      |
Wikipedia
| Geografia Indian USA | Plemiona
Indian USA |
Historia Indian USA | Kultura i
religia Indian |
Wojny
Indian |
Geografia ekspansji białych na terytoria Indian:
| Eksploracja Ameryki Północnej | Eksploracja
hiszpańska |
Kolonizacja
francuska | Szlaki
ekspansji na zachód |
Amerykański "Dziki Zachód" | Osady,
placówki i forty |
Gorączka Złota w USA | Handel
z Indianami |
Sieci handlowe Indian Wielkich Równin | Znane Wioski i Osiedla Indian | Terytorium
Indiańskie |
Handel futrami |
Eksploracja
hiszpańska
( + najważniejsi
Hiszpańscy eksploratorzy USA)
| hiszpańska Kalifornia | hiszpański Nowy
Meksyk |
hiszpański Teksas | hiszpańskie Nowe
Filipiny |
hiszpańska Luizjana | hiszpańska Floryda | hiszpańska Arizona |
Zobacz najważniejszych Hiszpańskich
zdobywców i eksploratorów obecnych terenów USA:
| Francisco Vázquez de Coronado (1510-1554) | Juan Ponce de León (1474-1521) | Pánfilo de Narváez (1470-1528) | Juan de Onate
(1550-1626) | Hernando de Soto (1500-1542) | Tristán de Luna y Arellano (1510-1573) | Álvar Núnez Cabeza de Vaca (1488-1559) |
Zobacz też:
Wojny
Indian z Meksykiem (1533-1933):
| Wojny
Yaqui (1533-1929) | Masakra
Estevanico (1539) | Bitwa
Hawikku (1540) | Potyczka
Awatovi (1540) | Wojna
Tiguex (1540-1542) | Masakra
Acoma
(1599) | Rebelia
Pueblo (1680) | Wojny
Apaczów z Meksykiem (1541-1933) |
Wojny Indian z Teksasem (1706-1875) |
Wojny
Komanczów z Meksykiem
(1706-1886) | Powstanie Pima (1751-1752) |
Hernando de
Soto Patrz także inne zgadnienia na
tematy Indian w epoce ekspansji Hiszpanów na terenie
płd. USA : (w budowie) Hernando de Soto ok. 1497 - 21 maja 1542) był hiszpańskim odkrywcą i konkwistadorem , który brał udział w wyprawach do Nikaragui i na Półwysep Jukatan Odegrał
ważną rolę w podboju
Imperium Inków w Peru przez
Francisco Pizarro, ale najbardziej znany jest z
poprowadzenia pierwszej europejskiej wyprawy w głąb
terytorium współczesnego USA (przez Florydę,
Georgię , Alabamę , Karolinę
Północną , Karolinę
Południową , Missisipi i
najprawdopodobniej Arkansas.
Ekspedycja De Soto do Ameryki Północnej była ogromnym przedsięwzięciem. Obejmowała tereny dzisiejszych południowo-wschodnich USA, poszukując zarówno złota, o którym donosiły różne plemiona indiańskie i wcześniejsi odkrywcy wybrzeża, jak i przejścia do Chin lub wybrzeża Pacyfiku. De Soto zmarł w 1542 r. na brzegach rzeki Missisipi; źródła nie są zgodne co do dokładnej lokalizacji, czy było to dzisiejsze Lake Village w Arkansas , czy Ferriday w Luizjanie Wczesne życieHernando
de Soto urodził się pod koniec lat 90. XV wieku lub na
początku XVI wieku w Estremadurze w
Hiszpanii, w rodzinie hidalgos ,
czyli arystokratów o skromnych dochodach. Region był
biedny i wielu ludzi walczyło o przetrwanie; młodzi
szukali sposobów, by szukać szczęścia gdzie indziej.
Urodził się w obecnej prowincji Badajoz. [ 1 ] Trzy
miasta - Badajoz , Barcarrota i Jerez
de los Caballeros - twierdzą, że są jego
miejscem urodzenia. Historyczka Ursula
Lamb pisze, że roszczenie dotyczące Barcarroty
można prześledzić do Inca
Garcilaso de la Vega i jest prawdopodobnie
niepoprawne, ponieważ zostało spisane 45 lat po
śmierci De Soto. Według Lamb jego miejscem urodzenia
jest najprawdopodobniej Jerez de los Caballeros. Kilka lat przed jego narodzinami, królestwa Kastylii i Aragonii podbiły ostatnie islamskie królestwo Półwyspu Iberyjskiego . Hiszpania i Portugalia były pełne młodych mężczyzn szukających szansy na wojskową sławę po pokonaniu Maurów . Kiedy Krzysztof Kolumb odkrył nowe ziemie (które uważał za Azję Wschodnią ) za oceanem na zachodzie, młodych mężczyzn przyciągnęły pogłoski o przygodach, chwale i bogactwie. W Nowym Świecie[ edytuj ]De Soto popłynął do Nowego Świata z Pedro Ariasem Dávilą , mianowanym pierwszym gubernatorem Panamy . W 1520 roku wziął udział w wyprawie Gaspara de Espinosy do Veragui , a w 1524 roku wziął udział w podboju Nikaragui pod dowództwem Francisco Hernándeza de Córdoby . Tam uzyskał encomienda i urząd publiczny w León w Nikaragui . [ 1 ] : 135? Odważne przywództwo, niezachwiana lojalność i bezwzględne plany wymuszania haraczu od tubylczych wiosek za ich pojmanych wodzów stały się znakami rozpoznawczymi de Soto podczas podboju Ameryki Środkowej . Zdobył sławę jako doskonały jeździec, wojownik i taktyk. W tym czasie de Soto był pod wpływem osiągnięć iberyjskich odkrywców: Juana Ponce de Leóna , pierwszego Europejczyka, który dotarł do Florydy ; Vasco Núnez de Balboa , pierwszy Europejczyk, który dotarł do wybrzeża Oceanu Spokojnego w obu Amerykach (nazywał je "Morzem Południowym" na południowym wybrzeżu Panamy ); i Ferdynand Magellan , który jako pierwszy przepłynął ten ocean do Azji Wschodniej . W 1530 roku de Soto został regidorem León w Nikaragui . Poprowadził wyprawę wzdłuż wybrzeża Półwyspu Jukatan w poszukiwaniu przejścia między Oceanem Atlantyckim a Oceanem Spokojnym , aby umożliwić handel z Orientem, najbogatszym rynkiem na świecie. Gdy to się nie udało i nie mając środków na dalszą eksplorację, de Soto, po śmierci Pedro Ariasa Dávili , opuścił swoje posiadłości w Nikaragui. Przywożąc swoich ludzi na wynajętych statkach, de Soto dołączył do Francisco Pizarro w jego pierwszej bazie w Tumbes na krótko przed wypłynięciem w głąb dzisiejszego Peru Pizarro szybko uczynił de Soto jednym ze swoich kapitanów. Podbój PeruKiedy Pizarro i jego ludzie po raz pierwszy spotkali armię Inków Atahualpy w Cajamarca , Pizarro wysłał de Soto z piętnastoma ludźmi, aby zaprosili Atahualpę na spotkanie. Kiedy ludzie Pizarra zaatakowali Atahualpę i jego straż następnego dnia (bitwa pod Cajamarca ), de Soto poprowadził jedną z trzech grup żołnierzy konnych. Hiszpanie schwytali Atahualpę. De Soto został wysłany do obozu armii Inków , gdzie on i jego ludzie splądrowali namioty Atahualpy. [ 10 ] W 1533 roku Hiszpanie trzymali Atahualpę w niewoli w Cajamarca przez kilka miesięcy, podczas gdy jego poddani płacili za okup, wypełniając pokój złotymi i srebrnymi przedmiotami. Podczas tej niewoli de Soto zaprzyjaźnił się z Atahualpą i nauczył go grać w szachy . Kiedy okup został ukończony, Hiszpanie zaniepokoili się pogłoskami o armii Inków zbliżającej się do Cajamarca. Pizarro wysłał de Soto z 200 żołnierzami na zwiad w celu znalezienia plotkowanej armii. Podczas nieobecności de Soto, Hiszpanie w Cajamarca postanowili zabić Atahualpę, aby uniemożliwić mu ratunek. De Soto wrócił i doniósł, że nie znalazł żadnych śladów armii w tym rejonie. Po straceniu Atahualpy, Pizarro i jego ludzie udali się do Cuzco , stolicy Imperium Inków. Gdy siły hiszpańskie zbliżały się do Cuzco, Pizarro wysłał swojego brata Hernando i de Soto naprzód z 40 ludźmi. Awangarda stoczyła bitwę z wojskami Inków przed miastem, ale bitwa zakończyła się, zanim Pizarro przybył z resztą hiszpańskiej grupy. Armia Inków wycofała się w nocy. Hiszpanie splądrowali Cuzco, gdzie znaleźli dużo złota i srebra. Jako żołnierz konny, de Soto otrzymał część łupów, co uczyniło go bardzo bogatym. Reprezentowało to bogactwa z obozu Atahualpy, jego okup i łupy z Cuzco. [ 12 ] W drodze do Cuzco, Manco Inca Yupanqui , brat Atahualpy, dołączył do Pizarra. Manco ukrywał się przed Atahualpą ze strachu o swoje życie i był szczęśliwy, że zyskał ochronę Pizarra. Pizarro zorganizował Manco, aby został mianowany przywódcą Inków. De Soto dołączył do Manco w kampanii mającej na celu wyeliminowanie armii Inków pod dowództwem Quizquiza , generała, który był lojalny wobec Atahualpy. [ 13 ] : 66-67, 70-73? W 1534 roku de Soto pełnił funkcję porucznika gubernatora Cuzco, podczas gdy Pizarro budował swoją nową stolicę na wybrzeżu; później stało się znane jako Lima . W 1535 roku król Karol przyznał Diego de Almagro , partnerowi Francisco Pizarro, stanowisko gubernatora południowej części Imperium Inków. Kiedy de Almagro planował eksplorację i podbój południowej części Imperium Inków (obecnie Chile ), de Soto złożył wniosek o zostanie jego zastępcą, ale de Almagro go odrzucił. De Soto spakował swoje skarby i wrócił do Hiszpanii. [ 1 ] : 367, 370-372, 375, 380-381, 396? Powrót do Hiszpanii[ edytuj ]De Soto powrócił do Hiszpanii w 1536 roku, [ 1 ] :135? z bogactwem zebranym z łupów zdobytych podczas hiszpańskiego podboju Imperium Inków . Został przyjęty do prestiżowego Zakonu Santiago i "udzielono mu prawa do podboju Florydy". [ 1 ] :135? Jego część została mu przyznana przez króla Hiszpanii i otrzymał 724 marki złota i 17 740 pesos. [ 14 ] Poślubił Isabel de Bobadilla , córkę Pedrariasa Dávili i krewną powiernicy królowej Izabeli . De Soto zwrócił się do króla Karola z petycją o przywództwo w rządzie Gwatemali , z "pozwoleniem na dokonanie odkryć na Morzu Południowym". Zamiast tego przyznano mu stanowisko gubernatora Kuby . Oczekiwano, że De Soto skolonizuje kontynent Ameryki Północnej dla Hiszpanii w ciągu 4 lat, za co jego rodzina otrzymałaby spory kawałek ziemi. Zafascynowany opowieściami Cabezy de Vaca , który przeżył lata w Ameryce Północnej po tym, jak został rozbitkiem i właśnie wrócił do Hiszpanii, de Soto wybrał 620 hiszpańskich i portugalskich ochotników, w tym niektórych o mieszanym pochodzeniu afrykańskim, znanych jako Kreole atlantyccy, aby towarzyszyli mu w rządzeniu Kubą i kolonizacji Ameryki Północnej. Mężczyźni, mający średnio 24 lata, wyruszyli z Hawany na siedmiu statkach króla i dwóch karawelach de Soto. Mając tony ciężkiej zbroi i sprzętu, przewieźli również ponad 500 sztuk bydła, w tym 237 koni i 200 świń, na zaplanowaną czteroletnią wyprawę kontynentalną. De Soto napisał nowy testament po przybyciu do obszaru, który obecnie jest obszarem Tampa Bay na Florydzie. 10 maja 1539 r. napisał w testamencie: Eksploracja Ameryki Północnej przez De Soto
HistoriografiaHistorycy pracowali nad prześledzeniem trasy wyprawy de Soto w Ameryce Północnej, co przez lata było kontrowersyjnym procesem. [ 17 ] Lokalni politycy rywalizowali o to, aby ich miejscowości były kojarzone z wyprawą. Najczęściej używana wersja "Szlaku De Soto" pochodzi z badania zleconego przez Kongres Stanów Zjednoczonych . Komisja pod przewodnictwem antropologa Johna R. Swantona opublikowała w 1939 r. The Final Report of the United States De Soto Expedition Commission. Wśród innych lokalizacji, hrabstwo Manatee na Florydzie rości sobie prawo do przybliżonego miejsca lądowania de Soto i ma pomnik narodowy upamiętniający to wydarzenie. [ 18 ] Na początku XXI wieku pierwsza część trasy wyprawy, aż do bitwy de Soto pod Mabilą (niewielkie miasto-twierdza w dzisiejszej środkowej Alabamie [ 19 ] ), jest kwestionowana jedynie w drobnych szczegółach. Jego trasa poza Mabilą jest sporna. Swanton podał, że szlak de Soto biegł stamtąd przez Missisipi , Arkansas i Teksas . Ostatnio historycy wzięli pod uwagę rekonstrukcje archeologiczne i ustne relacje różnych rdzennych ludów amerykańskich , które opowiadają o wyprawie. [ potrzebne źródło ] Większość miejsc historycznych została nadmiernie rozbudowana, a wiele dowodów zaginęło. [ potrzebne źródło ] Od wydarzeń do współczesnych opowiadaczy historii minęło ponad 450 lat, ale niektóre ustne relacje okazały się dokładne w odniesieniu do wydarzeń historycznych, które zostały w inny sposób udokumentowane. [ potrzebne źródło ] Governor Martin Site w byłej wiosce Apalachee Anhaica , położonej około mili na wschód od obecnej stolicy Florydy w Tallahassee , zostało udokumentowane jako definitywnie związane z wyprawą de Soto. Governor Martin Site zostało odkryte przez archeologa B. Calvina Jonesa w marcu 1987 roku. Zostało zachowane jako DeSoto Site Historic State Park . Stanowisko Hutto/Martin, 8MR3447, w południowo-wschodnim hrabstwie Marion na Florydzie , nad rzeką Ocklawaha , jest najprawdopodobniejszym miejscem głównego miasta Acuera , o którym mowa w relacjach z entrada , a także miejscem siedemnastowiecznej misji Santa Lucia de Acuera. [ 20 ] [ 21 ] Według stanu na 2016 r. stanowisko Richardson/UF Village (8AL100) w hrabstwie Alachua , na zachód od Orange Lake , zostało uznane przez archeologów za miejsce miasta Potano odwiedzonego przez ekspedycję de Soto. Uważa się, że XVII-wieczna misja San Buenaventura de Potano została założona właśnie tutaj. [ 22 ] Wielu archeologów uważa, że ??Parkin Archeological State Park w północno-wschodnim Arkansas był głównym miastem tubylczej prowincji Casqui , którą odnotował de Soto. Opierają to na podobieństwach między opisami z dzienników ekspedycji de Soto a artefaktami pochodzenia europejskiego odkrytymi na tym stanowisku w latach 60. XX wieku. [ 23 ] [ 24 ] Teorie dotyczące trasy de Soto opierają się na relacjach czterech kronikarzy wyprawy.
Milanich i Hudson ostrzegają, że starsze tłumaczenia kronik są często "stosunkowo swobodnymi tłumaczeniami, w których tłumacze pozwolili sobie na znaczną swobodę w posługiwaniu się tekstem hiszpańskim i portugalskim". [ 29 ] Kroniki opisują szlak de Soto w odniesieniu do Hawany , z której wypłynęli; Zatokę Meksykańską , którą ominęli podczas podróży w głąb lądu, a następnie zawrócili; Ocean Atlantycki , do którego zbliżyli się w drugim roku; wysokie góry, które przemierzyli natychmiast potem; i dziesiątki innych cech geograficznych wzdłuż drogi, takich jak duże rzeki i bagna, w odnotowanych odstępach czasu. Biorąc pod uwagę, że naturalna geografia nie zmieniła się zbytnio od czasów de Soto, naukowcy przeanalizowali te dzienniki z nowoczesną inteligencją topograficzną , aby opracować dokładniejszy opis szlaku De Soto. [ 16 ] [ 30 ] 1539: Floryda[ edytuj ]
W maju 1539 roku de Soto wylądował dziewięcioma statkami z ponad 620 ludźmi [ 31 ] i 220 końmi na obszarze powszechnie identyfikowanym jako południowa zatoka Tampa . Historyk Robert S. Weddle zasugerował, że wylądował albo w Charlotte Harbor , albo w zatoce San Carlos . [ 32 ] Nazwał ten ląd Espíritu Santo na cześć Ducha Świętego . Statki przewoziły księży, rzemieślników, inżynierów, rolników i kupców; niektórzy z rodzinami, niektórzy z Kuby, większość z Europy i Afryki. Niewielu z tych mężczyzn podróżowało wcześniej poza Hiszpanię, a nawet poza swoje rodzinne wioski. W pobliżu portu de Soto grupa znalazła Juana Ortiza , Hiszpana mieszkającego z ludem Mocoso. Ortiz został schwytany przez Uzitę podczas poszukiwań zaginionej ekspedycji Narváeza ; później uciekł do Mocoso . Ortiz nauczył się języka Timucua i służył jako tłumacz de Soto, gdy przemierzał tereny, na których mówiono językiem Timucua, w drodze do Apalachee . [ 33 ] Ortiz opracował metodę kierowania wyprawą i komunikowania się z różnymi plemionami, które mówiły wieloma dialektami i językami. Zrekrutował przewodników z każdego plemienia wzdłuż trasy. Ustanowiono łańcuch komunikacji, dzięki któremu przewodnik, który mieszkał w bliskim sąsiedztwie innego obszaru plemiennego, mógł przekazywać swoje informacje i język przewodnikowi z sąsiedniego obszaru. Ponieważ Ortiz odmówił przebrania się za hidalgo Hiszpana, inni oficerowie kwestionowali jego motywy. De Soto pozostał lojalny wobec Ortiza, dając mu swobodę ubierania się i życia wśród jego rodzimych przyjaciół. Innym ważnym przewodnikiem był siedemnastoletni chłopiec Perico , lub Pedro, z dzisiejszej Georgii . Mówił kilkoma językami lokalnych plemion i mógł komunikować się z Ortizem. Perico został wzięty na przewodnika w 1540 roku. Hiszpanie schwytali również innych Indian, których wykorzystywali jako niewolniczą siłę roboczą . [ potrzebne wyjaśnienie ] Perico był traktowany lepiej ze względu na jego wartość dla Hiszpanów. Ekspedycja udała się na północ, eksplorując zachodnie wybrzeże Florydy i napotykając na tubylcze zasadzki i konflikty po drodze. Armia Hernando de Soto przejęła żywność przechowywaną w wioskach, pojmała kobiety, które miały być wykorzystywane jako niewolnice dla seksualnej satysfakcji żołnierzy, i zmusiła mężczyzn i chłopców do służby jako przewodnicy i tragarze. Armia stoczyła dwie bitwy z grupami Timucua, co spowodowało duże straty wśród Timucua. Po pokonaniu stawiających opór wojowników Timucua , Hernando de Soto kazał stracić 200 osób, w tym, co miało zostać nazwane masakrą Napituca, pierwszą masową masakrą dokonaną przez Europejczyków na terenie obecnych Stanów Zjednoczonych. [ 34 ] Jedną z najważniejszych bitew Soto z tubylcami, podczas jego podboju Florydy, była bitwa z wodzem Vitachuco w 1539 roku. W przeciwieństwie do innych wodzów tubylczych, którzy zawarli pokój z Hiszpanami, Vitachuco im nie ufał i potajemnie planował zabić Soto i jego armię, ale został zdradzony przez tłumaczy, którzy powiedzieli Soto o planie. Tak więc Soto uderzył pierwszy i w trakcie tego procesu zabił tysiące tubylców. Ci, którzy przeżyli, zostali otoczeni i osaczeni przez lasy i wodę. Tysiące zginęło podczas 3-godzinnej bitwy, a 900 ocalałych schroniło się w stawie, konkretnie w Twomile Pond w Melrose, gdzie kontynuowali walkę, pływając. [ 35 ] [ 36 ] Większość ostatecznie się poddała, ale po 30 godzinach w wodzie pozostało 7 mężczyzn, których Hiszpanie musieli wyciągnąć z wody. Pierwszy zimowy obóz De Soto znajdował się w Anhaica , stolicy ludu Apalachee . Jest to jedno z niewielu miejsc na szlaku, w którym archeolodzy znaleźli fizyczne ślady wyprawy. Kronikarze opisali tę osadę jako znajdującą się w pobliżu "Zatoki Koni" . Zatoka otrzymała nazwę na cześć wydarzeń z wyprawy Narváeza z 1527 r ., której uczestnicy, umierając z głodu, zabili i zjedli swoje konie, budując łodzie, które miały umożliwić im ucieczkę przez Zatokę Meksykańską. 1540: Południowy wschód[ edytuj ]Ze swojego zimowego miejsca pobytu w zachodniej części Florydy, słysząc o wydobywaniu złota "w kierunku wschodu słońca", ekspedycja skierowała się na północny wschód przez tereny obecnego stanu Georgia . [ 37 ] [ 38 ] Na podstawie znalezisk archeologicznych dokonanych w 2009 roku w odległym, prywatnym miejscu w pobliżu rzeki Ocmulgee , badacze uważają, że ekspedycja de Soto zatrzymała się w hrabstwie Telfair . Znalezione tam artefakty obejmują dziewięć szklanych paciorków handlowych , z których niektóre mają wzór jodełki wykonany w Wenecji przez ograniczony czas i uważany za wskazujący na wyprawę de Soto. Znaleziono również sześć metalowych przedmiotów, w tym srebrny wisiorek i kilka żelaznych narzędzi. Najrzadsze przedmioty znaleziono w tym, co badacze uważają za duży dom komunalny rdzennej ludności, którą odwiedzał de Soto. [ 39 ] [ 40 ] Wyprawa trwała do dzisiejszej Karoliny Południowej . Tam odnotowano, że ekspedycja została przyjęta przez wodza ( Panią z Cofitachequi ), która dała perły, żywność i inne dobra swojego plemienia hiszpańskim żołnierzom. Ekspedycja nie znalazła jednak złota, poza kawałkami z wcześniejszej wyprawy przybrzeżnej (prawdopodobnie Lucasa Vázqueza de Ayllóna ). De Soto udał się na północ w Góry Apalaskie, w dzisiejszej zachodniej Karolinie Północnej , gdzie spędził miesiąc, odpoczywając konie, podczas gdy jego ludzie szukali złota. Następnie De Soto wkroczył do wschodniego Tennessee . W tym momencie de Soto albo kontynuował podróż wzdłuż rzeki Tennessee , aby wkroczyć do Alabamy od północy (według Johna R. Swantona ), albo skręcił na południe i wkroczył do północnej Georgii (według Charlesa M. Hudsona ). Końcowy raport Swantona, opublikowany przez Smithsonian, pozostaje ważnym źródłem [ 41 ], ale rekonstrukcja trasy przez Hudsona została przeprowadzona 40 lat później i skorzystała ze znacznego postępu w metodach archeologicznych. [ 42 ] Wyprawa De Soto spędziła kolejny miesiąc w wodzostwie Coosa , wasalu Tuskaloosy , który był naczelnym wodzem , [ potrzebne źródło ] uważano, że był związany z dużą i złożoną kulturą mississippijską , która rozciągała się na całą dolinę Missisipi i jej dopływy. De Soto zwrócił się na południe w kierunku Zatoki Meksykańskiej , aby spotkać się z dwoma statkami wiozącymi świeże zaopatrzenie z Hawany . De Soto zażądał kobiet i służących, a gdy Tuskaloosa odmówił, europejscy odkrywcy wzięli go jako zakładnika. [ 43 ] Wyprawa zaczęła planować wyjazd następnego dnia, a Tuskaloosa uległ żądaniom de Soto, dostarczając tragarzy dla Hiszpanów. Poinformował de Soto, że będą musieli udać się do jego miasta Mabila (lub Mauvila ), ufortyfikowanego miasta w południowej Alabamie, [ 44 ] aby przyjąć kobiety. De Soto dał wodzowi parę butów i czerwony płaszcz jako nagrodę za współpracę. [ 45 ] Plemię Mobilian pod wodzą wodza Tuskaloosy zaatakowało armię de Soto. [ 44 ] Inne źródła sugerują, że ludzie de Soto zostali zaatakowani po próbie wdarcia się do chaty zajmowanej przez Tuskaloosę. [ 46 ] Hiszpanie wywalczyli sobie drogę ucieczki i w odwecie spalili miasto doszczętnie. Podczas dziewięciogodzinnego starcia zginęło około 200 Hiszpanów, a 150 zostało ciężko rannych, według kronikarza Elvasa. [ 47 ] W ciągu następnych kilku tygodni zginęło dwudziestu kolejnych. Szacuje się, że zabili 2000-6000 Indian w Mabila, co czyni bitwę jedną z najkrwawszych w historii Ameryki Północnej. [ 48 ] Hiszpanie odnieśli zwycięstwo pyrrusowe , gdyż stracili większość swoich posiadłości i prawie jedną czwartą koni. Hiszpanie zostali ranni i zachorowali, otoczeni przez wrogów i bez sprzętu na nieznanym terytorium. [ 46 ] Obawiając się, że wieść o tym dotrze do Hiszpanii, jeśli jego ludzie dotrą do statków w zatoce Mobile , de Soto poprowadził ich z dala od wybrzeża Zatoki Meksykańskiej. Przeniósł się w głąb lądu Missisipi , najprawdopodobniej w pobliże dzisiejszego Tupelo , gdzie spędzili zimę. 1541: Na zachód[ edytuj ]
Wiosną 1541 roku de Soto zażądał od Czikasawów 200 tragarzy . [ 49 ] Odmówili oni spełnienia jego żądania i w nocy zaatakowali obóz Hiszpanów. 8 maja 1541 roku wojska de Soto dotarły do ??rzeki Missisipi . [ 5 ] De Soto nie interesował się rzeką, która jego zdaniem stanowiła przeszkodę w realizacji jego misji. Przeprowadzono wiele badań na temat dokładnego miejsca, w którym de Soto przekroczył rzekę Missisipi. Komisja powołana przez Franklina D. Roosevelta w 1935 r. ustaliła, że ??Sunflower Landing w stanie Missisipi jest "najbardziej prawdopodobnym" miejscem przeprawy. De Soto prawdopodobnie podróżował Charley's Trace , który był używany jako szlak przez bagna delty Missisipi , aby dotrzeć do rzeki Missisipi. [ 50 ] De Soto i jego ludzie spędzili miesiąc na budowaniu łodzi płaskodennych i przeprawiali się przez rzekę nocą, aby uniknąć Indian patrolujących rzekę. De Soto miał wrogie stosunki z tubylcami w tym rejonie. [ 51 ] [ 52 ]
Pod koniec XX wieku badania sugerują, że de Soto mógł przeprawić się przez rzekę także w innych miejscach, w tym w trzech miejscach w stanie Missisipi: Commerce , Friars Point i Walls , a także w Memphis w stanie Tennessee . [ 53 ] Po przekroczeniu rzeki ekspedycja kontynuowała podróż na zachód przez dzisiejsze stany Arkansas, Oklahoma i Teksas. Zimowali w Autiamique nad rzeką Arkansas . [ 54 ] Po surowej zimie hiszpańska ekspedycja rozbiła obóz i ruszyła dalej, bardziej chaotycznie. Ich tłumacz Juan Ortiz zmarł, co utrudniło im uzyskanie wskazówek i źródeł pożywienia, a ogólnie rzecz biorąc, komunikowanie się z tubylcami. Ekspedycja dotarła aż do rzeki Caddo , gdzie w październiku 1541 r. starła się z plemieniem Indian amerykańskich zwanym Tula. [ 55 ] Hiszpanie określili ich jako najbardziej utalentowanych i niebezpiecznych wojowników, jakich kiedykolwiek spotkali. [ 56 ] Mogło się to wydarzyć na obszarze dzisiejszego Caddo Gap w Arkansas (w tej społeczności wzniesiono pomnik ekspedycji de Soto). Ostatecznie Hiszpanie powrócili nad rzekę Missisipi. Śmierć[ edytuj ]
De Soto zmarł na febrę 21 maja 1542 r. w rodzinnej wiosce Guachoya . Źródła historyczne nie są zgodne co do tego, czy de Soto zmarł w pobliżu dzisiejszego Lake Village w Arkansas [ 57 ] McArthur w Arkansas , czy Ferriday w Luizjanie . [ 58 ] Luizjana wzniosła tablicę pamiątkową w szacowanym miejscu [ 59 ] na zachodnim brzegu rzeki Missisipi. [ 60 ] Przed śmiercią de Soto wybrał na dowódcę wyprawy swojego byłego maestro de campo (czyli dowódcę polowego) Luisa de Moscoso Alvarado . [ 61 ] W chwili śmierci de Soto posiadał czterech indiańskich niewolników, trzy konie i 700 świń. [ 62 ] De Soto oszukał tubylców, wmawiając im, że jest bóstwem, a konkretnie "nieśmiertelnym Synem Słońca " [ 57 ] , aby uzyskać ich poddanie bez konfliktu. Niektórzy tubylcy byli już sceptyczni co do twierdzeń de Soto o jego boskości, więc jego ludzie chcieli ukryć jego śmierć. Dokładne miejsce jego pochówku nie jest znane. Według jednego źródła ludzie de Soto ukryli jego ciało w kocach obciążonych piaskiem i zatopili je w środku rzeki Missisipi w nocy. [ 58 ] Powrót wyprawy do Mexico City[ edytuj ]Główny artykuł: QuigualtamEkspedycja De Soto eksplorowała La Florida przez trzy lata, nie znajdując oczekiwanych skarbów ani gościnnego miejsca do kolonizacji. Stracili prawie połowę swoich ludzi i większość koni. W tym czasie żołnierze nosili skóry zwierząt jako ubrania. Wielu było rannych i w złym stanie zdrowia. Przywódcy doszli do konsensusu (choć nie całkowitego), aby zakończyć wyprawę i spróbować znaleźć drogę powrotną, albo w dół rzeki Missisipi, albo lądem przez Teksas do hiszpańskiej kolonii Mexico City . Uznali, że budowa łodzi będzie zbyt trudna i czasochłonna, a żegluga przez Zatokę Meksykańską zbyt ryzykowna, więc udali się lądem na południowy zachód. W końcu dotarli do regionu w dzisiejszym Teksasie, który był suchy. Tubylcza ludność składała się głównie z myśliwych-zbieraczy żyjących na utrzymaniu. Żołnierze nie znaleźli żadnych wiosek, które mogliby splądrować w poszukiwaniu żywności, a armia była nadal zbyt duża, aby żyć z ziemi. Zostali zmuszeni do cofnięcia się do bardziej rozwiniętych regionów rolniczych wzdłuż Missisipi, gdzie zaczęli budować siedem bergantin , czyli pinnas . [ 61 ] Przetopili całe żelazo, w tym uprząż końską i łańcuchy niewolnicze, aby zrobić gwoździe do łodzi. Przetrwali zimę, a wiosenne powodzie opóźniły ich o kolejne dwa miesiące. W lipcu wypłynęli swoimi prowizorycznymi łodziami w dół Missisipi w kierunku wybrzeża. Podróż trwała około dwóch tygodni, a ekspedycja napotkała na całej trasie wrogie floty wojennych łodzi. Pierwszą z nich poprowadził potężny naczelny wódz Quigualtam , którego flota podążała za łodziami, strzelając z łuków do żołnierzy przez wiele dni, gdy dryfowali przez ich terytorium. Hiszpanie nie mieli skutecznej broni ofensywnej na wodzie, ponieważ ich kusze dawno przestały działać. Polegali na zbrojach i matach do spania, aby blokować strzały. Na tym odcinku zginęło około 11 Hiszpanów, a wielu zostało rannych. [ potrzebne źródło ] Po dotarciu do ujścia Missisipi pozostali blisko brzegu Zatoki, kierując się na południe i zachód. Po około 50 dniach dotarli do rzeki Pánuco i hiszpańskiego miasta granicznego Pánuco . Tam odpoczywali przez około miesiąc. W tym czasie wielu Hiszpanów, którzy bezpiecznie powrócili i rozmyślali o swoich osiągnięciach, zdecydowało, że opuścili La Florida zbyt wcześnie. W kompanii doszło do kilku walk, które doprowadziły do ??śmierci kilku osób. Jednak po dotarciu do Mexico City i gdy wicekról Don Antonio de Mendoza zaproponował poprowadzenie kolejnej wyprawy do La Florida , niewielu ocalałych zgłosiło się na ochotnika. Z zarejestrowanych 700 uczestników na początku, przeżyło od 300 do 350 (powszechnie akceptowana liczba to 311). Większość mężczyzn pozostała w Nowym Świecie, osiedlając się w Meksyku, Peru, na Kubie i w innych koloniach hiszpańskich. Skutki wyprawy do Ameryki Północnej
Hiszpanie uważali, że wyprawa de Soto na Florydę była porażką. Nie zdobyli ani złota, ani dobrobytu i nie założyli żadnych kolonii. Jednak wyprawa miała kilka poważnych konsekwencji. Przyczyniło się to do procesu wymiany kolumbijskiej . Na przykład część świń przywiezionych przez de Soto uciekła i stała się przodkami dzikich świń razorback w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych De Soto odegrał kluczową rolę w rozwoju wrogich stosunków między wieloma plemionami Indian amerykańskich i Europejczykami. Kiedy jego wyprawa napotykała wrogich tubylców na nowych ziemiach, najczęściej to jego ludzie wszczynali starcia. Bardziej niszczycielskie od bitew były choroby, które mogli przenosić członkowie wyprawy. Ponieważ rdzenni mieszkańcy nie mieli odporności, którą Europejczycy nabyli przez pokolenia narażenia na te euroazjatyckie choroby, rdzenni Amerykanie mogli cierpieć z powodu epidemii chorób po narażeniu na takie choroby jak odra , ospa prawdziwa i ospa wietrzna . Kilka obszarów, przez które przejeżdżała wyprawa, zostało wyludnionych, potencjalnie z powodu chorób wywołanych kontaktem z Europejczykami. Widząc wysoką śmiertelność i spowodowane zniszczenia, wielu tubylców musiało uciec z zaludnionych obszarów na okoliczne wzgórza i bagna. W niektórych obszarach struktura społeczna mogła ulec zmianie z powodu dużych strat populacji spowodowanych epidemiami. [ 69 ] Jednak współcześni naukowcy zaczęli kwestionować, czy wyprawa w ogóle przywiozła nową chorobę. Przybycie wielu chorób, poza malarią , jest kwestionowane i mogły one nie dotrzeć do regionu aż do znacznie późniejszego czasu. [ 70 ] Pierwsza udokumentowana epidemia ospy prawdziwej na południowym wschodzie miała miejsce w 1696 r., a struktury społeczne typowe dla Missisipi przetrwały w niektórych częściach regionu aż do XVIII wieku. [ 71 ] Zapisy wyprawy w znacznym stopniu przyczyniły się do europejskiej wiedzy na temat geografii, biologii i etnologii Nowego Świata. Opisy północnoamerykańskich tubylców z ekspedycji de Soto są najwcześniejszym znanym źródłem informacji o społeczeństwach na południowym wschodzie. Są jedynym europejskim opisem kultury i zwyczajów północnoamerykańskich plemion tubylczych, zanim te ludy spotkały innych Europejczyków. Ludzie de Soto byli pierwszymi i niemal ostatnimi Europejczykami, którzy byli świadkami wiosek i cywilizacji kultury missisipijskiej . Wyprawa
De Soto skłoniła hiszpańską koronę do ponownego
rozważenia postawy Hiszpanii wobec kolonii na północ
od Meksyku
Zobacz takżeOdniesienia[ edytuj ]
Dalsza lektura[ edytuj ]Zasoby biblioteczne dotycząceHernando de Soto Kroniki (w tłumaczeniach angielskich)[ edytuj ]
Historie[ edytuj ]
Pamięć i historiografia[ edytuj ]
Linki zewnętrzne
|
_(page_131_crop_b).jpg)
.jpg)
.jpg)
