Forty nadal służyły podobnym celom, jak w czasach terytorialnych. Armia utrzymywała niektóre, aby chronić podróżników i osadników przed Indianami. Niektóre z nowych posterunków armii zostały jednak ustanowione w celu ochrony społeczności wzdłuż granicy Kansas-Missouri przed regularnymi siłami Konfederacji i partyzantami.

Inne posterunki armii, takie jak Fort Scott, Fort Leavenworth i Fort Riley, służyły jako kwatery główne w łańcuchu fortów rozciągającym się na zachodzie. Forty Leavenworth i Scott stały się również głównymi bazami operacyjnymi w celu odzyskania części Terytorium Indiańskiego, Missouri i Arkansas z rąk Konfederacji. Riley, Leavenworth i Scott zostały wykorzystane do innych różnorodnych celów. Czasami wszystkie trzy przetrzymywały pewną liczbę jeńców konfederackich. Leavenworth służył do przekształcania pojmanych konfederatów w "ocynkowanych Jankesów"

Ci Galvanized Yankees byli więźniami Konfederacji zorganizowanymi w nowe kompanie Unii, które służyły do ??obsadzania fortów granicznych głęboko w terytoriach przemierzanych przez Indian. Nigdy nie byli wykorzystywani do walki z innymi Konfederatami, ponieważ mogli odmówić walki ze swoimi byłymi sojusznikami. Większość Galvanized Yankees prawdopodobnie zaciągnęła się do takich jednostek, aby uciec od ponurych warunków w obozach jenieckich.

Ci "zreformowani" Konfederaci byli pogardzani przez innych żołnierzy Unii, ponieważ ci ostatni uznali, że ci mężczyźni najpierw udowodnili, że są zdrajcami Unii, a następnie stali się zdrajcami Konfederacji. Dlatego też byli postrzegani jako podwójni zdrajcy bez żadnych cech odkupieńczych. Ponadto Galvanized Yankees nie mogli oczekiwać szacunku w domu na południu za dołączenie do armii Unii. Nic dziwnego, że dezerterowali w dużych liczbach po rozmieszczeniu.

Fort Zarah i Fort Larned przez pewien czas miały garnizony z dużą liczbą byłych więźniów Konfederacji. Powodem, dla którego Unia uciekła się do wyposażenia więźniów Konfederacji, było to, że Armia mogła poświęcić niewielu ludzi do ochrony szlaków i osadników.

Nawiasem mówiąc, większość fortów założonych przez Armię była czasami całkowicie obsadzona przez ochotników lub siły milicji powołane do walki z Konfederatami. Inne funkcje przypisane fortom Armii obejmowały pełnienie funkcji urzędów pocztowych i stania się kwaterami głównymi agencji indiańskich. Jeden fort, Fort Lincoln, był przez pewien czas używany jako więzienie dla pojmanych Konfederatów.

Gdy wybuchła wojna secesyjna, wiele społeczności założyło forty, większość z nich zbudowano z bali. Niektóre z tych fortów miały wyjątkowe zadania. W Mieście Humboldt jeden z nich był ufortyfikowanym młynem, a drugi ufortyfikowanym magazynem towarów suchych. Fort Drinkwater służył jako urząd pocztowy, a Fort Montgomery (Eureka) jako szkoła.

Siła fortów wojskowych i społeczności była bardzo zróżnicowana. Co zaskakujące, niektóre forty zbudowane przez społeczności były znacznie bardziej obronne niż niektóre zbudowane przez wojsko. Kilka najsilniejszych fortów zostało jednak zbudowanych przez armię. Fort Sully, zbudowany z widokiem na Fort Leavenworth, został zbudowany w miejscu, które czyniło go praktycznie nie do zdobycia. Camp Ben Butler w Baxter Springs również znajdował się w miejscu praktycznie nie do zdobycia.

Słabsze forty obejmowały Fort Larned, pierwotnie zbudowany głównie z adobe.
Zazwyczaj wiele fortów wojskowych zaczynało jako grupy budynków i ziemianek z dachami z darni, które byłyby trudne do obrony, gdyby przeprowadzono na nie ataki na pełną skalę. Fort Dodge i Fort Zarah również zaczynały jako słabe forty.
Zarah ostatecznie przekształcił się w jeden z najsilniejszych fortów w stanie.

Trzy wydarzenia spowodowały, że Kansas szybko zbudowało więcej fortów i posterunków po wybuchu wojny secesyjnej. Jednym z nich była nieudana próba armii oczyszczenia wschodniego Kansas z ataków partyzantów Konfederatów. Dwukrotnie, w 1861 i 1862 roku, regularne siły Konfederatów wkroczyły do południowo-wschodniego Kansas. Ponadto, siły Indian Konfederatów pod dowództwem podpułkownika Johna Jumpera w maju 1862 roku zorganizowały się w celu zajęcia Fort Larned w południowo-zachodnim Kansas. Indianie stracili zainteresowanie przedsięwzięciem i nigdy nie dotarli do fortu. Głównym zmartwieniem armii była jednak ochrona Kansas przed bandami partyzantów, które terroryzowały mieszkańców po obu stronach granicy Kansas-Missouri.

13 marca 1863 roku pułkownik Thomas Ewing Jr. został awansowany na generała brygady i otrzymał dowództwo nad Dystryktem Granicznym, który obejmował cały Kansas, a także części innych jurysdykcji. Do obowiązków Ewinga należało zapewnienie bezpieczeństwa granicy przed atakami partyzantów. Aby to osiągnąć, Ewing postanowił rozmieścić posterunki armii wzdłuż granicy Kansas-Missouri od rzeki Missouri na północy do granicy Terytorium Indian na południu. Chciał mieć wystarczająco dużo posterunków, aby nie były oddalone od siebie o więcej niż dziesięć mil. Zbudowano takie nowe posterunki jak Coldwater Grove, Potosi i szereg posterunków w Baxter Springs.

Latem 1863 roku zakładano, że szereg posterunków wzdłuż granicy zakończy grabieże partyzanckie w Kansas. Jednak doszło do kilku małych nalotów, jeden miał miejsce tak daleko na zachód, jak Council Grove. Partyzanci wymykali się żołnierzom armii, z których wielu było niedoświadczonych w obowiązkach patrolowych. Ponadto siły Unii wielokrotnie miały konie i broń gorszej jakości niż te, którymi dysponowali partyzanci. Wreszcie, kilku oficerów Unii pod dowództwem Ewinga było wręcz niekompetentnych.

Mimo to panowało fałszywe poczucie bezpieczeństwa. Na przykład Lawrence uchwaliło nawet rozporządzenie zabraniające mieszkańcom posiadania broni palnej w granicach miasta. Cała broń i amunicja miały być zamknięte w zbrojowni miasta. Nawet rekruci w dwóch obozach w mieście nie mieli amunicji, a dowódca oddziału wojsk w Lawrence musiał trzymać broń boczną w zbrojowni.

To fałszywe poczucie bezpieczeństwa zostało nagle złamane pewnego gorącego i słonecznego dnia sierpnia. Po południu 20 sierpnia dowódca partyzantów William C. Quantrill i prawie 450 jego zwolenników wjechali do Kansas i skierowali się do Lawrence. Ku zaskoczeniu wielu ludzi odkryło ruchy Quantrilla, a garnizon w Aubry, tuż na zachód od granicy z Missouri, obserwował, jak partyzanci przechodzą w pobliżu ich posterunku. Dowódca posterunku nawet nie zadał sobie trudu, aby spróbować zidentyfikować przechodzące siły.

Następnego ranka ludzie Quantrilla wtargnęli do bezbronnego Lawrence i dopuścili się jednego z najgorszych okrucieństw wojny secesyjnej. Duża część Lawrence została splądrowana i spalona. Około 180 mężczyzn i chłopców, praktycznie wszyscy bezbronni, zostało zastrzelonych. Około 6000 żołnierzy Unii oraz milicjantów z Kansas i Missouri próbowało pojmać lub zniszczyć siły partyzanckie, ale praktycznie wszyscy partyzanci uciekli. Wycofujący się partyzanci nawet tymczasowo zajęli posterunek w Posterunek w Paola podczas swojego pospiesznego odwrotu.

Ewing odpowiedział, wydając Rozkaz generalny nr 11 , które nakazywały praktycznie wyludnienie dużego obszaru po stronie granicy z Missouri. Częścią pomysłu było pozbawienie partyzantów bazy operacyjnej. Jednak ataki partyzantów trwały nieprzerwanie, a wielu niewinnych mieszkańców Missouri zostało ukaranych dekretem Ewinga.

Quantrill zaatakował nawet Fort Blair (Fort Baxter), obecnie Baxter Springs, 6 października. Chociaż fort został skutecznie obroniony, zginęło 91 żołnierzy Unii i pracowników armii, a około 25 zostało rannych. Szacuje się, że zginęło od trzech do 30 partyzantów, a co najmniej trzech zostało rannych. Wielu żołnierzy Unii, którzy zginęli tego dnia, poddało się ludziom Quantrilla, którzy następnie zamordowali ich w kolejnym z najgorszych okrucieństw wojny.

Nawiasem mówiąc, większość stanowisk założonych przez Ewinga pozostała, pomimo niepowodzenia w powstrzymaniu napadów partyzanckich. Stanowiły one pewien środek odstraszający. Bez nich prawdopodobnie przeprowadzono by więcej napadów.

W 1864 r. nasilone konfrontacje z Indianami doprowadziły do budowy nowych fortów społeczności i armii.
Najwyraźniej w marcu 1864 r. odbyło się wiele rad wśród plemion indiańskich, których tematem były próby utrzymania białych z dala od terenów okupowanych przez Indian.
Pod koniec wiosny Indianie z Wielkich Równin zaczęli atakować białe osady i podróżników w zachodnich dwóch trzecich Kansas, próbując wyprzeć białych.

Jednym z rezultatów było występowanie rajdów w celu zabezpieczenia koni z Fort Larned i Fort Ellsworth. Ponadto, ponieważ wszystkie wojska, które mogły zostać odłożone, zostały wysłane do walki z Konfederatami, zmobilizowane jednostki Jankesów zostały użyte do wzmocnienia niektórych garnizonów. Niektóre forty osadników zostały wykorzystane do ochrony społeczności przed atakami Indian. Zbudowano szereg nowych posterunków armii i fortów społeczności, aby chronić obszary przed wrogimi Indianami. Dwie trzecie zachodniego Kansas zostało oblężone przez następną zimę.

Jesienią 1864 roku generał dywizji Sterling Price , były gubernator Missouri, został wybrany na dowódcę inwazji Konfederatów (Price Missouri Raid), aby zdobyć St. Louis i najechać Illinois. Inwazja ta rozpoczęła się 28 sierpnia, kiedy Price wyruszył z południowo-zachodniego Arkansas z 12 000 słabo wyposażonych żołnierzy. Spodziewał się zdobyć i utrzymać St. Louis. Kiedy stanął tam w obliczu 6000 żołnierzy Unii, Price zmienił plany. Zamiast tego postanowił odzyskać Missouri dla Konfederacji.

Price był stale konfrontowany przez wojska federalne lub milicję stanową Missouri i nie był w stanie na stałe zająć żadnych obszarów. Jego inwazja przerodziła się w gloryfikowany rajd, ponieważ został odcięty od wsparcia Konfederatów w Arkansas i Teksasie. Jednak gdy Price skręcił na zachód od St. Louis, władze Kansas zaczęły się niepokoić. W połowie października Price zbliżał się do Kansas City.

Groźba Price wywołała reakcję, która zmieniła status wielu fortów i posterunków we wschodnim Kansas. Wiele miejscowości wysłało wojska, aby spotkać się z Konfederatami. Kilka małych posterunków armii zostało opuszczonych lub zredukowanych do szkieletowych garnizonów, aby jak najwięcej żołnierzy mogło stawić czoła ludziom Price'a. Utworzono nowe forty, aby pomóc w obronie Fort Leavenworth, Lawrence i Topeka (stolicy stanu) przed Konfederatami.

Zagrożenie dla wschodniego Kansas było bardzo realne. Price skomentował, że chce zjeść obiad w Fort Leavenworth, co wskazywało, że ma nadzieję zdobyć to ważne stanowisko. Price kontynuował marsz na zachód, ale został zdecydowanie pokonany 23 października w bitwie Bitwie pod Westport. Westport znajdowało się na południowy wschód od Kansas City. Ta porażka zakończyła postępy Konfederatów i zmusiła najeźdźców do szybkiego odwrotu w kierunku bezpiecznego terytorium.

W dniu bitwy stary posterunek Fort Lincoln został zniszczony przez Konfederatów. Po zagrożeniu miastu i posterunkowi Fort Scott, wojska Price'a opuściły ten obszar. Kilka posterunków opuszczonych przez żołnierzy Unii podczas rajdu Price'a nie zostało ponownie otwartych. W wyniku walk wielu zostało rannych po obu stronach, a wielu z nich zostało zabranych do Mound City i Fort Leavenworth.

Po zakończeniu rajdu Price'a aktywność partyzancka wzdłuż granicy osłabła.
Nie zniknęła całkowicie aż do około roku po kapitulacji gen. Roberta E. Lee w Wirginii w kwietniu 1865 r.
Dopiero wtedy większość placówek społeczności i armii została zamknięta, ponieważ nie były już potrzebne.

*********************************
(cytat za: https://www.legendsofamerica.com/ks-forts/)

Podczas wojny secesyjnej Kansas  miał kilka stałych obozów wojskowych, fortów i blokhauzów. Co najmniej 27 z nich znajdowało się w różnych częściach stanu. Te obozy i forty miały pewne podobieństwa, ale też wiele różnic

Forty w Kansas w okresie wojny secesyjnej  miały co najmniej jedną wspólną cechę: wszystkie były utrzymywane przez Unię; w stanie nie było żadnych fortów Konfederatów.
Jednak  różnice między fortami były uderzające. Niektóre forty zostały założone przez regularną armię w celu ochrony podróżnych i osadników przed Indianami Wśród nich były Fort Aubrey, Fort Harker, Fort Larned, Fort Riley i Fort Dodge

Niektóre forty założone przez armię służyły jako kwatery główne w łańcuchu fortów rozciągającym się na zachodzie.
Forty w tej kategorii w Kansas obejmowały kompleks Camp Ewing poza Fort Lawrence i Forty Leavenworth, Fort Riley i Fort Scott

Kilka fortów założonych przez armię, w tym przeniesione Fort Lincoln i Fort Blair, powstało częściowo w celu ochrony mieszkańców Kansas przed atakami regularnych sił Konfederacji i partyzantów

Większość fortów zakładanych przez armię była czasami w całości obsługiwana przez ochotników lub oddziały milicji powołane do walki z Konfederatami.

Niektóre forty zarządzane przez armię miały inne funkcje. Oryginalny Fort Lincoln, założony przez senatora/generała milicji stanu Kansas Jamesa H. Lane, był używany głównie do przetrzymywania więźniów Konfederatów.