Wojny Indian USA - Masakra Sand Creek (1864)

Masakra Sand Creek (1864)

Wojny Najważniejszych Plemion
| Wojny Apaczów | Wojny Komanczów | Wojny Siuksów | Wojny Nawahów | Wojny Czirokezów (Cherokee) |

Masakra Sand Creek
(znany również jako masakrę Chivington

The Battle of Sand Creek lub masakra Indian (Czejenowie) i Arapaho przez US Army w Cheyenne (Czejenowie) ) była to masakra ludzi z plemion Cheyenne Wojny Indian , które miały miejsce w dniu 29 listopada 1864 roku, kiedy 675-osobowe siły Trzeciej Kawalerii Kolorado pod dowództwem pułkownika ochotników USA Johna Chivingtona zaatakowały i zniszczyły wioskę ludów Cheyenne (Czejenowie) i Arapaho w południowo-wschodnim Terytorium Kolorado zabicie i okaleczenie około 69 do ponad 600 Indian.

Chivington twierdził, że zginęło od 500 do 600 wojowników, jednak większość źródeł szacuje, że zginęło około 150 osób, z czego około dwie trzecie stanowiły kobiety i dzieci.

Miejsce to zostało wyznaczone jako Narodowe Miejsce Historyczne Masakra w Sand Creek i jest administrowane przez National Park Service . Była to część serii wydarzeń znanych jako wojna w Kolorado i była poprzedzona masakrą na Hungate .

Przedstawienie jednej sceny w Sand Creek przez świadka Howling Wolf

Spis treści:
1 Tło
1,1 Traktat z Fort Laramie
1.2 Ograniczone ziemie ojczyste
1,3 Eskalacja działań wojennych
1,4 Gubernator Evans obiecuje wojnę
2 Atak
2,1 Obóz Cheyenne w pobliżu Fort Lyon
2.2 Chivington atakuje obóz
3 Następstwa
3.1 Odwet
3.2 Oficjalne dochodzenia
3,3 Traktat z Małego Arkansas
4 Pamięć

Tło

Gubernator John Evans

Ochotnicy amerykańscy pułkownik John Chivington . Chivington był kaznodzieją metodystycznym , masonem i przeciwnikiem niewolnictwa.

(I) Traktat z Fort Laramie 1851

(Zobacz: Traktat z Fort Laramie 1851

Zgodnie z warunkami traktatu w Fort Laramie z 1851 r. między Stanami Zjednoczonymi a siedmioma narodami Indian , w tym Cheyenne (Czejenowie) i Arapaho, Stany Zjednoczone uznały, że Cheyenne (Czejenowie) i Arapaho posiadały rozległe terytorium obejmujące ziemie między rzeką North Platte a rzeki Arkansas , a na wschód od Gór Skalistych do zachodnich Kansas . Obszar ten obejmował dzisiejsze południowo-wschodnie Wyoming , południowo-zachodnią Nebraskę , większość wschodniego Kolorado i najbardziej wysunięte na zachód części Kansas.

W listopadzie 1858 roku, jednak odkrycie złota w Górach Skalistych w Kolorado, a następnie część Terytorium Kansas , przyniósł na Pikes Peak Gold Rush . Imigranci zalali ziemie Cheyenne (Czejenowie) i Arapaho.
Walczyli o zasoby, a niektórzy osadnicy próbowali zostać. Urzędnicy terytorialni Kolorado naciskali na władze federalne, aby przedefiniowały obszar indyjskich ziem na tym terytorium , a jesienią 1860 r. AB Greenwood, komisarz do spraw Indian, przybył do Nowego Fortu Benta , wzdłuż rzeki Arkansas, aby negocjować nowy traktat.

Kraje ojczyste ograniczone

18 lutego 1861 r. sześciu wodzów Południowego Cheyenne (Czejenowie) i czterech Arapaho podpisało traktat w Fort Wise ze Stanami Zjednoczonymi , w którym odstąpili większość ziem wyznaczonych im przez traktat w Fort Laramie.

Do wodzów czejeńskich należeli: Czarny Czajnik , Biała Antylopa (Vó'kaa'e Ohvó'komaestse), Chudy Niedźwiedź , Mały Wilk i Wysoki Niedźwiedź; wodzami Arapaho byli Mały Kruk , Burza, Ogolona Głowa, Wielkie Usta i Niwot , czyli Lewa Ręka.

Wojownicy Cheyenne (Czejenowie) potępili wodzów, którzy podpisali traktat, a nawet grozili im śmiercią, jeśli spróbują wykonać postanowienia traktatu.

Nowy rezerwat, mniejszy niż 1/13 wielkości terytorium uznanego w traktacie z 1851 r. , znajdował się we wschodnim Kolorado między rzeką Arkansas a Sand Creek .

Większość oddziałów Cheyenne (Czejenowie), w tym Psich Żołnierzy , militarystyczna grupa Czejenów i Siuksów , która powstała pod koniec lat 30. XIX wieku, była zła na wodzów, którzy podpisali traktat. Wyparli się traktatu - który nigdy nie otrzymał błogosławieństwa Rady 44, najwyższej władzy plemiennej - i odmówili przestrzegania jego ograniczeń. Nadal mieszkali i polowali w żubrach- bogate ziemie wschodniego Kolorado i zachodniego Kansas, i stawały się coraz bardziej wojownicze z powodu fali migracji białych na ich ziemiach. Napięcia były wysokie, szczególnie w Kansas, w regionie Smoky Hill River , wzdłuż którego biali otworzyli nowy szlak do pól złota.

Cheyenne (Czejenowie), który sprzeciwiał się traktatowi, powiedział, że został on podpisany przez niewielką mniejszość wodzów bez zgody lub aprobaty reszty plemienia, że sygnatariusze nie zrozumieli tego, co podpisali, i że zostali przekupieni, aby podpisać przez dużą dystrybucję prezentów. Urzędnicy stanęli na stanowisku, że Indianie, którzy odmówili jej przestrzegania, byli wrogo nastawieni i planowali wojnę.

Cheyenne (Czejenowie) zaczęli popełniać drobne wykroczenia w 1861 roku.
Wykroczenia te pozostały bezkarne, a następnie nabrały większego znaczenia.

Pragnienie wojny było tak silne w Cheyenne (Czejenowie), że agentka Lorey wezwała gubernatora Evansa do ponownego potraktowania go z Cheyenne w 1863 roku.

Zgodnie z ustaleniami, gubernator Evans wyszedł na spotkanie z wodzami, ale nie pojawili się w wyznaczonym miejscu. Gubernator wysłał swojego przewodnika, Elbridge'a Gerry'ego, aby spróbował znaleźć wodzów.

Gerry wrócił dwa tygodnie później, mówiąc, że odbyła się narada, na której szefowie postanowili nie spotykać się z gubernatorem Evansem.
Byk Niedźwiedź zaproponował spotkanie z gubernatorem, ale jego wojownicy nie pozwolili na to.

Eskalacja działań wojennych

Pod koniec 1863 i na początku 1864 pojawiły się wieści, że pomiędzy plemionami równin ma powstać koalicja w celu "wypędzenia białych z kraju".

Wiosną i latem 1864 roku Siuksowie, Komancze, Kiowa, Cheyenne (Czejenowie) i Arapaho byli zaangażowani w aktywne działania wojenne, które doprowadziły do wymordowania licznych cywilów, zniszczenia inwentarza żywego i upraw, odcięcia dostaw dla regionu oraz osadnicy z Kolorado, którym grozi głód lub morderstwo z rąk plemion z równin.

13 kwietnia pasterz pracujący dla Irving, Jackmann & Company poinformował, że Cheyenne (Czejenowie) i Arapaho wypędzili 60 wołów i 12 koni i mułów ze swojego obozu na południe od Denver. Mały kontyngent żołnierzy pod dowództwem porucznika Clarka Dunna został wysłany, by odzyskać zwierzęta. W wyniku konfrontacji zginęło czterech żołnierzy, a plemiona pozostały w posiadaniu skradzionego bydła.

16 maja, mniej niż 15 miesięcy po spotkaniu z prezydentem Lincolnem w Waszyngtonie, Lean Bear, Black Kettle i inni członkowie plemienia obozowali na swoich terenach łowieckich na bizony w pobliżu Ash Creek .

Do grupy zbliżył się 1 Pułk Kolorado pod dowództwem porucznika George'a Eayre'a . Będąc przekonanym, że będzie to pokojowe spotkanie, Lean Bear poszedł sam na spotkanie z milicją, aby pokazać swoje pokojowe intencje. Na piersi Lean Bear dumnie nosił medal pokoju, który otrzymał podczas podróży do Waszyngtonu w 1863 roku. W ręku trzymał oficjalny dokument podpisany przez Lincolna, stwierdzający, że był spokojny i przyjazny z białymi.

Lean Bear nie zdawał sobie sprawy, że oddziały Eayre'a działały pod rozkazami pułkownika Johna M. Chivingtona, aby "zabijać Czejenów, gdziekolwiek i kiedykolwiek zostaną znalezione".

Eayre rozkazał swoim ludziom zastrzelić Lean Bear, który został ranny i spadł z konia. Następnie został wielokrotnie postrzelony przez żołnierzy, gdy przejeżdżali obok jego ciała na ziemi. Doniesienia prasowe i książki z epoki donoszą, że wojownicy czejeńscy napadli na osadników i popełnili szereg okrucieństw w lipcu i sierpniu 1864 roku

Początek wojny secesyjnej w 1861 roku doprowadził do zorganizowania sił zbrojnych na Terytorium Kolorado. Jednak uwaga rządu federalnego była mocno skupiona na stłumieniu rebeliantów na południu. W rezultacie w regionie nie było znaczącej ochrony wojskowej pociągów wagonowych, osadników, osad, linii komunikacyjnych i wagonów zaopatrzeniowych. Latem 1864 r. atakowano prawie każdy etap, odcinano emigrantów i nieustannie najeżdżano osady. Osadnicy porzucili swoje farmy i rancza i zaczęli szukać schronienia w głównych osadach, takich jak Denver. Skoordynowany atak został przeprowadzony 8 sierpnia 1864 r., podczas którego zaatakowano wszystkie istniejące linie sceniczne w regionie. Między 11 sierpnia a 7 września gubernator Evans wysłał wiele listów do sekretarza wojny Edwarda Stantona, próbując udzielić pomocy wojskowej, ale Stanton nie był w stanie ściągnąć Drugiego Ochotnika Kolorado, dowodzonego przez pułkownika Forda, ze wschodniego frontu wojny secesyjnej. W wyniku wielokrotnych wezwań o pomoc, udzielono zezwolenia na powołanie "mężczyzn studniowych" do utworzenia Trzeciego Ochotnika z Kolorado.

W 1864 roku, przed wydarzeniami związanymi z masakrą Sand Creek, odnotowano 32 ataki Indian. W ich wyniku zginęło 96 osadników, 21 zostało rannych, a ośmiu dostało się do niewoli. Skradziono od 250 do 300 sztuk bydła, zaatakowano, obrabowano lub zniszczono dwanaście wagonów i dyliżansów, a dziewięć rancz i osad zostało napadniętych.

Delegacja wodzów Cheyenne (Czejenowie), Kiowa i Arapaho w Denver w stanie Kolorado w Fort Weld 28 września 1864 roku. Black Kettle jest drugi od lewej w pierwszym rzędzie.

Konferencja w Fort Weld 28 września 1864 r. Niektóre identyfikacje tubylców są niepewne. W pierwszym rzędzie, klęcząc, od lewej do prawej: major Edward W. Wynkoop, dowódca w Fort Lyon, a później agent Cheyenne (Czejenowie) i Arapaho; Kapitan Silas S. Soule, marszałek probostwa, później zamordowany w Denver. Środkowy rząd, siedzący, od lewej do prawej: Biała Antylopa (lub być może Biały Wilk), Byk Niedźwiedź, Black Kettle, Jedno Oko, Natame (Arapaho). W tylnym rzędzie, stojąc, od lewej do prawej: milicjant Colorado, nieznany cywil, John H. Smith (tłumacz), Heap of Buffalo (Arapaho), Neva (Arapaho), nieznany cywil, wartownik. Inna identyfikacja mówi, że Neva siedzi po lewej stronie, a mężczyzna obok Smitha to Biały Wilk (Cheyenne).
Kolejna identyfikacja w tylnym rzędzie z udziałem trzeciego od lewej: John Simpson Smith, Heap of Buffalo, Bosse, Dexter Colley, niezidentyfikowany.

Nie jestem wielkim wodzem wojennym, ale wszyscy żołnierze w tym kraju są pod moją komendą. Moją zasadą walki z białymi lub Indianami jest walka z nimi, dopóki nie złożą broni i nie poddadzą się władzy wojskowej. Są bliżej majora Wynkoopa niż ktokolwiek inny i mogą się do niego udać, kiedy się do tego przygotują.
- płk John Milton Chivington, 28 września 1864 r. rada pokojowa w Denver

Gubernator Evans obiecuje wojnę

W miarę trwania konfliktu między Indianami a osadnikami i żołnierzami w Kolorado, plemiona toczyły wojny wiosną i latem, aż do momentu, gdy utrzymanie stało się trudne do zdobycia.
Plemiona będą wtedy usilnie starały się zawrzeć pokój w miesiącach zimowych, kiedy będą zaopatrywać się w zapasy, broń i amunicję, dopóki nie powróci ładniejsza pogoda i wojna będzie mogła rozpocząć się od nowa.

W lipcu 1864 r. gubernator Kolorado, John Evans, wysłał okólnik do Indian z równin, zapraszając tych, którzy byli przyjaźni, do udania się do bezpiecznego miejsca w Forcie Lyon na wschodnich równinach, gdzie ich ludzie otrzymaliby żywność i ochronę przez wojska Stanów Zjednoczonych .
Sam okólnik był datowany 27 czerwca 1864 roku.

Dopiero trzy miesiące później, 28 września, Cheyenne przybyli do Denver na rozmowy pokojowe z gubernatorem Evansem.
Na tej konferencji gubernator Evans powiedział wodzom, że pokój nie jest w tym momencie możliwy i że "cokolwiek zaprowadzą, musi być z żołnierzami, a nie ze mną".
Na tej radzie Biała Antylopa powiedział, że obawia się, że żołnierze mogą zabić część jego ludzi, gdy tam przebywał. Gubernator Evans powiedział mu, że istnieje wielkie niebezpieczeństwo, a następnie powiedział Białej Antylopie, że jeden z wodzów wojskowych (pułkownik Chivington) jest obecny i może powiedzieć plemionom, co jest konieczne do zapewnienia pokoju.
Gubernator Evans wyjaśnił, że celem okólnika nie było szerzenie pokoju, ale raczej próba sprowadzenia Indian, którzy byli przyjaźni i w rezultacie byli narażeni na odrzucenie przez inne plemiona.

Na spotkaniu 28 września gubernator Evans powiedział przywódcom, że pokój nie jest możliwy w niepewnych warunkach.
Evans powiedział wodzom: "Czas, kiedy najlepiej toczysz wojnę, jest latem; kiedy ja najlepiej prowadzisz wojnę, jest zima. Jak dotąd macie przewagę. Mój czas właśnie nadchodzi".
Indianie, którzy pojawili się i utrzymywali w Forcie Lyon od około 6 listopada 1864, a mianowicie 652 Arapaho pod dowództwem Wodza Little Raven, byli niewątpliwie wrogo nastawieni.
600 Cheyenne, którzy pojawili się w forcie, próbując wejść w podobny sposób, zostało odrzuconych i odmówiono im ochrony i utrzymania przez majora Anthony'ego.

Atak

Obóz Cheyenne w pobliżu Fort Lyon

Czarny Kocioł, prowadząc szefa od około 163 głównie Południowa Cheyenne , doprowadził swój zespół, połączonych niektórych Arapaho pod Głównego Niwot , do Fort Lyon zgodnie z przepisami o pokojowym parley odbędzie się w Denver, we wrześniu 1864 roku
Po pewnym czasie, Indianie amerykańscy zostali poproszeni o przeniesienie się do Big Sandy Creek , mniej niż 40 mil na północny zachód od Fort Lyon, pod groźbą ich bezpieczeństwa.
The Dog Soldiers , który był odpowiedzialny za wiele ataków i najazdów na białych, nie były częścią tego obozowiska.

Część liczenia zimowego przedstawiająca Black Kettle w Sand Creek. ( Buffalo Bill Centrum Zachodu )

Większość plemiennych wojowników pozostała na swoim miejscu, odmawiając opuszczenia domu pod pozorem zagrożenia, pozostawiając tylko około 75 mężczyzn, a także wszystkie kobiety i dzieci w wiosce.
Mężczyźni, którzy pozostali, byli w większości za starzy lub za młodzi na polowanie.
Black Kettle powiewał amerykańską flagą, z białą flagą przywiązaną pod nią, nad jego lożą, tak jak radził mu dowódca Fort Lyon.
Miało to pokazać, że jest przyjazny i zapobiec atakowi żołnierzy z Kolorado.
Szef pokoju Ochinee , który próbował wynegocjować pokój dla Czejenów, był jednym z zabitych. Ochinee i 160 innych osób, w większości dzieci i kobiety, zostało zabitych.

Dziadek Ochinee (Jednooki) uciekł z obozu, ale widząc, że jego ludzie mają zostać wymordowani, celowo zdecydował się wrócić do jednostronnej bitwy i zginąć razem z nimi.
- Mary Prowers Hudnal, córka Amache Prowers

Chivington atakuje obóz

W międzyczasie Chivington i 425 żołnierzy 3. Kawalerii Kolorado jechało do Fortu Lyon, przybywając 28 listopada 1864 roku.

Po dotarciu do fortu Chivington objął dowództwo nad 250 żołnierzami 1. Kawalerii Kolorado i może nawet 12 żołnierzami 1. Regimentu. Meksykańska Piechota Ochotnicza , a następnie wyruszyła do obozowiska Wodza Black Kettle.
James Beckwourth , znany pogranicznik, działał jako przewodnik dla Chivington.

Następnego ranka Chivington wydał rozkaz do ataku. Dwaj oficerowie, kapitan Silas Soule i porucznik Joseph Cramer, dowodzący kompanią D i kompanią K Pierwszej Kawalerii Kolorado, odmówili posłuszeństwa i kazali swoim ludziom wstrzymać ogień.

Jednak reszta ludzi Chivingtona natychmiast zaatakowała wioskę. Ignorując flagę USA i białą flagę, która została podniesiona wkrótce po rozpoczęciu ataku, wymordowali tylu Indian, ile tylko mogli.

Widziałem ciała tych, które tam leżały, pocięte na kawałki, bardziej okaleczone niż jakiekolwiek, jakie kiedykolwiek widziałem; kobiety pocięły wszystko na kawałki... Nożami; oskalpowany; ich mózgi wybite; dzieci w wieku dwóch lub trzech miesięcy; leżą tam w każdym wieku, od ssania niemowląt po wojowników... Przez kogo zostali okaleczeni? Przez wojska Stanów Zjednoczonych ...
- John S. Smith, Świadectwo Kongresu Pana Johna S. Smitha, 1865

Widziałem jedną squash leżącą na brzegu, której noga była złamana. Podszedł do niej żołnierz z naciągniętą szablą. Uniosła rękę, by się chronić; uderzył, łamiąc jej ramię. Obróciła się i podniosła drugie ramię; uderzył, łamiąc to, a następnie zostawił ją, nie zabijając jej. Zobaczyłem, że jedna z nich została rozcięta, a obok niej leżało nienarodzone dziecko.
- Robert Bent, New York Tribune , 1879

Było jedno małe dziecko, prawdopodobnie trzyletnie, wystarczająco duże, by chodzić po piasku. Indianie szli przodem, a to małe dziecko było z tyłu, podążając za nimi. Mały facet był doskonale nagi, podróżując po piasku. Widziałem jednego człowieka zsiadającego z konia w odległości około siedemdziesięciu pięciu jardów, wyciągającego karabin i strzelającego. Tęsknił za dzieckiem. Podszedł inny mężczyzna i powiedział: "Pozwól, że spróbuję syna ć-. Mogę go uderzyć. Zsiadł z konia, uklęknął i strzelił do małego dziecka, ale tęsknił za nim. Podszedł trzeci mężczyzna, zrobił podobną uwagę i strzelił, a mały człowiek upadł.
- Major Anthony, New York Tribune , 1879

Z ciał odcięto palce i uszy, aby uzyskać biżuterię, którą nosili. Ciało Białej Antylopy, leżące samotnie w korycie potoku, było głównym celem. Oprócz oskalpowania go żołnierze odcięli mu nos, uszy i jądra - ostatni za sakiewkę na tytoń.
- Stan Hoig

Jis pomyślał o psie Chivington i jego brudnych psach w Sand Creek. Jego ludzie strzelali do squaw i wysadzali mózgi małym, niewinnym dzieciom. Nazywacie sich żołnierzami chrześcijanami, prawda? A Indianie dzicy? Jak myślisz, że nasz Ojciec Niebieski, który uczynił zarówno ich, jak i nas, myśli o tych rzeczach? Powiem ci co, nie lubię wrogiej czerwonej skóry bardziej niż ty. A kiedy są wrogo nastawieni, walczyłem z nimi zaciekle jak każdy człowiek. Ale nigdy jeszcze nie narysowałem koralika na squaw lub papuzie i gardzę człowiekiem, który by to zrobił.
- Kit Carson do pułkownika Jamesa Ruslinga

Indianie, którym brakowało artylerii, nie mogli stawiać większego oporu. Niektórzy tubylcy odcinali konie ze stada obozu i uciekali do Sand Creek lub do pobliskiego obozu Cheyenne w górnym biegu rzeki Smoky Hill . Inni, w tym kupiec George Bent , uciekli w górę rzeki i wykopali dziury w piasku pod brzegami strumienia. Byli ścigani przez wojska i ostrzelani, ale wielu przeżyło. Wojownik czejeński Gwiazda Poranna powiedział, że większość zabitych Indian zginęła od ognia armat, zwłaszcza tych, którzy strzelali z południowego brzegu rzeki do ludzi wycofujących się w górę potoku.

W zeznaniach przed komisją Kongresu badającą masakrę Chivington twierdził, że zginęło od 500 do 600 indyjskich wojowników. Historyk Alan Brinkley napisał, że zginęło 133 Indian, w tym 105 kobiet i dzieci. Biały naoczny świadek John S. Smith poinformował, że zginęło od 70 do 80 Indian, w tym od 20 do 30 wojowników , co zgadza się z liczbą zabitych mężczyzn według Brinkleya. George Bent, syn Amerykanina Williama Benta i matka Czejenów, który był w wiosce, gdy nadszedł atak i został ranny przez żołnierzy, podał dwa różne relacje o stracie tubylców. 15 marca 1889 r. napisał do Samuela F. Tappanże zginęło 137 osób: 28 mężczyzn oraz 109 kobiet i dzieci. Jednak 30 kwietnia 1913 r., gdy był już bardzo stary, pisał, że "około 53 mężczyzn" i "110 kobiet i dzieci" zostało zabitych, a wiele osób zostało rannych.

Chociaż wstępne raporty wskazywały 10 żołnierzy zabitych i 38 rannych, ostateczny wynik to 4 zabitych i 21 rannych w 1. Kawalerii Kolorado i 20 zabitych lub śmiertelnie rannych i 31 innych rannych w 3. Kawalerii Kolorado; łącznie 24 zabitych i 52 rannych. Dee Brown napisał, że część mężczyzn Chivington byli pijani i że wiele ofiar żołnierzy były spowodowane friendly fire , ale żadne z tych twierdzeń jest obsługiwany przez Gregory F. Michno lub Stanem Hoig [46 ] w swoich książkach poświęconych masakrze.

Zanim Chivington i jego ludzie opuścili teren, splądrowali tipi i zabrali konie. Gdy dym opadł, ludzie Chivingtona wrócili i zabili wielu rannych. Skalpowali także wielu zmarłych, niezależnie od tego, czy były to kobiety, dzieci czy niemowlęta. Chivington i jego ludzie ubierali swoją broń, kapelusze i sprzęt w skalpy i inne części ciała, w tym ludzkie płody oraz męskie i żeńskie genitalia. Oni również publicznie wystawiali te trofea bojowe w Denver 's Apollo Theater i salonach w okolicy . Wiadomo, że trzech Indian, którzy pozostali w wiosce, przeżyli masakrę: brat George'a Benta, Charlie Bent, i dwie kobiety Cheyenne, które później zostały przekazane Williamowi Bentowi.

Według zachodniego autora i historyka Larry'ego McMurtry'ego , syn zwiadowcy Chivingtona, Johna Smitha (przez matkę Indiankę), był w obozie, przeżył atak i został później "stracony".

Następstwa

Mochi , południowa Cheyenne w obozie Black Kettle, została wojowniczką po swoich doświadczeniach podczas masakry w Sand Creek.

Masakra w Sand Creek spowodowała wiele ofiar śmiertelnych, głównie wśród kobiet i dzieci Cheyenne i Arapaho.
Najmocniej ucierpieli w masakrze Wutapai, zespół Black Kettle. Być może połowa Hevhaitaniu została utracona, w tym wodzowie Żółtego Wilka i Wielkiego Człowieka.

Oivimana, dowodzona przez War Bonnet, straciła około połowy swojej liczby.
Doszło do ciężkich strat dla Hisiometanio (Ridge Men) pod Białą Antylopą. Chief One Eye również został zabity, wraz z wieloma członkami jego zespołu. Klan Suhtai i klan Heviqxnipahis pod dowództwem wodza Sand Hill ponieśli stosunkowo niewiele strat. Psi żołnierze i Masikota, którzy do tego czasu byli sojusznikami, nie byli obecni w Sand Creek. Z około dziesięciu lóż Arapaho pod komendą Wodza Lewej Ręki, reprezentujących około 50 lub 60 osób, tylko garstka uciekła z życiem.

Po całodziennym ukrywaniu się nad obozem w dołach wykopanych pod brzegiem Sand Creek, ci, którzy przeżyli, z których wielu było rannych, przenieśli się w górę strumienia i spędzili noc na prerii. Odbywano wycieczki na teren obozu, ale znaleziono tam bardzo niewielu ocalałych. Po zimnej nocy bez schronienia ocaleni wyruszyli w kierunku obozu Cheyenne w górnym biegu rzeki Smoky Hill. Wkrótce spotkali innych ocalałych, którzy uciekli z częścią stada koni, niektórzy wracali z obozu Smoky Hill, gdzie uciekli podczas ataku. Następnie udali się do obozu, gdzie otrzymali pomoc.

Masakra zakłóciła tradycyjną strukturę władzy Czejenów, z powodu śmierci ośmiu członków Rady Czterdziestu Czterech .
Biała Antylopa, Jednookie, Żółty Wilk, Wielki Człowiek, Niedźwiedź, Wojenna Czapka, Nakrapiana Wrona i Niedźwiedzia Szata zostali zabici, podobnie jak naczelnicy niektórych stowarzyszeń wojskowych Czejenów.

Wśród zabitych wodzów była większość tych, którzy opowiadali się za pokojem z białymi osadnikami i rządem Stanów Zjednoczonych. Efekt netto morderstw i wynikające z nich osłabienie frakcji pokojowej zaostrzyły narastający rozłam społeczny i polityczny. Tradycyjni szefowie rad, dojrzali mężczyźni, którzy szukali konsensusu i patrzyli w przyszłość swoich ludzi i ich zwolenników, byli przeciwni przez młodszych i bardziej militarystycznych Psich Żołnierzy.

Począwszy od lat 30. XIX wieku Psi Żołnierze przekształcili się z czejeńskiego społeczeństwa wojskowego o tej nazwie w osobną grupę wojowników Czejenów i Siuksów. Za swoje terytorium przyjęli obszar wokół górnego biegu rzek Republikańskiej i Smoky Hill w południowej Nebrasce, północnym Kansas i północno-wschodnim Terytorium Kolorado. W latach 60. XIX wieku, kiedy konflikt między Indianami a wkraczającymi białymi nasilał się, Psi Żołnierze i stowarzyszenia wojskowe w innych bandach czejeńskich przeciwstawiały się wpływom tradycyjnej Rady Czterdziestu Czterech wodzów, którzy jako bardziej dojrzali mężczyźni mieli szerszy pogląd i byli bardziej prawdopodobni. sprzyjać pokojowi z białymi. Dla Psich Żołnierzy masakra w Sand Creek była ilustracją szaleństwa polityki wodzów pokoju polegającej na przyjmowaniu białych poprzez traktaty takie jak pierwszy Traktat z Fort Laramie i Traktat z Fort Wise. Wierzyli, że ich bojowe stanowisko wobec białych było uzasadnione masakrą.

Wydarzenia w Sand Creek zadały śmiertelny cios tradycyjnemu systemowi klanów Cheyenne i autorytetowi Rady Szefów.
Został już osłabiony przez liczne zgony z powodu epidemii cholery w 1849 r. , która zabiła być może połowę populacji południowych Czejenów, zwłaszcza bandy Masikota i Oktoguna.
Zostało to dodatkowo osłabione przez pojawienie się oddzielnego zespołu Dog Soldiers.

Odwet

Po brutalnej rzezi tych, którzy popierali pokój, wielu Czejenów, w tym wielki wojownik Roman Nos i wielu Arapaho, dołączyło do Psich Żołnierzy. Szukali zemsty na osadnikach w całej dolinie Platte , włączając w to atak w 1865 r. na Fort Caspar w stanie Wyoming.

Po masakrze ocaleni dotarli do obozów Czejenów na Smokey Hill i rzek Republikańskich . Fajka wojenna była palona i przekazywana z obozu do obozu wśród wojowników Siuksów, Czejenów i Arapaho w okolicy.

W styczniu 1865 roku zaplanowali i przeprowadzili atak z udziałem tysiąca wojowników na stację sceniczną i fort, wówczas zwany Camp Rankin, w dzisiejszym Julesburgu w stanie Kolorado .
Po tym nastąpiły liczne naloty wzdłuż South Platte, zarówno na wschód, jak i na zachód od Julesburga, a drugi nalot na miasto Julesburg na początku lutego. Powiązane bandy zdobyły wiele łupów i zabiły wielu białych osadników, w tym mężczyzn, kobiety i dzieci. Większość Indian przeniosła się następnie na północ do Nebraski w drodze do Black Hills i Kraina Powder River .

Black Kettle nadal opowiadał się za pokojem i nie przyłączył się do drugiego najazdu ani do podróży do kraju Powder River. Opuścił obóz i wrócił z 80 lożami nad rzekę Arkansas, by szukać pokoju z Koloradanami.

Oficjalne dochodzenia

Pomimo gróźb przeciwko jego życiu, kapitan Silas Soule zeznawał przeciwko Chivingtonowi.

Początkowo walka z Sand Creek była opisywana jako zwycięstwo nad dzielnym i licznym wrogiem. Jednak w ciągu kilku tygodni świadkowie i ocaleni zaczęli opowiadać historie o możliwej masakrze. Przeprowadzono kilka śledztw - dwa przez wojsko i jedno przez Wspólny Komitet do spraw prowadzenia wojny . Panel zadeklarował:

Co do pułkownika Chivingtona, wasza komisja nie może znaleźć odpowiednich terminów, by opisać jego postępowanie. Noszenie munduru Stanów Zjednoczonych, który powinien być symbolem sprawiedliwości i człowieczeństwa; piastując ważne stanowisko dowódcy okręgu wojskowego, a zatem mając do tego stopnia zaszczyt rządowy, celowo zaplanował i dokonał nikczemnej i nikczemnej masakry, która zhańbiłaby najdzikszego spośród tych, którzy padli ofiarą jego okrucieństwo. Mając pełną wiedzę o ich przyjaznym charakterze, sam w pewnym stopniu przyczynił się do postawienia ich na pozycji wyimaginowanego bezpieczeństwa, wykorzystał ich stan niepewności i bezbronności, by zaspokoić najgorsze namiętności, jakie kiedykolwiek przeklinały serce człowieka.

Jakikolwiek wpływ to mogło mieć na pułkownika Chivingtona, prawda jest taka, że ??zaskoczył i zamordował z zimną krwią niczego nie podejrzewających mężczyzn, kobiety i dzieci w Sand Creek, którzy mieli wszelkie powody, by sądzić, że znajdują się pod ochroną Stanów Zjednoczonych. władze, a następnie wrócił do Denver i chwalił się odważnym czynem, którego dokonał on i ludzie pod jego dowództwem.

Podsumowując, wasza komisja jest zdania, że ??w celu obrony sprawy sprawiedliwości i utrzymania honoru narodu należy natychmiast podjąć szybkie i energiczne kroki w celu usunięcia z urzędu tych, którzy w ten sposób zhańbili rząd, przez który są zatrudniani i karzą, jak na to zasługują ich zbrodnie, winnych tych brutalnych i tchórzliwych czynów.

Zeznania majora Edwarda W. Wynkoopa i jego adiutanta potwierdzały późniejsze relacje ocalonych. Oświadczenia te zostały dołączone do jego raportów i można je znaleźć w oficjalnych zapisach wojny buntu, którego kopie zostały przedłożone jako dowód Wspólnemu Komitetowi ds. Prowadzenia Wojny oraz w oddzielnych przesłuchaniach prowadzonych przez wojsko w Denver. Porucznik James D. Cannon opisuje okaleczanie ludzkich genitaliów przez żołnierzy: "wycięto szeregowe mężczyzn, kobiety i dzieci. Słyszałem, jak jeden mężczyzna mówił, że wyciął kobiecie intymne części ciała i kazał je wyeksponować na patyku. słyszałem o jednym przypadku kilkumiesięcznego dziecka, które zostało wrzucone do karmnika wozu i po przeniesieniu w pewnej odległości, pozostawione na ziemi, by zginęło, słyszałem też o wielu przypadkach, w których mężczyźni wycięli intymne części samic i naciągnęła je na siodłach, a niektóre na kapeluszach.

Podczas tych śledztw liczni świadkowie złożyli obciążające zeznania, z których prawie wszystkie zostały potwierdzone przez innych świadków. Jeden ze świadków, kapitan Silas Soule , który nakazał ludziom pod jego dowództwem nie strzelać z broni, został zamordowany w Denver zaledwie kilka tygodni po złożeniu zeznań. Jednak pomimo zalecenia Wspólnego Komitetu ds. Prowadzenia Wojen, sprawcom masakry nie postawiono żadnych zarzutów. Chivington był poza zasięgiem sprawiedliwości wojskowej, ponieważ zrezygnował już ze stanowiska. Najbliższą karą, jaką poniósł, było skuteczne zakończenie jego politycznych aspiracji.

W swojej autobiograficznej Memories of a Lifetime in the Pike's Peak , Irving Howbert , 18-letni kawalerzysta, późniejszy jeden z założycieli Colorado Springs , bronił Chivington, twierdząc zamiast tego, że indyjskie kobiety i dzieci nie były atakowane: choć kilku, którzy nie opuścili obozu, zginęło po rozpoczęciu walk. Twierdził, że liczba wojowników w wiosce była równa sile kawalerii Kolorado. Chivington, twierdził Howbert, mścił się za ataki Indian na pociągi wagonówi osady w Kolorado oraz tortury i zabójstwa obywateli w ciągu ostatnich trzech lat. Howbert powiedział, że dowodami poprzednich ataków Indian na osadników była konfiskata "kilkunastu skalpów białych ludzi, niektóre z głów kobiet i dzieci". Howbert twierdził, że sprawozdanie z bitwy przedstawione Kongresowi Stanów Zjednoczonych przez podpułkownika Samuela F. Tappana było niedokładne, oskarżając Tappana o przedstawienie fałszywego obrazu bitwy, ponieważ Tappan i Chivington byli rywalami militarnymi.

Tablica pamiątkowa Sand Creek w 1985 r.

Pomnik zainstalowany na terenie Colorado State Capitol w 1909 wymienia Sand Creek jako jedną z "bitew i potyczek" stoczonych przez wojska Kolorado podczas amerykańskiej wojny secesyjnej . W 2002 roku Colorado Historical Society (obecnie History Colorado ), autoryzowane przez Colorado General Assembly , dodało do pomnika dodatkową tabliczkę, na której stwierdzono, że pierwotni projektanci pomnika "błędnie scharakteryzowali" Sand Creek, nazywając go bitwą.

Traktat w małym Arkansas

Po tym, jak rzeczywiste szczegóły masakry stały się powszechnie znane, rząd federalny Stanów Zjednoczonych wysłał komisję niebieskiej wstążki, której członkowie byli szanowani przez Indian, a Traktat z Małego Arkansas został podpisany w 1865 r. Obiecał on Indianom wolny dostęp do ziem na południe od rzeki Arkansas, wykluczył je z rzeki Arkansas na północ do rzeki Platte i obiecał odszkodowania ziemskie i pieniężne ocalałym potomkom ofiar Sand Creek.

Jednak traktat został uchylony przez Waszyngton niecałe dwa lata później, wszystkie główne postanowienia zignorowano, a zamiast tego Traktat Loży Medycyny ograniczył obszar rezerwatowy o 90%, położony w znacznie mniej pożądanych miejscach w Oklahomie. Późniejsze działania rządu jeszcze bardziej ograniczyły rozmiar zastrzeżeń.

Pamięć

Miejsce, w Big Sandy Creek w hrabstwie Kiowa , jest obecnie chronione przez National Park Service . Narodowe miejsce historyczne masakry w Sand Creek zostało poświęcone 28 kwietnia 2007 r., prawie 142 lata po masakrze. amerykański Battlefield Zaufanie i jej partnerzy zachowali 640 akrów Sand Creek i prywatna go do National Historic Site.

Szlak masakry w Sand Creek w Wyoming podąża ścieżkami Północnego Arapaho i Cheyenne w latach po masakrze. Śledzi ich rzekome zimowanie w rezerwacie Indian Wind River w pobliżu Riverton w środkowym Wyoming, gdzie Arapaho pozostają do dziś.

Szlak przechodzi przez Cheyenne , Laramie , Casper i Riverton w drodze do Ethete w hrabstwie Fremontna rezerwacji.
W ostatnich latach młodzież Arapaho zaczęła biegać po szlaku jako sprawdzian wytrzymałości. Alexa Roberts, nadzorca Narodowego Miejsca Historycznego Masakry Sand Creek, powiedziała, że szlak reprezentuje żywą część historii obu plemion.

Wystawa o Sand Creek, zatytułowana Collision: The Sand Creek Massacre 1860s-Today , została otwarta w 2012 roku wraz z nowym History Colorado Center w Denver. Wystawa natychmiast spotkała się z krytyką członków plemienia Północnych Czejenów.

W kwietniu 2013 roku History Colorado zgodził się zamknąć wystawę na widok publiczny, podczas gdy przeprowadzono konsultacje z Północnym Czejenem.

3 grudnia 2014 roku gubernator stanu Kolorado John Hickenlooper formalnie przeprosił potomków ofiar masakry w Sand Creek zebranych w Denver, aby upamiętnić 150. rocznicę tego wydarzenia. Hickenlooper stwierdził: "Nie powinniśmy bać się krytykować i potępiać tego, co jest niewybaczalne. W imieniu stanu Kolorado chcę przeprosić. Nie będziemy uciekać od tej historii".

W 2015 roku na terenie Colorado Capitol rozpoczęła się budowa pomnika ofiar masakry w Sand Creek

Zobacz także

Bitwa pod Pima Butte (1857)

Masakra Sand Creek (1864)

Wojny Najważniejszych Plemion | Wojny Apaczów | Wojny Komanczów | Wojny Siuksów | Wojny Nawahów | Wojny Czirokezów (Cherokee) |

(I) Traktat z Fort Laramie 1851

Wojny Najważniejszych Plemion
| Wojny Apaczów | Wojny Komanczów | Wojny Siuksów | Wojny Nawahów | Wojny Czirokezów (Cherokee) |