Karna wyprawa amerykańska z 1857

Patrz także inne strony z Wikipedii o Czejenach :
 | Cheyenne (Czejenowie) | Bitwy Czejenów | Sand Creek Massacre (1864) | Wyprawie nad Rzekę Powder [Powder River Expedition] (1865) | Wojna w Kolorado (1864-1865) | Bitwa nad Rzeką Washita 1868 | Wyprawa Big Horn (1876) | Exodus Północnych Czejenów (1878-1879) | Psi Żołnierze Czejenów |

Oraz: Plemię Siuksów i Arapaho

(także cytat z: https://worldfamousgunfighters.weebly.com/battle-solomon-fork.html)

Karna wyprawa amerykańska z 1857 r.

Ekspedycja karna dowodzona przez pułkownika Edwina "Bulla" Sumnera wyruszyła z Fort Leavenworth i ścigała Czejenów w odwecie za ataki na karawany emigrantów.

W maju 1857 r. pułkownik Edwin "Bull" Sumner poprowadził kawalerię złożoną z 300 żołnierzy i Zwiadowców Pawnee na zachód od Fort Leavenworth w ekspedycji karnej przeciwko Czejenom.
Major John Sedgwick obrał południową trasę z 1. Pułkiem Kawalerii, czterdziestoma wozami i pięcioma Zwiadowcami Delaware.

Kurs Sumnera miał prowadzić na zachodni brzeg rzek Platte i North Platte, na terytorium Czejenów.

Część sił Sumnera w końcu odkryła dużą grupę wojenną Czejenów czekającą na nich na północnym brzegu rzeki. Kawaleria zaatakowała i rozgromiła Czejenów, rozpraszając ich w wielu kierunkach, zabijając kilku walczących po każdej stronie.
Armia kontynuowała pościg za tymi rozbitymi grupami od 29 lipca do 18 sierpnia.

Tło

W latach poprzedzających wyprawę Plemię Czejenów utrzymywało względny pokój z białymi osadnikami, którzy jeszcze nie zaczęli wkraczać na ich terytorium.

Kłopoty zaczęły się, gdy Plemię Siuksów, tradycyjni sojusznicy Czejenów, zabił 31 żołnierzy Armii USA podczas Masakry w Grattan w 1854 roku.
W marcu 1856 roku pułkownik William Selby Harney dołączył do przywódców Siuksów na spotkaniu pokojowym w Fort Pierre. W spotkaniu tym uczestniczyli również Indianie z Plemion Czejenów i Arapaho, a Harney zażądał, aby wszyscy zawarli pokój ze sobą i wycofali się z terytorium rzeki Platte . Jeśli tego nie zrobią, zostaną "zmieceni z powierzchni ziemi".

Cheyenne zgodzili się unikać konfliktów z Armią USA.
Jednak kilka wydarzeń po zawarciu umowy pokazało, że nie mogli tego zrobić. Liczne incydenty, w tym oskarżenia o kradzież ze strony żołnierzy USA, morderstwa niewinnych osób po obu stronach konfliktu i taktyki zastraszania stosowane przez żołnierzy USA pozostawiły wiele napięć i nieufności między dwiema frakcjami.

Zobacz: Incydent na moście nad rzeką Platte, Bitwa na Grand Island 1856 oraz Bitwa pod Ford Laramie 1856

W odwecie za atak wojsk amerykańskich, w którym zginęło dziesięciu ich ludzi, a ośmiu zostało rannych, Czejenowie zaatakowali wozy emigrantów, co doprowadziło do zabicia dwunastu białych i porwania dwóch. Generał Persifor Frazer Smith, dowódca Departamentu Zachodu, zażądał surowej kary za ataki Czejenów. W tym czasie armia amerykańska była zajęta próbami utrzymania pokoju między grupami pro-niewolniczymi a Free-Staters podczas konfliktu Bleeding Kansas, więc Smith zasugerował odroczenie operacji przeciwko Czejenom na późniejszy okres następnego roku. Sekretarz wojny Jefferson Davis zgodził się,

Zobacz: Bitwa pod Solomon's Fork (1857)

Sekretarz Wojny nakazał 1. Pułkowi Kawalerii (1855) przeprowadzenie ekspedycji karnej pod dowództwem  pułkownika Edwina V. Sumnera.

Wyruszył on przeciwko Czejenom wiosną 1857 roku.

Major John Sedgwick poprowadził część ekspedycji w górę Rzeki Arkansas i przez Fountain Creek do Rzeki South Platte.
Dowództwo Sumnera poszło na zachód wzdłuż North Platte do Fort Laramie, a następnie w dół wzdłuż Front Range do South Platte.
Połączone siły 400 żołnierzy ruszyły na wschód przez równiny w poszukiwaniu Czejenów.

Pod wpływem szamana Białego Byka (nazywanego też Lodem) i Szarej Brody (nazywanego też Ciemnym), Czejenowie ruszyli do bitwy wierząc, że silne duchowe lekarstwo zapobiegnie wystrzeleniu broni żołnierzy.
Powiedziano im, że jeśli zanurzą ręce w pobliskim źródle, wystarczy, że je podniosą, aby odeprzeć kule armii. Z podniesionymi rękami Czejenowie otoczyli nacierające wojska, gdy zbliżały się do Rzeki Solomon.
Sumner nakazał szarżę kawalerii, a wojska zaatakowały z wyciągniętymi szablami; Czejenowie uciekli. Mając zmęczone konie po długich marszach, kawaleria nie mogła walczyć z więcej niż kilkoma Czejenami, ponieważ ich konie były wypoczęte.

Była to pierwsza prawdziwa bitwa, którą Czejeni stoczyli z Armią USA.
Straty po obu stronach były nieliczne; JEB Stuart , wówczas młody porucznik, został postrzelony w pierś podczas ataku szablą na czejeńskiego wojownika.

Żołnierze szli dalej, a dwa dni później spalili pospiesznie opuszczony Obóz Czejenów; zniszczyli chaty i zimową dostawę mięsa Bizonów.

Sumner udał się do Bent's New Fort.
Aby ukarać Czejenów, rozdał ich renty Arapaho.

Zamierzał podjąć dalsze działania karne, ale armia kazała mu udać się do Utah z powodu wybuchu konfliktów z mormonami (to byłoby znane jako wojna w Utah ). Czejenowie przenieśli się się poniżej Arkansas do kraju Kiowa i Komanczów.

Jesienią Północni Czejeni powrócili do swojego kraju na północ od Platte.

Następstwa

Do tego momentu Czejenowie celowo unikali konfliktu z rządem USA, a wrogość z białymi osadnikami była ulotna, lokalna i przypadkowa.
Potyczka w Solomon's Fork była początkiem długotrwałej otwartej wrogości między USA a Czejenami.

Późniejsze potyczki i konflikty, takie jak Masakra w Sand Creek (1864) i Ucieczka z Fort Robinson (1879), doprowadziły do tego, że wielu Północnych Czejenów głodowało, było rozproszonych i musiało uciekać przed armią amerykańską.
Exodus północnych Czejenów (1878) od ich południowych odpowiedników doprowadził do utraty niezliczonej liczby członków, o czym wielu Czejenów niechętnie mówiło przez kilka pokoleń.