Wojny Apaczów z USA (1849-1924)

 | Wojny Jicarilla (1849-1855) | Wojny Apaczów Chiricahua z Meksykiem i USA (1821-1886) | Wojny Indian z Teksasem (1600-1877) | Wojna Yavapai w sojuszu z Apaczmi Tonto przeciw USA (1861-1875) | Wojna Wodza Victorio z USA (1879-1881) | Wojny Geronimo (1861-1886) | Okres "Renegatów" schyłkowy wojen Apaczów (1887 - 1924) |

Zobacz tematy Apaczów: | Plemię Apaczów | Wojny Apaczów (1541-1924) | Apaczeria | Llano Estacado | Bizony | Kolonialny Koń Hiszpański |

Szczepy Apaczów:
(Chiricahua, Jicarilla, Lipan, Mescalero (w tym Salinero Apacze), Plains (Kiowa) Apacze, Apache Zachodni (w tym Tonto Apacze))

Strony wojujące

Wojownicy Apaczów

Wojny Apaczów z USA

to seria konfliktów zbrojnych pomiędzy armią Stanów Zjednoczonych, a różnymi konfederacjami Plemion Apaczów, które toczyły się na Południowym zachodzie w latach 1849-1886, choć drobne wrogości trwały aż do 1924 roku.

Po wojnie amerykańsko-meksykańskiej w 1846 roku Stany Zjednoczone zaanektowały sporne terytorium Meksyku, który był domem zarówno osadników, jak i plemion Apaczów. Konflikty trwały, gdy amerykańscy osadnicy przybywali na tradycyjne ziemie Apaczów, aby hodować bydło i uprawiać ziemię oraz wydobywać minerały.

Armia USA założyła forty, aby walczyć z grupami wojennymi plemion Apaczów i zmusić Apaczów do przeniesienia się do wyznaczonych rezerwatów indiańskich utworzonych przez USA zgodnie z Indian Removal Act.
Niektóre rezerwaty nie znajdowały się na tradycyjnych terenach zajmowanych przez Apaczów.

W 1886 roku armia USA wysłała ponad 5000 żołnierzy do Walki z Wodzem Geronimo, co doprowadziło do poddania się  Geronimo i 30 jego zwolenników.
Jest to powszechnie uważane za koniec wojen Apaczów, chociaż konflikty między obywatelami a Apaczami trwały nadal.

Armia Konfederatów krótko uczestniczyła w wojnach na początku lat 60. XIX wieku w Teksasie, zanim została skierowana do działań w amerykańskiej wojnie secesyjnej w Nowym Meksyku i Arizonie

Bieg po drewno, 1889, autorstwa Frederica Remingtona

Tło

Więcej informacji: Wojny Apaczów z Meksykiem (1600-1915)

Historycznie, Apacze napadali na wrogie plemiona, a czasem na siebie nawzajem, w celu zdobycia bydła, żywności lub jeńców. Napadali w małych grupach, w określonym celu. Apacze rzadko jednoczyli się, aby zebrać armie składające się z setek ludzi, wykorzystując wszystkich męskich członków plemienia w wieku wojownika.

Cochise

Wojny Apaczów wybuchły, gdy wojska amerykańskie błędnie oskarżyły przywódcę Apaczów, Wodza Cochise i jego plemię o porwanie młodego chłopca podczas rajdu. Cochise szczerze zeznał, że jego plemię nie porwało chłopca i zaoferował, że spróbuje go znaleźć dla Amerykanów, ale dowódca odmówił uwierzenia mu i zamiast tego wziął Cochise'a i jego grupę jako zakładników, aby odzyskać chłopca. Cochise uciekł, a impas rozwinął się, gdy plemię Cochise'a i jego sojusznicy otoczyli siły amerykańskie, żądając uwolnienia reszty grupy Cochise'a. Po impasie, podczas którego schwytano 3 dodatkowych wojowników i kilku amerykańskich żołnierzy i listonoszy, Apacze wycofali się, wierząc, że zostali oskrzydleni, ale w odwecie za ciągłe przetrzymywanie zabitych żołnierzy i listonoszy, których schwytali. Amerykanie z kolei zabili 6 mężczyzn, których schwytali, chociaż pozwolili kobietom i dzieciom odejść wolno.

W sprawie znanej jako Afera Bascoma trzech zabitych mężczyzn to brat i siostrzeńcy Cochise'a. Cochise zebrał plemiona Apaczów i w ramach zemsty wypowiedział im wojnę, co zapoczątkowało trwający stulecie konflikt.

Pierwsze kampanie armii amerykańskiej skierowane konkretnie przeciwko Apaczom rozpoczęły się w 1849 roku.

Konflikty

Wojna Jicarilla

Artykuł główny: Wojna Apaczów Jicarilla (1849-1855)

Na początku wojny amerykańsko-meksykańskiej w 1846 r. wielu wodzów plemion Apaczów obiecało amerykańskim żołnierzom bezpieczne przejście przez ich ziemie, chociaż inne plemiona walczyły w obronie Meksyku i przeciwko napływowi nowych osadników do Nowego Meksyku.
Kiedy Stany Zjednoczone rościły sobie prawa do terytoriów granicznych Meksyku w 1848 r., Mangas Coloradas podpisał traktat pokojowy, uznając Amerykanów za zdobywców ziem Meksykanów.

Jednakże, jak Tiller relacjonuje w odniesieniu do Traktatu podpisanego w Santa Fe 2 kwietnia 1851 r., "Oczekiwano, że Jicarillas natychmiast zastosują się do warunków traktatu, jednak jeśli chodzi o nowych Meksykanów, ich część umowy miała wejść w życie dopiero po ratyfikacji przez Kongres".
Kongres Stanów Zjednoczonych nigdy nie ratyfikował traktatu. Niespokojny pokój między Apaczami a Amerykanami trwał, aż do napływu górników złota w Góry Santa Rita w dzisiejszej Arizonie, co doprowadziło do konfliktu.

Wojna Apaczów Jicarilla (1849-1855) rozpoczęła się w 1849 r., kiedy grupa osadników została Zaatakowana i zabita (White_massacre 1849) w pobliżu znanego punktu orientacyjnego na Szlaku Santa Fe o nazwie Punkt skalny [Point_of_Rocks], przez siły Szczepu Jicarilla i Plemienia Ute w północno-wschodnim Nowym Meksyku.

Druga masakra miała miejsce w 1850 r., tzw. w której zginęło kilku listonoszy. Armia USA zaangażowała się w nią w 1853 r.
Armia walczyła w bitwie Bitwie pod Cieneguilla, znaczącym zwycięstwie Apaczów, a później w Bitwie pod kanionem Ojo Caliente, zwycięstwie Amerykanów.

Wojny Chiricahua

Artykuł główny: Wojny Apaczów Chiricahua z Meksykiem i USA (1821-1886)

Góry Dragonów, gdzie Cochise ukrył się ze swoimi wojownikami.

W 1851 roku, w pobliżu obozu górniczego Pinos Altos, Mangas Coloradas został zaatakowany przez grupę górników; przywiązali go do drzewa i dotkliwie pobili. Podobne incydenty miały miejsce nadal, naruszając traktat, co doprowadziło do odwetowych działań Apaczów przeciwko Amerykanom pochodzenia europejskiego. W grudniu 1860 roku trzydziestu górników rozpoczęło niespodziewany atak (Battle_of_the_Mimbres_River) na obóz Bedonkohe na zachodnim brzegu rzeki Mimbres w odwecie za kradzież licznych sztuk bydła. Według historyka Edwina R. Sweeneya, górnicy "...zabili czterech Indian, zranili innych i pojmali trzynaście kobiet i dzieci".
Apacze szybko odpowiedzieli napadami na obywateli USA i ich własność.

Na początku lutego 1861 roku grupa Apaczów Coyotero ukradła bydło i porwała pasierba farmera Johna Warda w pobliżu Sonoita w Arizonie.
Ward szukał zadośćuczynienia u pobliskiej armii amerykańskiej. Wysłano porucznika George N. Bascoma, a Ward towarzyszył oddziałowi. Bascom wyruszył na spotkanie z Cochise w pobliżu Apache Pass i stacji Butterfield Overland Stagecoach, aby zabezpieczyć bydło i syna Warda. Bascom zaczął od złej nogi, okłamując Cochise co do jego celów i zamiarów. Cochise nie był świadomy incydentu, ale zaoferował, że znajdzie odpowiedzialnych.

Niezadowolony Bascom oskarżył Cochise'a o udział w tym incydencie. Aresztował Cochise'a i jego grupę członków rodziny, w tym jego żonę i dzieci, podczas gdy znajdowali się pod białą flagą w namiocie negocjacyjnym.
Wściekły Cochise wyrąbał sobie drogę z namiotu i uciekł. Po kolejnych nieudanych negocjacjach Cochise wziął jako zakładnika członka załogi stacji dyliżansowej po wymianie ognia.

Ponieważ Bascom nie chciał wymienić więźniów, Cochise i jego grupa zabili członków przejeżdżającego meksykańskiego taboru. Apacze zabili i rytualnie okaleczyli dziewięciu Meksykanów i wzięli do niewoli trzech białych, ale zabili ich później. Nie udało im się zorganizować zasadzki na dyliżans Butterfield Overland. Ponieważ negocjacje między Cochise i Bascomem znalazły się w impasie, Bascom wysłał posiłki. Cochise zabił pozostałych czterech jeńców ze stacji Butterfield i porzucił negocjacje. Za radą wojskowego chirurga Bernarda Irwina Bascom powiesił zakładników Apaczów będących w jego areszcie. Egzekucje odwetowe stały się znane jako Sprawa Bascoma; zapoczątkowały kolejne jedenaście lat otwartej wojny między różnymi grupami Apaczów i osadnikami ze Stanów Zjednoczonych, Armią Stanów Zjednoczonych i Armią Konfederatów

Przełęcz Apaczów widziana z Fortu Bowie

Po wybuchu Wojny secesyjnej w kwietniu 1861 roku Mangas Coloradas i jego zięć Cochise zawarli sojusz, zgadzając się wypędzić wszystkich Amerykanów i Meksykanów z terytorium Apaczów. Ich kampanie przeciwko Konfederatom to bitwy pod Bitwy pod Tubac, Cookes Canyon, Florida Mountains, Pinos Altos i Dragoon Springs. Inne grupy wojenne Apaczów walczyły również z rebeliantami;  Mescalero Apache zaatakowali i schwytali stado bydła w Fort Davis 9 sierpnia 1861 roku, zabijając przy tym dwóch strażników. Armia wysłała patrol, aby spróbować odzyskać bydło, a Apacze zabili je wszystkie. Do Mangasa Coloradasa i Cochise'a dołączyli w ich kampanii Wódz Juh i znany wojownik Geronimo.
Myśleli, że odnieśli pewien sukces, gdy Amerykanie zamknęli Butterfield Overland Stagecoach, a wojska armii odeszły, ale te działania były związane z początkiem wojny secesyjnej.

Dowództwo wojskowe Stanów Zjednoczonych postanowiło wystąpić przeciwko Konfederatom z Arizony na terytorium, które Unia uważała za część Terytorium Nowego Meksyku, wysyłając kolumnę kalifornijskich ochotników pod dowództwem pułkownika Jamesa Henry'ego Carletona. Kolumna Kalifornijska, jak ją nazywano, podążała starym szlakiem Butterfield Overland Trail na wschód. W 1862 roku wojska napotkały Mangasa Coloradasa i zwolenników Cochise'a w pobliżu źródła w Apache Pass.

W Bitwie pod Apache Pass żołnierze postrzelili i zranili Mangasa Coloradasa w klatkę piersiową. Podczas rekonwalescencji spotkał się z pośrednikiem, aby wezwać do pokoju ze Stanami Zjednoczonymi.

W styczniu 1863 r. Coloradas zgodził się spotkać z amerykańskimi przywódcami wojskowymi w Fort McLane, w pobliżu dzisiejszego Hurley w południowo-zachodnim Nowym Meksyku.
Coloradas przybył pod białą flagą rozejmu, aby spotkać się z generałem brygady Josephem Rodmanem Westem, oficerem milicji kalifornijskiej. Amerykanie ponownie naruszyli neutralność białej flagi. Uzbrojeni żołnierze aresztowali go, a West miał wydać swoim wartownikom rozkaz zabicia wodza plemienia Apaczów. Tej nocy Mangas został torturowany i zastrzelony, ponieważ "próbował uciec". Następnego dnia żołnierze odcięli mu głowę, ugotowali ją i wysłali czaszkę do Smithsonian Institution.
Okaleczenie ciała Coloradasa zwiększyło wrogość ludu Apaczów wobec Stanów Zjednoczonych.

Carleton postanowił następnie siłą przenieść Navajo i Apaczów do rezerwatów. Początkowo zamierzał uczynić dolinę Rio Grande bezpieczniejszą dla osadników i zakończyć najazdy na podróżników. Zaczął od zmuszenia różnych plemion Mescalero i Navajo do osiedlenia się w rezerwacie w Fort Sumner.
Zwerbował Kita Carsona, dawnego przyjaciela Plemienia Navajo aby ich otoczyć, niszcząc ich uprawy i bydło, i zmusić do przejścia Długiego Marszu do Fort Sumner.

Wojny z Indianami w Teksasie

Artykuł główny: Wojny Indian z Teksasem (1706-1875)

25 listopada 1864 roku Plains (Kiowa) Apacze (tzw. Apacze z Wielkich Równin) walczyli w jednej z największych bitew wojen z Indianami Amerykańskimi, w Pierwszej bitwie pod Adobe Walls (1864).

Carson poprowadził armię złożoną z 400 żołnierzy i zwiadowców z Plemienia Ute do północno-zachodniego Teksasu i zdobył obóz, z którego uciekli mieszkańcy. Zaatakowało ponad 1000 Komanczów, Kiowów i Apaczów z Wielkich Równin na szczycie wzgórza i odparł kilka ataków. Po dniu walki Carson wycofał się, a Indianie pozwolili mu odejść bez oporu. W bitwie zginął Iron Shirt, wódz Apaczów Równinnych. Zginęło sześciu żołnierzy; armia oszacowała, że Indianie stracili 60 zabitych i rannych.

Ostatnimi bitwami pomiędzy armią amerykańską a Apaczami w Teksasie były Bitwy pod Rattlesnake Springs i Bitwa pod Quitman Canyon, obie rozegrane latem 1880 roku. Ostatnim dobrze udokumentowanym atakiem Apaczów na Teksas była masakra pod McLaurin w 1881 roku, chociaż uważa się, że ataki Apaczów na ten stan miały miejsce aż do 1882 roku.

Wojna Yavapai

Wojny Yavapai, lub wojny Tonto, były serią konfliktów zbrojnych między Plemionami Yavapai i Apaczami Tonto przeciwko USA w Arizonie.
Okres ten rozpoczął się najpóźniej w 1861 roku, wraz z przybyciem amerykańskich osadników na ziemie Yavapai i Tonto. W tamtym czasie Yavapai byli uważani za plemię ludu Apaczów Zachodnich ze względu na bliskie powiązania z plemionami takimi jak Tonto i Pinal. Wojna osiągnęła punkt kulminacyjny, gdy Yavapai przenieśli się z Rezerwatu Camp Verde do San Carlos 27 lutego 1875 roku, wydarzenie to znane jest obecnie jako Dzień Wyjścia.

W 1871 roku grupa 6 białych Amerykanów, 48 Meksykanów i prawie 100 wojowników Papago Zaatakowała (Masakra) Camp Grant i dokonała masakry około 150 mężczyzn, kobiet i dzieci Apaczów. Kampania przeciwko Apaczom trwała w połowie lat 70. XIX wieku.

Bitwa pod Salt River Canyon i Bitwa pod Turret Peak są najlepszymi przykładami przemocy w regionie Arizony.
Żołnierze i cywile, zwłaszcza z Tucson, często ścigali różne grupy wojenne plemion Apaczów, próbując zakończyć ich najazdy.

Wojna Victorio

Artykuł główny: Wojna Victorio

W 1879 roku weteran wojenny Chiricahua, Wódz Victorio i jego zwolennicy stanęli w obliczu przymusowego wydalenia z ojczyzny i rezerwatu w Ojo Caliente w Nowym Meksyku i przeniesienia do rezerwatu Indian Apache w Arizonie. 21 sierpnia 1879 roku Victorio, 80 wojowników oraz ich kobiety i dzieci uciekli z rezerwatu. Do Victorio dołączyli inni Apacze, zwłaszcza Mescalero, a jego siły mogły osiągnąć maksymalnie 200 wojowników, co stanowiło niezwykle dużą siłę Apaczów.

Przez 14 miesięcy Victorio prowadził wojnę partyzancką przeciwko armii USA i białym osadnikom w południowym Nowym Meksyku, zachodnim Teksasie i północnym Meksyku. Stoczył ponad tuzin bitew i potyczek z armią USA oraz napadł na kilka osad cywilnych. Kilka tysięcy amerykańskich i meksykańskich żołnierzy oraz indiańskich zwiadowców ścigało go, gdy uciekał z jednej twierdzy do drugiej. Victorio i wielu jego zwolenników spotkał swój koniec 14 października 1880 r., gdy zostali otoczeni i zabici przez meksykańskich żołnierzy w Bitwie pod Tres Castillos w Chihuahua w Meksyku.

Porucznik Victorio, Wódz Nana, kontynuował wojnę. Z mniej niż 40 wojownikami Nana intensywnie napadał na Nowy Meksyk od czerwca do sierpnia 1881 r. Nana przeżył nalot i zmarł ze starości w 1896 r.

Bitwy pod Fort Apache

W sierpniu 1881 roku oddział żołnierzy z rezerwatu Indian Fort Apache został wysłany, aby zbadać ostatnie doniesienia o zamieszkach wśród Apaczów i zatrzymać szamana Nock-ay-det-klinne.

Aresztowanie Nock-ay-det-klinne'a przez trzech indiańskich zwiadowców przebiegało spokojnie, dopóki nie wrócili do obozu. Po przybyciu 31 sierpnia obóz był już otoczony przez zwolenników Nock-ay-det-klinne'a.

Rozpoczęła się Bitwa pod Cibecue Creek, w której Nock-ay-det-klinne został zabity. Następnego dnia wojownicy Apaczów Zaatakowali Fort Apache w odwecie za śmierć Nock-ay-det-klinne.

Wiosną 1882 roku wojownik Na-tio-tisha poprowadził grupę około 60 wojowników Apaczów z Gór Białych. Na początku lipca zasadzili się i zabili czterech policjantów z San Carlos, w tym szefa policji. Po zasadzce Na-tio-tisha poprowadził swoją grupę wojenną na północny zachód przez Tonto Basin. Lokalni osadnicy z Arizony byli bardzo zaniepokojeni i zażądali ochrony od armii USA.
Armia USA wysłała czternaście kompanii kawalerii USA z fortów w całym regionie.

W połowie lipca Na-tio-tisha poprowadził swoją grupę wojenną w górę Cherry Creek do Mogollon Rim, zamierzając dotrzeć do General Springs, znanego wodopoju na Crook Trail. Zauważywszy, że podąża za nimi pojedynczy oddział kawalerii, Apacze zastawili zasadzkę siedem mil na północ od General Springs, gdzie rozwidlenie East Clear Creek przecina wąwóz w Mogollon Rim. Apacze ukryli się po drugiej stronie i czekali. Kompanią kawalerii dowodził kapitan Adna Chaffee. Główny zwiadowca, Al Sieber, odkrył pułapkę Apaczów i ostrzegł wojska.

W nocy samotna kompania Chaffee została wzmocniona przez cztery kolejne z Fort Apache pod dowództwem majora AW Evansa. Następnie byli gotowi rozpocząć Bitwę pod Big Dry Wash

Kampania Geronimo

Po dwóch dekadach wojny partyzanckiej Cochise postanowił zawrzeć pokój ze Stanami Zjednoczonymi. Zgodził się na przeniesienie swojego ludu do rezerwatu w Górach Chiricahua.

Niedługo potem, w 1874 roku, Cochise zmarł.
Zmieniając politykę, rząd USA postanowił przenieść Chiricahua do rezerwatu San Carlos w 1876 roku.

Połowa zastosowała się do decyzji, a druga połowa, dowodzona przez Geronimo, uciekła do Meksyku. Wiosną 1877 roku Stany Zjednoczone schwytały Geronimo i zabrały go do rezerwatu San Carlos. Pozostał tam do września 1881 roku. Gdy żołnierze zebrali się w pobliżu rezerwatu, bał się, że zostanie uwięziony za poprzednie działania. Uciekł z rezerwatu z 700 Apaczami i ponownie udał się do Meksyku.

19 kwietnia 1882 roku wódz Chiricahua Juh zaatakował rezerwat San Carlos i zmusił wodza Loco do ucieczki. Podczas działań wojennych wojownicy Juha zabili szefa policji Alberta D. Sterlinga, a także Sagotala, policjanta Apaczów. Juh poprowadził Loco i około 700 innych Apaczów z powrotem do Meksyku.

Geronimo przed spotkaniem z generałem Crookiem 27 marca 1886 r.

Wiosną 1883 roku generał George Crook został mianowany dowódcą rezerwatów Indian w Arizonie i Nowym Meksyku.
Z 200 Zwiadowcami Apaczów udał się do Meksyku, znalazł obóz Geronima i z Tomem Hornem jako tłumaczem przekonał Geronima i jego ludzi do powrotu do rezerwatu San Carlos. W tym czasie z Crookiem przybyli wodzowie Bonito, Loco i Nana. Juh pozostał w Meksyku, gdzie zmarł przypadkowo w listopadzie. Geronimo przybył dopiero w lutym 1884 roku. Crook wprowadził kilka reform w rezerwacie, ale lokalne gazety krytykowały go za zbytnią pobłażliwość wobec Apaczów; gazety tamtego czasu demonizowały Geronima. 17 maja 1885 roku Geronimo uciekł ponownie do Meksyku. Geronimo i jego grupa zabili dziesiątki osób podczas Najazdu na Bear Valley i podobnych ataków.

Wiosną 1886 roku Crook ruszył w pogoń za Geronimo i dogonił go tuż za granicą z Meksykiem w marcu. Geronimo i jego grupa uciekli, a Crook nie mógł ich dogonić. Departament Wojny udzielił Crookowi nagany za porażkę i zrezygnował. W kwietniu 1886 roku zastąpił go generał brygady Nelson Miles.

Miles rozmieścił ponad dwa tuziny punktów heliograficznych , aby skoordynować 5000 żołnierzy, 500 Zwiadowców Apaczów, 100 Zwiadowców Navajo i tysiące cywilnych członków milicji przeciwko Geronimo i jego 24 wojownikom.
Porucznik Charles B. Gatewood i jego zwiadowcy Apaczów znaleźli Geronimo w Skeleton Canyon we wrześniu 1886 roku i przekonali ich do poddania się Milesowi.

W liście Charlesa Wintersa z oddziału D 6. Pułku Kawalerii z 1887 r. opisano przeżycia żołnierza podczas wojen z Apaczami w Nowym Meksyku:

Drogi przyjacielu!

Teraz napiszę do ciebie kilka linijek, żebyś wiedział, że żyję i mam się dobrze. Dołączyłem [sic] do armii w styczniu 86 i stoczyłem dobrą walkę z Geronimo i jego Indianami. Stoczyłem też dwie ciężkie walki, w których byłem bardzo blisko śmierci, ale wyszedłem [sic] naprawdę dobrze. Zostałem kapralem, gdy po raz pierwszy się zaciągnąłem, ale teraz awansowałem na tyle, by dowodzić oddziałem D. 6. Kawalerii USA, a do objęcia tego stanowiska potrzeba dobrego człowieka, a to więcej, niż się spodziewałem. Charley White z Cranbury wyszedł ze mną i dostał się do tego samego oddziału, a ja wysłałem go z dwudziestoma innymi ludźmi na zwiad za Indianami i Charley miał tyle szczęścia, że ??został zastrzelony przez Indian pierwszego dnia, a tylko trzech moich ludzi wróciło. Bardzo mi przykro, ale nie mogłem nic na to poradzić.

Terytorium Nowego Meksyku to bardzo miłe miejsce, nigdy nie ma zimy, a wokół jest mnóstwo kopalni złota i srebra, ale mimo wszystko jest to nieprzyjemne miejsce z powodu tylu Indian. Podoba mi się na pierwszym miejscu i myślę, że jak tylko minie pięć lat, wrócę do Old New Jersey, ale nie dziś. Nie nazywam się już Charley Winters, odkąd zastrzeliłem tego człowieka w Jefferson Barracks, gdy próbował uciec ode mnie. Mój kapitan powiedział mi kiedyś, żebym przyjął nazwisko jego syna, który zmarł, więc od tamtej pory nazywam się Charles H. Wood. Teraz kończę i mam nadzieję, że wkrótce napiszesz i dasz mi znać, jak ci idzie. Przekaż ode mnie najlepsze pozdrowienia wszystkim i sobie i bądź uprzejmy.

Armia uwięziła Geronimo i wielu innych mężczyzn z plemienia Apaczów, w tym niektórych lokalnych zwiadowców Apaczów, a następnie przetransportowała ich na wschód jako jeńców wojennych. Trzymano ich w Fort Pickens i Fort Marion na Florydzie. Północni mieszkańcy wypoczywający w St. Augustine, gdzie znajdował się Fort Marion, byli nauczycielami i misjonarzami, którzy zainteresowali się więźniami Apaczów. Wolontariusze uczestniczyli w nauczaniu Apaczów mówienia i pisania po angielsku, religii chrześcijańskiej i elementów kultury amerykańskiej. Wielu obywateli zebrało fundusze, aby wysłać prawie 20 młodszych więźniów płci męskiej na studia po ich zwolnieniu z aresztu. Większość uczęszczała do Hampton Agricultural and Industrial School , historycznie czarnej uczelni. Wielu Apaczów zmarło w więzieniach. Później dzieci Apaczów zabrano do Carlisle Indian Industrial School w Pensylwanii, gdzie zmarło pięćdziesiąt z nich. Ostatecznie, po 26 latach, Apacze na Florydzie zostali zwolnieni i mogli wrócić na południowy zachód, ale Geronimo został wysłany do Fort Sill w Oklahomie, gdzie zmarł.

Okres po 1887 r.

Artykuł główny: Okres Wojen Apaczów po 1887 r.

Pomimo poddania się Geronimo i jego zwolenników w 1886 r., wojownicy Apaczów kontynuowali wojnę z Amerykanami i Meksykanami. Siły USA prowadziły misje poszukiwawczo-niszczące przeciwko małym grupom wojennym, stosując taktyki obejmujące sygnalizację słoneczną, telegraf przewodowy , wspólną wymianę informacji wywiadowczych między Amerykanami i Meksykanami, sprzymierzonych Zwiadowców indiańskich i lokalne grupy szybkiego reagowania.

Kawaleria USA odbyła kilka wypraw przeciwko Apaczom po 1886 roku. Podczas jednej z nich 10. Pułk Kawalerii i 4. Pułk Kawalerii pod dowództwem porucznika Jamesa W. Watsona ścigały konnych wojowników Apaczów na północ od Globe w Arizonie, wzdłuż rzeki Salt.

Podczas Kampanii Cherry Creek, sierżant James T. Daniels z 4. Pułk Kawalerii i sierżant William McBryar z 10. Pułku Kawalerii oraz sierżant YB Rowdy ze Zwiadowców Apaczów są ostatnimi laureatami Medalu Honoru za działania podczas wojen Apaczów.

Następstwa

Ostatni najazd Apaczów na Stany Zjednoczone miał miejsce dopiero w 1924 r., kiedy grupa tubylców, których później złapano i aresztowano, ukradła kilka koni osadnikom z Arizony. Uważa się, że był to koniec wojen z Indianami Amerykańskimi. Kilka grup oporu rzekomo pozostało w Sierra Madre Occidental, a ich obserwacje zgłaszali od 1952 do 2017 r. lokalni farmerzy, wędrowcy lub odkrywcy.

Zobacz także

• Wojna w Arizonie
• Medal Kampanii Indiańskich
• Wojny Navajo
• Żołnierze z Buffalo
• Emmet Crawford
• King Woolsey
• Bitwa pod Pozo Hediondo

• Gott, Kendall D. W poszukiwaniu nieuchwytnego wroga: kampania Victorio. Leavenworth, KS: Combat Studies Institute Press.
• Melzer, Richard (2007). Buried Treasures: Famous and Unusual Gravesites in New Mexico History . Sunstone Press. ISBN 978-0-86534-531-7
• Pettis, George H. "Kit Carson's Fight with the Comanche and Kiowa Indians". Historical Society of New Mexico. Personal Narrative No. 12, Battles of the War of the Rebellion , Santa Fe, 1908.
• Rajtar, Steve, Miejsca walk z Indianami: przewodnik po polach bitew, pomnikach i miejscach pamięci, stan po stanie, z uwzględnieniem Kanady i Meksyku , McFarland & Company, Jefferson North Carolina, 1999.
• Sweeney, Edwin R. (2012). Od Chochise do Geronimo: Apacze Chiricahua 1874-1886. Norman, OK: University of Oklahoma Press. ISBN 978-0-8061-4272-2
• Thrapp, Dan L. (1979). Podbój Apacherii. Norman, OK: University of Oklahoma Press. ISBN 0-8061-1286-7
• Tiller, Veronica E. Velarde, Plemię Apaczów Jicarilla: Historia, 1846-1970, University of Nebraska Press, Lincoln, 1983.
• Wellman, Paul Iselin (1987). Śmierć na pustyni: Wojna pięćdziesiątoletnia dla Wielkiego Południowego Zachodu . U of Nebraska Press. ISBN 0-8032-9722-X