Wojny Siuksów - Operacje Sibley'a w Dakocie 1863

Najważniejsi wodzowie tego okresu:
| Little Crow; Mała Wrona (Grupa Mdewakanton) | Inkpaduta "Szkarłatny Punkt" (Grupa Wahpekute ze Szczepu Dakota) | Standing Buffalo (Stojący Bawół) [Sisseton, Dakota] |

Kontynuacja tej Operacji to:
Wyprawa Sully'ego w Dakocie (1864) [Kampania]

Operacja przeciwko Siouxom w Północnej Dakocie

Po wypędzeniu Siuksów, po upadku Wojna Siuksów w Dakocie (1862), niektórzy uchodźcy i mężczyźni ze Szczepu Dakota przedostali się na ziemie Lakota.

Bitwy między siłami Departamentu Północno-Zachodniego, a połączonymi siłami Lakota i Dakota trwały przez cały 1864 rok.

Podkładka atramentowa
Wódz Inkpaduta, Szkic artysty

Podczas Operacji przeciwko Siouxom w Północnej Dakocie w 1863 roku, pułkownik Sibley z 2000 ludzi ścigał Dakotów na terytorium Dakoty. Armia Sibleya pokonała Lakotów i Dakotów w czterech głównych bitwach: Bitwie pod Big Mound (1863) 24 lipca 1863 roku; Bitwie pod Dead Buffalo Lake (1863) 26 lipca 1863 roku; Bitwie pod Stony Lake (1863) 28 lipca 1863 roku; i Bitwa pod Whitestone Hill (1863) 3 września 1863.

Dakota wycofali się dalej, ale w 1864 roku zmierzyli się z północno-zachodnią ekspedycją indiańską Sully'ego.

Zdjęcie Inkpaduta
Jedyne zdjęcie, które przedstawia Inkpadutę. Prawdopodobnie zostało zrobione przed 1857 rokiem.

Kampania

Klęska Wodza Little Crow w Wojna Siuksów w Dakocie (1862) spowodowała szerokie rozproszenie Santee Sioux lub Eastern Dakota.

Z 6300 Santee Dakota, 2000 zostało wziętych do niewoli. Około 700 Lower Sioux z Grupy Mdewakanton i Grupy Wahpekute pozostało na wolności. Większość z 4000 Upper Sioux z Grupy Sisseton i Whpeton, którzy niechętnie brali udział w wojnie, również pozostała na wolności. Kilku z tych uchodźców wojennych uciekło do Kanady, ale ponad 4000 zebrało się latem 1863 roku w dużym obozie w dzisiejszym hrabstwie Kidder w Dakocie Północnej . Dołączyła do nich w obozie nieznana, ale prawdopodobnie znaczna liczba ich krewnych Teton, Yankton i Yanktonai.

Mimo porażki w wojnie w 1862 roku, najazdy Santee Dakota trwały w 1863 roku, w wyniku czego zginęło ponad tuzin białych w Minnesocie. Aby chronić granicę, Henry Hastings Sibley, mianowany generałem brygady sił ochotniczych, otrzymał od swojego przełożonego, generała Johna Pope, rozkaz poprowadzenia wyprawy wojskowej w celu ukarania Santee Dakota.

W połowie 1863 roku armia Stanów Zjednoczonych pod dowództwem generała Johna Pope w Minnesocie zorganizowała dwie duże wyprawy wojskowe przeciwko Siouksom na wschodnim terytorium Dakoty. Celem wypraw było zapobieżenie wznowieniu wojny z 1862 roku, promowanie osadnictwa białych we wschodnich Dakotach i ochrona dostępu do pól złota w Montanie przez rzekę Missouri

Generał brygady Henry Hastings Sibley dowodził jednym z dwóch kierunków operacji.

16 czerwca Sibley wyruszył z okolic Fort Ridgely i wkroczył na Terytorium Dakoty. Jego armia początkowo liczyła 3320 ludzi, była to największa siła militarna, jaka dotychczas została zgromadzona w celu walki z Indianami.

W czerwcu i lipcu 1863 roku Generał brygady Henry Hastings Sibley poprowadził wyprawę wojskową, aby ukarać Santee. Sibley miał 2056 ludzi - 1436 piechoty, 520 kawalerii i 100 artylerii oraz białych i indiańskich zwiadowców. 24 lipca Sibley odnalazł obóz Siouxów i rozpoczęła się Bitwa pod Big Mound (1863).

Siuksowie wycofali się z pola bitwy, a wojownicy toczyli akcję straży tylnej, aby chronić swoje rodziny przez około 12 mil (20 km). Podczas gdy rodziny kontynuowały ucieczkę w bezpieczne miejsce przez rzekę Missouri, wojownicy zatrzymali się nad jeziorem Dead Buffalo, około dwóch mil (3 km) na północny zachód od dzisiejszego Dawson w Dakocie Północnej, aby czekać na postępy Sibleya.

Pozostali Santee Dakota, Yankton, Yanktonai, których najbardziej znanym przywódcą był Inkpaduta, dołączyli do około 650 wojowników Grupy Hunkpapa i Grupy Blackfoot (Sihaspa) Indian Teton (Lakota). Według jednego z szacunków liczba wojowników indiańskich wzrosła do 1600. Siedzący Byk był wśród posiłków Teton (Lakota).

Sibley walczył dalej z Siuksami w Bitwie pod Dead Buffalo Lake (1863) 26 lipca.
Siuksowie wycofywali się na zachód po każdej bitwie, wojownicy osłaniali ucieczkę swoich kobiet i dzieci w kierunku rzeki Missouri. Sibley przewidywał, że może uwięzić Indian między swoimi siłami a siłami generała Alfreda Sully, który szedł rzeką Missouri z 1200 żołnierzami.

27 lipca, dzień po Bitwie pod Dead Buffalo Lake, Sibley poprowadził 2000 swoich ludzi 23 mile do Stony Lake i rozbił tam obóz na noc. Następnego ranka zwinął obóz przed świtem i kontynuował marsz szlakiem Indian. Około dwie godziny później jego zwiadowcy, w większości mieszańcy Siuksów, zgłosili, że duża siła konna zbliża się do kolumny Sibleya.

Chociaż ludzie Sibleya nie zadali dużych strat, zepchnęli Siouxów na zachodni brzeg rzeki Missouri i zniszczyli znaczną część ich majątku, w tym zimowe zapasy suszonego mięsa i wiele ich tipi

Drugim odgałęzieniem operacji dowodził Sully, który miał wspiąć się na rzekę Missouri z 1200 ludźmi, spotkać się z Sibleyem i zmiażdżyć Siouxów między dwoma siłami.
Z powodu niskiego poziomu wody w rzece Sully został opóźniony w wpłynięciu na Missouri parowcami. Kiedy Sully przybył w okolice dzisiejszego Bismarck w Dakocie Północnej w połowie sierpnia, Sibley wrócił już do Minnesoty. 1200 ludzi Sully'ego obejmowało 6. Pułk Kawalerii Iowa dowodzony przez pułkownika Davida Wilsona, 2. Pułk Kawalerii Nebraski dowodzony przez pułkownika Roberta Furnasa, a także osiem górskich haubic, zwiadowców i tabor wozów. Ludzie Sully'ego byli uzbrojeni w karabiny dalekiego zasięgu, a nie w zwykłe karabiny kawaleryjskie, co dawało im zdecydowaną przewagę nad Siuksami, uzbrojonymi głównie w muszkiety, strzelby, łuki i strzały.

Tymczasem część Siuksów, któryych ścigał Sibley na zachód przez rzekę Missouri, wróciła na wschód od rzeki, aby uzupełnić zimowe zapasy mięsa Bizonów.

Sully szukał Indian na południowym wschodzie.

3 września Sully znalazł liczne szczątki niedawno zabitych Bizonów w pobliżu jeziora, a tego popołudnia jego zwiadowca, Frank LaFramboise, Santee o mieszanej krwi, zameldował o wiosce składającej się z 400 schronisk 10 mil dalej.

Podczas gdy Major House i jego batalion Szóstego Pułku Iowa patrolowali obóz Indian i czekali, aż Sibley zgłosi się z dodatkowymi żołnierzami, delegacja Siouxów nadeszła z białą flagą zrobioną z worka mąki, twierdząc, że są pokojowo nastawieni i zainteresowani jedynie polowaniem, i zaoferowali poddanie kilku swoich wodzów. House, nie mając instrukcji, zażądał bezwarunkowej kapitulacji całego obozu Indian. Podejrzewał, że Indianie zwlekają, aby kobiety miały czas spakować obóz i uciec. House również zwlekał, aż przybędą posiłki.

Yanktonai, w tym grupa Cuthead, byli prawdopodobnie najliczniejszą grupą Siuksów w obozowisku, w którym przebywali również Santee Dakota, Grupa Hunkpapa (prawdopodobnie w tym wschodzący przywódca Siuksów o imieniu Siedzący Byk) i Grupa Blackfoot (Sihaspa) Indian Teton (Lakota). Całością dowodził Inkpaduta "Szkarłatny Punkt" (Grupa Wahpekute ze Szczepu Dakota), doświadczony Wódz jeden z ostatnich uczestników Wojny Siuksów w Dakocie (1862)

Sully uważał, że liczba wojowników w obozowisku wynosiła około 1500. Wydaje się to przesadą. Czterysta lóż z 5 do 10 osobami w każdej loży mogło pomieścić 2000 do 4000 osób, w tym 500 do 1000 dorosłych mężczyzn, kilka kobiet, dzieci i starców, którzy prawdopodobnie zostali pozostawieni dla bezpieczeństwa na zachód od rzeki Missouri. Siouxowie twierdzili, że w bitwie wzięło udział 950 ludzi.

Rozpoczęła się, tego samego dnia, tj. 3 września 1863 rozpoczęła się Bitwa pod Whitestone Hill (1863)

Sully Widział Siouxów pakujących swoje tipi i odchodzących i doszedł do wniosku, że Indianie byli bardziej skłonni do ucieczki niż walki. Celem Sully'ego było "zagonienie" Indian i rozmieścił swoje siły, aby odciąć im drogi ucieczki i ruszyć na wioskę. Osłaniany z obu flanek, Sully z trzema kompaniami i artylerią wkroczył do obozowiska bez poważnego oporu. Dwóch wodzów, Little Head i Big Head, oraz około 150 ich zwolenników poddało się. Ze względu na ciasnotę i chaotyczny charakter pola bitwy, Sully nie mógł użyć swojej artylerii.

Gdy zbliżała się ciemność, pułkownik Wilson z Szóstego Iowa nakazał nierozważny atak konny jednym batalionem na uchodzących Siuksów. Jednak w pośpiechu nie nakazał niektórym ludziom załadować broni, a silny ogień Siuksów spowodował, że konie kawalerii rzuciły się do ucieczki, a atak się załamał. Batalion wycofał się i zajął pozycje obronne w coraz większej ciemności.

Żołnierze spędzili przerażającą noc, "Indianie splądrowali pole bitwy i skalpowali martwych żołnierzy; squaws krzyczeli i zawodzili", a ranny żołnierz krzyczał o pomoc, ale żołnierze pomyśleli, że jest przynętą, aby wywabić ich z ich obrony. Znaleźli go następnego ranka, wciąż żywego, ale umierającego z powodu ran zadanych przez Indian. Siuksowie uciekli w ciemności.

Następnego ranka obóz był pusty, z wyjątkiem zabitych i kilku zagubionych dzieci i kobiet. Sully wysłał patrole, aby spróbować zlokalizować uciekających Siouxów, ale znaleźli niewielu Indian.

5 września żołnierze Sully'ego mieli kolejne spotkanie z Siuksami. Patrol złożony z 27 żołnierzy dowodzony przez porucznika Charlesa W. Halla napotkał około 300 Siuksów około piętnastu mil od Whitestone Hill. Indianie ścigali żołnierzy z powrotem do obozu Sibleya, zabijając sześciu i raniąc jednego.

Następstwa

Zobacz: Wyprawa Sully'ego w Dakocie (1864)

W następstwie Wojny Siuksów w Dakocie (1862) rząd USA ukarał Siouxów, w tym tych, którzy nie brali udziału w wojnie. Duże wyprawy wojskowe na terytorium Dakotów w 1863 r. zepchnęły większość Siouxów na zachodni brzeg rzeki Missouri, przynajmniej tymczasowo, i uczyniły bezpieczniejszą, choć nie całkowicie bezpieczną, granicę osadnictwa białych w Minnesocie i Dakotach.

Dlatego rząd USA zaplanował kolejną kampanię wojskoweą przeciwko Siouxom była chęć ochrony linii komunikacyjnych z niedawno odkrytymi złożami złota w Montanie i Idaho. Życiem dla amerykańskich górników złota były statki parowe płynące rzeką Missouri przez serce terytorium Siouxów.

Zimą 1863-1864 roku przełożony Sully'ego, generał dywizji John Pope, nakazał Sully'emu utworzenie kilku fortów wzdłuż rzeki Missouri i we wschodnich Dakotach, aby zabezpieczyć szlaki komunikacyjne do złóż złota i wyeliminować zagrożenie ze strony Siouxów dla osadników na wschód od rzeki Missouri, oraz stworzyć bazę do kontynuacji walk w nowym roku jako tzw. Wyprawa Sully'ego w Dakocie (1864)

Czterech białych zostało zabitych przez najeźdźców Siouxów wiosną 1864 r.