Indiańskie plemiona USA- Płaskogłowi (Flathead, Salish)

Wikipedia - Plemiona - Płaskogłowi (Flathead, Salish)

Inne artykuły z Wikipedii: / Geografia (rozmieszczenie) Indian USA / Historia Indian USA / Kultura i religia Indian USA / Wojny Indian USA /

Indianie w podziale na plemiona : (w budowie)
Plemiona Najważniejsze: / APACZE, (Chiricahua, Jicarilla, Lipan, Mescalero (w tym Salinero Apacze), Plains (Kiowa) Apacze, Apache Zachodni (w tym Tonto Apacze)) / KOMANCZE / SIUKSOWIE, (Lakota, Dakota, Nakota) /

Inne Plemiona: Ute / Yavapai / Cheyenne (Czejenowie) / Kiowa / Havasupai / Hopi / Zuni / Navajos (Nawahowie) / Papagos (Tohono O'odham) / Walapai / Yuma (Quechan) / Mohave / Ludy Pueblo / Wichita / Querecho (Apache) / Pima (Akimel O'odham) / Yaqui / Maricopa / Osage / Tonkawa / Karankawa / Jumanos / Caddo / Coahuiltecan / Delaware (Lenni Lenape)/ Shawnee (Szawanezi) / Pawnee / Arapaho / Crow (Absaroka) / Shoshone (Snake, Northern Paiute, Bannock)/ Blackfeet / Flathead (Salish) / Nez Perce / Arikara / Gros Ventre / Assiniboine / Plains Cree / Ponca / Iowa / Kaw (Kansa) / Modoc / Sac and Fox / Omaha / Oto (Otoe) / Mandan / Hidatsa / Cayuse / Cherokee (Czirokezi) / Algonquian / FIVE CIVILIZED TRIBES, (Chickasaw, Choctaw, Muscogee (Creek), Cherokee (Czirokezi), Seminole) / IROQUOIS, (Mohawk, Oneida, Onondaga, Cayuga, Seneca) / COUNCIL OF THREE FIRES ((Rada Trzech Ognisk), Ojibwe (Chippewa), Odawa (Ottawa), Potawatomi) / Quapaw / Winnebago (Ho-Chunk) / Konfederacja Illinois (Kaskaskia, Peoria) / Missouria / Miami (Piankashaw, Wea) / Powhatan / Pequot /

FLATHEAD
[Bitterroot Salish (lub Flathead , Salish , Selish )] są Salish -speaking grupa rdzennych Amerykanów , a jeden z trzech pokoleń Tribes Skonfederowanych salish i Kootenai z płaskiego Nation w Montanie .

Flathead Rezerwacja jest domem dla Kootenai i pend d'oreille plemion również.
Bitterroot Salish lub Flathead pierwotnie zamieszkiwały obszar na zachód od Billings , Montana rozciągający się na kontynentalny podział na zachód i południe od Great Falls , Montana rozciągający się do granicy Montana-Wyoming.[1] Stamtąd przenieśli się później na zachód, do Doliny Gorzkiego Korzenia. Na życzeniew 1841 r. wybudowano tu misję katolicką. W 1891 r. zostali przymusowo przeniesieni do rezerwatu Flathead.

Spis treści:
1 Alternatywne nazwy
2 Język
3 Historia
3.1 Początki
3.2 Dolina Gorzkiego Korzenia
3.2.1 Misja Mariacka
3.2.2 Traktat o Piekielnej Bramie
3.2.3 Traktat Garfielda
3.2.4 Usuwanie
3,3 Płaskogłowy rezerwat indyjski
4 Uwagi
5 Bibliografia
6 Zewnętrzne linki

Alternatywne nazwy

Salish Bitterroot są znane pod różnymi nazwami, w tym Salish, Selish i Flathead. Nazwa "Płaskogłowy" była terminem używanym do określenia wszelkich rdzennych plemion, które praktykowały spłaszczanie głowy . Salishowie zaprzeczają jednak, jakoby ich przodkowie brali udział w tej praktyce. Zamiast tego wierzą, że to imię przyjęło się ze względu na język migowy, którego używano do identyfikacji ich ludzi: naciskając obie strony głowy rękami, co oznaczało "my, ludzie". [5]

Język
Ludzie są grupą rdzennych Amerykanów posługującą się językiem Interior Salish . Ich język jest również nazywany salish i jest imiennikiem całej grupy języków salishan . Język Spokane (npoqínišcn) używany przez lud Spokane , język Kalispel (qlispé) używany przez plemię Pend d'Oreillesa wszystkie języki gorzkiego salish (séliš) są dialektami tego samego języka. Zgodnie z historią Salish, ludzie mówiący Salish pierwotnie żyli jako jeden duży naród tysiące lat temu. Starszyzna plemienna twierdzi, że plemiona zaczęły się dzielić na mniejsze grupy, ponieważ populacja stała się zbyt duża, aby zaspokoić swoje potrzeby tylko w jednym centralnym miejscu. Wieki później języki salish rozgałęziły się na różne dialekty z różnych regionów, do których plemiona się rozeszły. Regiony te rozciągały się od Montany aż po wybrzeże Pacyfiku. Wieki po rozproszeniu wyodrębnione grupy ludów Salishan stawały się coraz bardziej wyraźne, co skutkowało odmianami języka. Język salish rozwinął się w podrodziny z unikalnymi językami, a także własnymi unikalnymi dialektami. Podrodzina wschodnia znana jest jako Salish Interior. Trzy dialekty w ramach Interior Salish to Flathead (Séliš), Kalispell (Qlispé) i Spokane.[6]

Historia
Początki
Historia ustna plemion mówi o tym, że zostały umieszczone w ich rdzennych ojczyznach, czyli dzisiejszej Montanie, od kiedy Kojot zabił nałisqelixw, co dosłownie przekłada się na ludożerców.

Nasza historia zaczyna się, gdy Stwórca umieścił na ziemi zwierzęcych ludzi. Wysłał Kojota do przodu, ponieważ ten świat był pełen zła i jeszcze nie nadawał się dla ludzkości. Kojot przybył ze swoim bratem Lisem na tę wielką wyspę, jak starsi nazywają tę ziemię, aby uwolnić ją od tego zła. Byli odpowiedzialni za stworzenie wielu formacji geograficznych oraz dostarczenie dobrych i specjalnych umiejętności i wiedzy do wykorzystania przez człowieka. Kojot pozostawił jednak wiele wad, takich jak chciwość, zazdrość, głód, zawiść i wiele innych niedoskonałości, o których wiemy dzisiaj

- Clarence Woodcock
W wielu opowieściach o Kojocie znajdują się żywe opisy dotyczące historii zdarzeń geologicznych, które miały miejsce w pobliżu ostatniej epoki lodowcowej. Historie, które obejmują "rozszerzenie się lodowców w dół dzisiejszego jeziora Flathead, zalanie zachodniej Montany pod wielkim jeziorem, ostateczne wycofanie się gorzkiej zimnej pogody, gdy epoka lodowcowa dobiegła końca, zniknięcie dużych zwierząt, takich jak gigantyczny bóbr i ich zastąpienie przez dzisiejsze mniejsze wersje tych stworzeń". Archeolodzy byli w stanie udokumentować ciągłe zamieszkiwanie niektórych miejsc już 12600 lat temu, podczas ostatecznego cofania się lodowców. Niektóre historie sugerują, że zasiedlenie może sięgać nawet 40 000 lat, kiedy epoka lodowcowa już się rozpoczęła. [7]

Dolina Gorzkiego Korzenia
Bitterroot Salish zaczęli zajmować Dolinę Bitterroot w XVIII wieku, kiedy nacisk ze strony plemion równin, które przesuwały się na zachód , zepchnął ich z równin. Mniej więcej w tym samym czasie przez plemię przetoczyła się ospa , powodując spadek populacji . Ludzie przystosowali się, ćwicząc rundę sezonową i podróżując przez kontynent kontynentalny raz lub dwa razy w roku, aby polować na bizony. Szukali sojuszy z plemionami na zachodzie, aby wzmocnić obronę przed plemionami z Równin, takimi jak Czarne Stopy . [8]

Misja Mariacka
Jakiś czas przed tym, jak Lewis i Clark dotarli do Gorzkiego Korzenia w 1805 roku, Xalíqs (Lśniąca Koszula), prorok z Salish, przepowiedział, że do doliny przybędą jasnoskórzy mężczyźni ubrani w czarne szaty, aby nauczyć ludzi nowych zasad moralnych i nowego sposobu modlitwy. Ci mężczyźni, którzy nosili krzyże i nie brali żon, przynieśli pokój, ale ich przyjście byłoby początkiem końca wszystkich tubylców. Przez 1830, jezuita -educated Iroquois traperzy osiadł w Bitterroot i powiedział salish o "potężnym medycyny" z katolicyzmem . Pamiętając proroctwo Xalíqsa, Salish wysłał delegacje w latach 1831, 1835, 1837 i 1839 do St. Louis z prośbą o przybycie do doliny Czarnych Szat. Delegacja 1839 przekonała OjcaPierre-Jean DeSmet , SJ, aby odwiedzić terytorium Salish. [9]

Latem 1840 roku 1600 Salish i Pend d'Oreilles spotkali DeSmeta w Pierre's Hole . Około 350 osób zdecydowało się na chrzest, w tym kilku liderów: Tjolzhitsay (Wielka Twarz), Walking Bear i Xwe?x?? ?cín (Wiele Koni lub Victor). DeSmet udał się z powrotem na wschód, aby zdobyć fundusze na misję, powracając do Gorzkiego Korzenia we wrześniu 1841 r. z pięcioma innymi księżmi jezuitami. Założyli Misję Mariacką . Wielu Salishów zdecydowało się przyjąć elementy katolicyzmu, które były komplementarne do ich własnych przekonań, w tym idee "szczodrości, wspólnoty, posłuszeństwa i szacunku dla rodziny". [10]Salish znalazł również moc w katolickich "pieśniach, modlitwach i hymnach nabożnych; świętym kalendarzu związanym ze świętymi kolorami; czczeniu przedmiotów sakramentalnych i świętych miejsc; wodzie używanej do oczyszczania"; i inne praktyki. [11] Salish nie obejmował jednak wszystkich nauk katolickich. Odrzucili doktryny piekła i grzechu. A kiedy kapłani starali się nauczyć ich rolnictwa, większość zdecydowała się kontynuować swoją sezonową rundę. Jezuici próbowali wykorzenić tradycje Salish, które były sprzeczne z naukami katolickimi; zebrali szamanów i nalegali, aby wyrzucili swoje święte zawiniątka do dziury w pobliżu kościoła. Znaczna część wiedzy pokoleniowej szamanów została utracona z powodu ingerencji jezuitów. [12]

Traktat z Piekielną Bramą
W 1855 r. Isaac Stevens , gubernator i nadinspektor ds. Indian na Terytorium Waszyngtonu , zaprosił Xwe?x?? ?cín (Wiele koni lub Victor), szefa Bitterroot Salish; Tm?x?? ?cín (No Horses or Alexander), szef wodza Pend d'Oreilles; i Michelle, szefowa Kootenais na radzie w dzisiejszej Missoula w stanie Montana . Przywódcom plemiennym powiedziano, że Stevens chce rozmawiać o traktacie pokojowym; jednak wodzowie i naczelnicy byli zaskoczeni i rozgniewani, gdy odkryli, że głównym celem Stevensa było omówienie cesji ziem indiańskich. Podobnie jak w przypadku innych negocjacji z plemionami płaskowyżucelem Stevensa było skupienie wielu plemion w jednym rezerwacie, co umożliwiłoby osadnictwo białych na jak największej powierzchni ziemi. Stevens próbował przekonać wodzów do podpisania traktatu Hellgate , zrzekając się swoich terytoriów w zamian za 120 000 $. Traktat przewidywał rezerwat Indian Flathead w dolnej dolinie rzeki Flathead , dokąd plemiona miały być przeniesione. [13]

Kiedy wódz Xwe?x?? ?cín odmówił zrzeczenia się Doliny Gorzkiego Korzenia, Stevens dodał artykuł 11 do umowy. W tym artykule określono około 1,7 miliona akrów w Bitterroot jako tymczasowe zastrzeżenie. Zgodnie z warunkami dolina zostałaby zbadana, po czym prezydent określi, czy rezerwat Gorzki Korzeń czy Rezerwat Płaskogłowych będą "lepiej przystosowane do potrzeb plemienia Płaskogłowych". [14]W międzyczasie rząd USA miał trzymać białych osadników z dala od Doliny Gorzkiego Korzenia. Ojciec Adrian Hoecken SJ, który obserwował przebieg soboru, napisał: "Cóż za śmieszną tragikomedię dowiódł cały sobór. Zapisanie tego wszystkiego zajęłoby zbyt dużo czasu - no cóż! partii, ponieważ Ben Kyser [tłumacz] bardzo słabo mówi po Flathead i wcale nie jest lepszy w tłumaczeniu na angielski". [15]

Kwestia rezerwatu Bitterroot została pozostawiona w zawieszeniu, gdy Kongres nie ratyfikował traktatu do 1859 roku. W międzyczasie Stevens zlecił jedynie pobieżne zbadanie doliny, instruując RH Lansdale'a, aby objechał dwa proponowane rezerwaty. Stevens poinstruował Lansdale: "Należy zwrócić uwagę na fakt, że wielu Indian woli rezerwat Flathead River". Po objechaniu dolin Lansdale posłusznie stwierdził, że "najlepiej jest północna dzielnica". [16] Rozproszony wojną secesyjną rząd USA zwlekał z rozwiązaniem kwestii Bitterroot. W międzyczasie nie dotrzymał obietnicy utrzymania osadników z dala od doliny. [17]

Traktat Garfielda
Po śmierci wodza Xwe?x?? ?cín w 1870 roku, syn Victora S?m?x? Q?woxq?eys (Pazur Małego Niedźwiedzia Grizzly lub Charlo ) został wybrany na kolejnego wodza. Biali osadnicy i delegat terytorialny Montany postrzegali tę zmianę przywództwa jako okazję do zmuszenia Salishów do rezerwatu Flathead. W 1871 r. prezydent Ulysses S. Grant wydał zarządzenie o usunięciu Salish z Gorzkiego Korzenia. W 1872 roku kongresman James A. Garfieldprzybył, aby negocjować przeprowadzkę. Kiedy wódz S?m?x? Q?woxq?eys odmówił opuszczenia doliny, Garfield założył, że Salishowie zmienią zdanie i przystąpią do "pracy w taki sam sposób, jak gdyby Charlo [Xwe?x?? ?cín], pierwszy wódz, podpisał kontrakt". Chociaż oryginalna kopia terenowa umowy, która pozostaje w Archiwum Narodowym, nie ma "x" oprócz nazwiska Xwe?x?? ?cín, oficjalne kopie, nad którymi głosował Kongres, miały "x" przy jego imieniu. To tylko rozwścieczyło Xwe?x?? ?cín i plemię i wzmocniło ich determinację, by nie opuszczać Doliny Gorzkiego Korzenia, pomimo pogarszających się warunków. [18]Aby zapewnić podpis na umowie, urzędnicy państwowi uznali Arlee za szefa. Arlee poprowadziła małą grupę Salishów do Flathead w 1873 roku. Większość ludzi pozostała w Gorzkim Korzeniu z Xwe?x?? ?cín, a niektórzy otrzymali "na stałe niezbywalne" patenty na farmy w dolinie. Rząd postrzegał ich jako obywateli USA, którzy zerwali stosunki plemienne, ale ludzie nadal postrzegali siebie jako niezależną społeczność plemienną. [17]

Usuwanie
Bitterroot Salish kontynuowali treningi sezonowe w Dolinie Bitterroot tak długo, jak to możliwe. Dewastacja stad bawołów w latach 70. i 80. XIX wieku zmusiła je do zajęcia się rolnictwem i hodowlą. Odnieśli pewne sukcesy w rolnictwie aż do bezprecedensowej suszy w 1889 roku. Z powodu braku żywności ludzie cierpieli i wreszcie zaczęli rozważać ofertę rządu USA dotyczącą ziemi w rezerwacie Flathead. [19]

W październiku 1889 r. emerytowany generał Henry B. Carringtonprzybył do Gorzkiego Korzenia, aby negocjować z Salishami i przekonać ich do przeniesienia się do Płaskogłowego raz na zawsze. Carrington próbował zdobyć zaufanie wodza Xwe?x?? cín, najpierw prezentami, a następnie wydając oryginalną umowę Garfielda z 1872 r., aby potwierdzić twierdzenie Xwe?x?? cín, że nigdy jej nie podpisał. Złożył też ludziom wiele obietnic: wybiorą dobre gospodarstwa w rezerwacie Flathead, otrzymają pomoc przy orce i grodzeniu swoich nowych gospodarstw, każda rodzina z dziećmi dostanie krowę, a racje żywnościowe do przenieść lub dopóki nie otrzymają pieniędzy ze sprzedaży swoich ziem Bitterroot. Początkowo Salish odrzucił oferty Carringtona i odmówił podpisania umowy. Poprosili o "dosłowną egzekucję" traktatu Hellgate,[20]

Ostatecznie, wódz Xwe?x?? ?cín podpisał umowę Carringtona 3 listopada 1889 r. [21] Salishowie zostali zmuszeni do zaakceptowania przeprowadzki do Flathead, podejmując bolesną decyzję o rezygnacji z ojczyzny w celu zachowania swoich ludzi i kultury. [22] Opuścili dolinę 15 października 1891 r. Xwe?x?? ?cín sam zorganizował marsz i nalegał, aby odbył się bez białej eskorty wojskowej. Jednak przekazy ustne Salish wskazują, że żołnierze byli obecni podczas przeprowadzki. Starsi później przypomnieli sobie trzydniową, sześćdziesięciomilową podróż jako marsz pogrzebowy. [23] Niektórzy historycy nazwali to wydarzenie Szlakiem Łez Montany. [24]

Płaskogłowy rezerwat Indian
W trakcie i po przeprowadzce do Flathead Salish musiał zmagać się ze złamanymi obietnicami rządowymi. Otrzymali niewystarczające racje żywnościowe. Nigdy nie otrzymali obiecanej pomocy przy orce i ogrodzeniu ani obiecanych krów. W 1910 roku rezerwat Flathead został otwarty dla białych osadników dzięki staraniom kongresmana Josepha M. Dixona . Bitterroot Salish przetrwał wszystkie te ataki i stworzył społeczność w rezerwacie.

W latach dwudziestych plemiona z rezerwatu Flathead zmusiły rząd Stanów Zjednoczonych do uznania ich udziałów własnościowych w zaporze Seli'š Ksanka Qlispe . Salish dołączył do innych plemion w rezerwacie, aby stworzyć Konfederowane Plemiona Salish i Kootenai (CSKT). W 1953 roku, kiedy rząd USA ukierunkowane plemiona na zakończenie The CSKT uprawiany wsparcia ze strony polityków Montana i obronił przed atakiem. W drugiej połowie XX wieku Saliszowie zdobyli stopnie naukowe i rozszerzyli swoje wpływy polityczne. [25] W 2021 roku, plemiona zyskał własność żubrów na Narodowym Bison Range poprzez prawodawstwo podpisana przez prezydenta Donald Trump. [26] Dzisiaj Salishowie kontynuują swoje wysiłki, aby zachować plemię i chronić swoje interesy.