Osadym Placówki i Forty - Nowy Fort Bent

NOWY FORT BENTA
(1853-1867)

Zobacz też: Szlak Santa Fe

Bent's New Fort

był historycznym fortem i punktem handlowym wzdłuż brzegów rzeki Arkansas, na terenie dzisiejszego hrabstwa Bent w Stanie Kolorado, około dziewięciu mil na zachód od Lamar na Odnodze Górskiej (Mountain Route), Szlaku Santa Fe

William Bent prowadził punkt handlowy z ograniczonym powodzeniem w tym miejscu, a w 1860 roku wydzierżawił fort rządowi Stanów Zjednoczonych, który prowadził go jako placówkę wojskową do 1867 roku.

W 1862 roku nazwano go Fort Lyon. Fort został opuszczony po powodzi rzeki Arkansas w 1867 roku.

Ruiny fortu i część Szlaku Santa Fe zostały wpisane w 2016 r. do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych USA jako Santa Fe Trail Mountain Route-Bent's New Fort.

Daniel Jenks udał się na erytorium Kolorado w 1859 r. w poszukiwaniu złota. Będąc tam, wykonał ten szkic Nowego Fortu Benta, który jest jednym z najwcześniejszych znanych obrazów fortu. Zdjęcie dzięki uprzejmości Library of Congress, Prints and Photographs Dept.

Opis

W 1849 roku William Bent zbudował drewnianą palisadę dla fortu i placówki handlowej. Była to konstrukcja w kształcie litery U, składająca się z trzech połączonych ze sobą chat z bali. Otwarta strona wychodziła na rzekę Arkansas.

Następnie latem i wczesną jesienią 1853 roku zbudował prostokątny wapienny lub piaskowcowy posterunek handlowy i fort. Zbudowany w pobliżu kempingu Cheyenne i Arapaho, Big Timbers, fort był trochę mniejszy od Starego fortu Benta (Bent's_Old_Fort) z suszonej cegły , który został zniszczony przez ogień przez Benta w 1849 roku podczas ciężkiej epidemii cholery, która zdziesiątkowała południową część Cheyenne.

Szczegółowa mapa Szlaku Santa Fe, ze strony https://santafetrail.org/
(Kliknij aby powiększyć)

Nowy budynek z 16-stopowymi ścianami miał dwanaście pomieszczeń zbudowanych wokół centralnego dziedzińca. W celach obronnych w rogach dachu umieszczono armaty, a także znajdowały się parapety

Nowy fort zbudowano na wzgórzu z widokiem na rzekę Arkansas i widokiem na wiele kilometrów Szlaku Santa Fe.
Fort ten znajdował się w pozycji obronnej, pomiędzy wapiennym klifem na wschodzie i skalnym urwiskiem na południu.

W forcie pracowało około dziesięciu Indian amerykańskich, Francuzów-Kanadyjczyków, Meksykanów i białych Amerykanów. Opisywani jako "różnorodna ekipa", niektórzy z nich byli traperami. Większość miała co najmniej jedną indiańską żonę.

Jedyny zachowany dagerotyp z podróży Solomona Nunesa Carvalho na zachód w 1853 r. przedstawia widok wioski Cheyenne w Big Timbers . Para postaci stoi po lewej stronie; suszące się skóry wiszą po prawej. Dzięki uprzejmości Biblioteki Kongresu

Historia

Dostarczono wystarczającą ilość towarów, aby Bent mógł wznowić handel z Indianami. Jednak Bent nie był w stanie utrzymać handlu na takim samym poziomie jak w latach 30. i 40. XIX wieku w Starym Forcie. Stały strumień podróżników na zachód zmniejszył populację dzikich zwierząt, w tym bawołów. Na przykład wycinanie drzew topoli niekorzystnie wpływało na siedliska dzikich zwierząt, zmniejszając liczbę zwierząt dostępnych do polowań. Handel futrami również znacznie spadł. Wszystko to spowodowało głód wśród Indian i mniejszą liczbę skór bawolich, które można było wymienić na towary.

Na przykład Arapaho, dowodzeni przez Wodza Little Raven, którzy obozowali w pobliżu fortu, mieli trudności z utrzymaniem się przy życiu do 1857 roku, a dzieci miały rozdęte żołądki z głodu.
Głód, plany budowy linii kolejowej przecinającej tereny łowieckie Czejenów i Arapaho oraz zwiększona presja osadników spowodowały obawy wśród Indian.

Little Raven, Wódz Plemienia Południowego Arapaho, w latach 1868-1874

Ta nowa placówka handlowa nie przynosiła zysków i w lipcu 1857 r. Bent wydzierżawił ją na krótko Armii USA i ponownie prowadził jako placówkę handlową. W 1860 r. obszar w pobliżu fortu był punktem dystrybucji dóbr rentowych dla Czejenów i Arapaho, którzy głodowali i potrzebowali zaopatrzenia, kierując się na wschód na polowanie na bizony; "ich kobiety i dzieci były bardzo słabe i głodne". Bent odmówił wykorzystania fortu jako obiektu magazynowego, ponieważ stałby się on potencjalnym obszarem konfliktu i kradzieży. Dobra rentowe były zapewniane na mocy traktatów w zamian za ograniczony dostęp do ziemi przodków, takiej jak tereny łowieckie.

W lipcu 1860 roku armia wynajęła obiekt i używała go do przechowywania dóbr rentowych dla Czejenów i Arapaho. Wokół fortu zbudowano koszary i dodano dodatkowe elementy obronne, takie jak diamentowe stanowiska ogniowe na nowo wzniesionych ziemnych wałach otaczających fort. Początkowo nosił nazwę Fort Flaunteroy. Następnie nazwano go Fort Wise (znanym później z Traktatu w Fort Wise 1861), a ostatecznie Fort Lyon. Armia stacjonowała w forcie do 1867 roku, kiedy to przeniosła się do nowego Fort Lyon po zalaniu rzeki Arkansas. Miejsce to nie było wykorzystywane po przeniesieniu armii.

Kiedy Bent wydzierżawił fort armii, przeniósł się na południowy brzeg rzeki Arkansas, przy ujściu rzeki Purgatoire w pobliżu Boggsville i zbudował palisadę zwaną Purgatory Stockade. Mieszkał tam aż do swojej śmierci w 1869 roku.

Pozostały jedynie ruiny fundamentów dawnego fortu. Fort znajduje się na prywatnym terenie