiego obozowiska i wrócił do Denver z 20 sztukami bydła. Walka ta miała miejsce w pobliżu źródeł rzeki Republican Tego samego dnia, grupa czternastu Psich Żołnierzy natknęła się na grupę piętnastu do dwudziestu żołnierzy tuż na północ od rzeki South Platte. Żołnierze zażądali, aby Psi Żołnierze rzucili broń. Żołnierze podejrzewali, że Psi Żołnierze ukradli cztery muły białemu właścicielowi. Wywiązała się walka, w której zginęło dwóch żołnierzy, a trzech Psich Żołnierzy zostało rannych. Wojownik mieszanej krwi Czejenów, George Bent, powiedział, że Indianie byli zdezorientowani tym, co uważali za niesprowokowane ataki żołnierzy. Bent spekulował, że sprzeczki między żołnierzami a Indianami były próbą pułkownika Chivingtona i Ochotników z Kolorado, aby uniknąć rozkazu udania się do Kansas, aby walczyć z Konfederatami, poprzez udowodnienie im potrzeby pozostania w Kolorado z powodu wojny z Indianami.
Wojna się rozszerzaIncydenty zdarzają się regularnie, wywoływane zarówno przez Indian, jak i żołnierzy i milicję USA. W maju porucznik Eayre znów był w terenie ze 100 ludźmi i 2 haubicami. W pobliżu rzeki Smoky Hill w Kansas Eayre stoczył bitwę z Dog Soldiers. Twierdził, że Indianie zaczęli bitwę; Indianie twierdzili, że żołnierze ich zaatakowali. Eayre twierdził, że zabił 28 Indian, tracąc czterech ludzi. Bent twierdził, że zginęło tylko trzech Indian, ale wśród zabitych Indian był Lean Bear, wybitny przywódca Dog Soldiers. [14] [15] [16] Eayre zakończył swój rajd w Forcie Larned , w pobliżu obecnego Larned w Kansas , gdzie 240 jego koni i mułów zostało skradzionych przez Kiowów . Arapahoe oferujące pomoc w odzyskaniu skradzionych koni zostały ostrzelane przez żołnierzy i od tego czasu stały się wrogie. Również w maju, major Jacob Downing i oddział ochotników z Kolorado zaatakowali wioskę Czejenów w Cedar Canyon na północ od rzeki South Platte. Ludzie we wsi to głównie stare kobiety i dzieci. Downing zgłosił zabicie 26 Indian. Jeden żołnierz zginął. [18] 11 czerwca, zaledwie 50 kilometrów (31 mil) od Denver , czterech Arapaho zabiło czterech członków rodziny Hungate, wywołując strach w mieście, że wojna jest tuż za ich progiem. [19] 12 lipca, grupa Siouxów Miniconjou zaatakowała karawanę wozów na Oregon Trail , zabijając 4 mężczyzn. Żołnierze ścigali najeźdźców, ale zostali zaatakowani z zasadzki i zginął jeden mężczyzna. 20 sierpnia Indianie zabili 5 członków rodziny w Nebrasce. Łącznie zgłoszono śmierć 51 osób zabitych przez Indian wzdłuż Little Blue River w Kansas i Nebrasce. Drogi do Denver przez Wielkie Równiny były zamknięte od 15 sierpnia do 24 września. Żołnierze z Kansas również zaangażowali się w wojnę. 25 września generał dywizji James G. Blunt z 400 żołnierzami i zwiadowcami Indian Delaware napotkał Czejenów na Pawnee Fork of the Arkansas River. Blunt twierdził, że zabił 9 Indian kosztem dwóch zabitych żołnierzy. Czujki pokojuW lipcu 1864 roku gubernator Kolorado John Evans wysłał okólnik do Indian Wielkich Równin, zapraszając tych, którzy byli przyjaźnie nastawieni, aby udali się do bezpiecznego miejsca w Forcie Lyon (w pobliżu obecnego Lamar w Kolorado ) na wschodnich równinach, gdzie ich lud otrzyma żywność i ochronę od wojsk Stanów Zjednoczonych. [21] Znaczna liczba Indian pragnęła pokoju, podczas gdy Psi Żołnierze dążyli do wojny. 29 sierpnia 1864 roku dwaj Czejenowie o mieszanej krwi, George Bent i Edmund Guerrier , napisali listy w imieniu "Czarnego Kotła i Innych Wodzów", oferując zawarcie pokoju i zwrot siedmiu białych jeńców w zamian za jeńców indiańskich przetrzymywanych przez białych. W odpowiedzi major Edward W. Wynkoop , dowódca Fortu Lyon (w pobliżu obecnego Lamar w Kolorado ) poprowadził siły 130 ludzi, aby spróbować odzyskać jeńców. Spotkali się z grupą 600 lub więcej wojowników Czejenów nad rzeką Smoky Hill. Podczas rozmów z Black Kettle i innymi, Wynkoop zaprosił wodzów do Denver, aby spotkali się z gubernatorem Johnem Evansem i pułkownikiem Chivingtonem. Spotkania w Camp Weld zakończyły się tym, że Black Kettle i inni wodzowie najwyraźniej uwierzyli, że zawarli pokój z białymi. Po powrocie do Fort Lyon Wynkoop obiecał pokojowym Indianom ochronę, jeśli założą wioskę na Sand Creek, 60 kilometrów (37 mil) na północny wschód od Fort Lyon, na obszarze przydzielonym Czejenom i Arapaho na mocy Traktatu z Fort Wise. Black Kettle i jego zwolennicy przenieśli się do Sand Creek. 17 października Wynkoop został jednak zwolniony ze stanowiska przez Chivingtona, najwyraźniej z powodu jego orędownictwa za pokojowym zakończeniem wojny. Pragnienie pokoju Black Kettle i innych wręcz przeciwnie, Dog Soldiers i inni wrogo nastawieni Indianie kontynuowali napady na rancza i karawany wozów oraz starcia z żołnierzami jesienią, szczególnie w Kansas i Nebrasce. Kilka ofensyw armii USA było nieskutecznych.
Masakra w Sand CreekArtykuł główny: Masakra w Sand Creek Pułkownik John Chivington 29 listopada 1864 roku 675 mężczyzn, głównie należących do Colorado Volunteers pod dowództwem pułkownika Johna M. Chivingtona, przekroczyło terytorium Cheyenne i Arapaho na ziemiach przydzielonych Cheyenne i Arapaho na mocy Traktatu z Fort Wise. Żołnierze splądrowali wioskę Black Kettle, nad którą powiewała zarówno flaga amerykańska, jak i biała flaga rozejmu, i zabili około 150 Indian, głównie nieuzbrojone kobiety, dzieci i osoby starsze. W czasie ataku Chivingtona w wiosce nie było żadnych Dog Soldiers ani innych wrogich Indian.
Odwet IndianGłówne artykuły: Bitwa pod Julesburgiem, Bitwa pod Mud Springs i Bitwa pod Rush Creek - George Bent - Republikanin z Nebraski
Po masakrze w Sand Creek, według George'a Benta, Czejenowie, Północni Arapaho oraz podplemiona Brulé i Oglala z plemienia Lakotów spotkały się około 1 stycznia 1865 roku nad Cherry Creek w dzisiejszym hrabstwie Cheyenne w stanie Kansas . Zgodzili się na wojnę z białymi i postanowili zaatakować obóz Rankin i pobliską osadę Julesburg w stanie Kolorado . Siouxowie, pierwsi, którzy zgodzili się na wojnę, mieli zaszczyt poprowadzić kolumnę liczącą prawdopodobnie 1000 wojowników i dodatkowe 3000 kobiet i dzieci. Po ataku na Julesburg Indianie planowali maszerować na północ i dołączyć do swoich krewnych w Wyoming. Julesburg składał się ze stacji dyliżansów, stajni, biura ekspresowego i telegraficznego, magazynu i dużego sklepu, który obsługiwał podróżnych jadących do Denver wzdłuż South Platte. Jego populacja liczyła około 50 uzbrojonych ludzi. Jedną milę na zachód znajdował się obóz Rankin z jedną kompanią, około 60 ludzi, kawalerii. Wysokie mury z darni otaczały obie osady. 7 stycznia 1000 wojowników zaatakowało Julesburg i obóz Rankin, zabijając 14 żołnierzy i czterech uzbrojonych cywilów przy niewielkich lub żadnych stratach dla siebie. Ocalali żołnierze i cywile schronili się w obozie Rankin, podczas gdy Indianie splądrowali osadę. Nie wszyscy Indianie zaangażowali się w wojnę. Po najeździe Black Kettle i 80 lóż jego zwolenników (być może 100 mężczyzn i ich rodziny) opuściło główne siły i dołączyło do Kiowa i Komanczów na południe od rzeki Arkansas. Wielu z południowych Arapaho również przeniosło się na południe od Arkansas. Od 28 stycznia do 2 lutego Indianie przeprowadzili wielki rajd wzdłuż doliny rzeki Platte Południowej. Czejenowie napadli na zachód od Julesburga, Północni Arapaho w pobliżu Julesburga, a Siouxowie na wschód od Julesburga, niszcząc kilkanaście lub więcej rancz i stacji dyliżansów na przestrzeni 150 kilometrów (93 mil) doliny rzeki i gromadząc duże stado schwytanego bydła. W pobliżu Valley Station (obecnie Sterling, Kolorado ) Czejenowie mieli starcie z żołnierzami. Ilustrując różnicę w relacjach między żołnierzami a Indianami, porucznik JJ Kennedy powiedział, że jego siły stoczyły bitwę z najeźdźcami i zabiły od 10 do 20 Indian oraz odzyskały 400 skradzionych sztuk bydła. George Bent powiedział, że była to niewielka potyczka, w której żaden Indianin nie zginął ani nie został ranny, a jedynym bydłem, jakie odzyskali żołnierze, było to, które Indianie porzucili jako zbyt biedne, aby je ukraść. Podczas rajdu Czejenowie napotkali grupę dziewięciu byłych żołnierzy. Zabili wszystkich dziewięciu i odkryli dwa skalpy Czejenów w ich bagażu z masakry w Sand Creek. Chociaż żołnierze i farmerzy twierdzili, że zadali najeźdźcom ciężkie straty, Bent powiedział, że wiedział tylko o czterech Indianach, którzy zginęli podczas napadów. Trzech z nich to Siouxowie, którzy zginęli podczas ataku na tabor, a jeden to Arapaho, który został zabity przypadkowo przez Czejena. 2 lutego Indianie opuścili swój duży obóz nad rzeką South Platte i kontynuowali marsz na północ w kierunku Powder River w Wyoming, aby dołączyć do swoich krewnych. Siouxowie przewodzili, ponieważ byli najbardziej zaznajomieni z tym terytorium. Po drodze Indianie stoczyli jeszcze dwie potyczki w Nebrasce z armią amerykańską w Mud Springs i Rush Creek. [34] W kolejnych miesiącach Indianie często napadali na karawany wozów i placówki wojskowe wzdłuż Oregon Trail w Wyoming. Latem 1865 roku Indianie rozpoczęli ofensywę na dużą skalę w bitwie pod Platte Bridge (obecnie Casper, Wyoming ), odnosząc niewielkie zwycięstwo. Później tego lata armia amerykańska najechała terytorium Indian w Wyoming z ponad 2000 żołnierzy w nieskutecznej Ekspedycji Powder River NastępstwaHistoryk John D. McDermott powiedział, że wojna w Kolorado była ostatnim razem, gdy Północni i Południowi Czejenowie, Arapahos i Sioux Brulé zjednoczyli się, aby skutecznie stawić opór fali białych osadników i żołnierzy podróżujących i osiedlających się na ich ziemiach. "Siouxowie i ich sojusznicy nigdy więcej nie przeszli do ofensywy, tak jak zrobili to w Julesburg, Mud Springs, Rush Springs" i innych bitwach wojny w Kolorado. Od tego czasu bitwy między Indianami a białymi "stały się bardziej reaktywne niż aktywne, miały na celu obronę ojczyzny, a nie ukaranie sprawcy", jak miała być reakcja Indian na masakrę w Sand Creek.
W grudniu 1865 r. wojna w Kolorado wygasła. Większość południowych Czejenów i Arapaho, którzy udali się na północ do Wyoming, powróciła na południowe Wielkie Równiny. Brulé Sioux pod dowództwem Spotted Tail, którzy byli sojusznikami Czejenów i Arapaho, pokojowo osiedlili się w pobliżu Fortu Laramie . [36] [37] Black Kettle, zawsze szukający pokoju, podpisał Traktat z Little Arkansas w październiku 1865 r., zobowiązując swoją grupę południowych Czejenów do przeniesienia się na Terytorium Indian (obecnie Oklahoma ). [38] Roman Nose i Dog Soldiers nadal byli wrogo nastawieni i napadali oraz walczyli z armią USA w Kansas i Kolorado.
Dwaj mieszańcy Cheyenne, George Bent i Edmund Guerrier , również powrócili na południowe równiny. Bent został tłumaczem między Czejenami a białymi i poprzez serię listów do uczonego George'a Hyde'a , historyka wojny w Kolorado i Czejenów. [40] Guerrier pracował przez pewien czas jako zwiadowca George'a Armstronga Custera w kampaniach przeciwko jego krewnym Czejenom i jako tłumacz w wielu interakcjach między plemieniem a Stanami Zjednoczonymi. Guerrier poślubił Julię Bent, siostrę George'a Benta, która również przeżyła masakrę w Sand Creek. Śledztwo w sprawie masakry w Sand CreekW 1865 roku Wspólny Komitet ds. Prowadzenia Wojny zbadał masakrę w Sand Creek i doszedł do następującego wniosku: "prawdą jest, że on [pułkownik Chivington] zaskoczył i zamordował z zimną krwią niczego niepodejrzewających mężczyzn, kobiety i dzieci w Sand Creek, którzy mieli wszelkie powody, by sądzić, że znajdują się pod ochroną władz Stanów Zjednoczonych, a następnie wrócił do Denver i chwalił się odważnym czynem, którego dokonał on i ludzie pod jego dowództwem". Inna komisja kongresowa, Joint Special Committee on Conditions of Indian Tribes , również zbadała masakrę w Sand Creek w 1865 r. w ramach szerszego przeglądu spraw amerykańsko-rdzennych Amerykanów w całym kraju i na terytoriach. Z pięciu wniosków przedstawionych w raporcie, pierwszy łączył trwające konflikty z ludnością tubylczą bezpośrednio z działaniami "bezprawnych białych ludzi". Grupa ustawodawców z komisji odwiedziła Fort Lyon w 1865 r. i poinformowała członków plemienia, że ??rząd nie pochwala działań Chivingtona. Chivington zrezygnował już ze stanowiska wojskowego, więc nie został oskarżony o masakrę. Po wydarzeniach w Sand Creek Chivington często zmieniał miejsce zamieszkania i był zamieszany w kilka skandali. [44] Bronił swoich działań w Sand Creek aż do końca życia w 1894 roku. [45] Kościół metodystyczny , którego był świeckim kaznodzieją, przeprosił za jego działania w 1996 roku, a ulica nazwana jego imieniem w Longmont w stanie Kolorado została przemianowana w 2005 roku. Zobacz także
|
_Indian_territories.jpg)
